O tirón de Ameixeiras

/en , , /por

Belén Regueira fixo este serán un magnífico exercicio de persuasión publicitaria na presentación da novela de Ameixeiras. Con grande convicción e moita graza aconsellou ler O cidadán do mes polas seguintes razóns:

  • Ameixeiras é un autor que non pide aos lectores que sufran. “Este é un home que se esforzou por nós”.
  • “A novela posúe unha banda sonora impresionante”.
  • Ameixeiras (xa unha marca) é “o autor de culto dos membros dos grupos pop-rock galegos, da chamada xeración emerxente ou agromante”.
  • As cousas que fai Ameixeiras sempre son divertidas.
  • A novela é de grande utilidade: inclúe unha guía de bares e tapas de Chispatwon; permite incrementar o léxico amatorio; retrata parte de nosa realidade de forma máis fidedigna que outros autores nosos; expresa unha interesante cosmogonía de barra…

Despois das tres presentacións desta novela, que está tendo moi boa acollida entre os lectores (hai unha coincidencia xeralizada en que engancha fatalmente a quen a colla), non hai dúbida de que Ameixeiras é un dos nosos novos narradores con máis tirón entre os lectores. Agardamos xa a terceira entrega de Dopico; hoxe Diego prometeu tela rematada para o vindeiro ano.

"Volver" e Non volvas"

/en , /por

Lendo este comentario de Arsenio Escolar, veume á cabeza a intertextualidade estrutural e temática que percibín entre Non volvas, a novela de Suso de Toro, e Volver a película de Almodóvar recentemente premiada. Esta aparente coincidencia será unha paxarada miña? Unha boa oportunidade para reler a novela de Suso.

Como se non existise

/en , , , /por

Jaureguizar denuncia a invisibilidade á que foi sometida a tradución para o galego dende o serbo-croata da máis coñecida novela de Slavenka Drakulic. Moitas veces témonos lamentado do escaso número de traducións para a nosa lingua, feito que amosa a fraxilidade do noso sistema literario; aínda que afortunadamente os editores seguimos teimando, dentro das nosas posibilidades neste difícil camiño, a invisibilidade para a crítica e para o mercado de magníficas traducións como esta de Jairo Dorado Cadilla é un feito que debe obrigarnos a reflexionar. A colección “As Literatas“, que dirixe María Xosé Queizán, con máis dunha ducia de títulos excelentes de narrativa escrita por mulleres é un proxecto de colección de tradución que merecería maior atención por parte dos mediadores da que ata agora veu recibindo.

Máis sobre as presentacións de "Home sen nome"

/en , , /por

Agradecémoslle moito a Fernando Garrido a crónica e o vídeo sobre a presentación diante de trinta bloggers da edición española de Home sen nome (xa está dende onte nas librarías). O acto tivo unha repercusión enorme na blogosfera española, o que supón unha grande orgullo para nós. Entre as moitas crónicas publicadas (ata agora cóntanse dezasete) recomendo visitar algunhas das que me pareceron máis valiosas:

A aparición desta última novela de Suso (a edición catalana de Bromera xa está dispoñible, tamén, cunha portada preciosa) amosa a necesidade de que os editores renovemos as nosas formas de promoción e de procura de visibilidade. Agora, non está de máis, desvelar que a primeira presentación da novela realizámola hai máis dun mes de forma privada e discreta nun xantar de autor con vinte libreiros galegos.

Xa tiñamos a idea de organizar un encontro de blogueiros galegos con Suso (como propón Vieiros) no mes de xuño ou unha conversa en liña, ou ambas as dúas cousas. Algúen se apunta?

O cidadán do mes

/en , /por

Hoxe teremos dúas presentacións en Ourense: O cidadán do mes no Auriense e Carrilanos no Carballiño. A trepidante novela de Diego Ameixeiras é a segunda entrega da serie protagonizada por Horacio Dopico, un detective pouco moderado que considera que os homes que non levan patillas longas nunca lle parecen de fiar. Nesta quincena tamén a presentaremos na Coruña e en Compostela. Estades convidados.

