Listado de la etiqueta: nolito

Campo do Fragoso CLXIII

/en , , , /por

Santi_mina_por_ricardo_grobas_11-04-2015MINA

Partidos como os da noite do pasado sábado en Balaídos amosan que non é tolería ningunha clasificar o fútbol entre as disciplinas das Belas Artes efémeras. Celta e Raio Vallecano, equipos humildes, ambos os dous dirixidos dende o banco por adestradores afoutos e xenerosos co espectáculo, ofreceron unha gran noite de fútbol. Unha auténtica marabilla na que moitas foron as cousas positivas para os nosos!

Primeira: faltando aínda sete xornadas, os nosos confirmaron que quedan fóra de todo perigo e, o que aínda é mellor, o fixeron recuncando no xogo de salón (dende os tempos de Mostovoi, a min me gusta cualificalo de “xogo da serpe”) que a semana anterior tamén exhibiron (con escasa fortuna na táboa de marcas) diante do Barcelona. Segunda: esta é unha vitoria que confirma o proxecto de Eduardo Berizzo e lle facilita preparar devagariño a vindeira tempada. Terceira: esta goleada histórica pon en evidencia a calidade da canteira da Madroa, na que se formaron as nosas promesas internacionais, Jonny Castro e Santi Mina, case uns xuvenís, as grandes revelacións desta tempada, cuxo valor no mercado internacional medrou estes últimos meses unha barbaridade.

Entendo agora como premonitorio para os nosos que o golazo de Manucho, transcorridos apenas trinta segundos, nacese dunha asistencia do exceleste Trashorras, o xenio de Rábade, tras tres caneos en reviravolta e un despiste de Hugo Mallo na cobertura do seu extremo. Na seguinte xogada, os vallecanos puideron liquidar o partido tras unha cabezada de Amaia que o noso Sergio desviou cunha man milagreira por riba do longueiro. Unha parada que resultou esencial. Xaora, a clave da vitoria naceu pouco despois, no minuto cinco, cando Nolito, dende a liña de fondo, tirou un túnel sobre Amaia e lanzou o pase da morte sobre a área pequena para que Larrivey empatase. Das biqueiras dun Nolito extraordinario saíu tamén a asistencia para que Santi Mina marcase o segundo e comezase a que sería a súa noite de gloria.

Coa táboa de marcas en inferioridade, aos 27 minutos, Jémez enérxico moveu peza no taboleiro. Abandonou o seu esquema de tres defensas e introduciu a dous laterais. Mais o Celta daquela xa expresaba na caligrafía da lameira toda a súa furia, non exenta de intelixencia e orde, un vendaval de xogo que os vallecanos agora cunha defensa de catro tampouco foron capaces de parar. O traballo duns excepcionais Augusto e Kron Dehli como pivotes e a mobilidade de Orellana na media punta fabricaban posibilidades para as chegadas de tres dianteiros famentos de área. Dese pulo naceu o terceiro tanto, dunha parede interior de Orellana sobre Mina que tras dar apenas dous pasos centrou á outra banda onde rematou Nolito sobre o porteiro e Larrivey remachou o rexeite de biqueira ás redes. A esa altura do encontro o Celta era unha máquina moi engraxada e poderosa. O cuarto gol foi outra obra de arte. Naceu dunha subida de Nolito pola banda e do seu pase a Orellana. O chileno no interior da área filtrou cunha reviravolta a pelota a Krohn quen asistiu ao primeiro toque a Santi Mina para que sen medo ningún superase ao porteiro. Na segunda parte continuou a festa do xogo celeste. Nolito e Orellana, os encargados do noso departamento artístico, teimaron no seu recital atacante, mais diante da portería non tiveron a fortuna de Mina que pechou a súa incrible conta goleira con outros dous tantos. O terceiro dunha cabezada axustada sobre o pao, rematando un centro do chileno, e o cuarto superando ao porteiro vallecano tras outra gran asistencia do extremo andaluz, que participou en case todos os goles.

Noite goleira, noite de gran festa en Balaídos, na que volveu a entoarse con prudencia a Rianxeira, noite que coloca a Santi Mina xa na historia do Celta e da propia liga. Ben será que este diamante da canteira xestione con cabeciña e esforzo o futuro tan prometedor que enxerga. En Balaídos aínda quedan catro partidos para seguir gozando deste Celta fermosamente rotundo.

A foto é de Ricardo Grobas. Grazas.

