Campo do Fragoso CXXXIII

/en , , , /por

ENTROIDADA

Tras a entroidada que supuxo a segunda parte do Celta ninguén pode laiarse de que o paraguaio Valdez marcase no derradeiro minuto do desconto. Xa un minuto antes, Javi Varas salvara de forma prodixiosa outro balón que todos vimos dentro. Chovía sobre mollado, xa que os visitantes puideron ter marcado moito antes, cando o brasileiro Jonas xutou moi duro e Varas (magnífico toda a tarde) se estricou e foi capaz de desvíar a bóla fóra. Oportunidades froito dunha superioridade atacante abrumadora que os valencianistas teceron con paciencia ao longo do segundo período, conscientes que pechando os celestes na súa área nalgún momento atoparían un buraco para marcar. Pola contra, ao Celta fíxoselle longuísimo esta segunda parte, na que tivo moi pouco o balón. Os de Herrera sofriron unha barbaridade, sobre todo, cando tras a reanudación perderon a intensa batalla que até entón libraran con fortuna no medio do campo. Dende entón, encomendáronse na súa defensa meduliana aos auxilios da fortuna que nun sábado entroideiro lle puidese proporcionar o Meco. Porén, desta volta os ventos non lle foron propicios.

A primeira parte fóra moi nivelada. A entrada no equipo de Orellana, a derradeira fichaxe de inverno obrigou a retocar o debuxo táctico celeste. Oubiña quedaba como pivote detrás dunha medula na que Krohn e Alex López traballaban polo centro, Fabián e Augusto abrían diagonais polas bandas, deixando que arriba Iago se movese con liberdade para tender liñas con eles catro. Dende o asubío inicial, o Valencia quixo para si o balón. Ao Celta custoulle un cuarto de hora achegarse á porta de Guaita. Foi grazas á intensidade da presión dun motivadísimo Orellana, recibido pola bancada coma o seu merlo branco, cando no minuto 17 lle proporcionou a Aspas a posibilidade de superar ao porteiro cun chapeu de auténtica fantasía. O balón saíu fóra por centímetros. Pouco despois, foi un roubo de Iago o que facilitou un pase da morte sobre a área pequena ao que non chegou Augusto. Senllas excelentes oportunidades, froito da intensidade na presión, que se repetirían cinco minutos despois, cando Fabián e Iago volveron a tirar as súas paredes forzando varios saques de recanto seguidos. Foron os momentos nos que o Celta debeu marcar. Porén, o Valencia non se resignou en momento ningún. Case á media hora de xogo, Tino Costa finalizou cun bo pexegazo un ataque no que varios dianteiros valencianistas entraron como quixeron até a cociña galega. Aspas respondeu decontado cunha xutazo dende o vértice dereito da área grande que Guaita salvou coma un felino. O partido amosouse até o descanso intenso, moi nivelado, como unha grande batalla polo control do centro. Con todo, resultou premonitorio que no minuto do desconto un cabezazo do defensa Rami, tras un saque de falta, enviase o balón ao pao. Un anuncio do que sucedería corenta e cinco minutos despois.

Tras seis derrotas nos últimos nove partidos, o futuro do Celta na primeira categoría non parece moi prometedor. Os pilotos vermellos están prendidos. É innegable que o Celta ten un xogo interesante, mais carece do gol (o sal indispensable no fútbol), probablemente porque carece dun dianteiro nato (o do coreano Park é un rotundo fracaso, un chiste publicitario que pode custar moi caro). Como carece, tamén, dun mediocentro defensivo que axude a Oubiña nos labores de contención, sobre todo, nas segundas partes, cando o equipo, coma sucedeu onte, enfeblece coma o papel de fumar. Como semella que a dirección dende a banda non é nunca capaz de mellorar cos seus trocos a dirección do partido. Tras esta entroidada, o entrañable Paco Herrera non o vai ter doado, non.

Noventa anos co Celta

/en , , , , , , , /por

Dedico o artigo da semana en Faro de Vigo á edición da Hístoria del Celta de Fernando Gallego.

