O Celta segundo equipo de Vilalba

/en , /por

Esta é unha proba contundente de que o sentimento celtista é un sentimento galego. O artigo de Xulio Xiz, que considera o Celta como o segundo equipo de Vilalba, pon o dedo na chaga sobre cal é a esencia do equipo da cruz de Santiago:

Hai equipos de fútbol que, polo que comentan os entendidos, non dan demasiadas satisfaccións ós siareiros, pero poden máis as cores ca os resultados. O Celta non é precisamente, nestes últimos tempos, un equipo punteiro que permita presumir públicamente da súa traxectoria, pero para eso están os afeccionados, que han de aguantar nos tempos difíciles, apoiando para que volvan os momentos de gloria, e logo poder disfrutar deles.

O «Celta actual» (chamo así o que preside Mouriño, desque prescindiu de Fernando Vázquez, para min o mellor adestrador galego da nosa historia recente) é un deses equipos do que termamos só os seareiros, un núcleo reducido de incondicionais con paciencia infinita que cremos estar por riba dos resultados.

Hoxe volveremos, con ánimos renovados e moito medo, intentar conseguir a primeira vitoria da tempada en Balaídos diante do colista. Somos realistas, non procuramos a gloria nestes tempos difíciles, apenas gañar un partido e coller acougo na táboa clasificatoria.

Campo do Fragoso LXXXIII

/en , , , /por

SÓ FALTOU O GOL

O mellor Celta da tempada só puido empatar diante do Rayo Vallecano, polo visto onte en Balaídos e a pesar da súa moi boa situación na táboa clasificatoria, un equipo vulgariño que agasallou toda a pelota o Celta e apenas pretendeu defenderse agardando poder estricarse nun par de contragolpes. Ninguén pode dubidar que os de Eusebio foron superiores, moi superiores aos vallecanos en todos os aspectos do xogo e durante a totalidade do encontro. Porén a desesperante inmadurez da nosa tripla de dianteiros na decena de ocasións claras que marraron e algúns erros imperdonables de Pino Zamorano noutras (árbitro tan ruín en segunda coma en primeira división) impediron unha máis que merecida vitoria celeste. Desta volta sería inxusto criticar ao adestrador e ao seu cadro pola falta de actitude amosada en partidos anteriores. Neste eido a mudanza foi radical e de grande afouteza. Eusebio dispuxo un equipo atacante cen por cen, colocando a tres dianteiros natos arriba (os tres mociños, Aarón, Joselu e Iago) e a dous mediocentros pouco defensivos (os veteráns Danilo e Trashorras), axudados todos os cinco polas subidas frecuentes dos laterais (Botelho e Mallo). Con semellante debuxo tan atrevido sobre a lameira, asegurado pola fortaleza dos dous centrais (impecables Catalá e Jordi ao longo dos noventa minutos) e dun único medio centro defensivo (López Garai), os nosos asediaron á meta de Cobeño dende o primeiro minuto, no que Aarón estragou un bo servizo de Mallo. Durante a primeira parte, as ocasións máis claras diante da portaría madrileña apareceron nas máis das veces nas biqueiras de Joselu (un xogador que non acaba de callar, a pesar das escintilacións de calidade coma que amosa intermitentemente) e nos saques de recanto moi ben rematados polos nosos centrais. Neste período o Celta conducido devagariño pola batuta de Trashorras aseñoraba o encontro, os visitantes fixeron un único contragolpe no minuto vinte e oito, mais non atopaba a verea do gol. Na segunda parte, non variaron as tornas, e os nosos seguiron tocando e tocando con moita cachaza, quizais con cachaza de máis. Axiña chegaron novas oportunidades para Aspas, Aarón (onte o máis atrevido dos nosos dianteiros) e Joselu que recuncou na súa adoita desventura. Faltando vinte minutos, Eusebio decidiu sacar do terreo a Iago Aspas e dar entrada a Dani Abalo. Un erro de apreciación, xa que os problemas non estaban en rachar máis polas bandas, e, si pola contra, na incapacidade rematadora polo centro. Un par de ataques vallecanos no derradeiro cuarto de hora provocaron o pánico na bancada, decepcionada, ademais, polo gol anulado a Joselu, por un mais que dubidoso fóra de xogo. Coma noutras xornadas, o empatiño amosouse coma un mal menor. Mesmo rematou o encontro cos afeccionados aplaudindo os nosos no círculo central coma non lembrabamos. A actitude amosada foi excelente, o xogo bastante bo, só faltou o gol. A pesar destas boas sensacións, non debemos enganarnos, para manter a categoría non abonda con empates, precisamos marcar goles e obter vitorias. Cando chegarán?