Campo do Fragoso CLXII

/en , , , /por

berizzo-le-2REGRESAN AS DÚBIDAS

As dúas derrotas consecutivas fronte ao Vilarreal e o Athletic Club poñen en evidencia as feblezas do Celta e as dificultades do seu adestrador para xestionar o seu banco durante as segundas partes. Máis alá da caprichosa arbitraxe de Matheu Lahoz e as súas ínfulas de estrela mediática, a pobrísima primeira parte dos de Berrizzo fixo que regresasen as dúbidas sobre un equipo que despois de seis meses de competición aínda non foi quen de equilibrar o seu xogo e, a pesar da súa excelente situación na táboa clasificatoria, de asegurar a permanencia na categoría, o seu obxectivo esencial.

Durante os primeiros sesenta minutos, os de Valverde superaron en todos os terreos aos nosos, lembrando o baño que tamén nos deran en Balaídos naquel nefasto partido de copa do día de Reis. Porén, os de Berizzo coa táboa de marcas adversa resucitaron, aínda que tarde. Foi inevitable lembrar que esta fora tamén a secuencia do sucedido no novo San Mamés no partido de volta de copa, cando sendo moi superiores aos nosos lles faltou un chisco máis de folgos e quizais de fe do seu adestrador para superar a eliminatoria. Coincidencias explicables de dous equipos que se coñecen e respectan moito, coma tamén as súas afeccións, a pesar de que o balance dos enfrontamentos recentes sexa moi favorable para os vascos.

A incorporación de Álex López foi a única novidade no cadro dun Celta que saíu a velas vir. Dende os primeiros lances, os leóns gañaron a batalla polo control do medio do campo e ameazaron coas gadoupas de Aduriz e as carreiras e caneos de Iñaki Williams, que toleou a Hugo Mallo, un xogador que tras as lesións aínda non se achegou nin a sombra do que foi. Un penalti dubidoso provocado polo arteiro Muniaín e un saque de recanto cabezado maxistralmente por Aduriz ao longueiro e aproveitado dende a segunda liña por San José abondaron para noquear aos de Berizzo na primeira media hora. Os bilbaínos deixaban a iniciativa ao Celta, mais cando os nosos entraban no seu campo eran desactivados grazas a unha presión colectiva brutal. Sobre cada celeste que pretendía abrir unha liña de pase, fose Krohn, Augusto ou Álex, aparecían decontado tres vermellobrancos. E ben sabemos que o Celta sen contar co control da bóla é un equipo inane, fráxil en defensa e previsible en ataque.

Tras a reanudación, a saída de Aduriz lesionado e a entrada de Santi Mina, cando faltaba media hora, viraron a deriva do partido. O pase de Orellana á posición de enganche foi esencial para que o Celta xuntase as súas liñas e comezase, por fin, a fabricar o seu fútbol. O canteirán puido marcar na súa primeira intervención, cando enfiou a Gorka e o porteiro despexou coa perna in extremis. Na seguinte xogada, o pase da morte de Krohn dende a mesma liña de fondo mereceu que aparecese un rematador. Mais sería na terceira, cando Orellana centrou sobre o segundo pao e apareceu alí Larrivey para marcar dunha soberbia cabezada. A remontada semellaba posible. O Athletic desapareceu do medio do campo e achantouse na súa área para defender de forma meduliana o resultado. Santi Mina, con moita diferenza o mellor dos nosos, e Nolito intentaban unha e outra vez entrar por candansúa banda.

Coma xa sucedera noutras ocasións, a bancada de Río protestou a xestión do partido de Berizzo que adiou os seus trocos até os derradeiros minutos, aparentemente alleo ao devir do reloxo. Mágoa que sobre o cronómetro Larrivey preferise intentar o seu segundo gol que procurar o remate de Nolito moito mellor colocado. Trinta minutos de xogo non abondaron, ao Celta faltoulle tempo e un pouco máis de alento para acadar o empate e mesmo unha vitoria ao seu alcance.

Campo do Fragoso CLX

/en , , , /por

celta-plantaSAÍR DO ATOLEIRO

Tras 726 minutos, o Celta saíu do atoleiro onde quedara confundido tras o histórico gol de Larrivey no Camp Nou. Traballando a pano, cunha intensidade xenerosa, o equipo de Berizzo por fin saíu a flote, recuperando anotación na táboa clasificatoria e, o que é máis importante, afastando as meigas que comezaban a axexar entre o neboeiro dunha serie de resultados nefasta e inquedante, seis derrotas consecutivas e dous meses sen puntuar nin marcar.

