Onte 1446: Caligrafía pola unión
A hora e media de debate na Radio Galega sobre o proceso de confluencia arrefriou o meu optimismo sobre as posibilidades dunha candidatura unitaria galega para as Xerais do 20 de decembro. Unha decepción que compartín onte con moitas amizades que expresaban o seu fastío por non ter identificado nas intervencións dos participantes a actitude cooperativa e a determinación necesarias para rematar un proceso de unión, que todos sen excepción ningunha, afirmaron compartir. O fracaso do debate, pois, non foi tanto polo que se dixo ou se agochou, que tamén, máis sobre todo polas escasas doses de afecto e complicidade expresadas por uns e por outra. No entanto, a pesar desta falta de claridade argumental e frialdade relacional, identificamos outras liñas a salientar. A primeira, para mín a máis desacougante, a intención dos membros do Encontro Cidadán por unha Marea Galega de ralentizar o proceso de confluencia con Iniciativa pola Unión, agardando polo «acordo dos partidos». A segunda, para min a máis clarificadora, a posición compartida polos representantes de A Nova e Podemos Galicia, priorizando sobre calquera outros obxectivos o discurso da «creba democrática no estado co réxime do 78».
Xaora, a pesar de que o debate manifestou as importantes diferenzas e resistencias existentes nesta confluencia, inevitables nos procesos de converxencia e mudanza, nin esta todo estragado nin perdimos a esperanza. Madia leva! Por riba das posicións xerárquicas dos partidos e dos seus liderados emblemáticos debe estar a vontade de confluencia dunha cidadanía que para defender os intereses da maioría social galega e da existencia de Galicia como suxeito político non entende outra linguaxe que a manuscrita pola caligrafía da unión. Trabúcanse gravemente aqueles que consideren meramente instrumental esta posición cidadá.
Comparto as tuas impresións…, aparte das posicións políticas, (lexítimas todas), nas que quedou claro que para uns prima o caracter rupturista dentro do sistema español e para outros o caracter de reivindicación nacional de Galiza, o mais desacougante para min foi no primeiro debate a posición de Marilar Aleixandre, que rematou por amosarse contraria a democracia directa e as decisións asemblearias e de base, (o de que hai xente que non acude a asembleas e hai outros expertos en gañalas), mais ou menos dixo que cunha votación aberta, perde e iso non vale!…
No mesmo incidiuse no segundo debate, hai que recoñecer a franqueza de Bascuas ao plantexalo e recoñecer, referindose ao BNG, que quen ten mais capacidade de mabilización, gaña, pero que iso é o seu mérito e o problema e dos que non son quen de mobilizar…, eles xa o viviron en Ourense, alí onde mobilizaron para a candidatura as municipais foron logo desautorizados polos “elitistas” que logo non saben ou non son capaces de moverse e ir votar!… (No fondo, iso pasou en Amio, penso que hai xente que non sabe perder unha votación, e visto o visto, racha!)…
Ahí Vence ofreceu consensuar mecanismos correctores para ponderar o resultado das votacións para definir programas ou escoller candidatos…
Pero para min o remate abafante foi o de Antón Sánchez, a pregunta do presentador de si creía que habería candidatura de unidade, asegurou que si, seguro!, pero a repregunta de si creía que isa unidade incluiría ao BNG, respostou que que iso non o sabía…, que a unidade habería seguro estivera ou non o BNG, (e outros supoño)… Isa actitude estilo Luis XIV de “A Unidade son EU” deixoume flipado!…