Ao longo deste 2013 celebramos dúas efemérides que poñen en evidencia a centralidade de Vigo no proxecto colectivo de Galicia durante os dous últimos séculos: o cento cincuenta aniversario da publicación o 17 de maio de 1863, no prelo que o impresor Juan Compañel tiña na rúa Real, de “Cantares Gallegos”, o libro alboral de Rosalía de Castro; e o noventa aniversario da fundación o 23 de agosto de 1923 do Real Club Celta de Vigo, tras a fusión do Real Vigo Sporting e o Fortuna. Senllas efemérides que, máis alá da súa significación para a historia da literatura ou para o fútbol e deporte galegos, supoñen tamén unha oportunidade para a avivecer a nosa memoria e identidade colectivas.

Foi un 2 de febreiro de 1923 cando nas páxinas de “Faro de Vigo” o xornalista Manuel de Castro, “Handicap”, aseguraba que “o momento e as circunstancias parecían propicias para unha fusión do Vigo e do Fortuna”, os dous clubes vigueses de fútbol. Un deporte que se viña practicando no Malecón do recheo do porto desde 1895, traído polos mozos que traballaban no Cable Inglés e polos mariñeiros da escuadra británica fondeada na ría. Vigo foi unha das cidades pioneiras do balompé, sendo porén Vilagarcía a primeira poboación galega e española á que os ingleses levaron en 1875 un partido do seu moderno “foot-ball”.

Handicap propoñía a fusión dos clubes rivais, creados ambos os dous en 1905, coincidindo co primeiro campionato de fútbol de Galicia, coa intención de que Vigo e Galicia contasen cun “foot-ball máis serio, máis grande, coma nos corresponde, e non quedarnos nun plano inferior a outras rexións”. Handicap enxergaba, pois, o proxecto dun equipo galego de fútbol forte, capaz de medirse cos mellores de España e do estranxeiro. Un devezo para o que se convocou un concurso de nomes, aparecendo propostas como “Club Galicia”, “Real Atlético F.C.”, até quedar finalmente dúas “Breogán” e “Real Club Celta”. Un proxecto deportivo que coincidía co cultural e político acuñado pola revista “Nós” (“Galicia célula de universalidade”), publicación na que o xornalista vigués colaborou en 1922 cunha crónica en galego (unha das primeiras na nosa lingua) sobre a final do campionato de España que no campo de Coia xogaron o Barcelona e o Real Unión de Iruña. Hándicap, coma outro inesquecible xornalista galeguista daquel tempo de entusiasmo, Manuel Lustres Rivas (unha figura esquecida a reivindicar), consideraba, o fútbol como unha actividade modernizadora da sociedade. Para Lustres –director que foi de “Galicia. Diario de Vigo”, o xornal creado en 1923 por Valentín Paz Andrade, e máis tarde, até que foi paseado en 1936, redactor de “Faro de Vigo”– “o futbol é un relampo de vida europea, de arelas de superación en torneos de forza e destreza, de disciplina colectiva, sentimento de coordinación por grupos, método de loita”.

O proceso de fundación do Real Club Celta de Vigo é un dos capítulos máis brillantes da “Historia del Celta. 90 años de pasión por Vigo” (Faro de Vigo, 2013) escrita polo xornalista Fernando Gallego. Unha historia deportiva detalladísima, documentada tras as páxinas de nove décadas do diario decano, onde se recollen as clasificacións, aliñacións e anécdotas capaces de construír un apaixonante relato épico sobre o representante máis xenuíno da afouteza e corazóns galaicos. Nestas páxinas, ilustradas con valiosa documentación gráfica, están todos os Celtas da memoria. O Celta dos nosos avós e bisavós, o de Nolete dos tempos da República e o da construción de Balaídos. O Celta dos nosos pais, aquel equipo coraxudo que perdeu en 1948 a súa primeira final de copa co Sevilla. O Celta da nosa nenez e mocidade, o do equipo ascensor dos setenta, mais tamén o Eurocelta de entre séculos, que aseñorou os campos do continente co seu fermoso xogo da serpe. O Celta de sempre, o que nos fixo gozar e chorar, nesa vertixe emotiva que imprimen as súas cores celestes. Nestes catro tomos de Fernando Gallego está o Celta de todas as xeracións, o celme do celtismo concibido coma unha comunidade sen fronteiras de entusiasmo lírico.

