Campo do Fragoso CVIII

/en , , , /por

SAPOCONCHO

O Celta achégase á primeira eliminatoria de ascenso á velocidade do sapoconcho, puntiño a puntiño. Unha estratexia satisfactoria para os que prefiren valorar todo o camiño percorrido e comproban o acerto de ter aproveitado no inicio as vacilacións dos seus rivais. Porén, unha fórmula moi desacougante, deprimente, para a maior parte dos que non lembramos xa o que é saír de Balaídos co sorriso nos beizos e o acougo no corpo, tras o derradeiro triunfo dos nosos no pasado mes de febreiro. A actual afección celeste, tan curtida en derrotas, aprendeu a ser tolerante até a extenuación co seu equipo. As arredor de dez mil persoas que nesta tempada acudimos decote a Balaídos, podemos ter saudades daquel xogo da serpe marabilloso dos tempos de Karpin, Maziño ou Mostovoi; mais como somos conscientes do díficil terreo que pisa o noso club, ao comezo da tempada, aspirabamos a ben pouco: saber que os nosos pelexarían por non permanecer sine die no foxo no que caimos hai catro anos. A magnífica primeira volta deunos azos de ascenso; no obstante, esta pésima segunda devolveunos á crúa realidade de enfrontarnos coas feblezas dun proxecto societario e deportivo que non superou a súa crise. Fronte ao Elxe, un dos equipos con mellores resultados na segunda volta, o xogo celeste conducido por un extraordinario Trashorras mellorou unha barbaridade con respecto a partidos anteriores, porén iso non abondou para conseguir a tan desexada vitoria. O empate fraguouse na primeira parte, na que os dous dianteiros celestes estragaron media ducia de goles feitos. Trashorras, nun comezo de partido memorable, deu un auténtico recital de condución de xogo de ataque, adobiado de caneos, pases interiores e diagonais cara aos nosos xogadores de área. Así o Celta, durante alguns minutos, recuperou o fútbol con argumento que tanto éxito lle proporcionou durante o pasado inverno. Ademais, Hugo Mallo comezou a subir e asociarse con moito xeito con Quique, o que permitiu abrir unha fenda na rochosa defensa do Elxe. No entanto, foi Túñez quen abriu o marcador, á media hora de xogo, cun soberbio cabezazo. Os alacantinos reaccionaron decontado e nivelaron o encontro en catro minutos, tras unha boa xogada pola banda, facilitada por unha pobrísima intervención de Yoel, que como sucedera co Girona volveu ter unha tarde de verbena. Tras o descanso, O Celta saíu con moita intensidade. Xa no primeiro minuto, tras un pase xenial de Trashorras, De Lucas non foi capaz de superar ao porteiro; sen embargo, tras varias tentativas, o diamante chairego deliñou un fabuloso pase interior para David que, tras superar a toda a defensa, preferiu pasarlle a pelota a Quique de Lucas para que a empurrase a porta baleira. O gol deixou tocado ao Elxe. Semellaba que nos vinte e cinco minutos restantes, os nosos mesmo poderían ampliar a vantaxe. Porén, faltando cinco minutos a fatalidade cebouse cos de Herrera, que con catro centrais no campo foron incapaces de defender un inocente saque de falta dende a dereita, que Yoel tampouco soubo interceptar na área pequena. Unha xogada moi desgrazada que arruinaba un partido no que o Celta demostrou posuír moito máis fútbol e atesourar maior calidade ca un dos seus rivais directos. Máis alá da socorrida mala fortuna, un argumento escasamente deportivo para xustificar os fracasos, este empate amosou que o Celta non soubo xestionar un marcador favorable no treito final do partido. Herrera introduciu os trocos tarde, preferindo que o equipo quedase dentro da cuncha do seu conformismo. Volveu fracasar a estratexia do sapoconcho.

