Celta: ascenso ou disolución

/en , /por

Tiña o convecemento que a demisión de Cobas como director xeral do Celta era un síntoma claro dunha crise societaria. Tras a convocatoria da Xunta de Accionistas para o 3 de decembro, xa non hai dúbida ningunha de que isto é unha realidade. A estratexia da ampliación do capital social, actualmente de só 9 millóns de € (para facer fronte a unha débeda neta xa recoñecida de 42 millóns de €), é a medida coa que Carlos Mouriño pretende facerse co control da maioría das accións, convertendo os 2,4 millóns de € que avalou durante os meses do seu mandato. Transformar, pois, estes avais en capital social é unha solución cómoda (xa empregada por Horacio Gómez) para intentar facerse definitivamente co control total do club. Se o equipo consegue ascender, esta estratexia pode permitir salvar a entidade, xa que os contratatos televisivos asinados por Cobas o permitirían; se, polo contrario, os resultados deportivos son adversos, a posibilidade que o Celta acuda, ao remate da tempada, á lei concursal pode ser inevitable. Ascenso ou disolución, velaí o dilema. Así de difíciles están as cousas para a viabilidade societaria céltica.

Etiquetas:

A marcha de Cobas

/en , /por

Entendo que a demisión de Xabier Martínez Cobas pecha definitivamente ás portas a un proxecto de transformar ao Celta nun club de fútbol xestionado con criterios modernos e en sintonía permanente coa sociedade galega. Os sectores máis conservadores do Consello de Administración conseguiron, por fin, o seu obxectivo de colocar o club nas posicións máis involucionistas, deixándose seducir polos cantos de serea de Ramón Martínez, actual director deportivo, que, como ben demostran as súas “fichaxes” (todas elas cesións), considera ao Celta como un mero club vasoira de provincias, onde os clubs da súa maior querenza e interese poidan formar as súas canteiras e onde el mesmo poida volver a pegar un chimpo na súa carreira. A demisión de Cobas, ademais, é un síntoma moi preocupante sobre a situación económica real do club, que pode ser de auténtica emerxencia, ás portas, como xa sucedeu con outros, da temida concursal (imaxinemos que podería pasar se Facenda reclama a débeda que os clubs manteñen con ela?). Despois de intentar regularizar a nefasta xestión económica e organizativa do Consello de Administración presidido por Horacio Gómez, despois de intentar conservar a racionalidade (defendendo, en contra do criterio da maioría do Consello, o traballo de Fernando Vázquez) na dirección deportiva, despois de intentar galeguizar o club de forma intelixente como forma de achegalo á sociedade (coa oposición, tamén, de parte do Consello), Cobas marcha enfastiado de lidar con persoas que pretenden xestionar un club de fútbol utilizando os mesmos criterios empresariais que manexan no sector da construción e da promoción inmobiliaria. A marcha do bo de Xabier é un síntoma de que a doenza celeste como club é moito máis grave que a vacilante marcha deportiva na segunda división. Temo que volverán os asesores da FAES que contratou Mouriño ao inicio do seu mandato. Coa marcha de Cobas a involución societaria está asegurada e o ascenso, a pesar de certa melloría no xogo, máis lonxano do que todos desexamos. Unha peniña.

Etiquetas:

Campo do Fragoso XLVII

/en , , , /por

XUSTO EMPATE
López Caro non conseguiu despexar aínda as dúbidas sobre o futuro que lle agarda ao Celta nesta difícil andaina por Segunda. É innegable que o andaluz en apenas dúas semanas conseguiu introducir maior disciplina táctica e conformar un “once” máis estable, aliñando aos que todos os afeccionados sabemos deben xogar, a Lequi na medular da defensa e a Perera, como revulsivo atacante das segundas partes. Mudanzas que provocaron, unhas mellores sensacións no xogo celeste, mais que se amosaron aínda insuficientes para vencer a pasada semana a un frouxo Albacete, como onte a un excelente Numancia, un equipo moi ordenado e paciente que en Balaídos soubo manter durante gran parte de encontro o control da pelota e do ritmo de xogo. Saíu o Celta disparado e dominador, cunha clara ocasión de Núñez no primeiro ataque e con outra de Okkas, tamén clarísima, aos cinco minutos. Axiña chegaría o magnífico cabezazo de Lequi, rematando unha falta sacada por Larena. Entón, o Celta amainou –sobre todo a partir da desgrazada lesión de Canobbio (hoxe o santo e seña galego)–, comezando a desintegrase, a enredarse nas súas dúbidas e a ceder o control a un Numancia que, minutos despois, conseguiu empatar transformando un penalti, provocado inocentemente por Lequi. Coa reanudación, un disparo letal na frontal da área grande dun inspirado Diego Costa provocou o penalti marcado por Larena. Dende ese preciso momento, os nosos volveron naufragar na vertixe de verse por diante no marcador. Deixaron o leme a un Numancia que entón aseñorou o encontro como quixo, empatándoo nunha falta maxistralmente executada por Moreno e mesmo podendo levalo, se non fose polas intervencións salvíficas de “San Pinto”, que se convertiu no mellor dos celestes. Non hai dúbida: o empate foi xusto e o encontro ben bonito, propio de dous conxuntos con anceios de Primeira. Quédanos a dúbida de cáles son as razóns dos baixóns físicos e anímicos que padece o Celta, sobre todo, nas segundas partes. Semella que López Caro debe acelerar as rotinas de pretempada para recuperar este treito preparatorio desperdiciado.