Unha obra na que tamén identificamos a historia de Vigo, esa cidade revolcada, mais de talante práctico e dinámico, capaz, coma o seu primeiro equipo de fútbol, de erguerse e reiventarse tras os fracasos ou diante das maiores dificultades. E como sinala no limiar da obra Ceferino de Blas, o grande estudoso e coñecedor da historia de “Faro de Vigo”, “os vigueses decidiron que o fútbol fose un elemento de unión, non de confrontación”. Nesa idea fulcral de integración e vertebración social e interxeracional reside o valor esencial do Celta a reinvidicar e potenciar neste seu noventa aniversario. Parabéns a Fernando Gallego e a “Faro de Vigo”, autor e editora desta monumental e tan recomendable historia celeste. Ala Celta!

Campo do Fragoso CXXXII

/en , , , /por

MINGUADO

O empate sobre unha Real que chegou a Balaídos coa sorte de cara non foi un mal resultado, sobre todo, se consideramos que o Celta xogou minguado durante todo o partido, na primeira parte pola recaída da lesión de Iago Aspas e despois, ao comezo da segunda, pola inferioridade numérica na que quedou, tras a expulsión de Augusto Fernández. Con este resultado os de Paco Herrera, a pesar de continuar en posicións de perigo, consolidan unha certa mellora no comezo da segunda volta na que se pretenden conservar a categoría deberán, a partir de agora, obter vinte puntos, tantos coma as que teñen na actualidade.

A primeira parte foi esperanzadora. Herrera dispuxo na medula do campo un rombo flotante moi atrevido, con Augusto e Krohn Dehli polas bandas e Oubiña e Bermejo polo centro, permitindo que Iago, eivado durante a semana, puidese ser axudado por Park como segundo dianteiro. A pesar de que o Celta tardou case un cuarto de hora en xerar a primeira oportunidade de gol, unha cesión de Park á que non chegou Aspas, esta estratexia de fútbol máis directo e rápido funcionou durante este período. Por fortuna, tras as lesións copeiras de Túñez e Mallo, coa entrada de Demidov e de Jonny o equipo non perdeu disciplina defensiva, agás pequenos despistes no control da liña de fóra de xogo, como o que pasados vinte minutos supuxo o primeiro aviso de que os donostiarras querían marcar. Foi unha parede de auténtica fantasía da nosa parella de figuras Krohn Dehli e Aspas a que xerou o golazo do internacional dinamarqués cando pasaba a media hora de xogo. Pouco antes, Augusto probara ao gardarredes visitante cun gran pexegazo, tras un centro de Jonny dende a dereita, nunha das súas contadas incorporacións. Xogada que repetiría Krohn Dehli cun soberbio cacheirón dende a frontal, que despexou cunha pombiña magnífica Bravo, un porteiro en tarde afortunada.

Tras a reanudación, foi a expulsión de Augusto, por dobre amoestación, tras unha man moi rigorosa, desas reflexas que non afectan para nada a evolución do xogo, a que modificou completamente a deriva do partido. Dende esa fatídica xogada, un auténtico tiro no propio pé, o Celta en inferioridade numérica encolleuse sobre si coma un novelo, abandonando a iniciativa do xogo. Con todo, a pesar da constante presión dos vascos, os nosos aínda gozaron dunha excelente oportunidade, unha contra iniciada por Jonny e continuada por Krohn (onte, outra vez o mellor dos celestes) que foi ben finalizada por Park, capaz de sentar co seu amago a un defensa e xutar sobre Bravo que, outra vez, despexou in extremis. Aí tivemos o partido.

No entanto, a pesar da presión atacante dos visitantes, sería un erro de marcaxe na saída dun saque de recanto o que noqueou ao Celta. Tras o gol donostiarra, un remate de cabeza a pracer do defensa Elustondo, cando aínda faltaba medida hora de xogo, Herrera decidiu pechar o seu rombo, mandou a Park á caseta prescindindo así de dianteiros. Unha decisión que, como sucedeu no Bernabeu, expresaba a súa renuncia a optar pola vitoria. Dende ese momento, a Real intensificou o seu monólogo e pechou ao Celta sobre a súa área. Porén, os donostiarras que estrelaron un balón no pao foron incapaces de superar a unha defensa celeste serena que se mostrou infranqueable. Nin sequera a confusión que nos últimos minutos introduciu o árbitro, o típico manteigueiro cos grandes e severo cos humildes, expulsando a Herrera foi capaz de descentrar a defensa meduliana do empate que fixeron os seus discípulos. Un resultado que a un Celta minguado polas circunstancias debe saberlle a gloria.