Campo do Fragoso CVII

/en , , , /por

CINCO EN LIÑA

Paco Herrera encomendouse á “solución Lotina”, dispoñer a cinco defensas en liña, tres centrais e dous laterais con vontade atacante, para atallar a hemorraxia de derrotas que padece o Celta en Balaídos dende comezos do mes de marzo. Unha solución ensaiada con certo éxito en Salamanca no partido de entre semana e consolidada fronte a un Raio Vallecano, escasamente cobizoso que pretendía tirar o punto que precisaba para acadar o ascenso. A “solución Lotina” amosouse moi eficaz defensivamente, sobre todo a partir da incorporación no inicio da segunda parte de Jonathan Vila. Despois de meses de continua incerteza, xaora, a defensa celeste colleu certa consistencia e intensidade, un feito ao que sei non foi allea a incorporación de Túñez, un central de calidade que hai xa moito tempo debería ter atopado o seu lugar no cadro inicial. Porén, outro conto ben diferente éche para Herrera reatopar o vieiro das vitorias que só veñen da man dos goles. A pesar de realizar o seu mellor encontro en Balaídos dende aquel fatídico día de febreiro no que colleu o liderado diante do Tenerife, a pesar de que contou cunha decena de oportunidades provocadas pola electricidade que achegan Aspas e Abalo nos seus escintileos de clase e pola potencia diesel dun Michu en día de si quero, a pesar de todas esas condicións favorables hoxe o Celta tampouco tivo pegada abonda para marcar. Unha mágoa estragar unha decena de oportunidades bonitas, creadas a maior parte das veces tras as faíscas de xenio de Aspas e Abalo, dous rapaces que entre eles xogan de memoria, arrichados nos taconazos, capaces de desbordar cos seus caneos e combinacións, mais tamén de desesperar a bancada coas súas inxenuidades, protestas innecesarias ou perdas súbitas de concentración. A clave do encontro estivo no xutazo que dende a banda dereita Abalo enviou ao longueiro no minuto 32 da primeira parte, cando Dani, o magnífico porteiro vigués do Raio, xa estaba superado. Aos nosos faltáronlles eses cinco centímetros de sorte que só posúen aos gañadores, moito máis necesarios cando apenas cinco minutos antes, Roberto Lago, moi activo no ataque durante a primeira parte non foi capaz de finalizar con éxito unha extraordinaria xogada persoal. Na segunda parte semellaba que o Raio saía cunha dose máis de intensidade, porén axiña foi recuando amedrentado polos gadoupazos de Michu na área vallecana chamados a desnivelar o encontro. Foi durante este período cando ao Celta lle faltou un pouco máis de coraxe e de alternativas tácticas para ir a polos tres puntos necesarios para asegurar a primeira eliminatoria da fase de ascenso. Cando o Celta podía recuperar a superioridade no medio do campo, xa que o veterano Movilla comezaba a desincharse, tras un partido impecable, Herrera errou retirando a Abalo e incorporando a un Quique de Lucas que non achegou unha mellora apreciable ao xogo de ataque do equipo. Durante o derradeiro cuarto de hora, o inagardado ataque de conformismo que sufriron os nosos e o medo insuperable dos vallecanos a perder o seu obxectivo desfixo o clímax dun partido até entón moi xeitoso e igualado. A pesar das luces e das sombras que deitou o Celta no encontro, é esperanzadora esta melloría defensiva que incrementa a competitividade do equipo e o seu estado anímico nun momento decisivo da tempada. Malo será que nos vindeiros partidos, Michu, Abalo e Aspas, os nosos tres canteiráns en liña, que como na tempada anterior asumiron a responsabilidade de liderar o equipo nos momentos máis difíciles, non atopen, por fin, o camiño do gol.

Campo do Fragoso CVI

/en , , , /por

GROGGY
Abondaron apenas vinte e cinco minutos para que o Celta quedase groggy fronte un Girona que viña a Balaídos coa intención de achegarse aos cincuentas puntos que lle asegurasen a continuidade na categoría a vindeira tempada. Un campo que os cataláns sabían moi asequible para acadar este obxectivo xa que o equipo de Paco Herrera desde que obtivera o liderado leva case tres meses sen gañar na casa, acadando un punto de dezaoito posibles, unha restra de cinco derrotas insoportable, mesmo para unha afección tan curtida en fracasos nas últimas cinco tempadas como é a celeste. O Celta xa quedou atordado aos cinco minutos cando Despotovic abriu o marcador no que sen dúbida sería un dos mellores partidos da súa vida (anotou un “hat-trick”), fronte a unha defensa e unha portaría celeste en tempada de rebaixas, que se quedou parada protestándolle ao auxiliar un posible fóra de xogo, mentres que o dianteiro serbio aproveitaba a pracer a pelota que un dos seus compañeiros xa enviara ao traveseiro. Tras golpe tan prematuro, o Celta conducido polo Trashorras dos días bos semellaba que podía nivelar decontado o encontro. No minuto dez o noso artista de Rábade deliñou un grande pase interior (unha marabilla!) ao que chegou uns segundos tarde De Lucas; porén, oito minutos despois, foi o extremo catalán quen caneou pola banda e ofreceu un balón de ouro a David Rodríguez que o toledano non soubo enviar ás redes; como tampouco superou ao porteiro xironés un xutazo que minutos despois realizou David tras unha xogada persoal, con cano incluído ao seu central marcador. Tres goles feitos estragados durante un cuarto de hora de fútbol celeste prometedor que quedou en auga de bacallao cando un erro monumental de Catalá facilitaba que o Girona sentenciase o encontro. Corría o minuto vinte e seis e o Celta quedaba groggy, atordado por este segundo golpe, que sete minutos máis tarde sería aínda máis paralizante tras un novo tanto de Despotovic, volvendo aproveitar as facilidades dunha defensa celeste de verbena. A partir de entón, o partido convertiuse nun auténtico calvario para un Celta noqueado, impotente, unha sombra da sombra daquel equipo sólido que asombraba deica o mes de febreiro. Tras a reanudación, Paco Herrera agardou a introducir os primeiros trocos cando Despotovic volveu a bater a un pouco afortunado Yoel; mudanzas pouco acertadas, sobre todo a que supuxo a retirada do terreo de Trashorras, o único xogador dos nosos que procuraba recuperar o sentido e poñer unha certa orde en tan enorme catástrofe. Nin a incorporación de Aspas nin a de Joan Tomas nin a de Abalo, a pesar de que crearon algunhas xogadas de perigo e provocaron algúns escintileos claros de gol, puideron mitigar na media hora final de xogo o patético espectáculo dun equipo sen forzas, sen coraxe e, sobre todo, sen alma, que está provocando moita dor e confusión entre os seus seareiros que non saben explicar as razóns do suicidio que presencian cada nova xornada en Balaídos. Semella que Paco Herrera non está sendo capaz de inocular no seu cadro as doses necesarias de orde e disciplina que unha situación tan delicada require. A estas alturas, a pesar do enganoso da clasificación, nin sequera está asegurada a participación na promoción de ascenso. Que o mellor do encontro fose a estrondosa e agarimeira ovación que recibiu da bancada o ex-capitán Noguerol cando entrou no terreo de xogo é unha proba máis da grave doenza dun equipo que comeza a ser asubiado polos seus propios seguidores.