Etiquetas:

Fútbol e literatura

/en , , , , /por

No artigo da semana reflexiono sobre as relacións entre fútbol e literatura. Dedico o texto a Borja Oubiña, con todos os azos para a súa recuperación. A mantenta quixen deixar fóra a dimensión tráxica, que poden compartir fútbol e literatura, preferindo rematar con estas palabras da escritora camerunesa Calixthe Beyala: “O balón é redondo coma o planeta, coma ventre da nai, coma o sol. Cando un futbolista xuta ao aire semella que o balón vai tocar as estrelas. Na literatura tamén hai un desexo de tocar o ceo, de ir máis alá dos límites da vida cotián”. Quizais nese horizonte é, tamén, onde se atopan o fútbol e a literatura.

Etiquetas:

A destitución de Stoichkov

/en , /por

O despido de Stoichkov chega tarde, xa que os seus partidos na tempada pasada (cinco derrotas consecutivas) abondaron para demostrar que non era o técnico axeitado nin para salvarnos nin para devolvernos a categoría. Pobre Fernando Vázquez!, canto piamos por ti. A decisión desta substitución, con seguridade, tomouse antes do encontro co Xerez (onde o equipo demostrou unha evidente melloría da calidade de xogo), debido a que nestas primeiras xornadas se esfumou o efecto mediático que se pretendeu conseguir coa súa contratación no pasado mes de abril. Demóstrase así que non foron as razóns deportivas as que motivaron a súa chegada e, tampouco, as que provocaron o seu relevo. Stoichkov, un tipo simpático, foi un tigre de papel, amortizado. O Consello de Administración, esta tempada, non quixo asumir riscos que lle provocasen maior impopularidade diante dunha afección, xa moi resignada, que amosa o seu descontento e aborrecemento quedando na casa.

O máis que probable substituto, López Caro, ten o seu maior mérito para ocupar o banco celeste en ser persoa de absoluta confianza de Ramón Martínez, o director deportivo celeste, que se converte, despois de resolta esta crise, no home forte do club, ao tempo que consolida a súa estratexia de transformar ao Celta en equipo vasoira do Real Madrid. Sen dúbida, que o ex-adestrador do Madrid, Rácing de Santander e Levante, ten máis experiencia táctica que o búlgaro, o que pode ser un elemento esperanzador. Previsiblemente, veremos nas próximas xornadas a un Celta máis ordenado e eficiente ca até hoxe. Parece que disciplina relixiosa, austeridade e orde táctica serán os elementos da nova receita para conseguir o ascenso. Agardamos que desta volta, acerte o Consello de Administración céltico. Semella que esta é a súa derradeira oportunidade.
Etiquetas:

