Campo do Fragoso VI

/en , , , /por

ALUSTROS MÁXICOS
Pasado xa o primeiro cuarto da liga, o disciplinado equipo de Vázquez continúa a súa excelente traxectoria, situado de novo en postos de Champions; porén, as bancadas presentan un estado decepcionante, moi semellante ao da pasada tempada, xa que non acollen máis de quince mil espectadores. Horacio Gómez e o seu equipo directivo deberán reflexionar sobre as razóns desta inhibición do celtismo e nas medidas posibles para que nas vindeiras xornadas un maior número de afeccionados apoie coa súa presenza a un equipo que, a pesar da súa fraxilidade defensiva, amosa unha sorprendente autoridade atacante. Así volveu suceder onte, diante dun Alavés incomodísimo, que presionou de forma agobiante, conseguindo, na primeira parte durmir o encontro e impedir a construción e distribución do xogo celeste por parte dos nosos medio pivotes. Mais o Celta desta tempada posúe moita calidade de medio campo para arriba e o xogo combinatorio intermitente de toda a dianteira (non só de Cannobio e Baiano, dúas figuras indiscutibles) permite gozar á bancada de alustros máxicos de auténtica fantasía, como sucedeu co precioso primeiro gol de Cannobio ou co marabilloso remate de chilena de Aspas, un canteirán que se reivindicou como goleador nos poucos minutos dos que dispuxo. Reforzando a portería e a atención defensiva nas xogadas a balón parado (houbo algúns erros clamorosos de coordinación, un dos cales facilitou o gol vitoriano), este Celta de Fernando pode ofrecer un espectáculo suficientemente atractivo e de calidade para encher Balaídos.

Campo do Fragoso V

/en , , , /por

SILVIÑA
Gañar ao Español custou, como era agardado, ferro e fariña. Foi o de onte un encontro moi tenso onde se enfrontaron as estratexias de dous adestradores moi testáns, fieis aos seus principios de xogo máis disciplinado ca fermoso. Miguel Ángel Lotina, recibido moi agarimosamente polas bancadas de Río, onde nalgúns sectores conserva moitos adeptos, colocou dende o inicio tres centrais en liña deixándolle todo o balón e toda a responsabilidade do ritmo do encontro aos centrocampistas célticos, agardando a oportunidade dun contragolpe, dirixido polo pé de seda de Iván de la Peña, que rachase a notoria fraxilidade dos nosos centrais. Fernando Vázquez fixo os cambios imprescindibles no seu once inicial –substituíndo ao lesionado Baiano (moito piamos pola súa potencia ao longo do encontro) por Perera, un xogador tecnicamente tan discreto como xeneroso no esforzo– pretendendo coas subidas dos laterais desbordar a tupidísima defensa españolista. O traballo paciente dos celestes comezou a dar os seus froitos coa decisiva expulsión de Pochettino. Como non podía ser doutra maneira, diante de semellante estratexia ultradefensiva de Lotina, e co seu equipo en inferioridade, o anceiado gol chegou co encontro case vencido. Compensou o sufrimento da bancada a confirmación da enorme calidade de David Silva, un rapaciño que xa é unha auténtica alfaia: posúe coñecemento do xogo, mobilidade, creatividade, descaro, autoridade, forza, caneo e remate contundente (como demostrou co seu golazo). Un auténtico fenómeno este Silviña.

Campo do Fragoso IV

/en , , /por

ACEIRO E MEL
Bonita e emocionante foi a noite de fútbol que nos ofreceu un Celta de aceiro e mel, roubándolle a metáfora ao poeta Lorenzo Varela. Foi a marabillosa primeira parte a dun Celta de mel. Dono sempre do balón e de todos os espazos, o equipo de Vázquez saíu, desde o primeiro minuto de xogo, a procurar o gol, a razón de ser da beleza deste deporte. Baiano, un auténtico John Deere capaz de transformarse nun artista da filigrana na área pequena, abriu, tras un servizo magnífico de Núñez (que xogador!), o marcador cun imposible remate de calcaño. Pouco despois, foi Borja Oubiña, tras un caneo finísimo, quen bateu o coiro a ras de chan, coa convicción que só posúen os grandes futbolistas, logrando así o mellor gol da súa carreira deportiva. O xogo da serpe volvía a Balaídos da man dun equipo ordenado no seu despregue defensivo, seguro na posesión da pelota, imaxinativo nos cambios constantes de ritmo, fantasioso na invención dos espazos de desmarque e imaxinativo na confección dun xogo combinativo de pase longo, que nalgúns instantes resultou delicioso. Foi, porén, a segunda parte a do Celta de aceiro, o que soubo resistir con paciencia e intelixencia defensiva os perigosísimos ataques dun Sevilla (ata agora, o mellor conxunto visitante) moi reforzado coa saída de Kanouté e Saviola. O segredo deste Celta de aceiro e mel foi saber combinar axeitadamente as doses suficientes de disciplina defensiva e fantasía atacante, consolidándose, xa na quinta xornada, por méritos abondos como un líder sólido e solvente.

