Listado de la etiqueta: pape_cheikh

Campo do Fragoso CCXXXI

/en , , , , , /por

A DESTEMPO

Despois da gran vitoria no estadio da Cerámica, que nos permitiu enxergar o horizonte da esperanza, quedei un pouco chafado polo debut do novo adestrador Óscar García en Balaídos. Diante dun Valladolid pechado con chave nas catro cancelas, o Celta tardou máis dunha hora en entender o argumento do partido e cando decidiu abrilas non tivo tempo abondo para bater a portaría de Masip, o mellor con diferenza dos pucelanos. Unha pequena decepción que deixa ao Celta en posicións de descenso e, o que é máis preocupante, non muda aínda a anemia goleadora no Campo do Fragoso onde nos oito partidos xogados do que vai de tempada apenas conseguiu catro goles e dúas vitorias, cifras do peor primeiro cuarto de liga que lembramos nestas dúas últimas décadas.

Porén, como sucedera na visita a Vilarreal, os de Óscar García amosaron máis fortaleza ca noutrora para afrontar unha durísima batalla centrocampista, onde emerxeu a potencia eléctrica de Pape Cheikh, un diamante da canteira nosa aínda por puír, o mellor celeste no serán do venres, capaz de soster ao equipo nos seus peores momentos de desidia e de empurralo cando os ventos foron máis propicios. Unha confrontación a cara de can na medula da lameira, onde Sergio González despregou a boa parte dos seus efectivos, dispostos a arriscar en ataque o mínimo posible e a pechar por todos os medios ao seu alcance as liñas de pase sobre Aspas e Santi Mina, dianteiros nosos que, a pesar de ter nas súas biqueiras claras oportunidades, ofreceron unha actuación só discreta, por baixo do seu mellor nivel.

A pesar de outorgar o control do partido aos de Pucela durante a primeira hora, o que adoitaba acontecer tamén nos tempos de Escribá, como as dificultades dos centrais para sacar a bóla xogada e outras enleadas en espazos de perigo, o Celta debeu marcar en varias ocasións. Puido facelo Iago Aspas en dúas recuperacións, nuns dous poucos duelos individuais perdidos polos visitantes, nas que conduciu en velocidade dende case o medio do campo até encarar só a Masip. Mágoa que ao Merlín de Moaña non contase coa faísca de xenialidade amosada a pasada semana en Vilarreal, onde marcou outro dos seus goles inesquecibles. Como puido golear, tamén en dúas ocasións, Pione Sisto, o venres o máis brillante dos dianteiros celestes, consolidando a súa recuperación respecto a súa incomprensible anomia sufrida na etapa de Escribá. Unha boa noticia do internacional dinamarqués, que colabora unha barbaridade na banda esquerda co lateral Lucas Olaza, outro xogador chamado a ser clave no esquema de Óscar García, tanto pola responsabilidade que asume a balón parado, en saques de falta e de recanto, como pola súa facilidade para chegar a liña de fondo e centrar con biqueira de seda.

Xaora, foi esperanzador que o novo adestrador lese o partido de forma crítica, o que poucas veces sucedía con Escribá, e pasada unha hora non tivese medo a mudar a decoración do once de gala de arriba a abaixo. Fíxoo, primeiro, cando deu entrada na lameira a Fran Beltrán, que acendeu o piloto vermello da intensidade, que até entón só utilizaba Pape, e mellorou a condución atacante dun Lobotka que nunca entendeu de que ía este partido. Afondouna, a seguir, cando incorporou a Rafinha, que conseguiu en dúas xogadas entre liñas que aos visitantes comezasen a tremerlle as pernas. Mudanza de carpín que se produciu nos minutos eléctricos finais dos que dispuxo Touro Fernández, que superou por cao aos defensas que se lle puxeron por diante. Vinte minutos heroicos, que chegaron a destempo, mais nos que se xerou fútbol abondo para gañar o partido, fose nunha cabezada de Aspas ou despois no xute de Santi Mina do minuto final, que quedou lixeiramente desviado do pau longo, tras unha deixada letal do Touro.

Un empurrón de xogo de intención gañadora, ao que lle faltaron un par de minutos, que demostra que no vestiario hai vimbios suficientes para intentar a remontada na táboa clasificatoria, por difícil que pareza. Comentábamo no vitrasa de regreso un veterano celtista: «nesta liga tan igualada marcar un gol custa unha millonada, gañar un partido un potosí». Agardemos que Óscar García atope a chave do tesouro.