Onte 492: Aspas ao Reading?

/en , , , /por

Moito máis relevante ca outra rotineira derrota celeste lonxe de Balaídos, foi onte o ruxerruxe da marcha de Aspas á Premiere league. Segundo o Sunday Times sería o Reading o clube (hoxe na cola da clasificación) que poñería sobre a mesa os dez millóns de euros da cláusula de rescisión. Se así fose, Mouriño empetaría moitos máis cartiños ca os previstos no plan de viabilidade, porén quedarían arruinadas moitas das posibilidades de permanencia xa que o Celta esta tempada padece aspasdependencia. Temo que os cantos de serea do regreso de Fabián Orellana sexas apenas o anzol que a directiva ofreza a unha afección cada vez máis desorientada. A pesar de que creo que esta operación en período invernal pode quedar en auga de castañas, é unha mágoa que non poidamos conservar máis tempo o noso Messi de Moaña. Fútbol é fútbol.

Ote 489: Renuncia celeste

/en , , /por

Ao inicio da primeira parte do partido no Bernabeu sentín vergonza diante da incomprensible renuncia celeste. Mentres que os de Mourinho saíron co seu equipo de gala, os do noso Herrera deixaron a Aspas e Oubiña, os seus dous xogadores imprescindibles, no banco, un xeito moito máis que simbólico de renunciar a desputar a eliminatoria. Xusto o comportamento conformista e inocente que se agarda dun equipo de provincias cando visita o santuario madridista. Algo inimaxinable nos tempos do Celta de Fernando Vázquez que gañou no novo Chamartín até en dúas tempadas consecutivas. Se a esta decepción non abondase, as lesións (probablemente graves) de Mallo e Túñez deixaron ao Celta eivado a mercede de Cristiano Ronaldo. Un castigo moi duro. Non chegou que tras a reanudación, coa entrada do noso Messi de Moaña, que en pouco tempo fixo traballar arreo a Casillas, volvésemos a enxergar a esperanza de nivelar a eliminatoria. Unha mágoa que o Celta non soubese aproveitar unha boa oportunidade diante dun Madrid en crise. Desta volta, Herrera demostrou que non creu nas posibilidades do seu cadro e renunciou á eliminatoria. Agardemos que esta decepción, polo menos, axude a salvar a liga.

Campo de Fragoso CXXXI

/en , , , /por

MAGOS CELESTES

Na matinal de reis, os magos celestes agasallaron á bancada cunha contundente e merecidísima vitoria fronte ao Valladolid, un equipo sempre moi incómodo para os nosos, un rival directo co que temos librado mil e unha batallas decisivas. Durante a semana xa advertira Herrera da importancia de sacar adiante este encontro con Pucela e evitar o perigo de ocupar as posicións de descenso, moito máis aínda cando empezan a bulir algúns dos competidores da nosa liga pola salvación coma o Deportivo ou o Español. Razón pola que o noso adestrador sacou de cara un equipo moi atacante: en liña avanzada, tres dianteiros (Aspas, Park e Bermejo); detrás deles lanzando o xogo a Álex López e Krohn Dehli, deixando a Oubiña toda a responsabilidade no medio centro, como facía antes da lesión, sostendo, a estrutura, marcando os tempos de xogo e realizando as coberturas defensivas.