Mais saír deste trance tan complicado non resultou doado. Durante o encontro co Valencia a afección celeste estivo sometida a unha auténtica vertixe emocional. Outra experiencia de celtismo en estado puro. No recibimento ao cadro de xogadores inxectou doses de orgullo. Na media hora inicial gozou do optimismo do dominio no xogo. Chimpou de ledicia cando o árbitro sinalou o punto de penalti e pouco despois enmudeceu cando errou Orellana. Cadora, calou cando Rodrigo marcou. Xaora, recuperou a euforia tras o descanso coa incorporación de Nolito e co gol estoupou tanta adrenalina contida. No treito final, entre o medo a perder o recuperado con tanto esforzo e a clara posibilidade de acadar o triunfo soñado, os corazóns dos seareiros e seareiras sempre tan prudentes non tiñan acougo.

Acertou Berizzo dispoñendo unha defensa de tres centrais, á que se incorporaba Radoja, un xogador esencial para proporcionar unha saída de balón máis fluída e ordenada. Con este novidoso esquema de cobertura e co traballo incansable de Augusto e Krohn-Dehli no centro e Mallo e Jonny nas bandas, o Celta dominou a un Valencia decepcionante que apenas gozou de dúas oportunidades para poñer a proba a Sergio. Na primeira, o porteiro de Arbo salvou in extremis, cunha gran estricada, unha perigosa cabezada de Paco Alcácer. Na segunda, a do gol valencianista, pola contra, estivo moi pouco afortunado, para chapar un esquerdazo de Rodrigo, o que fora canteirán da factoría Ureca, que antes debuxara unha fermosa diagonal aproveitando unha pelota de Fontás, noutro deses erros de saída de pelota que semellan evitables.

Mais con anterioridade, os célticos ben puideron marcar en dúas oportunidades nas que Alves, o gran porteiro brasileiro, gañoulle a partida a Orellana. A primeira, apenas transcorridos oito minutos, tras unha parede de Charles, que facilitou ao noso extremo superioridade para xutar dende a dereita. A segunda no lanzamento da pena máxima, moi ben forzada entre Mallo e Charles, que o chileno lanzou a media altura sobre a esquerda onde xa agardaba o parapenaltis fluminense. Transcorría o minuto 29 e, como xa sucedera cando Nolito errou outra diante do Almería, foi inevitable dende a bancada verlle o cú á carriza.

Porén, na segunda parte, o Celta tirou das súas reservas de orgullo e saíu decidido a abandonar o foxo. Desta volta foi o propio Orellana o que emendou o seu erro anterior e marcou cun gran remate no que dende preto da área pequena aproveitou un saque de recanto moi ben peiteado no primeiro pao por Radoja. Tras gol tan terapéutico, que pechaba feridas e malfados de invernía, o Celta mereceu polo menos outro tanto, que estivo no minuto final nas biqueiras de Charles tras outra das combinacións de banda a banda de Nolito e Orellana.

No derradeiro e moi emocionante treito do partido, a pesar do malladiños que estaban algúns xogadores, Berizzo renunciou a realizar un terceiro troco. Quedaremos sempre coa dúbida se a incorporación de Álex López ou de Santi Mina non tería achegado ese alento que faltou para conseguir unha vitoria máis que merecida. En todo caso, o empate abondou para recuperar o vieiro positivo e a ilusión na que o Celta se instalara durante os dous primeiros meses da competición.

Campo do Fragoso CLIX

/en , , , /por

fundido-1FUNDIDO

Por moito que doa recoñecelo, o Celta chegou fundido á parada invernal. Tras un comezo de tempada marabilloso, onde amosou un nivel físico ideal, unha óptima concentración táctica e unha capacidade goleadora moi elevada, o cadro de Eduardo Berizzo foi perdendo fol até amosar de forma dramática as súas feblezas nos tres últimos partidos en Balaídos diante de rivais que se presentaban como teoricamente inferiores. Tras a proeza histórica no Camp Nou do día de santos, o Celta caíu nun profundo devalo na eficacia do seu xogo que, a pesar da súa envexable posición na táboa clasificatoria, mais ollando con realismo ao calendario do vindeiro mes de xaneiro, non convida a optimismo ningún.

