Listado de la etiqueta: lucas_olaza

Campo do Fragoso CCXXXIII

/en , , , , , /por

FALTOU O GOL

Dende aquel domingo, 6 de outubro, no que Aspas abriu a súa táboa de goles da tempada fronte ao Athletic, o Celta non gaña en Balaídos. E dende hai dous meses, desde aquel esperanzador 1-3 en Vilarreal, non volveu coñecer a vitoria. Dende entón, a pesar dunha certa melloría no seu xogo, o Celta en Balaídos conseguiu catro empates consecutivos fronte a outros tantos rivais directos, Valladolid, Mallorca, Osasuna e Eibar, o que a pesar de atallar a hemorraxia de derrotas, non chega para abandonar as posicións de descenso e para navegar devagariño cara a porto seguro.

O equipo de Óscar García Junyent non acada mellores resultados porque está pelexado co gol, apenas sete, dende a vitoria no estadio da Cerámica, por dez encaixados no mesmo período, un balance negativo que de non ser corrixido decontado agoira, xa no mes de xaneiro, a perda da categoría, o que constituiría unha catástrofe deportiva, pero tamén da propia sociedade deportiva, polas súas repercusións económicas, rompendo cunha xeira de oito tempadas  consecutivas en Primeira. Un agoiro que aínda pode ser frustrado, mais que obriga a unha reacción de afouteza, da que onte identificamos algúns indicios, semellante á que o noso admirado Fernando Vázquez provocou desde que chegou ao banco de Riazor.

Certo é que fronte ao Eibar os celestes fixeron case todo o que cómpre facer para conseguir unha vitoria, menos o requisito indispensable de marcar polo menos un tanto, nunha tarde onde quizais polo revoar constante das gaivotas sobre a lameira os ventos non lle foron propicios aos nosos. Os de Óscar García Junyent superaron aos de Mendilíbar en todas as facetas de xogo, tanto ofensivo como defensivo. As tres torres viguesas, Murillo, Araújo e Okay, coa excepción de erros pequenos de coordinación con Rubén, pecharon con catro cancelas a porta do seu gardameta, que apenas despexou un saque de recanto con perigo. Pola contra, o Celta gozou de numerosas chegadas a área, media ducia sobre os tres paos, sendo moi superior en intensidade, anticipación e recuperación na liña de dous terzos armeira, algo que había moito tempo que non viamos nos nosos. Máis esa superioridade resultou insuficiente diante da porta de Dimitrovic, quizais porque onte Aspas, Beltrán, Olaza, Rafinha e Pione padeceron os efectos desa estraña síndrome da afasia goleadora, un medo descoñecido no Campo do Fragoso dende hai moitos tempadas.

En ningún partido desta liga dispuxo o Celta de tantas oportunidades para marcar no seu estadio. No minuto 23 Pione, sempre moi activo e comprometido co colectivo, filtrou un balón de ouro dentro da área que estragou Santi Mina, un dianteiro moi desafortunado diante da porta, nesta súa segunda xeira celeste, que por méritos obxectivos non semella ter sitio no once inicial. No 32’ foi Aspas quen o intentou dende a banda e, a piques de rematar a primeira parte, Pione mereceu marcar cando aproveitando un erro dun defensa vasco o seu xutazo bateu nas luvas do gardarredes, o mellor dos visitantes.

Tras a reanudación, o Celta intensificou as súas chegadas, froito na maior parte das veces das asociacións entre Pione, Aspas e Rafinha, que tomaron as rédeas do equipo. Razón pola que resultou incomprensible e desafortunado o troco precipitado do internacional dinamarqués, o que anoxou con Óscar a unha parte da bancada que por vez primeira apupou ao adestrador catalán. Con todo, Aspas tivo no 64’ a mellor ocasión do partido, un xute con veleno de gol ao pao longo que atopou outra vez as luvas do porteiro nunha gran estricada. Nos decisivos minutos finais, un lanzamento de falta de Olaza bateu no poste e pouco despois un xute dende a frontal de Rafinha, tras unha extraordinaria asistencia de Aspas, saíu lixeiramente alto. Por non falar do barullo que no desconto se produciu diante da liña de meta visitante cando lle esvarou a Dimitrovic o balón entre as pernas e alí caeu Denís na súa disputa pola pelota cun defensa.

Diante do Eibar ao Celta faltoulle fortuna, xa que os seus merecementos foron moito maiores co resultado obtido. No entanto, o esperanzador do partido foi o incremento da intensidade e da implicación de xogadores claves (Pione, Aspas, Okay, Rafinha, Beltrán, Murillo, Araújo tiveron unha boa actuación), o que aventura que as vitorias chegarán, sempre que exista o compromiso e o xogo necesarios. A pesar das dificultades do temible calendario próximo, o Celta debería remontar se persiste na estratexia de onte. Faltou só o gol. Non está todo perdido.