Campo do Fragoso CCXXIX

/en , , , , , /por

O CELTA NA ENCRUCILLADA

Tras a derrota coa Real Sociedad un Celta moi deprimido enfronta a primeira encrucillada desta tempada a de continuar ou prescindir do seu actual adestrador. A táboa clasificatoria e moi teimuda e transcorrida xa unha curta parte da liga (dez partidos) a puntuación é de descenso e o xogo está moi por baixo das expectativas creadas tras a operación retorno dos canteiráns expatriados. Unha situación máis crítica que a superada por Escribá hai tres semanas cando cun xogo moi semellante e idéntica proposta táctica o Celta gañou ao Athletic Club, grazas ao primeiro (e único) gol de Iago Aspas. Unha derrota diante dunha Real, que soubo agardar a súa oportunidade, encaixada con certa indiferenza por unha afección moi fría, decepcionada e un chisco resignada, diante dun xogo tan plano e aburrido que (por algúns xestos captados na lameira) tampouco parece convencer por igual a todos os xogadores.

Con Rafinha e Kevin lesionados na bancada, Escrivá sacou no equipo de gala a oito xogadores que pasaron pola Madroa, colocando por vez primeira a Pape Cheikh como pivote defensivo e recuperando a Brais para artellar con Mallo a banda dereita. Porén, iso apenas mudou o debuxo táctico ao que se aferra Escribá dende a súa chegada. Unha proposta que certo é, tanto en Balaídos coma fóra de casa, permite ao Celta competir polo control no campo propio, utilizando centos de pases curtos horizontais (velaí as enganosas estatísticas de posesión), mais que polo momento resulta insuficiente para xerar as superioridades imprescindibles para xutar a porta (sendo moi optimistas) unha media ducia de veces ao longo dos noventa minutos. Ese é o caderno de Escribá capaz de desfacer en seis meses toda a tradición de xogo atacante que con máis ou menos fortuna, con altos e baixos, desenvolveu o Celta dende o último ascenso, hai seis tempadas. Como tantos celtistas resulta doloroso recoñecer que esta tempada para a maior parte dos rivais que visitan Balaídos o Celta é un equipo previsible no seu xogo como tan asequible para roubarlle os tres puntos.

Non seríamos xustos se non recoñecésemos que a derrota de onte estivo moi condicionada pola expulsión no minuto 65 de Pape Cheikh, quen até entón conseguira secar a Odegaard e a toda a liña de creación txuri urdin. A pesar da entrada de Beltrán, que mellorou as prestacións defensivas de Denís (mágoa que o rapaz de Salceda aínda non atopase o seu sitio!), o Celta en inferioridade numérica non foi capaz de suxeitar ao noruegués que no 82 conseguiu pasar entre liñas ao sueco Isak, que acababa de entrar na lameira, para que este se anticipase a Aidoo e Sáenz, xutando coa perna esquerda soíño diante de Rubén. Gol inapelable que puido repetir pouco despois nunha acción semellante, mais nesta ocasión o noso Rubén rexeitou o seu xute, noutra das súas intervencións extraordinarias.

Unha derrota que puido ser evitada, se os de Escribá tivesen máis cobiza e máis acerto na definición durante a primeira parte na que Santi Mina dispuxo de até tres ocasións claras, tamén todo o saldo ofensivo celeste do partido. Mágoa que Santi non estivese fino cando no 34 encarou en carreira a Remiro, nin que un minuto despois cabezase preto do pao dereito un saque de recanto de Denís ou que no 41 enviase a cabezada moi alta tras un centro de Olaza dende a esquerda, finalizando a mellor xogada de Aspas (moi contrariado e nervioso) pola banda contraria.

A pesar de que aparentemente leva o control dos partidos, este Celta de Escribá apenas ataca, polo que non resulta estraño que marcase só cinco goles en dez encontros, a cifra máis baixa da categoría, só igualada polo Leganés e polo Espanyol. Como non se pode ocultar tampouco que ten un problema de identidade do seu xogo, atribuíble, probablemente, a unha incompatibilidade entre o esquema ao que se aferra con teimosía o técnico valenciano e o tipo de xogadores dos que dispón esta tempada. Un nobelo que non pode desenguedellarse máis alá desta semana decisiva na que xogará en Sevilla co Betis e en Balaídos co Xetafe. De como se resolvan estes dous partidos dependerá tanto o futuro de Escribá como os obxectivos do equipo nesta liga. O Celta chegou a primeira encrucillada e debe escoller cal vai ser a súa deriva.