Fronte ao Deportivo Almería, os seareiros celestes tivemos a impresión de asistir a un encontro que xa víramos co Granada e co Eibar. Unha abrumadora posesión da bóla, probablemente de máis do 75 %. Incontables saques de recanto, executados de forma rutineira, sen apenas variantes. Unhas cantas ocasións de gol estragadas, mesmo co coiro batendo nos paus. Un dominio tan abrumador coma ineficaz, xa que todo o partido naufragou tras o erro colectivo dun contraataque visitante que a cobertura celeste non soubo evitar. Así roubou o Eibar a carteira ao Celta, tras un tanto de Manu del Moral, á media hora de xogo. Así tamén o fixo un pobrísimo Almería que na súa primeira xogada de ataque, tras un erro de Krohn-Dehli na cobertura defensiva dun saque de recanto, marcou o seu gol de auténtica potra, contando coa colaboración involuntaria de Fontás enviando ás redes o seu torpe despexe. Unha xogada fatídica, froito dun lamentable erro colectivo celeste, no que participaron até catro xogadores, que transcorrido apenas un cuarto de hora enterrou toda a intensidade dun Celta que saíra a liquidar o partido pola vía rápida. A partir de aí, coma tamén sucedera co Eibar e co Granada, o Celta non tivo imaxinación nin fortuna para atopar a fenda que fendese a muralla andaluza.

Como tamén sucedera nos partidos anteriores, o Celta perdeu unha marcha e a esa menor velocidade transformouse nun equipo moi previsible, cunha saída de balón lenta, incapaz de crear superioridades. Unha situación á que non parece allea o baixón físico que sofren algúns dos seus xogadores esenciais, como Radoja ou Krohn, ou a baixa forma alarmante dos laterais da canteira ou de Fontás e Augusto, nalgúns momentos moi desacertados. Só as cabezadas de Cabral, o venres o mellor dos nosos, como as aparicións intermitentes de Orellana rachaban co ton gris no que se instalou o xogo celeste. Tras a reanudación, cando un saque de falta de Orellana bateu no longueiro e as incorporacións de Álex López e Nolito deron por fin sentido ao ataque polas bandas, a remontada semellaba inminente. Porén, tras o penalti errado (de forma inexplicable) por Nolito, o partido quedou pechado. A partir destoutro erro os nosos volveron quedar fundidos e Balaídos enmudeceu durante uns poucos minutos, como adoita facer cando o equipo recibe unha forte mazada.

As dúas derrotas recentes en Balaídos, como as cinco xornadas consecutivas sen marcar, obrigan a baixarnos da nube de entusiasmo e da fantasía europea na que vivimos instalados até comezos de novembro. Hoxe recoñecemos a este Celta como un equipo moito máis fráxil do que aparentou. Xaora, non estaría de máis aproveitar o nadal para que o cadro de xogadores collese acougo e recuperase alento, para que o cadro técnico reflexionase sobre a orixe dos seus fracasos recentes e para que os responsables do club intentase dentro das posibilidades dun modesto tapar algún buraco. Por ventura, a comodidade na táboa permite afrontar con tranquilidade esta primeira crise da tempada do que hoxe é un equipo fundido.

Campo do Fragoso CLVIII

/en , , , /por

Celta_Granada-Caparrós-958x538EFECTO CAPARRÓS

Despois dunha semana de gloria, na que se xuntaron a proeza histórica no Camp Nou e a chamada a selección de Nolito, que supón un recoñecemento de Vicente del Bosque ao noso extremo artista, mais tamén á calidade do xogo do cadro celeste, na noite chuviosa do pasado sábado o Celta reduciu unha marcha a súa velocidade fronte a un durísimo Granada baixo os beneficios do “efecto Caparrós”.

O veterano adestrador andaluz soubo tecer outra vez con éxito o seu farrapo táctico capaz de dificultar o xogo combinativo celeste e mesmo poder levar os tres puntos como froito dalgún contragolpe. Nada que poida sorprender de quen como adestrador do Deportivo, Sevilla, Mallorca e Levante só perdeu nunha ocasión en Balaídos, naquel derbi de abril de 2007, na tempada do último descenso, sendo adestrador celeste o efémero Stoichkov, grazas a aquela bóla máxica de Gustavo López que Baiano soubo matar na área pequena.

