Vin pola televisión o
acto do Obradoiro e quedei ben chafado. Vaia por diante que non teño saudades ningunhas das
bandas marciais doutrora, porén pareceume lamentable e innecesario cómo se intentou cubrir a praza con moqueta de cores.
O vídeo, o gaiteiro, os poemas de Seoane e Pimentel, e a Real Philarmonía: ben. O resto, penso que é máis prudente ser piadoso e non cualificalo con severidade.
A cerimonia pareceume fría e pretenciosa (lonxe da austeridade e sinxeleza pretendida), carente do ritmo, das sorpresas e das metáforas imprescindibles (alí non se deitou pinga ningunha de alegría) que marcasen unha secuencia narrativa de interese para o público. E o que máis lamento, os organizadores visualizaron nos asistentes unha disposición elitista (retratada, unha e outra vez, pola
retransmisión) máis propia dun gabinete de comunicación que quere marcar distancias (os privilexiados convidados, diante sentados) que dunha auténtica exaltación popular (a xente, detrás, no poleiro das escadas da catedral). Errarron os organizadores con esta escenografía tan rebuscada que pretendía distanciarse explicitamente das
gaiteiradas como, implicitamente, da imaxe das
concentracións cívicas que alí se celebraron.
Había motivos dabondo para realizar unha cerimonia distinta e elegante que marcase nas formas a alborada deste tempo novo. Mais, tamén, existían razóns sobradas para recabar a participación da xente xa que, en definitiva, foi a maioría da cidadanía galega a que impuxo este goberno conxunto.
A verdade é que quedei chafado porque neste día tan sinalado agardaba aplausos máis entusiastas e maior emoción nas palabras e nas imaxes. Con todo, o importante é que mañá xa contaremos cun
novo goberno. Isto é o decisivo.
Hoxe viaxo á feira de Torre para presentar o novo libro de Xurxo. Souto é unha marabilla, un narrador poderoso que posúe a fluencia, a expresividade e a mirada dos nosos contadores populares. Unha tradición que asume de forma orgullosa e soubo reinventar e reconstruír empregando as linguaxes universais das emocións, da repichoca cascarilleira e da nosa lingua de estirpe. Xurxo é pura emoción, pura alegría verquida na alquimia de vidas que se inventan nun horizonte de esperanza. Este libro é unha cousa bonita, luminosa e cantareira. Un refacho de optimismo, que é moi de agradecer neste país de alegrías tan concisas. Beizóns para el.