 

Campo do Fragoso CCXXXII

/en , , , , , /por

INSUFICIENTE

Tras a derrota en Leganés fronte ao pechacancelas e o empate co Mallorca en inferioridade numérica, o Celta liquidou as expectativas de rápida remontada xeradas pola chegada ao banco de Óscar García Junyent. As mudanzas que introduciu o adestrador catalán no patrón de xogo e a recuperación dalgúns xogadores como Pione Sisto e Olaza amosáronse aínda insuficientes para conseguir sequera unha vitoria en Balaídos e poder saír dos postos de descenso, que ocupa dende hai case dous meses. Outro empate deprimente para o celtismo, que comeza a amosar sinais de cansazo (apenas 13.247 persoas nas bancadas do Fragoso), peche tamén dun ano 2019 horrible para o Celta, estatisticamente o equipo da categoría que acadou menos puntos, apenas 34 en 38 partidos disputados. Números, que de non seren mellorados decontado, levan ao equipo a esvarar cara a ese foso sen fondo da segunda división, con todos os perigos que iso supón, como se pode comprobar esta tempada na traxectoria do Deportivo da Coruña.

Certo é que onte o Celta completou uns primeiros vinte minutos intensos, arredando aos visitantes sobre a área do seu gardarredes Reina. Dirixido por un Rafinha con ansias de protagonismo e dispoñendo de dúas bandas profundas, axiña chegaron as combinacións interiores de Lobotka con Pione e os centros dende a esquerda de Lucas Olaza, onte o mellor dos celestes. Foi unha destas accións do charrúa sobre a área pequena a que xerou o primeiro gol, tras unha cabezada cruzada de Rafinha sobre o pao longo de Reina. Un tanto de moitos estralos, tanto pola súa fermosa execución como polo valor emotivo que supoñía para o brasilego volver marcar coa camiseta celeste.

Porén, a ledicia nosa durou pouco. O gol obrigou aos visitantes a espertar e dar un paso adiante, ao que os celestes responderon cunha incomprensible relaxación da súa presión. Non tardaron en achegarse os primeiros balóns dos vermellóns á área de Rubén, primeiro un centro xute de Lumor e despois nunha xogada do xove xaponés Kubo. Accións illadas, mais que deron pé a dous barullos na área celeste, aparentemente inocentes, avaliados polas cámaras do VAR, parando o partido durante varios minutos. O primeiro, que dirimía unha desputa entre Olaza e Dani Rodríguez, saldouse cun saque de banda. O segundo, sen embargo, identificaría nese saque unha pisada de Aidoo a Budimir. Un penalti de VAR transformado polo veterano Salva Sevilla no 33’, que deixou ao Celta grogui durante uns minutos. Con todo, foi capaz de recuperar azos nun xute de Brais e nun biqueirazo de Aspas nos minutos de desconto.

Comezou para o Celta moi ben a segunda sesión. Transcorridos apenas tres minutos, Cucho derrubou a Olaza na área e o árbitro non dubidou sinalar o punto de once metros. Aspas marcou sen deixarse intimidar pola presión teatral de Manuel Reina. O partido regresaba con claridade a tomar cor celeste, mais aínda cando parecía que o terceiro podía chegar decontado. Lobotka puido conseguilo, cando no 55’ recibiu un pase da morte de Aspas. Pione, tamén, cando no 75’ o central Valjent o impediu na propia liña de meta. Semellaba que desta volta a vitoria celeste non podía escaparse, mais aínda cando no 78’ foi expulsado Raíllo, un dos defensas vermellóns máis contundentes.

Mais como xa sucedeu tantas outras veces, o Celta non soubo competir nos minutos finais, onde son tan decisivos os detalles e o control das emocións. E así, case sen querelo, chegou o gol do Mallorca no 83’, no segundo dos seus remates a portaría. Unha xogada nacida tras a enésima falta dos visitantes sobre Rafinha, cando ninguén dos celestes soubo e puido parar a carreira de Lago Junior que centrou desde a esquerda sen moita convicción, bóla que foi desviada moi frouxiño por Olaza en pelexa con Cucho, deixándoa morta perto da frontal da área pequena, ao pés dun Budimir sen marca, para que o croata batese a Rubén cun xute cruzado ao pao esquerdo.