Campo do Fragoso LXXXII

/en , , , /por

ESTE CELTA NON VAI

Pepe Murcia e a súa panda de veteráns viaxaron a Vigo coa intención moi clara de impedir que este renqueante Celta de Eusebio confirmase unha certa recuperación diante dos seus seareiros. E abofé que debeu saír satisfeito abondo con este empate que funde ao Celta nas posicións de descenso. Tras a súa marcha forzada de Vigo a pasada tempada, esta debeu ser a súa secreta vinganza. Máis alá da trasnadas de Murcia e do comportamento pouco deportivo de Notario, outro xogador que semella quedou ferido do seu paso polo Celta, é innegable que, a pesar de ter a fortuna de fronte en Huelva e de amosar clara superioridade no encontro de copa en Girona, este Celtiña de Eusebio non vai, non arrinca, quedou atoado nesta primeira cuarta parte do campionato e presenta uns números penosos, seis puntos de vinte e un, que agoiran as maiores dificultades para manter a categoría. E, por suposto, nin soñar con posibilidade ningunha de ascenso nin con outras lerias marqueteiras propias do Celtómetro de inicio de tempada. O partido fronte ao Albacete demostrou que o equipo noso ten moi boa vontade e moi boas maneiras e ao mesmo tempo enormes carencias técnicas. Como é adoito en Balaídos, os manchegos deixaron a primeira parte para que o Celta ensaiase os seus ataques de pizarra. Abondoulles amontoar xogadores no medio do campo para ateazar as liñas de pase de Trashorras sobre Iago Aspas, os nosos dous mellores xogadores diante, mentres Joselu vagaba amedoñado diante duns centrais que lle gañaban unha e outra vez a posición. En toda unha primeira parte aborrecible houbo apenas dúas ocasións para cada equipo: un centro bonito de Aspas que non atopou rematador (aí a nosa maior carencia) e un disparo ben colocado de Trashorras foron as únicas xogadas con perigo nosas; un remate de cabeza á cruceta á saída dun saque de recanto e un formidable golpe franco de Antonio López (que vimos dentro) as dúas máis claras dos visitantes. Tras o descanso, o Celta buscou a súa sorte no segundo minuto nunha falta lateral que deliñou Trashorras para que Joselu cabecease ao poste e o seu rexeite fose moi ben aproveitado por Iago Aspas, sempre espelido e oportuno. Tras o entusiasmo do gol, Joselu puido sentenciar o encontro nun remate que vimos dentro. Aí, no minuto cincuenta, acabou toda a intensidade celeste. A partir de entón os de Murcia procuraron o empate, desenvolvendo un xogo moi áspero e contundente que o árbitro non soubo ou non quixo conter. No minuto vinte, Falcón parou un penalti moi discutible a Salva Ballesta e, dous minutos depois, despexou un cacheiron formidable e saíu oportunísimo nun saque de recanto. Un auténtico heroe, o noso porteiro. Porén, os nosos medios non foron capaces de deter a carreira de Merino que faltando un cuarto de hora arruinou a que debería ser a nosa primeira vitoria na casa. A saída de Aaron nos minutos finais, substituíndo a un desafortunado Joselu, animou un chisquiño á bancada, mais xa non había nin tempos nin azos de ir a polo encontro. O empate foi un resultado xusto. A este Celta moito máis non se lle pode pedir.