Campo do Fragoso CV

/en , , , /por

FOCHANCA

Non é doado explicar as razóns desta cuarta derrota consecutiva do Celta en Balaídos, nin a xeira tan negativa que arrastra nos dous últimos meses no que apenas obtivo dous puntos de vinte un posibles. Comprendo que diante da impotencia que provoca comprobar como se derruba o noso equipo, coa mesma facilidade dun castelo de naipes, o máis doado sexa culpar aos arbitros e a federación de tan vergonzosos resultados. Mais a pesar de que as arbitraxes moi poucas veces se teñan equivocado a prol dos nosos, enganaríamos moito se cremos que nesta escasa fortuna cos colexiados reside a actual gravísima carencia de competitividade do equipo de Herrera. As razóns desta fochanca de resultados e, sobre todo, de xogo do noso equipo ten moito máis que ver coa errada planificación da tempada, coa insatisfactoria confección do propio cadro de xogadores e coa escasa capacidade do adestrador para introducir variantes no seu esquema. Tras unha formidable primeira volta, o Celta chegou ao treito decisivo da tempada, cos seus xogadores de ataque fóra de punto, uns física e mentalmente agotados, outros descomprometidos para ofrecer un esforzo suplementario cando é máis necesario. O cadro de xogadores quedou moi curto, como demostra que as lesións de Mallo e Vila descompuxeron unha defensa que até entón funcionara como a liña máis estable do equipo. E por riba, dende o banco, Herrera tampouco está sendo capaz de achegar solucións alternativas para un esquema que antes funcionaba e que agora todos os rivais coñecen e superan con asombrosa facilidade. Non podemos atribuír o resultado fronte ao Valladolid á arbitraxe, xa que os penaltis reclamados pola bancada foron máis que dubidosos. A derrota explícase pola incapacidade do Celta para controlar o partido, xa que apenas levou o leme durante os cinco minutos de fulgor cos que iniciou a segunda parte e nos que De Lucas marcou o gol, no tipo de xogada que mellor funciona nos celestes: subida pola banda e pase interior de David e remate directo en carreira do catalán. Un espellismo que apenas durou uns minutos, até que volveron marcar os visitantes coa mesma facilidade da primeira parte na que case fixeron desaparecer da lameira calquera iniciativa celeste. Os de Pucela aseñoraron a pracer todo o partido, que se xogou a maior parte do tempo no campo celeste, acadando un marcador que se quedou curto para as súas oportunidades, grazas ás intervencións de Falcón, o mellor dos nosos. De nada serviron os trocos de Herrera, previsibles e fóra de tempo. O que lle sucede a esta Celta chámase inmadurez competitiva, unha grave doenza de conformismo, caracterizada pola ausencia das doses suficientes de intensidade e creatividade para desenvolver o xogo dun equipo gañador. Non se pode pretenden subir a primeira división xogando a maior parte do tempo dos partidos decisivos no propio campo; non se pode pretender que che asubíen un penalti ou sequera algún saque de recanto, se non es quen de arrecunchar ao rival durante uns minutos na súa propia área; non se pode controlar o partido, se non se impide, sequera algunha vez, a saída de balón dende a defensa do equipo rival. Máis alá do discurso vitimista das arbitraxes amañadas ou daqueloutro que atribúe as derrotas á inexplicable mala sorte, se pretende participar no play-off de ascenso, o mínimo obxectivo esixible, este Celta ten que mellorar moito, moito a competitividade do seu xogo. É o único xeito posible de sacar ao equipo da fochanca na que quedou encallado.