Campo do Fragoso III

/en , , /por

PRIMEIROS PROBLEMAS
A felicidade dura moi pouco na casa dos pobres. Os de Vázquez perderon sen paliativos por que nin tiveron a posesión da pelota nin amosaron ideas atacantes valiosas para desbordar a un Rácing que sempre quixo a vitoria. E ben se sabe que no fútbol, xeralmente, gaña o encontro quen posúe maior determinación. E o Celta non tivo onte esa convicción imprescindible. Houbo que agardar media hora para que os bos desprazamentos de Iriney e un par de centros magníficos de Núñez permitisen albiscar algunha esperanza de gol. Apenas quince minutos foron todo o fútbol con sentido que os celestes ofreceron. Na reanudación as cousas foron a peor: a febleza defensiva e unha incomprensible apatía de Oubiña na recuperación e distribución da pelota deixaron ao líder espido e a mercede dos caneos de Antoñito pola banda esquerda e do empuxe de Óscar Serrano polo centro. Tras o golazo cántabro, non abondou o paradón do penalti de Pinto para evitar o primeiro naufraxio. Por riba, Vázquez cos trocos, deixou ao equipo con menos banda e menor profundidade atacante, amosando a incapacidade de conseguir sequera o empate. Estes primeiros problemas demostran que o Celta precisa recuperar tensión e humildade (os valores das dúas primeiras xornadas), ademais de retocar un esquema de xogo que pareceu moi fráxil diante dun equipo de entidade semellante á nosa. O máis emotivo da tarde foron os acordes de “Negra sombra” en lembranza de Hermidita, autor, hai cincuenta anos, de máis dun centenar de goles celestes.

Campo do Fragoso II

/en , , , /por

DISCIPLINA E PACIENCIA
Vázquez demostrou no Bernabeu que, contando con doses suficientes de concentración e paciencia no control do tempo de xogo, esta tempada o Celta fóra do Campo do Fragoso tamén pode ser un equipo temible. A proeza de batir na propia casa ao Madrid foi posible grazas a un primeiro cuarto de hora primoroso no que os de Fernando amosaron a súa vontade inequívoca de despregarse con valentía sobre o terreo, fuxindo de calquera táctica medúlica de achantarse diante de Pinto agardando as temibles xenialidades dos galácticos. A partir do primeiro gol de Contreras (daba xenio velo tan entusiasmado), o ritmo criterioso na distribución da pelota de Borja Oubiña (a pesar da súa escasa participación no encontro, cando tocou o fixo dunha banda a outra cunha autoridade asombrosa) e o traballo defensivo infatigable de Iriney e Sergio (o mellor dos celestes, impecable na colocación e no corte), permitiron as trasnadas intermitentes de Canobbio e facilitaron as constantes subidas ata o córner de Núñez, que toleou ao pobre de Roberto Carlos. Os medios capitalinos –embobados polas bicicletas espectaculares de Robinho (a verdade é que o rapaz paulista xoga de marabilla)– recorren vergonzosamente á actuación arbitral para xustificar o desconcerto do seu millonario equipo, incapaz (sobre todo dende a saída de Gravesen “o leñador”) de facerlle fronte á disciplina táctica e á convicción dun cadro humilde como o noso. En Chamartín, o teimoso traballo en equipo arruinou a xenialidade das estrelas da radio.

Campo do Fragoso I

/en , , , /por

DEBUT PROMETEDOR
Dous alustros de xenialidade foron suficientes para intuír que neste regreso do inferno da segunda podemos aspirar a volver gozar do xogo da serpe. Un xenial esquerdazo de falta indirecta de Gustavo López, a memoria daquel equipo que tanto nos fixo soñar, e un cacheirón de tiraliñas do batallador Baiano, tras outra subida veloz de Núñez, abondaron para noquear a un ordenado e teimoso Málaga. Porque o domingo gozamos máis coas marabillas que intuímos poden chegar no futuro que coa beleza do xogo que presenciamos. Durante a maior parte do encontro, a pesar de manter o debuxo táctico polo que apostou Fernando Vázquez (4-2-3-1), e coa excepción do derradeiro cuarto de hora, faltounos case sempre a pelota e o control do tempo de xogo, as dúas variables que fan a un equipo indiscutible gañador. Empregando este esquema, temos moito que mellorar no encaixe do xogo dos medios pivotes, onte Giovanella e Iriney (botouse en falta a Borja Oubiña), para proporcionar así maior solidez a defensa (a grande incógnita da eficacia do equipo) e permitir gañar terreo con maior facilidade á creatividade endiañada de Fabián Cannobio. Con todo, non temamos: o debut foi prometedor. Neste novo Celta intúese que hai moito talento e alternativas abondas para que os celtistas entoemos adoito en Balaídos a rianxeira.