A pesar de semellante desfeita inagardada diante dun equipo en inferioridade, capaz de provocar todo tipo de interrupcións e trapalladas, o Celta intentou nos dez minutos restantes a remontada heroica. Nos cinco de prolongamento, Aspas tivo o partido nun biqueirazo, que parou de forma incrible Reina, e Mina tamén nunha cabezada que quedou alta no derradeiro salaio.

Ao Celta quédalle para chegar a porto con ventura unha díficil e perigosa travesía, para a que precisa de maiores doses de intensidade e control emocional, unha capacidade competitiva que onte, como ao longo doutras xornadas desta liga, moito botamos en falta.

Campo do Fragoso CCXXVIII

/en , , , , /por

VOLVEU ASPAS

A mellor noticia do partido de onte contra o Athletic Club de Bilbao foi que volveu marcar Iago Aspas, abrindo na oitava xornada a súa táboa goleira dun tempada que até agora se lle resistía. Un gol nacido dun saque de recanto moi ben executado por Denís Suárez, prolongado de cabeza de forma soberbia por Santi Mina, que superou ás tres torres bilbaínas, e que o Mago de Moaña cabezou en prancha no segundo pao. Un remate dun nove nato tan valente como eficaz. Un golazo, primeiro anulado polo árbitro por fóra de xogo, dous minutos despois concedido polo VAR, que desta volta fixo xustiza aos celestes ao verificar que o talón de Iñaki Williams habilitaba a biqueira do internacional de Moaña.

Un gol decisivo, que valeu os tres puntos e afastou as dúbidas sobre a continuidade de Fran Escribá no banco, mais que tampouco pode agochar que este Celta do reencontro non acaba de funcionar na lameira como se agardaba dun cadro que conta cunha morea de xogadores de moito talento. Fronte a un Athletic moi conservador e defensivo, que apenas inquedou a portaría de Rubén cun par de remates, o Celta monopolizou a posesión da bóla, probablemente até arredor do 60%, combinando unha e outra vez no seu propio terreo, mais só foi capaz de crear menos de media ducia de situacións de superioridade que logo se puidesen transformar en oportunidades de gol.

A primeira chegou no minuto inicial do partido, unha fermosa cabezada ao pao longo de Aspas, que acabou unha xogada de pizarra iniciada por Lucas Olaza e continuada cun centro excelente de Denís, dous xogadores que se entenden cada vez mellor e que comezan a conformar unha prometedora sociedade na banda esquerda. Como tamén puido marcar Mina, primeiro no minuto 23, cando tentou unha difícil cabezada que conectase outro centro de Olaza, despois, cando se pechaba o primeiro acto, finalizando unha boa xogada colectiva cun xute cruzado que pasou cerquiña do pao longo.

Tras o descanso, a hora do bocadillo nas bancadas, a produción atacante celeste foi ben cativa, coa excepción da xogada do gol e dos minutos posteriores de entusiasmo, aos que non foron alleos o dinamismo que supuxo a incorporación de Brais Méndez na banda esquerda. Mágoa que o xutazo de Lobotka dende a frontal no minuto 78 fose neutralizado in extremis por Yeray, o que tería liquidado un partido que foi máis especulativo e táctico ca fermoso. Con todo, no cuarto de hora final, cando os de Garitano por fin desmontaron o seu muro defensivo e arriscaron para forzar o empate, o Celta de Escribá demostrou que sabe sufrir e defender con orde e cabeciña o resultado. Foi entón cando o Athletic forzou un par de xogadas a balón parado, o seu mellor repertorio atacante, que obrigaron a Rubén a intervir de forma destacada, mesmo unha das ocasións saíndo a despexar con autoridade na área pequena, demostrando a madurez e solvencia que acredita ao longo do que vai de liga.

Non hai dúbida de que esta segunda vitoria celeste en Balaídos foi merecida, xa que o equipo de Escribá soubo ser paciente para atopar un furado na defensa bilbaína, propia dun partido de balonmán, ao tempo que amosou solidez defensiva cando espertou o león, ao que non foron alleas as actuacións de Rubén e de Aidoo, quen con Araújo e Okay conformaron a liña de peche celeste, que despois de varias xornadas vacilante, volveu quedar a cero. Porén, sempre quedará nos seareiros a dúbida de onde radican as dificultades de encaixe dos nosos centrocampistas atacantes, que até agora fixeron a este Celta máis previsible e menos goleador do que todos agardabamos. Xa sen abafos na táboa clasificatoria, o segundo descanso de seleccións debería axudar a que Escribá reflexione e ensaie como engarzar mellor as súas pezas. O feito de que finalizado o partido recibise no centro do campo o abrazo dos seus futbolistas é unha excelente noticia para el.