Campo do Fragoso CCXXVII

/en , , , , , /por

CHAFALLADA

Non resulta doado explicar como o partido de fútbol entre o Celta e o Granada durou apenas oito minutos. A dubidosa interpretación de Santiago Jaime Latre, árbitro do VAR instalado en Madrid nunha cómoda sala de vídeo con oito monitores e asesorado por dúas persoas, levou a que unha pisada involuntaria de Jorge Sáenz, que debutaba onte en Primeira, sobre o talón da bota do arteiro Soldado, supuxese tarxeta vermella. Decisión que condicionou o resultado, rematou co xogo que identificamos como fútbol e, polo tanto, devaluou o espectáculo vespertino ao que foran convocadas máis de dezaoito mil persoas en Balaídos e moitas outras de todo o mundo diante das súas pantallas. Unha aplicación da chamada «lei do talón» que resultaría determinante vinte minutos máis tarde cando Fran Beltrán foi expulsado, tamén tras a revisión do VAR, despois dunha xogada moi confusa na que o árbitro sinalou unha falta a prol do Celta e o centrocampista celeste esvarando no chan arrollou cos pés por diante a Puertas.

Dúas xogadas no medio campo, imaxinamos encadradas no suposto de tarxeta vermella, revisadas polo equipo do VAR, o árbitro virtual, que emendou o criterio adoptado polo equipo de Eduardo Prieto Iglesias, o árbitro presencial. Dúas decisións extremas que abriron na bancada a polémica sobre a utilización desta ferramenta tecnolóxica, especialmente sobre cal das dúas instancias arbitrais manda de facto na lameira. En definitiva, sabemos cal foi o criterio que prevaleceu onte, o de Prieto ou o de Latre? Un debate que atinxe a cales son as xogadas que deben ser revisadas e cales non, como tamén sucedeu onte, cando arredor do minuto 20, transcorridos apenas dez da expulsión de Sáenz, o central nazarí Germán pisou por detrás a Mina e o VAR non chiou.

Como tamén hai razóns para desconfiar do escaso rigor na utilización desta ferramenta, xa que abonda lembrar a pisada protagonizada o pasado sábado no Camp Nou por Maxi Gómez sobre Lenglet, sen consecuencias fatais para o dianteiro charrúa. Con semellante chafallada (se queren utilizar outros sinónimos galegos, como trapallada ou chambonada, tamén serven para expresar un traballo feito con escaso rigor), en que papel queda a cultura futbolística do fair play, que non é outra cousa que o respecto por todas as instancias das famosas 13 regras fundacionais do fútbol e todos os seus engadidos e actualizacións posteriores? Non se estará desvirtuando con este procedemento a esencia deste deporte centenario?

En inferioridade tan evidente, onte o Celta perdeu durante o último cuarto de hora da primeira parte o control da pelota, procurando apenas coa velocidade de Aspas e a intensidade de Mina facerlle fronte ao control do equipo do adestrador vigués Diego Martínez Penas na súa estrea en Balaídos. O Celta en clara inferioridade numérica defendeuse con moita dignidade e coraxe, mais foi no tempo de alongamento cando Hugo Mallo, aínda moi lonxe da forma e da concentración de Kevin, concedeu un saque de recanto innecesario. Unha oportunidade a balón parado que non desperdiciou o central Germán cunha cabezada potente que abriu inapelable a táboa de marcas para os visitantes.

No segundo acto, que comezou sen fútbol, o Granada liquidou o partido no 53’ cun xutazo dende fóra da área, tocando o longueiro, de Yangel Herrera, que superou a tímida oposición de Denís Suárez, un dos celestes que máis sufriu con este encontro sen xogo. Xaora, foi entón cando co partido perdido, emerxeu a dignidade celeste nas biqueiras de Iago Aspas e do central Aidoo que nun exercicio de afouteza encomiable pelexaron para evitar unha derrota máis avultada. A incorporación de Pape Cheikh e de Pione Sisto achegaron novos folgos e mesmo permitiu a posesión celeste nos minutos nos que o partido esvaraba pola intranscendencia.