Campo do Fragoso CIV

/en , , , /por

EVITAR A DESOLACIÓN
O pasado sábado o Celta sofriu baixo un continuo ballón unha das derrotas máis contundentes que lembramos en Balaídos. Un cero a tres fronte a un magnífico Recreativo de Huelva que durante os noventa minutos de xogo mallou sen piedade nos nosos en todas as liñas e puxo en evidencia a profundidade do foxo no que caeron os de Paco Herrera. Desque collera o liderado, o Celta non dá unha a dereitas: un punto de quince posibles, tres derrotas consecutivas en casa e, o que é máis preocupante, unha crise do seu xogo que agora parece vulnerable e pouco competitivo. Para explicar o rotundo fracaso fronte ao equipo onubense non abonda coa inferioridade numérica provocada na primeira parte pola expulsión de Falcón –tras un comportamento moi pouco profesional e deportivo do porteiro celeste, que debería ser sancionado, tamén, polo propio club– xa que até entón o Recreativo dominaba con claridade e chegara con moito perigo en varias oportunidades. Nin tampouco chega, con ser moi importante, o erro clamoroso do adestrador de colocar a Bustos como lateral na banda dereita, o que provocou que se desfixese a estrutura de apoio aos centrais e as posibilidades de recuperación de balóns para a segunda liña de medios. Nin se explica a derrota só pola fraxilidade defensiva que provoca a ausencia de Jonathan Vila nin polo pésimo estado de forma de Quique de Lucas e David Rodríguez, os dianteiros nos que confía o adestrador, a pesar da súa escasa achega actual ao equipo e a súa actitude máis diletante e individualista ca comprometida e solidaria coas necesidades do conxunto. Nin explica completamente a derrota a escasa lucidez de Herrera para introducir algunha variante táctica durante un encontro no que o seu equipo nunca tivo o control da pelota nin gozou de oportunidades de gol; carencias ás que estou seguro non foron alleas as súas decisións caprichosas sobre os trocos, retirando a Trashorras na primeira parte, cando aínda estaba fresco, para dar a entrada ao porteiro Yoel ou incorporando a Dani Abalo e Papadopoulos cando o encontro estaba inevitablemente perdido. Cremos que catro derrotas en tan curto espazo de tempo e un xogo tan deplorable como o desenvolvido nestas xornadas polo Celta requiren dunha intervención enérxica por parte dun adestrador que non pode ser o primeiro en comezar a expresar dúbidas sobre as posibilidades do seu propio cadro. Sucede algo que descoñezamos no vestiario celeste? A preparación física do Celta é a máis axeitada para enfrontar esta fase decisiva da segunda volta na que se debe encarreirar o camiño do ascenso? Hai posibilidades de recambios no vestiario ou acudindo ao filial? Esta situación aínda se fai máis preocupante diante dos dous próximos encontros fronte a un Betis recuperado e a un Valladolid en estado de graza, dous dos nosos rivais directos, diante do que nos xogaremos o ser ou non ser da tempada. Herrera non pode adiar máis tempo a recuperación. Ten a obriga de intentar crear unha nova dinámica que devolva ao cadro o compromiso e a confianza, actitudes que veñen faltando neste nefasto mes de marzo. Quizais tería que comezar por deixar no banco aos xogadores en baixa forma, sexa cal fose o seu nome ou o importe da súa ficha, e volver apostar pola implicación da xente da casa. Se Herrera non é capaz de parar esta deriva, é moi probable que o Celta teña dificultades para clasificarse para o play-off. Estou seguro que é posible evitar semellante desolación que este fracaso provocaría.

