Ostedijk (II)

Nesta crise do Ostedijk é o medo quen está gobernando a actuación das autoridades de salvamento marítimo e da Xunta. Os membros do gabinete de crise deberon asumir o difícil condicionante de non poder atracar o barco (a pesar de que recoñeceron que sería unha das medidas posibles), pola alarma social e mediática que iso produciría e as consecuencias electorais que podería provocar nos municipios da Mariña. A solución adoptada de fondealo a unha milla da costa e alí proceder a enfriar a carga (non hai información sobre outras iniciativas que corresponden ao armador) semella, pois, unha solución estritamente política.
Afortunadamente parece (aínda que a información é escasa e parcial) que este “incidente” do Ostedijk non pasará á categoría das nosas catástrofes medioambientais; porén, déixanos a decepción no xeito de afrontar a crise por parte do Goberno Central (non esquezamos que é quen ten as competencias en salvamento marítimo): moi amedoñado pola posibilidade de tomar unha decisión equivocada e amosando escasa autoridade diante dos poderes locais (o alcalde socialista de Viveiro gañoulles o pulso de forma insólita).
O papel da Xunta nun “incidente no que non ten competencias” está sendo discreto –tan discreto que moitas veces creriamos que o Goberno Galego só ten competencias en protección civil–, escasamente proactivo, evitando tomar calquera iniciativa comprometida (outra volta o medo a fallar), falando do asunto o menos posible e limitándose a axudar a capear o temporal entre os alcaldes da comarca. Meu deus…!
Si, co Ostedijk, a sombra das consecuencias políticas do Prestige ésta sendo moi alongada.