Unha segunda derrota en Balaídos, non exenta de polémica pola chafallada nas revisións do VAR, que sitúa ao Celta fronte o seu espello: será unha tempada na que non haberá inimigos pequenos e na que conseguir cada punto vai custar ferro e fariña. Nada doutro xoves que non coñezamos os celtistas.

Campo do Fragoso CCXXV

/en , , , , , /por

CORAZÓN TAN BRANCO

Un Celta aínda moi fóra de punto foi pouco rival para un Real Madrid que gañou con máis facilidade da prevista o encontro de apertura da liga en Balaídos. Unha derrota que, ademais dos méritos do cadro de Zinedine Zidane, se pode explicar tamén polas importantes ausencias coas que onte debutou o cadro celeste, unha por liña, Mallo na defensa, Okay na medula e Mina na dianteira, así como pola desafortunada arbitraxe de Javier Estrada Fernández, que moito enfadou a bancada co seu aparente corazón tan branco.

E abofé que na primeira parte as decisións arbitrais condicionaron o marcador, tanto dende a tarxeta amarela a Kevin, transcorridos apenas sete minutos [severidade que, sen embargo, o colexiado nunca tivo coas entradas de Odriozola sobre Denís], como ao feito de que cinco minutos despois non sinalase a falta de Casemiro sobre “Toro” Fernández, o que [entre as protestas dos celestes] permitiu a Marcelo que servise sobre Bale para que o galés canease e centrase para que Vinicius abrise a táboa de marcas. Como determinante foi a decisición do VAR de anular un gol ao Celta, a piques de rematar a primeira sesión, semella que por un milimétrico fóra de xogo de Iago Aspas antes de que Denís Suárez e Odriozola desputasen a pelota. Unha anulación tan incomprensible como sospeitosa, máis aínda cando na mesma xogada o astro de Moaña tamén fora derrubado na área pequena, o que non lle impediu dende o chan pasar coa biqueira sobre Brais Méndez para que o de Mos rematase a rede.

No entanto, sería inxusto atribuír ao colexiado catalán a causa do fracaso galego, xa que os de Escribá sempre foron un paso por detrás dos de Zidane que souberon definir mellor nos momentos decisivos. Certo é que o Celta tivo a posesión do balón durante a maior parte do partido e gozou dalgunha boa oportunidade para igualar. Na media hora de xogo “Toro” Fernández, aínda moi despistado, non chegou a un gran servizo de Aspas, desviado coa punteira por Varane, unha bola que xa criamos dentro da portaría. Mais tamén o é que o gardameta Rubén fixo varias intervencións extraordinarias, a xutes envelenados de Modric, Benzema e de Bale, en dúas ocasións, un xogador o galés que toleou polas bandas aos defensores galegos.

Despois da reanudación, foi cando funcionou mellor a sociedade artística que Denís e Aspas montaron na banda dereita, vía pola que neste período chegaron as mellores oportunidades celestes: un remate en carreira de Iago e unha cabezada magnífica do central Araújo, ambas as dúas salvadas por Curtois in extremis, como un remate de Brais que salvou Casemiro na liña de meta. Xaora, foi un imprevisto o que volveu mudar a deriva do partido, a intervención do VAR no minuto 56 que obrigou ao colexiado a amosar o cartón vermello a Modric por pisar o talón de aquiles de Denís. En inferioridade numérica, o Real aproveitou a ausencia de intensidade celeste para imprimir unha marcha máis e procurar a cabeza de Benzema. Nun deses envites, tras unha ao pao do francés, Kroos enviou dende trinta metros un trallazo que se coou pola escuadra. Un golazo fermoso, inesquecible, que por riba deixou groggy aos nosos.

A pesar de que faltaba aínda media hora, o Celta foi incapaz de reaccionar, tanto na lameira como no banco, onde non se produciron nin cambios de xogadores nin no caderno do adestrador. Un conformismo que aproveitaron os de Zidane para que Lucas Vázquez marcase o terceiro e de paso que o rapaz de Curtis para vergonza dos afeccionados galegos demostrase o seu escaso fair play. Co partido pechado entraron Pape (84’) e Iker Losada (88’) que por ventura revolucionaron os últimos minutos. Da colaboración de ambos os dous canteiráns naceu o excelente gol da dignidade, co que o rapaz de Catoira (18 anos) inaugurou a súa estatística como goleador en Primeira.