Campo do Fragoso LXXXI

/en , , , /por

CAMIÑO BRETEMOSO

A clara derrota fronte ao Hércules profundiza a crise do Celta e agoira que esta será outra tempada na que, como nas dúas anteriores, percorreremos un camiño bretemoso, cheo de dificultades, co perigo constante de perder a categoría diante dos nosos fuciños. Tras quince puntos desputados, os dous empates acadados polos celestes son un balance moi pobre para un equipo con teóricas aspiracións de ascenso que, porén, como sucedeu no comezo da pasada tempada, xa ocupa posicións de descenso na quinta xornada. Outrosí sucede cos números do actual adestrador celeste, Eusebio Sancristán, que dende o mes de marzo, cando comezou a dirixir ao Celta, apenas conseguiu dúas vitorias nos partidos oficiais dos campionatos de segunda división, un pobrísimo balance, sensiblemente inferior ao de calquera dos outros adestradores despedidos polo presidente Carlos Mouriño. O encontro fronte ao Hércules puxo en evidencia boa parte das carencias do cadro formado por Miguel Torrecilla e do sistema de xogo no que cre Eusebio. Efectivamente, o Celta tivo unha boa saída, tocando e buscando a porta contraria, ao que decontado responderon os alacantinos, no segundo minuto de xogo, cun remate moi perigoso de Sendoa que anunciaba a súa pretensión de levar os tres puntos. Ese foi o esquema de toda a primeira parte: cando nas escasas ocasións que o Celta conseguía sacar a pelota no medio campo, onde reinaban os herculinos, Bustos distribuía a entrada pola banda dereita, onde Hugo Mallo e Dani Abalo formaban unha interesante sociedade que, unha e outra vez, se estrelaba contra Peña; o Hércules, cheo de veteranos como Rufete, Farinos ou Tote, respondía cun contraataque no que os seus extremos chegaban con facilidade até a liña de fondo creando o pánico na defensa celeste. As dificultades de Iago Aspas para explorar a banda esquerda, teimando en entrar por diagonais imposibles, a inhibición de Trashorras que tivo o seu clásico día Bartleby e a pésima colocación do dianteiro Arthuro (do que polo visto moi pouco podemos agardar) foron factores que contribuíron a que os celestes non fabricasen ningunha situación de auténtico perigo durante a primeira parte. Tras a reanudación, Eusebio reforzou o medio do campo dando saída a López Garai; entón, durante uns minutos a esperanza volveu debuxarse sobre o terreo, mesmo un Danilo bastante implicado rematou de cabeza con perigo. Foi un espellismo, un fallo defensivo no minuto nove, permitiu nun saque de recanto un cómodo remate dun dos centrais alacantinos. Aí rematou o encontro para os nosos que, dende entón, recibiron un auténtico baño de xogo. O coñecido psicodrama volveu a repetirse: mentres os afeccionados se entretiñan berrando ao adestrador, no terreo de xogo non se percibía capacidade nin tensión nin intensidade nin posibilidade reais ningunhas para conseguir un empate. Sinxelamente desolador este comezo de tempada. Algo haberá que facer. O calendario das próximas tres xornadas agoira que os problemas clasificatorios se poden agravar. Para evitar males maiores, quizais sería sensato estudar a posibilidade de atopar un adestrador da categoría?