Campo do Fragoso CII

/en , , , /por

LÍDER
Agardamos na bancada catro tempadas para que chegase este momento de gloria (que sabemos efémera): o noso Celta é líder na vixésimo quinta xornada. Un éxito, no que moi poucos acreditabamos no pasado mes de setembro. A partir de agora xa ninguén pode dubidar que o seu obxectivo é o ascenso directo. Un liderato, porén, que chegou tras un mal partido diante do Tenerife, quizais no encontro de xogo máis ruín dos nosos en toda a tempada. Quedou claro axiña que coñecer o empate do Raio, a piques de saltar á lameira, non axudou moito a un equipo que saíu co seu once de gala, un cadro que pola súa estabilidade e polos resultados pode estar chamado a ser lembrado durante moito tempo, como aqueloutro da nosa nenez no que formaba o porteiro Ibarreche, unha das persoas ás que se lle dedicou o inicial minuto de silencio. Fronte aos chicharreiros houbo moito máis medo a fracasar na conquista do liderado ca o espectáculo deslumbrante de xornadas anteriores. O devir do partido quedou moi determinado polas dúas oportunidades clamorosas estragadas nos dez primeiros minutos por David Rodríguez, onte moi apático no seu deambular e desacertado no remate. O fracaso da estratexia celeste de liquidar o partido nunha saída fulgurante, levou a que o Tenerife fose chegando amodiño á área de Falcón, até someter a nosa defensa a un agobio suave que nunca chegou a ser perigoso para o marcador. Á altura da media hora de xogo, o Celta naufragaba, incapaz de sacar a pelota ao toque para a súa temible segunda liña; Herrera, entón, retrasou a Trashorras para que o chairego fose quen subise e distribuíse, unha e outra vez, os balóns para Álex e De Lucas. Faltando a habitual intensidade dos nosos no centro do campo, sobrando algunha imprecisión defensiva e, sobre todo, carecendo algúns dos nosos dianteiros dos valores cooperativos, o partido caíu nun lamentable e abafante horizontalismo. A aparente superioridade local agochaba unha preocupante falta de solucións creativas atacantes, máis evidente cando, como sucedeu onte, non estaba enchufada a conexión entre Quique e David. Xa avanzada a segunda parte, a entrada de xogadores de refresco, primeiro de Michu e logo dos eléctricos Aspas e Abalo, axudou a aumentar a voltaxe dun conxunto que semellaba preso, como na pasada xornada en Córdoba, da síndrome paralizante do canguelo que lle impediría auparse ao liderado. Mais esa confianza nas propias posibilidades, unha actitude que nunca se debe perder e que tan ben imprimiu neste equipo Paco Herrera, facilitou nos minutos finais que os celestes non desistisen no seu empeño e que a esperanza vencese ao medo. Insistiron, aínda que o seu xogo non era vistoso, aínda que os xutes de Álex, De Lucas e de Aspas carecían de pementa, mesmo cando os caneos de Abalo non eran capaces de fender a muralla canaria. Nesa teimosía, nesa renuncia a conformarse, fabricouse a vitoria. Cando o partido agonizaba e o empate xa nos parecía a todos inevitable, apareceu o punteirazo dende a frontal de Michu, que superou a Aragoneses, o porteiro porriñés que tan ben defendera a meta tinerfeña. O estourido no banco celeste e na bancada foi impresionante. Todos fomos conscientes que son estas vitorias in extremis, as traballadas a forza de querer, as que poden permitir acadar eses oitenta puntos que nos leven a primeira. Este Celta, mesmo nos días menos afortunados, é capaz do mellor.

Campo do Fragoso C

/en , , , /por

HAI MOITA LIGA

O empate conseguido fronte ao Xerez, case no derradeiro salaio do encontro de onte, na única ocasión clara de gol que tiveron os andaluces en noventa minutos, evidencia que o Celta para acadar o seu obxectivo, unha das dúas prazas de ascenso directo, non pode renunciar en momento ningún a calidade do seu mellor xogo. Tal é a confianza que todos temos neste Celta, que quedamos co mel nos beizos cando dabamos por cantada a terceira vitoria consecutiva sobre outro rival directo, a pesar de que vimos como os nosos realizaron un dos encontros máis discretos dos últimos meses e de que foron dominados durante a maior parte do tempo polo teimudo conxunto xerezano. Un empate decepcionante, tanto para o cadro de xogadores como para os seareiros, mais do que se poden tirar proveitosas leccións para encarar esa segunda volta que debe ser a do ascenso. Primeira lección, o exceso de confianza pode ser o maior inimigo para as nosas aspiracións. Nesta difícil e igualada categoría non se pode perder a intensidade e disciplina en ningún momento de cada partido e en ningún encontro do campionato.  Como onte quedou claro, un despiste, un instante de vacilación ou un momento de melancolía pode ser decisivo. Tras o gol de De Lucas no minuto 32 da primeira parte, froito dese indubidable plus de calidade que posuímos arriba, o Celta cometeu o erro de confiar o resto do partido en xestionar a vantaxe, ben por medio dun contrataque ou ben pola eficacia dalgún dos saques de falta de Trashorras. Un erro de falta de ambición. Segunda lección, só realizando o mellor fútbol poden asegurarse as vitorias (e os ascensos). A excelencia, tamén no fútbol, é o camiño dos gañadores. O empate non se produciu tanto polos méritos do Xerez , como polo feito de que ao Celta sobroulle confianza e, pola contra, faltoulle moito do seu fútbol xenuíno, faltoulle xogo de banda, faltáronlle diagonais e cambios de orientación e, sobre todo, faltáronlle máis da metade desas vinte a trinta chegadas perigosas que ven precisando en cada partido para meter dous ou tres tantos. Coa excepción do gol, durante a primeira parte, os celestes so amosaron auténtico perigo no longueirazo xenial de Trashorras e nun par de combinacións dos seus volantes. Na segunda, o balance aínda foi máis raquítico, apenas outro envío ao longueiro da luva de Trashorras –moi aplaudido pola bancada cando foi substituído– e algunha subida de De Lucas. Onte fracasaron os trocos do adestrador, provocados pola lesión de Roberto Lago e orientados pola estratexia de aguantar a vantaxe. Máis clara, aínda, no derradeiro cuarto de hora cando agasallou a pelota ao rival e confiou na coordinación da súa defensa para deixar aos dianteiros andaluces unha e outra vez en fóra de xogo. Porén, cando o partido estaba pechado e o axudante termaba da táboa do desconto, abondou para noquearnos unha pelota inocente peiteda por Jose Mari para que o perigoso Mario Bermejo lla cazara arteiramente na área pequena a Ortega. Así é todo, a vitoria non se estragou por esta malfada xogada, senón por que onte o Celta non quixo ou non soubo ir con toda a intensidade necesaria polo partido. Esa súa inhibición (agardemos que transitoria), pagouna con este pasiño atrás. Conservamos intactas as nosas esperanzas e a confianza no magnífico traballo de Paco Herrera e do seu cadro. Hai moita liga por diante.