Esta primeira derrota abre algunhas esperanzas, como a gran calidade de todas as evolucións de Denís Suárez e a enerxía que lle imprimiu ao equipo en apenas dez minutos Pape, como tamén algunhas dúbidas, sobre todo as relacionadas coa preocupante febleza do equipo cando non ten a pelota e coa escasa flexibilidade do debuxo da medular no que continúa teimando Escribá. En todo caso, un Celta en desenvolvemento que ten moito aínda por mellorar e consolidar.

Campo do Fragoso CXCVI

/en , , , /por

rossi_09-04-2017UN CELTA PERDIDIÑO

Coma sucedera hai case un mes co Vilarreal, no partido anterior á eliminatoria co Krasnodar, a versión B do Celta demostrou que está moi lonxe da competitividade do cadro titular. Diante dun Eibar moi rochoso e con aspiracións europeas un Celta con media ducia de suplentes deambulou perdidiño pola lameira de Balaídos. Unha decepción para a bancada que impotente comprobaba como os celestes eran incapaces de facerlle fronte ao cadro eibartarra que cun fútbol práctico e unha envexable solidez defensiva se adiantaba xa aos doce minutos na táboa de marcas. Unha xogada que naceu dun envío moi longo dun central, Ramis, cabezado cara atrás por Sergi Enrich, que na liña da área lle gañou a posición a Fontás, deixando un corredor precioso para que Kike García xutase non moi forte, un balón que pillou ao porteiro celeste coa man un pouco frouxa, non podendo evitar que se lle coase polo pao dereito.

Un gol moi temperán e decisivo no decorrer do partido que afianzou o control do fútbol directo dos vascos que puideron marcar o segundo nun xute diagonal de Bebe que Sergio conseguiu rexeitar con moitas dificultades. No Celta non carburaban as bandas, onde Señé e Pione facilitaban a subida dos laterais, como tampouco os mediocampistas, Jozabed, Pape Cheikh e Tucu Hernández, a pesar da súa vontade teimosa, non conseguían nin marcar a súa xerarquía nin sacar a pelota xogada. Por riba, a lesión de xeonllo do desgrazado Rossi engadiu un compoñente dramático ao partido e deixou ao Celta sen referente no xogo entreliñas que procuraba Josabed, onte o xogador máis asociativo do equipo. Unha primeira parte para esquecer onde non se pode relatar ningunha chegada nin xute sobre os tres paos dos nosos, que foron apenas unha sombra na área de Yoel, o porteiro do Eibar, recibido con moitos agarimos e saudades pola bancada de Balaídos.

Se isto non abondase, aos cinco minutos da reanudación, o Eibar recuncou cun segundo tanto, nacido na pizarra de Mendilibar, que pecharía a taboa de marcas. Antonio Luna, un dos laterais, aproveitou o corredor que deixaron Señé e Roncaglia, chegou a liña de fondo e centrou para que Pedro León xutase en carreira dende a frontal sen que Sergio puidese evitar o gol. Un tanto que semellaba noqueaba a un Celta perdidiño, fóra de punto, que, até entón, funcionaba a unha velocidade moi inferior á dos eibarreses. Xaora, a entrada na lameira de Iago Aspas, cando faltaba aínda media hora de xogo, achegou a enerxía e a intelixencia que até daquela faltaba para chegar á porta de Yoel. Uns minutos antes Jozabed mereceu o gol nun xute espectacular que fixo tremer ao pao dereito. Mais co mago de Moaña abríronse os espazos e comezaron a identificarse liñas de pase, o que fixo dubidar aos contundentes centrais armeiros, obrigados a dar un paso atrás.

E non tardaron en chegar os goles cantados, que non marcados, nunha tarde onde os celestes careceron no instante decisivo da fortuna do gol. O primeiro, unha xenialidade de Aspas dende a esquerda, unha volea que buscaba a escuadra do pao longo, ao xeito inesquecible de Nolito. Despois, un saque de falta marabilloso do astro de Moaña que petou no longueiro. A seguir, un disparo en carreira de Beauvue, que quedou lonxe do pao, e non puido superar a Yoel. E, por último, un remate de Roncaglia que rexeitou o porteiro de Coia coa punteira. Todo un exercicio de afouteza sen fortuna, cando o partido estaba perdido e as posibildiades de clasificación europea desta liga definitivamente estragadas.

En todo caso, foi o de onte un partido de transición, onde toda a intención e os coidados de Berizzo estiveron encamiñados a conservar azos, enerxías e talento para a decisiva noite do xoves. Diante dos belgas boa falta farán.