Dende o asubío inicial, o Celta foi a polo partido, non manexou ningunha outra hipótese nin reservou na manga carta táctica ningunha. Aos dous minutos, o xutazo de Krohn Dehli dende a frontal saíu un chisco desviado. Foi o primeiro aviso das intencións galegas. No minuto seis, tras unha xeitosa combinación da dianteira, Álex estragou un servizo magnífico de Aspas. Dous minutos despois Iago abriría o marcador, tras unha recuperación de Krohn Dehli na frontal da área galega e un pase longo de precisión excepcional do danés que permitíu ao noso Messi superar en velocidade ao seu marcador, conducir durante uns metros e case na área pequena superar a saída de Dani. Un golazo vibrante, tras un pase maxistral. Porén, o agarimoso agasallo celeste en día de reis chegaría tamén dous minutos despois, cando Javi Varas marrou un despexe diante do perigoso Javi Guerra, obrigando ao gardarredes sevillano a cometer un penalti que sería transformado por Bueno. Un partido que comezara de marabilla semellaba complicarse por unha fatalidade só atribuíble a un exceso de confianza. A pesar deste detalle, o Celta non perdeu en momento ningún a fé nas súas posibilidades e buscou no fútbol directo de contragolpe a fórmula para volver marcar. Park e Bermejo tiveron a súa oportunidade no minuto vinte e cinco. Pouco despois chegaría a mellor xogada do partido. Foi unha grande apertura de xogo atacante dende a dereita do campo propio, coa participación de Bermejo e Álex López que cun pase longo mudou de banda sobre Roberto Lago que dende a esquerda centrou en carreira sobre Aspas que cando ía rematar de cabeza á altura do poste dereito foi derrubado por un defensa. Un penalti de libro que o de Moaña nunha mañá afortunadísima e plena de confianza transformaría nas dúas ocasións que o lanzou.

Desta volta, a segunda parte tamén foi propicia para os de Herrera. A clave estivo, sen dúbida, aos cinco minutos, no golazo de Álex López, na súa estrea como goleiro en primeira división. Un cacheirón dende a frontal a unha distancia de vinte metros da portería. Un fabuloso xutazo que confirma a Álex como un dos nosos chegadores de segunda liña. Co marcador xa mais despexado, o Celta continuou enunciando o verbo combinar como o seu preferido até o derradeiro cuarto de hora no que como é adoito esta tempada encolleuse protexendo a Varas. Durante este período sempre tan delicado para os de Herrera, os pucelanos buscaron a súa oportunidade, mais a defensa céltica funcionou con disciplina e rigor e Varas (recuperado do seu esvarón) parounas todas. O partido estaba máis ca ben gañado. O Celta inicia o ano con confianza e enxerga o segundo treito da tempada con esperanza. Gran xornada dos magos celestes onde brillaron Álex, Aspas, Oubiña, Bermejo, Krohn Dehli, Cabral e compañía, todos nun excelente nivel.

Onte 461: O lume que alampea

/en , , , , , , , , /por

Ao mediodía de onte milleiros de estudantes galegos de todo o país recitaron a Celso Emilio Ferreiro, unha das iniciativas máis intensas deste inesquecible ano en lembranza do poeta da esperanza. Á noite vivimos a vitoria colosal e moi traballada do Celta diante do Real Madrid, un deses milagres da providencia laica que amosan o valor do fútbol como grande teatro do mundo. A intelixencia táctica, o traballo compartido, o esforzo ilimitado dos humildes galegos dobregaron devagariño á sombra fachendosa do xigante madrileño, que non exento de fortuna conseguíu in extremis o seu gadoupazo. Porén, o resultado non conformou á caverna que ouvea indignada contra “eses paletos nacionalistas”, que se deberan ter rendido antes de iniciar o partido. As palabras do noso Celso continúan vixentes: “mais o lume que alampea xamais o veredes morto”.

Onte 458: Celta inofensivo

/en , , /por

Apenas un fallo de Túñez, que non chegou por pouquichiño a un centro dende a esquerda de Ibai, abondou para que Aduriz marcase a pracer e o Atlethic gañase ao Celta na súa visita á Catedral. A pesar de que na segunda parte controlou todo o xogo, na práctica o Celta amosouse inofensivo, romo diante da portaría de Gorka, consolidando a súa sona de equipo simpático polo seu xogo académico («boas sensacións» chámaas Paco Herrera), acollido con agarimo na maior parte dos estadios, mais ao que non é tan difícil superar. Onte nin a mobilidade de Aspas nin o posicionamento xerárquico de Oubiña abondaron para nivelar un partido no que os bilbaínos se conformaron, durante unha hora, por defender a súa mínima vantaxe. Tras un terzo do campionato, os equipos galegos ocupan na táboa posicións de moito perigo, amosando ambos os dous unha preocupante endeblez competitiva, sobre todo fóra da casa. A este Celta tan inofensivo viríalle como anel contar cun émulo de Falcao.