Estas crónicas celestes para Faro de Vigo, iniciadas o 5 de setembro de 2009, chegan ao seu número cen. Aquel Celta-Málaga da tempada 2005-2006 supoñía o regreso do equipo dirixido por Fernando Vazquez a primeira división. Aquela primeira crónica é a única que non foi publicada no blog. Recuperámola hoxe con algunhas saudades:

DEBUT PROMETEDOR

Dous alustros de xenialidade abondaron para intuír que no regreso do inferno da segunda división podemos aspirar a volver gozar do xogo da serpe no Campo do Fragoso. Un xenial esquerdazo de falta indirecta de Gustavo López, a memoria do equipo que nos fixo soñar, e un cacheirón en carreira do batallador Baiano, tras outra subida veloz de Núñez o tiraliñas, chegaron para noquear a un ordenado Málaga. O domingo pasado gozamos máis coas marabillas que intuímos poden chegar no futuro que coa beleza do xogo que presenciamos. Durante a maior parte do encontro, a pesar de manter o debuxo táctico preferido de Fernando Vázquez (en realidade un “4-2-3-1”), e coa excepción do derradeiro cuarto de hora, tras a incorporación de Silva (ollo coa valía deste rapaciño), faltounos case sempre a pelota e o control do tempo de xogo, as dúas variables que fan a un equipo indiscutible gañador. Empregando este esquema, temos moito que mellorar no encaixe do xogo dos medio pivotes –na estrea da tempada, Giovanella e Iriney (botouse en falta a Borja Oubiña)– para proporcionar así maior solidez a defensa (a grande incógnita da eficacia do equipo) e permitir gañar terreo con maior facilidade á creatividade endiañada de Fabián Cannobio. Con todo, non temamos: o debut foi prometedor e o plantel co que contamos semella, coa incorporación de Lequi, moi compensado e de calidade. Neste novo Celta intúese que hai moito talento e alternativas abondas para que os celtistas entoemos en Balaídos adoito a rianxeira. (Celta-Málaga, 5 de setembro de 2005)

Sexto aniversario

/en , , , , , , , , , , , /por

A Manuel Rivas, compañeiro de Brétema

Hoxe estas brétemas chegan ao seu sexto aniversario. Dende aquela primeira anotación levamos publicadas 2.945 (332 neste sexto ano) e 7.933 comentarios (625 en 2010), o que consolida a tendencia apuntada xa o pasado ano dunha ralentización do ritmo de publicación no blog, ao tempo que un claro incremento da utilización de Twitter (onde xa superamos os 4.500 tuits) e de Facebook, espazos onde agora se está producindo boa parte das interacións e dos debates. No caso noso consolídase a tendencia da transferencia da conversa cara estas redes sociais, manténdose o blog como eixo da nosa identidade dixital. Este ano, Brétemas tivo a honra e a fortuna de ser recoñecido co Premio AELG ao blog literario 2010, o que constituíu para nós unha grande honra pola expresamos a nosa maior gratitude.

Como é adoito, este aniversario –coincidente tamén co sexto de Jaureguizar e Nacho de la Fuente, entrañables compañeiros cos que iniciei en 2005 esta aventura – serve para recuperarmos algunhas das anotacións que foos realizando, xa que unha das funcións do blog é o de servir de arquivo dixital.