Campo do Fragoso XLVI

/en , , , /por

AUTORIDADE
Fronte ao Xerez xogou o Celta o seu mellor partido, nesta difícil andaina para recuperar a categoría. A Stoichkov saíulle moi ben a súa aposta pola calidade e o fútbol combinativo aliñando xuntos a Canobbio, Larena e Diego Costa, hoxe os tres xogadores celestes con máis capacidade para mover a pelota con criterios de profundidade. Dende os intensos minutos iniciais, os célticos impuxeron a súa autoridade (algo que moito botabamos en falta), desenvolvendo un xogo máis ordenado, ligado e dominante ca en ningún outro encontro. Así chegou o primeiro gol de Canobbio, froito dun magnífico pexegazo seco, raso, perfecto. Mágoa, que despois, os de Stoichkov, incomprensiblemente, perderan a tensión, deixando o control do balón aos andaluces que, avisaron do seu perigo cun magnífico xute dende a frontal, salvado por unha estirada inmensa de Pinto, que, cinco minutos despois, xa non puido evitar o empate nun contragolpe xerezano que non souberon defender os lentísimos centrais galegos (máis cedo que tarde, haberá que contar con Lequi e Contreras, a parella de apartados). Na reanudación, o Celta recuperou o pulo e a orde ofrecendo os mellores minutos da tempada. Larena tomou con autoridade o mando do xogo, suturando case todas as xogadas de ataque. Así chegou o primeiro dos goles de Diego Costa (anulado por fóra de xogo inexistente, tras un contra fermosa, triangulada por Larena e Núñez) e o segundo, tras un servizo espectacular de Canobbio, un xogador imprescindible que, a pesar da súa desesperante intermitencia, sabe poñer as pingas de calidade e sentido necesarias para recuperar o relato celeste. De novo, co marcador por diante, os celestes medraron e chegaron ocasións a moreas, o golazo de Mario Suárez e a ledicia á bancada. Non hai dúbida, o fútbol é a creación de sentido atacante, só así chegan as vitorias e aparecen alustros de beleza efémera sobre a lameira. Semella que Stoichkov vai achegándose ao equipo ideal, na procura do camiño desas tres vitorias consecutivas que nos coloquen nos postos da ilusión.

Etiquetas:

Campo do Fragoso XLV

/en , , , /por

DOUS GOKKAZOS
Os dous goles de Yiannis Okkas, o dianteiro internacional chipriota que debutaba en Balaídos, devolvéronos a ledicia. Porén, a pesar da clara vitoria diante da U.D. As Palmas (o equipo máis frouxo dos que por aquí pasaron), iso que chamamos fútbol aínda non compareceu sobre a lameira do Fragoso. A primeira parte celeste foi moi pobre. Os de Stoichkov non puideron impoñer a súa autoridade: a parella de pivotes (Vitolo e, o tamén debutante, Mario Suárez) quedaba trabada no medio do campo e os dous laterais (de carácter ultradefensivo e moi estáticos) eran incapaces de colaborar dalgunha forma no xogo atacante polas bandas. Apenas unhas poucas escintilacións técnicas de Larena e, sobre todo, do punta chipriota (unha agradable sorpresa) introducían algún fío polo que estirar o xogo e construír un relato cun mínimo de perigo. Na segunda parte mudou radicalmente o panorama, grazas, ao empuxe que supuxo a presenza diante dos pivotes de Diego Costa, que substituíu ao inofensivo Quincy “o bicicleteiro”. Unha xogada a balón parado, tocada co veludo preciso de Larena e peiteada con grande elegancia por Okkas, e unha contra ao límite do fóra de xogo, aínda mellor resolta, tamén, polo chipriota abondaron para pechar o marcador. Estes dous gokkazos de fermosa factura foron o mellor dun encontro que, a pesar do resultado, non resolve as dúbidas que arrastra o Celta deste comezo de tempada. Non vimos un esquema táctico definido, non vimos continuidade no debuxo das liñas (entre unha defensa caótica, que aposta máis polo pelotazo ca pola anticipación, e un medio campo sen personalidade nin capacidade de recuperación), non vimos, polo momento, capacidade de xerar ese fútbol ligado e coherente que gosta en Balaídos dende os tempos de Mazinho e Mostovoi. Mágoa, que o resultado quedase ennegrecido pola grave lesión de Borja Oubiña, na xornada na que debutaba en Anfield Road, un dos templos do fútbol mundial. Todo o noso agarimo, nestes momentos tan difíciles, para o mellor xogador galego deste século.