Campo do Fragoso LXXX

/en , , , /por

SE NON HAI VENTO, BOGAR
O encontro da primeira xornada é sempre decisivo xa que adoito sinala os niveis de expectativa para toda a tempada: loitar polo ascenso ou pola permanencia. Magoadamente onte o Celta non foi capaz de rachar esa tendencia negativa, consolidada nos últimos campionatos de segunda división, que lle impide estrearse cunha vitoria diante dos seus seareiros. Sucedeulle hai dous anos ao Celta de Stoichkov, que prometía subir nun pis pas e xa naufragou de saída diante dun Córdoba recén ascendido. Repetiuno o pasado agosto o Celta de Pepe Murcia e Ramón Martínez, que tras as boas vibracións da pretempada foi claramente superado polo Girona, outro recén ascendido. Consolidouno este Celta de Eusebio Sancristán e Miguel Torrecilla con claras aspiracións na pretempada que diante dun Numancia recén descendido comprobou as enormes dificultades desta categoría de prata onde cada un dos erros defensivos ou atacantes se paga a prezo de ouro. A verdade é que o encontro cos sorianos constituíu un auténtico baño de realidade para o cadro de xogadores, técnicos e directivos, como para os seareiros celestes. Polo que se viu onte en Balaídos, este novo Celta de Eusebio e Torrecilla non o vai ter máis doado que aqueloutros de Stoichkov ou Pepe Murcia. A primeira parte foi para esquecer. Durante un bo treito, o Celta quixo dominar, mais o seu trivote de mediocampistas (Bustos, Michu e Trashorras) non xiraba dabondo para proporcionar balóns con ideas á nosa inédita tripleta de dianteiros noviños (Abalo, Joselu e Toni). Aos numantinos abondoulles apenas agardar ben organizados nas súas tres liñas para ir preparando as súas chegadas e as súas moi medidas xogadas a balón parado, sobre todo os seus perigoso saques de recanto. Coa reanudación, o Numancia adonouse do encontro, sobre todo a partir dun fallo garrafal de Sergio Ortega, un dos centrais celestes, que permitiu ao dianteiro Iñigo Vélez rematar un contraataque de libro. Afortunadamente, o Celta respondeu decontado, aos cinco minutos, cun golazo de Trashorras que tras unha xogada persoal no medio do campo colocou na mesma escuadra un cacheirón que enviou dende vinte metros. Conseguido o empate, que parecía o máis difícil, os nosos tiveron os seus mellores minutos de empuxe, que non souberon traducir en ocasións de auténtico perigo. Cando xa parecía que o empate sería o resultado máis xusto pola actitude e os méritos duns e outros, unha xenialidade do mediocentro Dimas desequilibrou a balanza no prato dos numantinos. Por riba, uns minutos despois, tras outro esforzo de recuperación, o internacional Joselu (desafortunado ao longo de todo o partido) estragou unha oportunidade de ouro para volver empatar. Dous erros graves, un defensivo e outro atacante que lle custan ao Celta tres puntos. Un balance que algúns poden considerar demasiado severo, mais inapelable na lóxica deste deporte. É innegable, ademais, que este novo Celta pode ter moitas boas posibilidades futuras, mais tamén o é que onte amosou moi preocupantes carencias na súa dianteira. Polo momento, válenos o dito mariñeiro, «se non hai vento, bogar».

Será a tempada do ascenso?

/en , , , /por

[kml_flashembed movie="http://www.youtube.com/v/0isEeUJCWuA" width="425" height="350" wmode="transparent" /]

Tras a solidez do xogo desenvolvido diante do Xixón, os celtistas podemos ter esperanzas de que a tempada que comeza o vindeiro sábado será a do ascenso? A pesar de que non somos adiviños, as boas vibracións deste novo Celta, cheo de canteiráns, xa non se poden agachar. Nos partidos que lle teño visto de pesta pretempada, gustei moito do carácter equilibrado do esquema táctico imposto por Eusebio, cun medio do campo impresionante, onde o traballo calado de xente como Bustos e Michu e o tiraliñas dixital dun fenomenal Trashorras, permite que os dianteiros noviños cheguen a golear con certa facilidade. Se este carácter equilibrado permite ademais reducir o número de goles recibidos, non dubido que podemos ter algunhas posibilidades de comezar a soñar co ascenso. Hai razóns abondas para que o vindeiro sábado acudamos a Balaídos con todas as nosas ilusións renovadas.