Das do inverno, recupero dúas das que facían referencia ao rexeitamento do borrador do decreto de plurilingüismo, «O noso idioma á intemperie», «U-lo consenso? Galego 2025» e unha terceira, «ProLingua, o día despois», que se facía eco da experiencia das 63 presentacións expansivas e simultáneas, organizadas por ProLingua, do libro coordinador por Quique Costas 55 mentiras sobre a lingua galega.

Das anotacións da primavera recupero «Un caligrama: a miña bandeira», unha imaxe preparada en letraset por Agustín Fernández Paz e «Dona Carme, novas versións», ao fío da miña feliz tarde na Casa da Lectura dos meus amigos e maigas de espazo Lectura.

Das anotacións do verán rescato, «Un longo e tortuoso camiño», unha rcomendación entusiasta do magnífico libro de ensaio sobre o BNG de Xosé Ramón Quintana Garrido, e «Galicia, unha xeración perdida?», un artigo en Faro de Vigo no que expresei unha das miñas maiores preocupacións, o fenómeno da emigración da mocidade.

Xa no derradeiro trimestre, coa chegada do outono, o blog devalou polos territorios que lle son máis propios, os da preocupación pola lectura e a mudanza do paradigma do libro e da comunicación cultural. Das numerosas anotacións publicadas neste período sobre o tema recupero «A arte de ler en tempo de crise e mudanza» e «Guardiola e o fomento da lectura».

Como ven sucedendo dende o seu inicio, no blog foron publicándose este ano as crónicas celestes de Campo do Fragoso, ás que só lles falta unha para acadar a súa primeira centena. Entre todas elas escollín «Herrera acertou», na que expresei a miña admiración polo míster que despois de tres tempadas horribles pode devolvernos a primeira cos mellores.

Agradezo o agarimo de todos os lectores e lectoras destas brétemas, que sinto como numerosos e próximos, sexa aquí no blog, por medio dos seus lectores de feeds, por Twitter ou nos enlaces de Facebook; a todos estas persoas expreso as miñas beizóns por interesarse por elas. Se o tempo mo permite e o entusiasmo non me falta, continuaremos con elas explorando o territorio das brétemas de esperanza.

Campo do Fragoso XCIX

/en , , , , /por

GOL MOI DOCE

Daba gloria ver as facianas de ledicia dos seareiros celestes tras o remate do derradeiro encontro deste ano. Tras case catro meses de competición, este Celta cada semana dálle máis folgos as nosas esperanzas e fainos vibrar con maior intensidade na bancada. Non foi doada nin moito menos esta vitoria fronte ao Salamanca, un rival serio que, sobre todo durante a segunda parte, aseñorou o encontro e tivo oportunidades moi claras de bater a Falcón. Cada unha das partes foi para un equipo, a primeira para os de Paco Herrera e a segunda para os charros; aínda que sería máis preciso salientar que cando os conxuntos estiveron igualados mandaron os nosos e cando o Celta estivo en inferioridade numérica mandaron os visitantes. Desta volta aos galegos custoulles case dez minutos fabricar a súa primeira chegada letal, un gol de Quique De Lucas, anulado por dubidoso fóra de xogo, tras unha xogada memorable de Álex López. A partir de aí o noso Messi de Narón, sen dúbida, o mellor xogador sobre a lameira, o mellor celeste da tempada, toleou aos salmantinos cos seus canos, caneos, paredes e xutazos. Esa sociedade de moi alta escola que forman Álex e Trashorras onte durante vinte minutos derrochou as súas esencias e así comezaron a chegarlles oportunidades de pé de banco aos dianteiros celestes que unha e outra vez estragaron David Rodríguez e Quique De Lucas, moi pouco afortunados. Con todo, a ocasión máis xeitosa deste período foi un cabezazo do central Catalá, á saída dun saque de recanto, que detivo na mesma liña o porteiro Biel Ribas, un vello coñecido que repetiu en Balaídos outra magnífica actuación. Cos minutos finais da primeira parte o Celta tivo un baixón de intensidade deitando o partido nese centrocampismo abafante que tanto anoxa aos seus seareiros. Porén, no derradeiro minuto deste período, Roberto Trashorras noutro alustro de xenialidade cruzou un pexegazo que bateu ao gardarredes castelán. O partido puido liquidarse xusto ao comezo da segunda parte, cando David Rodríguez volveu errar, con toda certeza posuído por esa inexplicable síndrome do dianteiro centro diante da porta baleira. A superioridade céltica viuse abaixo un minuto despois cando Ander Murillo, a quen se lle viu un chisco desorientado dende o comezo, foi expulsado por dobre amoestación. A partir de aí o partido complicouse para os nosos unha barbaridade. O traballo desorbitado de Bustos non abondaba, os célticos perderon o control da pelota e devagariño foron pechados diante da súa área. Paco Herrera resolveu retirar a Trashorras do terreo de xogo, substituíndo por Ortega, un central. O adestrador expresaba dese xeito que decidira colocar ao equipo detrás da pelota, defendendo no seu campo e agardando poder aproveitar algún roubo. Foron corenta minutos interminables de defensa meduliana, co equipo todo pechado resintindo os ataques dos helmánticos que puideron marcar en senllos remates á saída de saques de recanto. Nin sequera a saída de Joan Tomás e Dani Abalo aliviou a presión, que só chegou, faltando oito minutos para o remate, cando foi expulsado por tarxeta vermella un dos visitantes. Ensinounos así, este Celta de Paco Herrera que tamén sabe sofrir, que tamén é quen de defender cando non posúe a bola, algo novidoso nun equipo ao que lle gustar sempre aseñorar os partidos de principio a fin. O gol de Trashorras é moi doce, coma o turrón deste Nadal. Unha vitoria traballada que nos deixa apenas a un punto do Raio Vallecano. Este ano 2010 non puido rematar mellor.