Dende o inicio, Caparrós intentou gañar a partida no encerado táctico. Dispuxo de dúas liñas de catro moi xuntas, capaces de entremesturarse coa facilidade dos fíos dun nobelo, que impedían a Krohn-Dehli e Hernández abrir xogo sobre os seus extremos ou enviar sobre Larrivey, que libraba unha durísima batalla física cos centrais visitantes. Con ese farrapo táctico, executado con enorme disciplina e sen desbotar o contacto físico ao límite do regulamento e as condutas antideportivas no gume do “fair play”, Caparrós creou un valado moi difícil de superar. Con todo o Celta, soubo ser paciente, non perdeu a confianza, iso si, deixando a maior responsabilidade a que fosen Hugo Mallo e Orellana os que dende as bandas abrisen algunha fenda. Nas accións do internacional chileno chegaron as mellores ocasións. Roberto, o porteiro chantadino do Granada, agasallou unha pelota que Hernández, a porta baleira, non soubo aproveitar. Mágoa, tamén doutra clarísima, a gran cabezada de Sergi Gómez nun saque de recanto de Nolito ao pao longo que quedou frouxa. Caparrós renunciaba ao ataque conformándose con enviar globos por riba do seu valado sobre Sissoko e Córdoba, dúas torres adiantadas, que obrigaron a un gran Radoja a facilitar as axudas aos seus centrais.

Tras a reanudación, Caparrós continuou levando a iniciativa táctica. Fixo os tres trocos decontado procurando sorprender á defensa galega. Como xa é adoito, Berizzo tardou moito en introducir cambios. Fíxoo con escaso acerto, cando o equipo recuaba, amedrentado por dez minutos máxicos do Granada nos que Rochina, un dos recén incorporados, errou dous remates que ben puideron levar ao Celta á lona. Só nos dez minutos finais, o Celta recuperou o pulo, grazas ao paso atrás de Caparrós, para quen o empate era un bo resultado, como tamén pola entrada de Álex López, un xogador fulcral para upar ao equipo sobre a área rival, hoxe por hoxe moi por diante en forma e determinación ca Pablo Hernández. Mágoa que nin os barullos na área nos seis minutos do desconto nin o derradeiro remate de Orellana que Roberto despexou de milagre modificasen o resultado. Aí estiveron dous puntos.

A pesar do difícil que é contrarrestar en Balaídos o “efecto Caparrós”, o Celta puido e debeu gañar o partido. Desta volta, a Berizzo faltoulle a intuición necesaria para introducir antes na lameira a Álex López e a Fontás, e mesmo a Santi Mina ou Charles, que quizais puideran ter creado outras superiorades en ataque e evitado algúns disgustos defensivos froito do inevitable cansazo de enfrontarse a un rival fisicamente superior. Xaora, este empate constitúe apenas unha mudanza a unha marcha máis corta que pode axudar a introducir máis rotacións no cadro, imprescindibles para afrontar con garantías unha competición da que faltan por xogar aínda case tres cuartas partes.

Campo do Fragoso CLVII

/en , , , /por

FARO CHAPELALARRIVEIRAZO

Ao Celta non lle fixo falta a intensidade de partidos anteriores para gañar con claridade ao Levante, un deses ósos sempre moi duros de roer en Vigo. O equipo noso consolida na táboa de marcas un inicio de tempada marabilloso. Con 16 puntos na primeira cuarta parte da competición, semella posible aspirar a unha campaña acougada na que poidamos gozar dun Celta situado nese grupiño intermedio de equipos xeitosos que á altura da primavera soñan con ter posibilidade de acceder ás prazas da Europa League.

Estreouse Lucas Alcaraz no banco levantino dispoñendo dúas liñas de muralla, un sistema de contención co que pretendía reducir a mobilidade de Krohn-Dehli, o director de xogo do Celta, que coma Xavi Hernández no Barcelona, marca os tempos e inicia o despregue das diversas variantes do noso ataque. E a verdade que ao Celta custoulle máis de vinte minutos abrir espazos para as carreiras do internacional dinamarqués. Notou a ausencia de Fontás e o seu decidido paso adiante en cada unha das aperturas de xogo, como sufriu a timidez de Mallo e Jonny para atravesar a liña do medio campo, máis pendentes de pechar aos levantinos polos laterais.

A pesar destas dificultades, o Celta non perdeu a paciencia e as aparicións intermitentes e de grande calidade de Pablo Hernández foron abrindo os primeiros furados. Da luva esquerda do Tucu naceu a primeira gran chegada celeste. Pouco despois, o primeiro larriveirazo, froito dunha longa xogada combinativa. Dende o centro, Krohn deliñou unha diagonal de trinta metros que Santi Mina recibiu á altura do recanto dereito da área grande; o canteirán caneou co tacón ao seu marcador para entregar a pelota a Hernández que cun só toque da súa esquerda a pasou entre os defensas para que Larrivey marcase ao límite do fóra de xogo. Un gol marabilloso.