[Mouriño e a súa xente acertaron esta tempada co vídeo publicitario da campaña de abonados. Cheguei a emocionarme coas palabras finais,  a verdade que pase o que pase «nunca deixarei de ser do Celta».]

Salvados por Iago Aspas!

/en , , /por

A verdade é que ten razón un bo amigo deportivista que me escribiu esta mañá para dicirme  que a vitoria do Celta amosa que son un «gafe». E quizais non lle falte razón. Onte non puiden sufrir no estadio, xa que o encontro coincidiu xustamente co desenvolvemento da emocionante cerimonia dos nosos premios. Con todo, fomos puntualmente informados por sms das incidencias que se ían producindo no estadio. Quedei pampo cando lin na pantalliña «36: 1-0 Iago Aspas». Nin me imaxinaba que Eusebio puidese poñer ao de Moaña, que debutara hai dous anos e medio con Fernando Vázquez fronte ao Newcastle (aquel Celtiña europeo de hai tan pouco tempo!). Cando rematou a preciosa intervención de Rosa Aneiros, recibimos o mazazo do empate («44: 1-1»), que agoiraba como en partidos anteriores o desastre. Porén, cando ía a comezar a miña intervención de peche, chegou a sorpresa:«48: 2-1- Aspas». Apenas tiven tempo para dixerila e, despois de saudar, comunicar a gran noticia da salvación celeste ás trescentas persoas que participaban nos Premios. Polo ruxerruxe que notei na sala, algúns sorriron e outros quedaron alarmados pola frivolidade do director da editorial de comezar as súas palabras cunha referencia tan escasamente literaria. Arranxeino o mellor que puiden e pedín desculpas, decontado metinme en fariña.

Non deixa de ser curioso que tras unha tempada catastrófica teña que ser Iago Aspas, un rapaz dese magnífico  Celta B (quintos na clasificación definitiva de 2ª B), quen salve a papeleta aos Peñas e Rubenes, que durante nove meses nos afogaron nunha miseria de xogo e nunha fraxilidade defensiva insoportable. Superado xa o precipio da desaparición da entidade, a permamencia e o remate do proceso da concursal obriga ao Celta a iniciar unha nova etapa, na que afortunadamente nada terá que ver ese nefasto personaxe chamado Ramón Martínez. Non vou ser tan inxenuo para apostar hoxe polo ascenso a primeira a vindeira tempada; mais non debera parecer un disparate alicerzar un equipo dende a nosa canteira (onte foron seis os canteiráns da Madroa que formaron o equipo dos «salvadores») para non pasar estes apuros e poder comezar a gozar un chisquiño. A pesar das súas formas elegantes, nese novo proxecto non vexo o compromiso de Eusebio Sacristán. O presidente Mouriño debería acougar e meditar en que mans deixa o futuro desta ilusión que hoxe iniciamos. Luís César Sampedro (está tempada case estivo fichado) ou se quixera o propio Fernando Vázquez poderían ser dúas boas opcións.

Afeccionadas celestes reclaman á volta de Notario

/en , , , /por

Tras a frustración do serán do sábado, o debate en Vigo sobre o futuro do Celta bota chispas. Hoxe recibín unha carta na caixa do correo, enviada por unhas moi veteranas seareiras. Reclaman a volta á portaría de Notario como medida salvadora. O ton da escrita é realmente dramático, expresando o seu auténtico sufrimento e impotencia para poder reconducir a situación. Eusebio Sacristán  saberá entender a reclamación destas afeccionadas?

Transcribo o texto polo  valor documental que posúe para escribir unha futura  historia heroica da afección celeste. Así vivimos aquí o perigo do descenso.