Campo do Fragoso XCVIII

/en , , , /por

VITORIA BAIXO O BALLÓN

Os seareiros que decote acudimos a Balaídos temos razóns abondas esta tempada para estar satisfeitos. A primeira, tras varias tempadas confusas podemos enunciar case sen trabucarnos un once ideal: Falcón, Hugo Mallo, Jonathan Vila, Catalá, Roberto Lago, Bustos, Garai, Álex López, Trashorras, David Rodríguez e Quique De Lucas. Un once ao que se incorporan con plenas garantías de rendemento, Murillo na defensa e Dani Abalo, Iago Aspas e Joán Tomás na dianteira. Un cadro compensado que ofrece alternativas abondas. A segunda, a confianza que transmite o equipo, baseada na súa comprobada capacidade para sacar adiante os partidos de casa, unha actitude férrea, teimosa, intensa que converte Balaídos nese forte dificilmente expugnable co que sempre soñamos os celtistas. Así sucedeu onte fronte ás Palmas, un equipo excelente, un rival directo desa difícil liga dos escollidos, os conxuntos que durante a segunda volta pelexarán a morte polos postos de ascenso e promoción. A pesar da forte ventada e dos ballóns intermitentes, o Celta non perdeu os seus sinais de identidade. O noso cadro de gala tivo que traballar arreo, sobre todo no eido defensivo, para conseguir finalmente unha vitoria cómoda fronte a un equipo que amosou capacidade de despregue polas bandas e unha envexable capacidade de toque. A diferenza de xornadas anteriores, ao Celta custoulle un cuarto de hora aseñorar o partido, xa que até entón os canarios foron os que levaron a iniciativa, obrigando aos nosos a xogar á contra. Deste xeito chegou o primeiro gol, nunha apertura conducida por Álex López que distribuíu á banda dereita para que De Lucas centrase e o pobre do Aythami, moi ben presionado por David Rodríguez, introducise de forma involuntaria o coiro dentro da súa portaría. A partir de aí, comezou a funcionar a máquina celeste, alimentada polos balóns do valadar Bustos e conducida con enorme precisión e velocidade por ese nova pérola galega chamada Álex López, un medio de ataque da mellor escola ferrolá, aquela dos Manuel Fernández Amado, Juan ou Santiago Castro da nosa mocidade, que deixaron unha inesquecible pegada na nosa memoria. Durante media hora, o Celta desenvolveu unha decena de perigosas chegadas, algunhas de fermosa fasquía. David rematou un chisquiño desviado nun par de ocasións; Trashorras ofreceu unha desas súas marabillas de complicado deseño que o porteiro canario evitou cun paradón in extremis; Álex enviou varios pexegazos contundentes por riba do longueiro e David De Lucas deixou dous balóns a moi poucos centímetros da rede. Oportunidades celestes que nos minutos finais da primeira parte foron moi ben respondidas polos canarios que tamén puideron marcar. O partido continuou vibrante e con alternativas en ambas as dúas portas ao longo da metade da segunda parte, na que os visitantes intensificaron o seu control da pelota, mentres que o Celta só podía ameazar con algunha chegada esporádica. No derradeiro treito do partido, os trocos de Herrera volveron ser moi acertados. As entradas de tres dianteiros –Abalo, Aspas e Tomás– foron decisivas para situar o xogo no campo canario e ampliar o marcador. O segundo tanto chegou cando faltaban apenas tres minutos. Joan Tomás enviou ás mallas un xutazo, tras unha combinación de auténtico luxo entre Trashorras, Aspas e Abalo. Un golazo! A pesar de que nin Rayo nin o Betis desisten, as nosas esperanzas de ascenso aumentan.