Coa táboa de marcas por diante, o Celta tivo os seus mellores minutos. Nolito, na plenitude da súa confianza, ensaiou unha das súas xogadas, a entrada en diagonal polo recanto da área para filtrar dentro o balón que Larrivey cruzou en carreira uns centímetros de máis sobre o pao dereito. Outra xogada fantástica polo seu deseño execución.

Fose pola escasa resposta atacante do rival coma pola dificultade da defensa propia para a apertura do xogo ao pé, os de Berrizzo foron perdendo o seu fulgor e caeron nunha longa fase de apatía que se prolongou até ben entrada a segunda parte. Cando o partido esvaraba nos territorios do aborrecemento, a fortuna aliouse cos galegos. O formidable cacheirón de Ivanschitz bateu no longueiro. Unha xogada decisiva que puido levar ao empate mais que serviu para sacar ao Celta da súa rotina. A entrada de Álex López na lameira foi decisiva para a recuperación do entusiasmo atacante. Do ferrolán naceu o segundo larriveirazo, outra marabilla combinativa. Na liña de medio campo un dos nosos defensas recuperou co peito o balón sobre o ferrolán quen sen deixalo caer se inventou un globiño para que Nolito ensaiase outras das súas fantasías preferidas e máis gabadas pola bancada de Balaídos: carreira, parede e xute envelenado dende a esquerda sobre o pao longo. Unha secuencia de xogo que nesta ocasión provocaría un rexeitamento in extremis de Diego Mariño aproveitado polo oportunísimo Larrivey para marcar a pracer. O terceiro gol, tamén de fermosa fasquía coma os larriveirazos anteriores, chegou co rival vencido, froito da confianza de Álex que ensaiou un xute lonxano dende a frontal que se lle embarullou nas mans ao desafortunado gardarredes vigués do Levante.

Este Celta de Berizzo ilusiona pola súa vontade de desenvolver un xogo combinativo e fermoso, mais tamén polos seus resultados, froito dunha boa capacidade competitiva, tanto en casa coma fóra, onde continúa invicto. Saímos de Balaídos contentos.

Foto: Marta G. Brea.

Campo do Fragoso CLVI

/en , , , /por

FARO CHAPELABAIXAR DA NUBE

A vitoria en Elxe, tras a marabillosa combinación in extremis entre Krohn Dehli e Nolito, deixou ao celtismo ao abeiro de tan perigosos cantos de serea como son os que se escoitan nos territorios da euforia. Tras bastantes tempadas de axuste orzamentario moi severo, con proceso concursal e límite salarial incluídos, compensados na medida do posible cunha aposta arriscada pola incorporación ao primeiro equipo de xente da canteira, semellaba que esta tempada o Celta xa podía volver a soñar con formar parte do grupo selecto de equipos que loitan polas tres prazas da Europa league. A calidade do xogo e os resultados do que foi bautizado como “o equipo de moda” convidaban a non renunciar a soñar. Xaora, tras a derrota fronte ao Vilarreal, un aspirante consolidado a estas mesmas prazas europeas, convén baixar da nube e axustar decontado unhas poucas deficiencias que arrastra o cadro do Totto Berizzo.

Dous equipos cun esquema de xogo bastante parello libraron onte unha durísima loita pola posesión da bóla. Sen dúbida ningunha que durante a primeira media hora foi gañada con claridade polos celestes. Mágoa que nin Orellana nin Nolito en dúas ocasións nin Krohn Dehli aproveitasen algunhas das oportunidades creadas polo fermoso xogo combinativo e a intensidade celestes. Os internacionais chileno e dinamarqués, dous grandes pasadores, debuxaron xogadas sobre espazos baleiros de grande beleza, que mereceron maior recompensa cos aplausos da bancada.

Porén, chegou o fatídico minuto 32 no que –tras a confusión que na defensa celeste provocou pouco antes a primeira tarxeta a Fontás, froito do seu duelo táctico e físico con Giovani– o ruso Cheryshev gañou con facilidade a liña de fondo desequilibrando á defensa galega cara a banda esquerda, creando un espazo para que o seu envío sobre Moi Gómez, libre de marca ningunha, lle permitise marcar a pracer. Con gol tan inesperado, no primeiro contragolpe visitante, o Celta caeu de súbito en shock. Tras sacar de centro, no primeiro pase os celestes perderon a pelota, o que soubo aproveitar o moi arteiro Gómez para xutar en carreira dende ben lonxe e superar a un Sergio que debeu facer un pouco máis. A debacle puido xa ser completa cinco minutos máis tarde, tras unha cantada do noso porteiro nun saque de recanto cabezado por Bruno moi cerquiña do pao. O Celta derrubábase coma un castelo de naipes en apenas dúas distraccións. Mágoa! Nesta liga a concentración e a intensidade non admiten intermitencias ningunhas.