Manuel Bregado, me tomo el atrevimiento de escribirle este correo porque lo veo expreso en el Faro y siempre le leo. Somos amantes del Celta desde tiempos… lejanos; nuestro padre fue uno de los fundadores. Ahora estamos sufriendo y no comprendemos la actitud del entrenador. Es una cosa bien rara que el portero Notario que llegó a apodarse “San Notario” esté en el banquillo y lleve tiempo jugando éste que nunca mantiene la portería a cero.
El motivo de ésta es para animarle a que hablen con Sacristán y consigan  que vuelva a ponerlo, (será la única forma de, por lo menos, empatar en Alicante). No sé si los cronistas deportivos ya le han hablado del tema; me extraña que no lo hicieran. Tenemos oído que lo “desterró” por unos comentarios que hizo contra la táctica del entrenador; ¿es cierto?.
Si es así, hay que decirle a éste, que lo 1º es el Celta, y a estas alturas lo importante es garantizar la portería, aunque uno tenga que rectificar y “dar su brazo a torcer” por el bien último. En este caso no se pierde autoridad. ¿No está de acuerdo?. Me encantaría que lo tenga en cuenta y ya desde aquí le damos las gracias si consigue el cambio. Estamos, a veces, en el campo. Pero no nos atrevemos a ir el domingo próximo si está éste en la portería. Se sufre demasiado.
Un abrazo de [xxxxxx] y cinco más

Campo do Fragoso LXXIX

/en , , , /por

ARGUMENTO COÑECIDO

Para os que imos cada quince días a Balaídos non foi sorpresa ningunha o empate diante do Murcia, que afunde ao equipo noso un pouco máis nese escuro territorio das tebras e fantasmas da perda da categoría. Magoadamente, o encontro desenvolveuse cun argumento ben coñecido: un inicio moi esperanzador, no que o Celta se adiantou con dous tantos; un desenvolvemento tedioso e pouco brillante, durante a maior parte do partido, no que o Celta dominaba e a medida que transcorrían os minutos perdía gas e serenidade; e un remate dramático, no que os nosos, vencidos polo medo, recuaron e estragaron toda a súa vantaxe. Con este argumento desenvolvéronse outros empates anteriores a dous goles, fronte ao Elxe e fronte ao Levante. Partidos feitos, ambos os tres, que semellaban gañados polos celestes cando ían moi avanzadas as súas segundas partes. Encontros, porén, incriblemente malogrados pola incapacidade do Celta e, especialmente, do seu adestrador de saber vencer o medo diante do fracaso e manexar  coa serenidade precisa os tempos defensivos que requiren as situacións de asedio medualiano. Tivo a vantaxe o Celta de contar co apoio de máis de dezasete mil seareiros, na mellor entrada do campionato, que apuparon de seu nos momentos máis difíciles; mais iso non abondou para acadar esa vitoria tan necesaria para afastarnos do precipicio. Sacristán apostou pola volta ao seu esquema de xogo máis habitual, catro defensas tres medios e tres dianteiros. Nos vinte primeiros minutos deulle un resultado excelente. A pesar de que os pementoneiros levaban a iniciativa, no minuto dezaseis Dinei loitou nun barullo na área rival e conseguiu así roubar o primeiro gol.  Tres minutos despois, foi Kameli Ghilas quen, tras dous bos caneos, trazou unha diagonal pola banda esquerda desde a que rematou cun xute cruzado moi preciso que superou ao porteiro murciano. No resto da primeira parte, a bancada soubo agradecer as boas combinacións técnicas entre Michu e Trashorras, mais paseniñamente o dominio local foi minguando. No entanto, co comezo da reanudación, dúas boas asociacións pola banda esquerda de Ghilas e Roberto Lago puideron liquidar o partido, ao tempo que o Celta comezou a amosar preocupantes síntomas da súa vertixe diante da “síndrome do 2-0”. Foi entón cando Eusebio deu orde, como fixo noutras ocasións, de que se retirasen os recollepelotas para así ralentizar o desenvolvemento da media hora final. Un erro fatal. Semella que ese foi o sinal que os murcianos agardaban para arrecunchar ao Celta na súa área e agardar a que chegasen os seus habituais erros defensivos. Ese argumento coñecido polos rivais desenvolveuse con toda fidelidade: no minuto 79 marcou o ex-céltico Núñez e no derradeiro minuto da prolongación,  o do empate, tras un saque de recanto moi mal defendido polos nosos. O Celta, outra vez máis, non soubo xestionar a súa vantaxe nin o seu dominio durante a maior parte do encontro. A este equipo de Eusebio fáltanlle moitas doses de competitividade para ser minimamente fiable. Como agoiramos en crónicas anteriores e polo que vimos onte, a salvación celeste pendura dun único fío, o previsible fracaso do Alavés. Que medo!

