Sei que os moitos seguidores de Diego Ameixeiras agradecerán coñecer a noticia de que hoxe chegaron do prelo os primeiros exemplares d’ O cidadán do mes, a súa segunda novela. Horacio Dopico, o detective máis canalla da literatura galega, desta volta enleouse cun caso onde nin a dobre moral nin a corrupción son patrimonio exclusivo da clase política.
Estará nos andeis das librarías a vindeira semana.
Ocupei a tarde toda preparando dous textos para a xornada de mañá: ao mediodía os editores seremos recibidos en Monte Pío (para abordar o conflito do préstamo e a situación xeral do sector) e á notiña presentaremos en Teucro a última novela de Luis Rei Núñez.
Á entrevista, despois de catro meses de tela solicitado e de múltiples reunións e declaracións, chegamos esperanzados de poder abrir de vez a Mesa Técnica de Gratuidade (onde discutir todas as alternativas posibles ao actual modelo para chegar a unha nova proposta consensuada a aplicar coa implantación dos novos currículums da LOE) e atopar unha solución concreta para o vindeiro curso (aspiramos a que a Consellaría de Educación adquira os textos actualizados para 5º e 6º de Primaria). Tamén, pretendemos, que o presidente avale a promoción da lectura e, máis concretamente, da lectura en galego, como un dos eixos transversais da acción do seu goberno.
Deseñamos a presentación da tarde como unha auténtica velada literaria. Non teño dúbida de que Rei Núñez é xa un dos nosos novelistas maiores. Todas as súas obras, escritas cunha prosa elegante e clarísima, unha ambientación e atmosfera moi coidadas e evocadoras, están unidas polos fíos da emoción e da memoria, depósito inagotable para un autor que nesta novela rende, tamén, unha valente homenaxe á Rosalía daqueles versos inesquecibles: “Recuerdo… lo que halaga hasta el delirio o da dolor hasta causar la muerte“.
Esta noite presentamos os Contos de familia de Xesteira. Creo que este é un dos libros de relatos máis interesantes que publicamos nos últimos tempos. Son once historias, ambientadas na Redondela dos anos da fame, escritas cos caracteres da tipografía da memoria construída no seo de cada familia.
Un libro que reivindica, dende a foto de cuberta, o espazo íntimo e acolledor daquelas cociñas doutrora, un lugar sagrado onde ocorrían cousas tan marabillosas como asistir ao milagre de sacar do forno un queique ou un ollomol con patacas ou participar dun tango ou dunha habanera mentres se fregaba a louza na pía ou se recollía a mesa.
Xesteira, un narrador tan hábil como económico nos recursos que utiliza, reconstrúe argumentos moi coñecidos entre os seus, empregando recortes de moitas pezas, de pequenos detalles da vida cotiá das nosas casas humildes, de cousas fantásticas e doutras demasiado reais, de medos descoñecidos ou coñecidos de máis. E faino coa intención de dignificar a eses protagonistas anónimos da xeración das nosas nais, a quen tanto lle debemos.
Moito temos falamos nos últimos tempos da necesidade de recuperar a memoria histórica. Este libro de ficción, emocionante e emotivo, non fai outra cousas que colaborar neste proceso, transformando os recordos individuais do cotián (esa substancia ou saudade emotiva presente en todas as páxinas do libro) en memoria colectiva e vivificada. Un libro, aparentemente sen grandes pretensións, que, porén, aborda toda a complexidade da condición humana en tempos difíciles. Agardo que non pase desapercibido.
Rogerio informa da aparición do novo libro de António Lobo Antunes, que recolle as cartas que enviaba a súa muller durante a guerra de Angola. As referencias son moi boas. Encargareino decontado aos amigos da Dom Quixote.
Non é unha autobiografía. A autobiografía persoalmente non me interesa porque non creo que o ser humano sexa a raíz do ser. Creo que o ser, o que nos chamamos, é o que ocorre no intercambio dun mesmo cos demais. E a raíz do ser é a perplexidade coa vida, mais non ten que ver cun mesmo.
Interesáronme estas reflexións que sobre a novela e o conto fai hoxe Luis Mateo Díez:
El cuento perfecto sólo lo hacen los grandes, la novela corta, sin embargo, me permite acercarme a la perfección. La novela larga siempre conlleva la imperfección.
O xoves pasado estiven en Urroa con Manolo e decidimos retrasar a aparición de Oeste ata o outono. A trama desta novela estensa, o manuscrito avulta 400 páxinas, arrinca o 18 de agosto de 1936 na Dársena e na Praza de María Pita onde os sublevados queiman unha chea de libros, o mesmo día no que matan a Casal e Lorca.
Afortunadamente algún dos premios literarios deste ano están achegando voces novas e case inéditas ao panorama literario galego. Aire novo, si señor! Despois da de Carredano, aparece a de Carlos Freire Cordeiro, o gañador do Vº Certame de relatos por entregas de La Voz de Galicia. O certo é que eu xa coñecía a este escritor de Moaña polo seu labor como crítico do Faro da Cultura. Despois do momento moi emocionante da entrega do cheque (as súas palabras non expresaban impostura ningunha), tiven a oportunidade de falar con el durante uns minutos. Contoume que era a primeira vez que se presentara a un concurso de narrativa, que non tiña nada publicado de ficción e que axiña amigara na mesa co resto dos finalistas. Estaba feliz. Ten trinta e cinco anos, estudou filosofía, fixo o máster de xornalismo, mais a súa teima é ser escritor. Iremos lendo con moita atención a súa novela.
16-07-2005: Na primeira entrevista, Carlos expresa a súa admiración por Hammett (Acio sanguento é unha homenaxe a Colleita vermella) e polo Tren nocturno de Amis.
17-07-2005: Onte Carlos Freire fai un interesante comentario a este post. Salienta tamén a súa participación no traballo colectivo de crítica no Cartafol. Como así é, creo que merece ser subliñado.