Porén, a pesar de recibir castigo tan severo, o Celta non tirou a toalla. Krohn Dehli mereceu o gol nun pexegazo soberbio que o porteiro visitante despexou de forma milagreira. Moi pouco antes do descanso, Nolito roubou unha bóla entre os centrais que aproveitou Larrivey para reducir a diferenza na táboa de marcas. Durante a segunda parte, o Celta tirou de corazón e acurralou aos amarelos na súa área. A verdade que non tivo a fortuna doutras ocasións. Fontás puido marcar nun remate na área pequena, mais foi expulsado despois tras a batalla heroica que agora libraba con Uche. Como tamén mereceu o gol unha cabezada de Larrivey que vimos nas redes. O terceiro dos amarelos chegou no derradeiro minuto, cando o Celta en inferioridade xa ía con todo. Foi un resultado moi avultado para o que sucedeu na lameira.

Con todo, desta primeira derrota poden tirarse algunhas ensinanzas. A primeira, a rixidez na dirección do adestrador, que ao longo dos encontros utiliza moi escasas variantes tácticas. Outrosí sucede coa carencia de revulsivos, froito tanto dun cadro de xogadores reducido como das escasas rotacións introducidas até agora no equipo de gala. En Balaídos perdeuse onte apenas un partido e moito aínda se pode mellorar cara o futuro.

1059: Un Celta de Premier

/en , , /por

Celta_EvertonA pesar do irrecoñecible vestiario, unha equipación verde, onte en Pranton Park o Celta de Berizzo demostrou que podería ser un bo equipo de Premier. Nunha magnífica hora deitou cun xogo combinativo de alta escola ao Everton, un cadro que participará na Europa league. Non puidemos evitar un aceno de aberto entusiasmo cos tres goliños de Nolito en apenas un cuarto de hora, un xogador que abraiou coa súa calidade á bancada evertoniana, que o despediu con moitos aplausos. Como non puidemos máis ca esperanzarnos coa solidez dun estilo de xogo onde a intensidade da presión é asumida de forma solidariada por todos, o que lles permitiu roubar balóns na metade do campo do seu rival e facilitar múltiples combinacións atacantes nese espazo de perigo. Mais é certo, tamén, que o Celta amosou fraxilidades, sobre todo a fisura entre os centrais, que facilitou o gol dos de Liverpool ao inicio do partido, e as dificultades para resolver o xogo áereo, cando o Everton apretou co seu xogo directo na segunda metade. Xaora, quedamos ilusionados con este primeiro ensaio importante. O equipo de Berizzo promete rigor e un chisco de fantasía.

Onte 951: Formidable Celta

/en , , /por

Nolito_Almaeria_20-04-2014Tras un partido formidable, o Celta acadou onte en Almería os 40 puntos da «permanencia virtual». Tras gozar da fortuna de non ser goleados nos magníficos dez minutos iniciais dos andaluces, os de Luis Enrique deron unha lección de xogo asociativo, fose polos catro goles de fermosa fasquía coma pola cadencia que Krohn Dehli e Orellana imprimiron a un equipo capaz de debuxar na lameira toda clase de liñas interiores, curtas e longas, verticais e oblícuas, procurando sempre a superioridade decisiva. Outro recital lonxe de Balaídos.

Probablemente, a clave da vitoria estivo nun terceiro gol extraordinario, nacido no medio do campo da biqueira de Hugo Mallo que trazou un marabilloso pase interior vertical, recollido en carreira por Orellana que, tras superar ao defensa, centrou sobre o segundo pao, onde chegaba Nolito para xutar cruzado sobre o interior das redes. Fermosos foran xa os dous primeiros goles, tanto o primeiro, tamén do goleiro gaditano, nacido dun cano de Rafinha na área rival, coma o segundo de Charles, xerado tras unha combinación de Nolito e o internacional chileno, senllas xogadas que é doado adscribir ao eido das Belas Artes.

