Non é descartable que Charles recibise en fóra de xogo a pelota coa que o Celta inaugurou o marcador no Benito Villamarín. Probablemente foi unha chiscadela da fortuna, que axudou na apreciación do colexiado dunha xogada sempre dubidosa. Desque fóra establecido en 1925, o fóra de xogo, tal como o coñecemos hoxe, foi unha regra polémica, mesmo susceptible de ser modificada. Polo camiño que vai o fútbol, con defensas cada vez máis adiantadas, coordinadas e atléticas, a regra do fóra de xogo afasta o balón das áreas e, polo tanto, son máis escasas as posibilidades de perigo atacante, o que conleva maiores posibilidades de aborrecemento para os seareiros. A diminución da media de goles por tempada é outra proba do carácter antipático para bancada desta regra. Quizais chegou o momento no que a International Football Association Board, a institución que se encarga de velar polo regulamento, introduza modificacións no fóra de xogo para facer o xogo máis espectacular e equitativo entre defensores e atacantes. Como leo no monográfico «Fútbol en 2030» da revista Panenka (recomendable para os que queren ler de fútbol), os expertos manexan diversas variantes que poderían ser atractivas. A máis doada sería atrasar a liña que delimita a posición ilegal, quizais até chegar á altura da área grande, unha decisión que revolucionaría a esencia do fútbol actual e facilitaría un xogo dinámico e, probablemente, o aumento do número de goles de cada partido. Outra posibilidade, máis conservadora, sería a de permitir a presenza dun atacante en fóra de xogo e só sancionar a súa decisión de combinar con outro xogador ou xogadora. Ou quizais introducir unha regra semellante á utilizada no balonmán de xeito que o fóra de xogo quedase delimitado nunha área curva, que facilitaría o xogo polos extremos. A modificación das regras e os seus impredicibles efectos (no deporte como noutros eidos da vida) é sempre un debate estimulante. Como sinala Christoph Biermann «o fútbol é bonito cando se asemella á vida real: cando avanzas rápido, retrocedes, caes e volves a te erguer». Quizais aí radique o engado do fóra de xogo, da existencia desa liña (fronteira), ás veces de percepción difusa, entre o ser e o non ser, entre o real e o lúdico, como sucede na vida mesma.
Paga a pena dispór de catro minutos de acougo para escoitar as declaracións que Mascherano fixo este mes á revista Panenka. O grande central do Barça confesa que a súa posición preferida (na que se fixo futbolista) é a de mediocampista central defensivo e que sofre durante cada partido de competición, que para gozar na lameira xa están para el os adestramentos. A concentración, a atención que require cada partido provócalle sufrimento, a pesar de xoga ao fútbol porque lle gusta. Non obstante, renega da fama e dos privilexios dos futbolistas cando son figuras públicas. Toda unha lección de humildade e realismo, como sempre foi o seu estilo dentro da cancha, que lle viría coma anel ao dedo a moitas figuriñas de tres pesetas. Grande o xefeciño cando confesa que os futbolistas nunca deixan de selo até que o adestrador deciden non poñelos e deixan de xogar.