Campo do Fragoso CXXX

/en , , , /por

O NOSO MESSI

O vitrasa no que regresamos de Balaídos era unha tarteira que fervía. Algúns seareiros celestes botaban por fóra a súa indignación polo troco de Iago Aspas, co marcador igualado e con máis dun cuarto de hora para poder conseguir a vitoria. Este severísimo castigo de Paco Herrera, entendo que xustificado pola tarxeta que o de Moaña recibira poucos minutos antes por protestar un fóra de xogo, pode aumentar esa perigosa fenda co adestrador que transcorrida unha cuarta parte da liga mantén unha parte da afección nosa. Tras a debacle da segunda parte en Vallecas, á que non foi allea a endeble proposta táctica do adestrador celeste e os seus trocos polémicos, a retirada da lameira onte de Iago Aspas, con moita diferenza o mellor xogador dos nosos en ambos os dous partidos, chove sobre mollado. Algo que descoñecemos non está funcionando ben no vestiario celeste cando o adestrador non semella empregar a mesma severidade disciplinaria con todos os xogadores, como se pode comprobar tras as dúas vergonzosas expulsións consecutivas do central Cabral, por senllos cartóns vermellos, arruinando as posibilidades do equipo cando tiña partidos en clara vantaxe.

Fronte ao Mallorca de Caparrós, a pesar do seu polémico troco, Iago Aspas foi o mellor dos celestes. Xa dende a súa primeira intervención no minuto dez, unha parede de tiraliñas sobre Hugo Mallo, a súa velocidade desequilibrante, o seu xenial control de balón, os seus caneos imprevisibles, os seus desmarques de fantasía crearon o pánico entre os membros da contundente defensa balear, que respiraron aliviados cando foi substituído. Unha vez máis, o que é considerado pola bancada como “o noso Messi”, demostrou que nas súas biqueiras ten un xogo que está un paso por diante do resto do equipo. Durante unha primeira parte decepcionante do Celta, foi dos poucos que mantivo o nivel. O Mallorca saíu coma un lobo famento, tras seis derrotas consecutivas, disposto a marcar o antes posible. Conseguiuno de forma merecida no minuto vinte, tras forzar seis saques de recanto e contar con varias oportunidades claras, ante unha defensa celeste desas de requeixo das Neves, que dá as maiores facilidades para superala polo seu carácter doce e brandiño Co marcador en desavantaxe, senllas xenialidades de Iago, puideron nivelalo, mais foron estragadas por un Augusto Fernández lento e ofuscado que no minuto 37 só diante de Aouate guindou a pelota a Marcador.

Tras a reanudación, o Celta saíu un chisco máis intenso. Desta volta o alustro de xenialidade de Aspas si que cundíu efecto, tras un contra iniciada pola esquerda por Kron e Belvís, centrando para que Park tivese apenas que empurrar o balón ás redes dende a área pequena. A euforia celeste durou pouco. Cinco minutos despois, noutro apretón mallorquín, Javi Varas coa axuda do longueiro salvou un remate de cabeza de Hemed á saída dun saque de recanto. Situación de perigo extremo que se repetiría quince minutos despois tras un cacheirón de Nsúe desviado polo noso porteiro nunha tarde moi afortunada. A entrada de Bermejo, Quique de Lucas e Joán Tomas, xa no derradeiro cuarto de hora do partido, non supuxo de maneira ningunha o revulsivo que precisaba o Celta, mais aínda cando por vontade do seu adestrador quedara fanado sen a súa mellor baza atacante. Diante das dificultades evidenciadas polos nosos en ambas as dúas áreas, froito do que podemos denominar “sindrome da frouxidade”, o empate non foi o peor resultado. No entanto, este Celta que con estes empates conformistas comeza a naufragar tamén en casa, transmite sensacións de notoria debilidade. Ás portas do mercado de inverno, eu apostaría por un central con experiencia. Boa falta fai.