Home sen nome: presentación en Compostela

/en , , /por

Magnífica foi a primeira das presentacións de Home sen nome. Encarna Otero, nunha intervención moi emocionante e poderosa na que analizou os momentos máis significativos da obra, agradeceu ao autor que esta novela estivese dedicada ás irmáns Fandiño e que contribúa a “reconciliarnos coa Compostela humillada e represaliada, coa Compostela esquecida, recuperando os nomes, a vida e a dignidade daqueles perdedores, que non vencidos”.
Suso de Toro expresou que para el este libro é “a hora da verdade, de poñer a proba a literatura, de comprobar a capacidade que ten unha literatura social de reformular un estado de conciencia que ten moito que ver co pasado”. “Sempre defendín a dignidade da escrita literaria, de quen conta historias, como oficio. Mais tamén creo que é un camiño de coñecemento, que procura ver a realidade cos ollos abertos, comprender o mundo e a vida. Sempre defendín o coñecemento a través da dor, o saber tráxico. Para min a literatura é alegría verdadeira cando nace da asunción da dor e a morte. A literatura é un instrumento de curación, pode aliviarnos de moitas feridas”.
Con respecto á cuestión da memoria, Suso de Toro expresou con rotundidade o deber que as xeracións actuais teñen de facerse adultas, de averiguar e vivir en liberdade. Asumir, como fixeron os alemáns, que cómpre estar alerta para non repetir as cousas terribles que fixeron os nosos antepasados. Nunca máis o que fixeron de cruel os nosos pais e os nosos avós”.
O autor definiu a novela como metafísica (porque “intento escribir sobre o sentido último da vida”, relixiosa “na medida que propón unha viaxe aos infernos, ao pasado, ao país dos mortos”. “Non sei se chamarlle novela a obra. Aquí non hai a voz do narrador. Aquí hai xente que fala. Ten historia persoal e colectiva, ten lenda e mito, emprega materiais de teatro e de guión cinematográfico.” Rematou expresando o seu desexo de que este libro “fose lido como un novo don Xoán que devora mortes, agardo o veredito dos lectores, que me poñan nota”.

Hoxe continuaremos as presentacións en Vigo e mañá na Coruña.

Quedamos moi agradecidos pola crónica do acto que hoxe publicou Couselo.

Adianto de "Home sen nome"

/en , , /por
Estamos introducindo algunhas melloras no web da editorial. A partir de hoxe poderá consultarse a axenda de actos e baixar adiantos das novidades literarias en pdf (o primeiro: trece páxinas de Home sen nome, a novela de Suso de Toro, que estará nas librarías a partir do día 9 de maio). Nos vindeiros días tamén habilitaremos espazos para entrevistas e outras informacións de interese.
Etiquetas: ,

Un amour sans résistance

/en , /por

Creo que unha das responsabilidades do editor literario é ir construíndo un catálogo de autores. Esta é hoxe unha tarefa difícil que asumiu Salamandra na súa colección Narrativa, onde, ademais da publicación continuada dos títulos dos exitosos Camilleri ou Marai, sempre aparecen autores novos para satisfacer a lectores curiosos. Velaí un criterio da calidade do traballo dunha editora.
Este é o caso recente de Gilles Rozier, novelista de orixe xudía que escribe en francés, le en alemán e soña en yidish, que acaba de ver traducida ao español (cun título, na miña opinión, moi pouco axeitado) a obra que lle valeu o recoñecemento da crítica francesa.
Un amour sans résistance é unha emocionante novela da memoria daquela Francia ocupada, onde a pasividade dos invadidos estivo moitas veces máis achegada ao colaboracionismo que a afouteza da resistencia.
A paixón amorosa entre un profesor de alemán e un xastre xudeu, vencellando o seu amor en tempos de guerra por medio da lectura de obras Heine e Thomas Mann, permítelle ao narrador propoñer o poder vivificador que a literatura ten nas máis difíciles condicións que poidan vivir os seres humanos. Unha novela breve de escrita fluida e elegante. É recomendable.

Mauricio ou as eleccións primarias

/en , /por

Eduardo Mendoza é un dos poucos novelistas españois (xunto a Marsé, Landero e Mateo Díez) que sigo desde hai máis de vinte anos. Estes días lin de tres longas sentadas a súa última novela, unha obra notable que, porén, non acada a altura doutros seus textos maiores.
Mendoza consegue que neste triángulo amoroso o lector simpatice cun dentista, Mauricio Greiss, un home con pouco carácter, mais con moitos principios e ideais que o levan, ao comezo da novela, a aceptar ser candidato no remate dunha lista do PSC ás eleccións autonómicas. Neste cadro desolador e pesimista do inicio da Cataluña pujolista e da Barcelona guapa do inicio do maragallismo olímpico, Mendoza propón unha reflexión sobre o desencanto da política e as dificultades da condición humana para facer fronte ao fenómeno do amor.
Chámame a atención que un escritor tan dotado como Mendoza –a velocidade da narración, a claridade na presentación dunha trama complexa, os diálogos memorables e a capacidade para manexar materiais diferentes son valores admirables na novela que comentamos– teña, porén, tantas dificultades para titular con xeito. A pesar de coñecer o seu interese polo paródico, unha das maiores carencias de Mauricio… é o seu título horrible, tan confuso como equívoco. En xeral non gusto dos títulos nos que aparece o nome do protagonista nin tampouco dos sintagmas ou frases difíciles de memorizar. Con todo, esta cuestión é menor, diante do esforzo de Mendoza de seguir reinventando a novela, algo que valoro no esforzo que isto supón.

Etiquetas: ,