Celta esperpéntico

/en , /por
O do ascenso pode ser verdadeiramente esperpéntico. Poucas veces asistimos no eido do simbólico (o que representa socialmente o fútbol) a unha representación máis desacougada da dimensión revolcada de Sal. Despois de celebralo polo grande o domingo pasado, unha cuestión de procedemento (non chego a comprender o sentido desa norma) pode deixarnos en segunda. O partido de onte, fóra de dous penaltis clamorosos non asubiados e da inxusta expulsión de Fabián, foi estremecedor e tristísimo. Outra vez, o medo enchendo Balaídos. Será posible que un xeito de esconxuro maligno persegue o futuro de Sal, unha cidade que non ten acougo de máis de dous días para gozar das súas alegrías?
Ollo!: nas bancadas rexoubábase onte que a reclamación por aliñación indebida, presentada polos rivais do Celta, fora chivateada por medios de Torre. Se isto fose certo (sinceramente non mo creo) e o Celta non gaña o vindeiro sábado (o que é posible co desánimo e o desconcerto que invade ao cadro de xogadores), poderiamos estar diante dunha enleada moi seria (con repercusións políticas e sociais inimaxinables). Eu, con todo, e a pesar do medo, non perdo a esperanza da volta a primeira.

Agradecidos, Fernando

/en , /por


Fernando Vázquez, o grande.

Fernando Vázquez o grande xa nos devolveu a primeira. Os que temos corazón celeste quedámoslle moi agradecidos.
Tras unha longa década de ouro, a do Celta europeo de fantasía electrizante, nunha mesma tempada contemplamos incrédulos como tocabamos con moita dignidade o ceo da Champions e, poucos meses despois, precipitabámonos no baleiro do inferno da segunda. Horacio Gómez e os responsables técnicos non souberon, ou non puideron, prolongar o ciclo feliz protagonizado por unha xeración de futbolistas talentosos que nos permitiron gozar dun xogo marabilloso e soñar co horizonte dos títulos maiores (mágoa, que só conseguísemos unha Intertoto!). Co descenso recuperamos a nosa condición natural de equipo “sobe e baixa”, e a impotencia que de forma irónica recolle a cantiga d’ A Roda (“Sempre andan dicindo para o ano que vén, e pasa outro ano e outro tamén”). Situámonos, nin máis nin menos, onde sempre estivemos, o que non constituíu unha traxedia, aínda que nos doa.
Fernando Vázquez, unha persoa culta e criteriosa, entendeu perfectamente está situación. Sen caprichos, contando cos restos do naufraxio que lle deixaron (as “figuras” millonarias, que marcharon ao escape, coa excepción de Edu, dalgún xeito cedido no Betis, fracasaron alí onde foron), con moi escasas incorporacións de calidade (Cannobio, Vryzas e Perera) e apostando de forma paciente pola canteira deseñou unha estratexia arriscada, que nos vai levar a primeira. Fernando conseguiu, contra vento e marea, afianzar un patrón táctico, considerado por algúns seareiros pouco vistoso (as opinións sobre as cuestións artísticas son moi diversas e respectables) mais, que sen embargo, se demostrou moi eficaz (os resultados están aí) para desenvolverse con éxito nunha categoría tan liorteira coma esta segunda división. Vázquez soubo cohesionar, arredor do seu modelo de xogo, a un grupo que viña derrotado e dotalo da fortaleza psicolóxica e da autoestima precisas para acometer a tarefa común do ascenso (a maior parte dos clubs non o conseguen o primeiro ano e outros caen nun pozo aínda máis profundo). Con esta afouteza do adestrador, que soubo asumir moitos riscos, acadáronse diversas remontadas fóra de Balaídos que situaron ao equipo á fronte da táboa clasificatoria, nunha segunda volta, obxectivamente, memorable, a pesar das dificultades recentes provocadas pola lesión de Oubiña, o eixo e o corazón do seu modelo táctico.
Debémoslle a Fernando a posibilidade de soñar co valor da canteira –o que nunca fixeran os adestradores da idade de ouro–, subindo ao primeiro equipo a máis de media ducia (e os que virán no futuro) de futbolistas novos. Esta é a mellor noticia celeste que recibimos nos últimos anos. Non debemos impacientarnos polo xogo que vimos este ano, estou certo que no futuro volveremos gozar coa fantasía da serpe. Co seu traballo honesto, Vázquez puxo esta tempada os alicerces para construír un novo soño. Debemos agradecerllo e animalo para que a vindeira tempada en primeira profundice no seu proxecto deportivo. Hoxe estamos moi felices.

Xogo da serpe

/en , /por


Marea celeste

O noso corazón celeste levounos a incorporarnos á marea de afeccionados de Sal. Había tempo que non gozabamos co xogo electrizante da serpe e coa reivindicación da irmandade nacional. O estirón que prometeu o noso Arrigo é un feito que non ten volta. O taconazo defensivo de Borja foi o mellor do encontro.