Campo do Fragoso LXXVIII

/en , , , /por

ABISMO

No serán do pasado sábado o Celta deu un chimpo de xigante para precipitarse no abismo e enterrar máis de oitenta anos da afouta historia do fútbol atlántico. Unha auténtica temeridade. Un suicidio deportivo. Os seis mil resistentes da bancada –os que non desertamos da causa celeste, a pesar de vivir en Balaídos fracaso tras fracaso– non podemos comprender como un equipo que, a pesar dunha nefasta tempada, tiña todas as posibilidades na súa man de asegurar a permanencia gañando apenas dous partidiños, decide baixar os brazos e enlearse nunha batalla onde ten moitas posibilidades de quedar ferido de morte. Esa liña celeste suicida, albiscada no período de Pepe Murcia, cando comezaron aquelas derrotas do mes de xaneiro que nos desengancharon dos postos de cabeza, acentuouse con esta lamentable xeira dirixida por Eusebio Sacristán, sen dúbida, o principal responsable desta perigosísima derrota co equipo das Palmas. O sábado o Celta saíu xustamente derrotado por que en ningunha das fases do encontro mantivo a intensidade e a serenidade abonda para controlar con claridade o xogo. Os de Eusebio estiveron atenazados, torpes e sen chispa ningunha en ataque (onde apenas podemos contar unha ocasión clara, estragada por David Rodríguez dous minutos despois do descanso) e, sobre todo, trabados no medio campo, onde Renan e Jonathan Vila  non puideron en momento ningún coa parella de pivotes canarios. Diante dos temibles ataques amarelos, que se repetiron dende o primeiro cuarto de hora de xogo, o esquema de tres centrais e dous carrileiros de Eusebio amosou a súa insuficiencia defensiva. O troco no minuto trinta de xogo de Trashorras por Jordi (que recibira unha tarxeta) e o precipitado debut do xuvenil Joselu (que substituíu a Óscar Díaz ao comezo da segunda parte) supuxeron unha mudanza radical do debuxo táctico do equipo, e outra mostra de que Sacristán non acaba de atopar o seu once ideal nin un esquema solvente para facer fronte a estas finais a cara de can. Con estes trocos, o Celta gañou unhas pingas de control defensivo, máis non de profundidade atacante. Diante de semellante escenario de conformismo galego, os pacientes canarios foron durmindo aínda máis o encontro, conscientes de que un dominio morno facilitaría a aparición da súa oportunidade, que chegou en forma doutro dos agasallos habituais de Peña (unha das maiores fichas do cadro celeste, expulsado por segunda vez consecutiva por cometer penalti). Co marcador desfavorable, como era previsible, o noso equipo de xiz quedou noqueado. Nos case vinte minutos de xogo que restaron, o Celta amosou todo o amplo repertorio da súa impotencia, agoirando o peor dos remates de tempada posibles. Sendo realistas debemos admitir que diante da situación anímica e deportiva do equipo (acomodado nas tebras do abismo) e das escasas posibilidades do adestrador para atopar unha saída de luz, para evitar o descenso a Segunda B (e, quizais, tamén a desaparición da entidade), só cabe confiar no fracaso dalgún dos dous rivais directos, do Córdoba ou do Alavés. Así de difícil ten o seu futuro o noso Celtiña do corazón.