O mellor do Celta de Luis Enrique é a confianza nas súas propias posibilidades, esa capacidade para sobrepoñerse na lameira ás adversidades da táboa de marcas, sen por iso renunciar a súa concepción teimosa do xogo asociativo. Ao longo de toda a tempada, o Celta sóubose o que é, un equipo humilde, construído por unha combinación entre canteiráns, internacionais e veteráns, que loitou con convicción por acadar un obxectivo realista, apenas o da continuidade entre os mellores. Aí reside o éxito indubidable desta campaña na que recunca na primeira categoría sen moitos agobios e cun xogo excelente, sobre todo, fóra da casa. Dificilmente podemos pedir máis os celtistas.

Campo do Fragoso CLII

/en , , , /por

coraje-celtaPUNTAZO DE DIGNIDADE

A intensa arrincada da Real Sociedade agoiraba un partido moi difícil para o Celta, ao que nunca lle sentou moi ben o horario do café vespertino. Os galegos tardaron vinte minutos en chegar a pisar a área pequena rival, cando xa os txuri urdin aseñoraban o xogo, coa táboa de marcas por diante, dende o minuto oito, grazas a un pexegazo de Canales dende fóra da área grande, que o noso Yoel papou coma un bendito. Durante ese período os de Jagoba Arrasate imprimiron un ritmo trepidante ao seu xogo, realizaron un aluvión de chegadas combinadas entre os seus catro temibles dianteiros, lanzaron varios saques de recanto con cadansúas perigosas cabezadas de Íñigo Martínez, ocasións nas que semellaba chegaría inevitablemente un segundo tanto fronte a un Celta que estaba fóra do partido.

Porén, a intensa tempestade donostiarra amainou e os de Luis Enrique moi amodiño foron entrando no encontro dirixidos polas batutas de Rafinha e Krohn-Dehli. Nolito avisou no minuto 21 que o Celta xa espertara cun xute moi orientado chapado polo porteiro. Serían despois Rafinha, Augusto e Krohn-Dehli os que finalizaron con escasa fortuna xogadas combinadas cada vez máis longas e perigosas. Cando frisaba a media hora, o capitán Mario Bermejo xutou mal, tras un fermosa combinación entre Nolito e Krohn. Porén, apenas cinco minutos despois, como sucedera hai quince días co Sevilla, o veterano dianteiro pelexou un penalti con Iñigo Martínez, que o árbitro dubidou uns segundos en sinalar, quizais polo feito de contar o central xa cun cartón amarelo. Nolito volveu marcar, a pesar de que Claudio Bravo se estricou na dirección correcta. Dez grandes minutos celestes que conseguiron a igualada, unha proeza tal como comezara o xogo. Mais como pouco dura a ledicia na casa do probe, cando apenas faltaban dous minutiños para o descanso, un erro no despexe da defensa nosa facilitou que o francés Griezmann volvese adiantar aos donostiarras. Para botarse a chorar ou xurar en arameo, pensaron moitos celtistas.

Non comezou mellor a segunda sesión. Apenas reanudado o xogo, Jon Aurtenetxe foi expulsado por cartón vermello directo, tras marcarlle os seus tacos a Vela na coxa, o dianteiro mexicano que chegara de rapaz ao Celta cedido polo Arsenal. Con dez o Celta reordenou a súa defensa, recolocando alí a Fontás, para tratar de resistir á nova avalancha que se lle viña enriba. Durante uns minutos o partido entrou nesa fase escura e aborrecible de continuas interrupcións. A Real atacaba con catro efectivos para liquidar o partido. Griezmann tivo nas súa biqueira o terceiro en dúas oportunidades claras, tras dura pelexa co noso Jonny. Mais coma sucedera na primeira, os txuri urdin non souberon definir cando tiñan toda a superioridade. Entón, Luis Enrique deu entrada a Orellana, Mina e Íñigo López, que lle deron a volta ao partido coma un carpín. Contaxiado polo entusiasmo da afección, o Celta con dez tirou das súas reservas de dignidade e arrepúxose á temible Real. Santi Mina, a pérola da nosa canteira, apenas incorporado á lameira, avisou da súa presenza cun remate ben dirixido. Xaora, cando faltaban oito minutos, o rapaz aproveitou un balón abandonado na frontal, tras unha xogada excelente de Orellana, para xutar de forma tremenda e conseguir un dos goles máis importantes da súa carreira. Dous minutos despois, no caneo de Orellana na área pequena tivo o Celta case o terceiro. Semellaba incrible que un partido no que o Celta comezara con once en clara inferioridade de xogo, rematase con dez en xusta igualdade fronte un rival con aspiracións europeas. O de onte foi un puntazo de dignidade que deixa ao Celta apenas a tres puntiños do seu obxectivo da permanencia.