Etiquetas:

A cor de Galicia

/en , , /por
Outra mostra da crise do Celta como institución é o retroceso que se produciu esta tempada no uso do galego no seu xornal oficial. Coincido ao cen por cen con este comentario de Todocelta sobre as mudanzas (para peor, moito peor) da publicación gratuíta que o clube distribúe cada xornada en Balaídos. A cor de Galicia (pode baixarse en pdf) desta tempada aparece cunha moi escasa presenza do galego, ademais de contar cunha información menos elaborada e interesante ca na anterior. Non pode ser alleo a esta cuestión o feito de que esta tempada xa non sexa Merlín Comunicación (a nova empresa especializada en exposicións e comunicación cultural do Grupo Galaxia) a editora da publicación. Non acreditamos en que existan razóns obxectivas (económicas ou de calidade xornalística), a pesar de que o Celta milite agora en Segunda división, para que esta publicación fose devaluada nos seus contidos de forma tan notable. Non era o emprego do galego un dos sinais de identidade do club que dirixe Xavier Martínez Cobas? Algunha explicación, tamén sobre este tema, compriría que proporcionasen os responsables celestes, nun momento de enorme preocupación cidadá sobre o futuro que lle pode agardar ao club. En plena campaña de abonados (a pesar do anuncio da Marea celeste) a asistencia ao estadio nas dúas primeiras xornadas reduciuse a menos de cinco mil siareiros, as opinións nas emisoras de radio son moi pesimistas e xeralmente iradas, ademais de correr sms entre os afeccionados celestes propoñendo un boicot á Directiva para a vindeira xornada en Balaídos. Algo habería que facer.
Etiquetas:

Celta: falta liderado

/en , /por

Tras a reconversión do club e a liquidación case total do equipo das pasadas tempadas (aínda, a pesar da marcha de Guerrero, quedan compoñentes do sindicato de festas), o problema máis acuciante do actual Celta de segunda é a falta de liderado. A ninguén pode extrañar que chegase tan axiña a primeira derrota dun conxunto no que ninguén saben quen manda fóra do terreo (din que as charlas na caseta as imparte o segundo do adestrador) e non que tampouco ninguén coñece quen é a referencia dentro. Non abonda con lamentar que foron simples erros de concentración os que provocaron nos minutos finais o empate co Córdoba e a derrota de onte en Castalia. Os xogadores apenas se coñecen e tampouco saben a qué xogan (ou, canto menos cál é o patrón, se é que existe, que lle presta a Stoickhov). Haberá que agardar varias semanas para poder ir ubicando no conxunto a toda esta lexión de rapaciños cedidos e de veteranos libres que nos trouxo a última hora un director deportivo, que ten a gala durar moi pouco alí ónde vai. Mentres non acougen, moito temo que chegarán novas derrotas e outras decepcións. Este Celta de Mouriño e Cobas segue á deriva. Paciencia! Quédanos, polo menos, o aliciente de seguir o que poida ir facendo Borja na Premier League.

Etiquetas:

Campos do Fragoso XLIII

/en , , , /por

ASÍ NON SUBIMOS
Polo que vimos contra o Córdoba, así non subimos. O Celta de Stoichkov naufragou en todas as súas liñas contra o equipo que hai só uns meses gañou o Play Off de ascenso ao noso benquerido Pontevedra. Sen patrón de xogo, sen identidade de conxunto, sen individualidades desequilibrantes, sen referentes de liderado dentro e fóra do terreo de xogo, sen coñecemento das características do equipo rival, sen compromiso nin convicción nas propias posibilidades, os célticos foron dominados coma fantoches durante case todo o encontro (nalgúns momentos da segunda parte de forma vergonzosa) por un equipiño entusiasta que se tería levado doadamente o encontro de ter máis fortuna na finalización. Custoulle ao Celta media hora realizar un remate e, en todo o partido, só foi capaz de tecer unha xogada con verdadeiro sentido atacante (a do gol dun pésimo Canobbio, que culminou unha boa asistencia de Larena). Un pobrísimo balance de xogo para o peor Celta que recordo, polo menos, nos últimos quince anos. Os sufridos resistentes da bancada (apenas a metade dos que comezamos a tempada pasada) non podemos dar creto á semellante desfeita que, sendo realistas, sitúa aos celestes moito máis preto da 2º B ca do devecido ascenso a primeira. As dúas únicas notas positivas da lamentable matinal de onte foron o debut de tres canteiráns (Richi, Dani Abalo e, sobre todo, dun prometedor Roberto Lago), que adozaron cun pouco de sal e optimismo o aborrecemento do público, e a posibilidade de tributarlle unha derradeira homenaxe a Borja Oubiña, quen, inevitablemente, abandonará o clube esta semana. Moito, moito terá que mellorar este equipo, instalado nunha crise gravísima de identidade, para poder aspirar a recuperar tanto terreo perdido. A mesma enerxía que utilizou o señor Mouriño para desmantelar nunha semana o club debería empregala ésta para rearmar realmente o equipo. Se non o fai, pode volver precipitalo no abismo.

Etiquetas: