Campo do Fragoso XCVI

/en , , , /por

O CELTA NON CEDE

Unha hora e cuarto de xogo case marabilloso non lle abondou ao Celta para dobregar ao Betis, o actual líder. Os de Paco Herrera realizaron un gran partido, impoñendo un ritmo moi intenso de ataque e unha disciplina nas axudas defensivas que lles proporcionou unha clara superioridade en todos os terreos e un elevado número de ocasións. Nese período contamos até catro deses goles feitos, cinco bos remates celestes e outra media ducia de bólas entre os tres paos, que puideron provocar un enorme furado na meta de Goitia. Porén de todos eles, só subiu ao marcador o tanto de Álex López, un xutazo moi preciso, dende a banda dereita, tras un servizo cara atrás que recibiu de Hugo Mallo, quen antes roubara e subira o coiro até a liña de fondo. Unha combinación excelente, pasada a media hora de encontro, entre dous dos nosos canteiráns con maior proxección; unha xogada fermosa de dous xogadores que perderon a inocencia e calquera tipo de medo. A volta ao cadro inicial de De Lucas volveu ser decisiva. A verticalidade de vertixe que introduce o dianteiro de L´Hospitalet é incrible. Aínda non trascorreran dous minutos e xa estragara no segundo decisivo un tiraliñas interior debuxado por Trashorras, acción que agradecía a bancada cos seus primeiros apupos. Tres minutos despois, foi Murillo que non soubo pechar de cabeza o centro do catalán. Nestes minutos iniciais navegaba seguro o Celta sobre a lameira famento de gol, grazas, sobre todo, ao labor dese valadar chamado Bustos, un xogador incansable e inmenso que recuperaba unha e outra vez o coiro devolvéndollo con premura a Trashorras e Álex para que os nosos artistas comezasen unha nova acometida. Porén, semellante intensidade foi paralizada de súbito pola “síndrome do colexiado afouto” do estremeño Ceballos Silva, quen non sinalou dous penaltis consecutivos, deses coma unha casa, que se produciron na área bética. A pesar das erradas decisións arbitrais e das provocacións de Iriney, un vello coñecido de noso, o Celta non perdeu o control diante dun rival que confiaba todo o seu escaso xogo ofensivo no talento dun Emaná que chegou a subir as pelotas dende a altura da súa propia área. Tras unha primeira parte tan completa, na reanudación o Celta non perdeu ao mando. David Rodríguez puido marcar en senllos remates moi ben dirixidos. Con todo a mellor ocasión de liquidar ao partido estivo no xutazo que Trashorras enviou ao pao, tras o desborde dun Dani Abalo que acaba de substituír a De Lucas. Corría o minuto 71 e o sistema de fútbol solidario do Celta, baseado nunha complexa estrutura de axudas, comezaba daquela a esborrallarse. O equipo noso desordenouse e perdeu consistencia. Por vez primeira, a tendencia do partido mudaba. O gol bético víase vir. E, magoadamente, non tardou en chegar: Rubén Castro plantouse na área pequena tras unha combinación con Salva, na única ocasión na que os nosos centrais non estiveron ao seu máximo nivel de concentración. Unha mágoa. A pesar do insuficiente e inxusto que poida parecer este cuarto empate consecutivo, despois deste formidable partido co Betis, o Celta non cede e presenta a súa firme candidatura ao ascenso automático. Polo calidade do xogo desenvolvido nesta primeira cuarta parte da tempada é un obxectivo que está ao alcance da súa man.

Campo do Fragoso XCV

/en , , , /por

A CRÚA REALIDADE

Tras senllos empates consecutivos fronte ao Villarreal B e o Granada, o Celta pechou un magnífico ciclo de seis vitorias que nos deixou aos seareiros un sabor moi dóce e obrigou a un exercicio notable de contención da nosa euforia. Porén, volvemos á crúa realidade de enfrontarnos ás dificultades dunha categoría dificilísima, onde se pode empatar un partido que estaba merecidamente gañado, como lles sucedeu aos nosos o sábado pasado, por mor dunha decisión arbitral moi discutible, ou se pode sumar outro puntiño nun partido moi axustado diante dunha rival notable, como foi onte o Granada, con trazas de ser un dos conxuntos con aspiracións semellantes ás nosas. Non lle faltaba razón a Herrera cando antes do encontro alertaba das dificultades que os celestes atoparían diante dun conxunto que engana ao rival deixándolle o control da primeira parte do campo, mais que logo sabe pechar de marabilla todas as súas liñas e presentar aos seus dianteiros na área rival. Como é adoito, o Celta saíu cunha verticalidade de vertixe, provocando o primeiro saque de recanto aos dezaoito segundos. Durante o primeiro cuarto de hora dominou con claridade, mais non foi capaz de crear ocasión de gol ningunha, a pesar do acerto de Hugo Mallo nas subidas pola súa banda. Notábase moito a ausencia de Quique de Lucas, un xogador que achega unha velocidade desequilibrante, ao tempo que ten esa capacidade de artellar unha sociedade fugaz con David Rodríguez, xeradora de goles nos momentos decisivos. Onte o Celta atragoouse decontado co esquema tan disciplinado do seu rival, o que provocou que nin López Garai nin Álex López nin Trashorras, os seus mediocampistas, tivesen o seu mellor día. Aí puido estar unha das claves que permitiu que os andaluces aseñorasen o control do xogo ao longo de case todo o encontro e tivesen varias oportunidades, impedindo que durante o resto da primeira parte o Celta construíse o seu característico xogo de ataque moi profundo. Nin unha xogada celeste con perigo que reseñar, xa que as paredes que trataban de trazar os nosos eran desbaratadas con facilidade por unha defensa granadina moi ordenada e atenta. Ende ben, chegou no minuto 6 da segunda parte o noso golazo, outra xenialidade de Iago Aspas, unha rosca con moita parábola que se coou pola escuadra esquerda, unha auténtica marabilla que a todos nos fixo enxergar esperanzas de reorientar tan incómodo partido. Foi un espellismo, as esperanzas duraron apenas outros seis minutos, o tempo que tardou Geijo, un dos mellores dianteiros da categoría, en marcar tras unha combinación moi ben levada polo seu equipo dende a defensa. Afortunadamente, os visitantes non souberon aproveitar algunha das oportunidades que tiveron logo e permitiron que no derradeiro cuarto de hora, o Celta, por fin, empurrado pola forza de Michu e a capacidade de desborde de Dani Abalo, os dous xogadores que entraron de refresco, os puxera contra as cordas. Mágoa que no minuto 38 Roberto fixera un paradón incrible a un xute frontal de Michu, aí estivo a derradeira posibilidade de gañar un partido difícil. Con todo, o resultado é moi positivo, xa que para o Celta supón continuar invicto por oitava xornada consecutiva e manter as posicións de ascenso. Con certeza, esta é a crúa realidade desa difícil loita polo ascenso.

Campo do Fragoso XCIV

/en , , , /por

A VONTADE DOS GAÑADORES
Foi Jorge Valdano, actual director general do Real Madrid, quen acuñou que “O fútbol é un estado de ánimo”. Unha oración afortunada para expresar que o fútbol é un deporte cuxo resultado depende en boa medida da combinación de dous factores, a enerxía e a tensión. Semella que seguindo este esquema de análise a combinación ideal do equipo de fútbol gañador é, xeralmente, a de quen posúe altas doses de enerxía (traducida na lameira en termos de maior velocidade, atención, forza, afouteza, coraxe cos rivais) e ao mesmo tempo os niveis máis baixos de tensión e nerviosismo (acougo, tranquilidade, confianza, e disposición táctica sobre o terreo de xogo). Tras un mes de competición oficial e cinco partidos de liga, non hai dúbida que este Celta de Paco Herrera mudou radicalmente o seu estado de ánimo con respecto ás catro tempadas anteriores. Aínda que lonxe de engaiolarnos cun xogo de fantasía, posúe, porén, a vontade dos gañadores, iso que algúns chaman “sorte”. Unha mudanza decisiva. A pesar de que aínda é moi cedo e non se deben facer cábalas ningunhas até transcorrida polo menos unha cuarta parte da competición, tras catro vitorias consecutivas e un terceiro posto na táboa é inevitable que este Celta comece a facernos soñar, o que constitúe unha beizón para unha afección que leva moitos anos emocionalmente sacrificada. Tacticamente o segredo de Herrera parece que consiste en combinar niveis moi altos de disciplina de medio campo para atrás con moita velocidade e creatividade cara adiante. O éxito fronte ao Nástic de Tarragona, o conxunto do noso admirado Luis César Sampedro, residiu máis que na capacidade goleadora –o único tanto chegou moi cedo, apenas aos sete minutos, tras unha boa xogada do extremo De Lucas, mais froito dunha saída impetuosa na que os celestes derrochaban ansias de vitoria– no feito de manter por segundo partido consecutivo a portaría a cero. Eis a cerna da sacrificada vitoria de onte. Creo que será na consistencia da tea que Herrera pretende tecer sobre un trivote de mediocampistas moi traballadores –Bustos, Garai e ese fenomenal Áléx López (o ferrolán é a nova pérola da canteira galega)– e dous centrais grandes –Catalá e Jonathan Vila (admirable a capacidade de adaptación do porriñés)– onde poden residir boa parte das posibilidades competitivas dun equipo que agardemos conte cos goles que lles vaian proporcionando De Lucas, David Rodríguez, Trashorras e esperemos que tamén Iago Aspas e Dani Abalo. Diante do Nástic a saída dos nosos foi dominadora, mais tamén tiveron fases nas que foron claramente superados, sobre todo nos primeiros vinte minutos da segunda parte. Herrera, un adestrador con vontade gañadora, fixo tres trocos valentes que devolveron nos derradeiros quince minutos a enerxía atacante que faltaba e axiña chegaron as oportunidades para aumentar o marcador. A entrada de Dani Abalo foi decisiva para empurrar definitivamente a un equipo que amosaba preocupantes síntomas de cansazo. Endebén, hai tempo que nos contragolpes non gozabamos con tantas diagonais e pases longos de calidade como os que onte debuxaron sobre a lameira Álex, Trashorrras ou Michu. Nun mes pasamos dun equipo que expresaba algunhas dúbidas a outro co que enxergamos algunhas esperanzas. Un balance moi positivo.

Campo do Fragoso XCIII

/en , , , /por

COMEZAN AS DÚBIDAS
Non, non foi un amigable de verán onde o que interesan son as sensacións que achegan as novas fichaxes e o resultado fica só para os arquivos do palmarés. Non, esta primeira derrota en competición oficial do Celta de Paco Herrera agoira dificultades para un equipo que, tras varias tempadas no foxo, pretende aspirar ao ascenso a primeira división. Un primeiro fracaso sen paliativos, tanto no espazo obxectivo e inapelable do marcador, como no terreo máis subxectivo (e non por iso menos decisivo) das impresións que puideron tirar os seareiros, con seguridade chafados polo visto no terreo de xogo que agoira sufrimentos e dificultades moi semellantes aos das nefastas tempadas anteriores. Polo visto onte sobre a lameira, até agora este Celta de Paco Herrera non mellora ao de Eusebio Sancristán. Seguimos parados, onde estabamos. Non hai dúbida de que o actual conta con maior profundidade atacante, como demostrou na espectacular saída do encontro de onte, porén perdeu aquela fasquía de equipo ordenado e paciente da pasada tempada, que construía o seu xogo dende a defensa e que gostaba de contar coa pelota. Un paso adiante e outra atrás. Máis alá da aposta moito máis prudente polos rapaces da canteira, este Celta de Paco Herrera demostrou que como resulta máis perigoso é utilizando o xogo directo e rápido, enviando pelotas moi longas para que as finalicen David Rodríguez ou Papadopoulos ou levando contras velocísimas nas biqueiras de Quique de Lucas. Así naceron durante os primeiros quince minutos, cinco ocasións preciosas, que magoadamente os dianteiros celestes non souberon aproveitar. Aí rematou o encontro para os nosos. Enfronte os rapaces do Barsa pequeno comezaron a sobar a bóla como se dos seus maiores se tratase, cómodos diante da escasa intensidade da presión galega no medio do campo e dos numerosos espazos que polo centro lles deixaban Túñez e Ortega, os nosos centrais (moitas saudades tivemos da disciplina e compromiso de Noguerol, a quen non quixo renovar Paco Herrera). Esa actitude escasamente comprometida no defensivo e a incapacidade de López Garai para controlar el soíño todo o medio campo, así como o escaso acerto dos nosos rematadores (ao que non foi allea, tampouco, unha actuación sobresaliente de Rubén Niño, o gardarredes catalán), foi desnivelando o encontro a prol dos de Luis Enrique que se puxeron por diante no minuto 27 da primeira parte e que o sentenciaron cun segundo tanto antes de finalizar o primeiro período. Dous goles moi fermosos, froito dun xogo de paredes de fantasía debuxadas por Nolito, un deses valores que neste equipo cotizará sempre a alta. Durante a segunda parte, o Barsa pequeno tivo tres oportunidades para deixarnos un marcador de escándalo, o que soubo evitar Falcón coas súas intervencións in extremis. Faltando un cuarto de hora, David Rodríguez atopou a chave do gol que procuraba, mais o equipo noso non tiña os folgos precisos para conseguir sequera a remontada. Comezamos, pois, con dúbidas moi serias sobre o que lle pode agardar a este Celta das nosas derrotas. Ben será que dende o inicio adquira maior intensidade e un patrón máis fiable e definido de xogo, dous requisitos para ser un equipo competitivo nesta categoría imposible.

Campo do Fragoso XCI

/en , , , /por

TRASHORRAS DECISIVO

O Celta, conducido maxistralmente por Roberto Trashorras, obtivo fronte ao Cartaxena unha das máis convincentes vitorias en Balaídos da presente liga. Tres puntos de ouro que, despois do golpe de autoridade da pasada semana en Huelva, deixan ao equipo de Eusebio nunha zona un chisquiño máis temperada da táboa clasificatoria e aos seareiros celestes, por fin, cun sorriso nos beizos. Abofé que non era sen tempo! Xa dende o inicio, foi o de onte un encontro desputadísimo e, nalgunha fases, moi emocionante. Un Cartaxena moi competitivo –velaí a súa terceira praza e o seu carácter de equipo revelación do campionato– amosou dende o asubío inicial que viña a Vigo a consolidar as súas aspiracións de ascenso. Aos dous minutos, Toché, o albinegro máis adiantado, marcou un gol que foi anulado por un fóra de xogo, bastante dubidoso; antes do primeiro cuarto de hora, Moreno e o defensa Etxeita estragaron outras novas claras oportunidades para marcar. A defensa celeste, formada desta volta polos veteráns Catalá e Noguerol, durante estes primeiros minutos amosou unha preocupante febleza que foi abandonando grazas a un magnífico sistema de axudas dos laterais e mediocampistas. Foron liquidándose así as mellores posibilidades dos visitantes e emerxendo amodiño, iso si, tras unha durísima batalla polo control da pelota, as dos celestes. Primeiro a do batallador Cellerino, aos vinte minutos, xutando dende moi lonxe con intención; logo, no vinte e nove, a provocada pola velocísima subida de Botelho pola banda e, dous minutos despois, a do gol decisivo de Trashorras, quizais, tamén, o máis lindo da actual tempada. Unha xogada de auténtico tiraliñas, preciosa de concepción e execución. Vasco Fernandes recuperou a pelota no centro do campo, enviouna a Dani Abalo, que correu con ela pola banda ata dar o pase da morte cara á área pequena, onde estaba Cellerino que a deixou pasar, arrastrando aos seus dous marcadores e permitindo que Trashorras disparase pola escuadra a Rubén, o gardarredes galego dos branquinegros. Co marcador por diante, o Celta aseñorou un encontro fronte a un rival presionante, incómodo, pegañento, noble que nunca desistiu do seu afán de sequera poder nivelalo. Tras o descanso, a saída dos nosos abraiou aos rivais coas continuas combinacións entre Abalo e Trashorras, que teceron algunhas xogadas magníficas. Especialmente afortunada foi a actuación do de Rábade que realizou un dos seus mellores partidos coma celeste. Todo o bonito que facía o Celta pasaba polas súas biqueiras, distribuía con cabeciña, xutaba dende diversas posicións e, sobre todo, introducía no equipo as doses de serenidade abondas para facer fronte ao dificilísimo cuarto de hora final, onde os visitantes apretaron o seu. Un período de enorme incertidume, desacougante, prolongado de forma inxustificada en cinco minutos, onde o Celta soubo responder ao agobio cartaxeneiro con formidables contraataques, nos que emerxeu a velocidade desequilibrante de Botelho e a intencionalidade dos saques de porta de Yoel, que debutou en Liga cunha actuación moi sobria. A actual estratexia de Eusebio por un xogo máis directo e presionante comeza a proporcionar os mellores froitos. Foi unha gloria para os celestes compartir a satisfacción dos seus seareiros por vitoria tan merecida.

Foto de Roberto Trashorras (R.Grobas).

Campo do Fragoso XC

/en , , , /por

SEMENTEIRA

Eusebio debeu quedar ben satisfeito co partido realizado polos seus pupilos fronte ao Córdoba. Tras cincocentos minutos sen marcar, un gol en semifallo do internacional Joselu Sanmartín permitíu poñer cabo a unha serie negativa de dous meses sen gañar en competición de liga e a distanciarse un chisquiño das posicións de descenso. Un alivio! Satisfacción do adestrador, que supoñemos aínda maior, polo éxito das novidades introducidas no equipo inicial e das variantes tácticas ensaiadas ao longo dun encontro que resultou para os espectadores escasamente vistoso. A entrada de Jonathan Vila no medio centro, colocado case coma un terceiro central, axudou a solidificar unha defensa, que estivo moi segura durante todo o partido, e na que os dous laterais desempeñaron funcións de carrileiros. Especialmente atinada foi a actuación do portugués Vasco Fernandes que dende a banda facilitou varios balóns moi perigosos e de cuxas biqueiras saíu o centro que permitiu marcar a Joselu, adiantándose ao seu marcador, cando o Celta estaba máis dominado e a primeira parte estaba a piques de rematar. Outro acerto de Eusebio foi consolidar a Botelho como extremo esquerdo, permitindo o crecemento partido a partido dun xogador que onte fixo unha primeira parte memorable, converténdose no mellor dos nosos. O brasileiro do Arsenal amosouse inspirado en todas as facianas do xogo: caneou unha e outra vez aos seus marcadores, correu a bo ritmo en cada contraataque, combinou na súa banda con Roberto Lago, centrou con acerto creando ocasións (algunha inmellorable) estragadas por Joselu, xutou con perigo dende a frontal, traballou na presión defensiva, actuou en moitas ocasións como terceiro pivote procurando axudas para López Garai e o apático Trashorras (onte moi desacertado e inane, xa que apenas participaba no xogo para tirar faltas e saques de recanto), faltándolle apenas o acerto no remate, a maior doenza dos celestes na presente tempada. Con todo, a pesar do que poida semellar polo resultado, non foi este un encontro no que o Celta se mostrase máis dominador nin tampouco no que foi capaz de producir maior número de xogadas de ataque. A diferenza de xornadas anteriores, durante a primeira media hora, foron os andaluces os que manexaron o partido e os que por medio de saques de recanto chegaron a atoar aos nosos diante de Falcón; porén a moi ordenada defensa de Túñez e Noguerol (unha parella afianzada) aburriu aos cordobeses cos continuos fóras de xogo e impediu que rematasen con perigo sequera nalgunha oportunidade. Co marcador por diante, nunha tarde moi fría e ventada, o Celta soubo ir adormecendo o partido, ao tempo que pretendía liquidalo nalgunha das subidas habelenciosas de Dani Abalo, que faltando un cuarto de horas substituíu ao voluntarioso Papadopoulos. A nota máis simpática deste período foi o debut no minuto 65 do arxentino Cellerino, un impresionante dianteiro centro tanque, que con enorme facilidade conseguiu tirar ao chan en varias ocasións aos seus marcadores e que podería ser unha variante atacante eficaz para situacións límite. A pesar do axustado do resultado, nin sequera os longos minutos finais de desconto foron tan sufridos como adoito. O Celta cunha excelente defensa e un xogo moi discreto de ataque conseguía unha clara vitoria. Semella que con esta fórmula debería comezar a sementeira de triunfos que todos agardamos.

Campo do Fragoso LXXXIX

/en , , , /por

SEN PEGADA

Este Celta de Eusebio é un estilista sen pegada. Ninguén pode negar que o noso adestrador inculcou con enorme paciencia e honestidade no seu cadro un estilo de xogo moi definido, baseado no bo trato da pelota e nun esquema táctico que constrúe o ataque dende a defensa e o xogo defensivo dende a dianteira, por medio dun sistema de axudas entre as tres liñas. Fiel ao espírito dos seus mestres de Can Barsa, esta convicción de Eusebio na validez do seu estilo de xogo facilitou a incorporación masiva ao equipo de xogadores de canteira, algo inédito en Balaídos nas dúas derradeiras décadas. No magnífico campionato de Copa a fórmula funcionou de marabilla, demostrando que o xogo que atesouran nas biqueiras os rapaces formados na Madroa nada ten que envexar á lexión de cedidos que tanto nos fixeron sufrir en tempadas anteriores. Porén, no campionato de Liga desta difícil Segunda División a fórmula eusebiana non arrinca, sobre todo nos partidos en Balaídos, onde o equipo só foi capaz de obter 11 puntos nunha ducia de partidos e leva xa outros dous meses sen gañar. Un balance negativo e pouco agradecido para os seareiros. Onte fronte o Salamanca, un conxunto que traía a lección moi ben aprendida, os nosos recuncaron no empate sen goles nun partido no que volveron amosarse as carencias endémicas de remate. Como xa é adoito, os nosos saíron coma lobos, famentos de gol. Os dous primeiros minutos abondaron para que López Garai xutase con perigo dende a frontal e Dani Abalo caese na área rival. O Celta desenvolveu durante o primeiro cuarto de hora un primoroso xogo de salón, trazando triángulos coa precisión do tiraliñas e presionando sobre a mediana no campo rival. Porén, os charros que, até entón, adoptaran a estratexia da resistencia paciente, avisaron que lles importaba o resultado do partido en dúas xogadas a balón parado que provocaron o pánico na bancada. Con todo, durante toda esta primeira parte, Iago Aspas e Dani Abalo xeraron xogo de ataque abondo para marcar un par de goles, en oportunidades que malograron Michu e Joselu. A reanudación foi moi diferente, o partido toleou. Produciuse un constante intercambio de golpes en ambas as dúas áreas. Aos catro minutos puideron marcar os visitantes; dous minutos despois, Joselu fixo o máis difícil e, cando quedou só, envíou a pelota ao pao. Dez minutos máis tarde, Dani Abalo non chegou a rematar unha diagonal asombrosa tirada por Aspas. Sen embargo, foi Falcón quen salvou un remate magnífico de Linares que vimos dentro. Nesta lideira, o equipo gañou en profundidade co debut de Papadopoulos, que semellaba podería desnivelar un partido, nesta fase, emocionante e xeitoso para os espectadores. No cuarto de hora final nin a entrada de Botelho nin a de Danilo intensificaron o xogo dos celestes que moi cansados abrazaron o empate diante da indiferencia dunha bancada que se preguntaba as razóns de deixar fóra da convocatoria a Roberto Trashorras, o elemento máis desequilibrante do cadro. Con todo, deste empate poden tirarse unhas cantas leccións positivas: a solidez defensiva, tanto da parella de centrais (onde Túñez comeza a asombrar) como de laterais; o traballo eficacísimo dos medioscentros, Busto e López Garai; e a esperanza que pode supoñer a incorporación de Papadopoulos, o veterán internacional grego, que a pesar de estar colocado en banda, demostrou en media hora posuír electricidade abonda para suplir as nosas carencias de pegada.

Campo do Fragoso LXXXVIII

/en , , , /por

YELLOW SUBMARINE

A intervención do espíquer de Balaídos onte foi autenticamente xenial. Recibiu aos heroes do Madrigal con «Sementeira», a mítica canción de Fuxan os Ventos que fala de esperanza e compromiso, e despediu ironicamente aos colexiados, tras unha actuación deplorable (pésima, lamentable… escolla cadaquén o adxectivo), ao ritmo de «Yellow submarine», unha das cancións máis divertidas dos Beatles. Entre ambos os dous temas, desenvolveuse un encontro que tivo dous grandes protagonistas: Gregorio Bernabé García, un árbitro murciano con tantas maneiras de figura do espectáculo como escaso criterio técnico e moral, e Iago Aspas, o líder natural deste Celta da canteira, expulsado, cando remataba o primeiro tempo, por unha segunda tarxeta, tan rigorosa coma a primeira, por sacar unha falta antes que asubiase o colexiado (un terrible delito, sen dúbida). Esa maldita xogada escarallou un partido (sei que saberán desculpar o exabrupto), até entón, moi xeitoso, xogado a corazón aberto, con intensidade máis sen asomo ningún de violencia, por dous bos equipos que non se conformaban co empate. O Celta saíu na súa formación inicial con sete xogadores formados na Madroa, hoxe xa a auténtica selección galega, consolidando o proxecto de Eusebio de refacernos dende o paciente traballo da canteira. Apenas transcorridos dous minutos, Joselu xa rematou con enorme perigo un servizo excelente de Iago Aspas, un xogador en estado de graza, imprevisible, capaz de comunicar un estado de excitación e autoestima aos seus compañeiros descoñecido ata agora. Esta combinación alboral volvería a repetirse un cuarto de hora despois, cando Bravo, o porteiro donostiarra salvou in extremis outro cabezazo rotundo do noso dianteiro centro, tras un centro de Toni. Durante toda a primeira parte o xogo na lameira foi electrizante e vertical camiño de ambas as dúas áreas. Á altura da media hora de xogo, Falcón fixo dúas paradas extraordinarias que evitaron senllos goles feitos dos vascos que, a pesar do esforzo dese valadar chamado Bustos, foran nivelando o encontro. Porén, a beleza do espectáculo foi crebada polo colexiado con dúas tarxetas moi discutibles a Garai e Aspas e pola xa comentada expulsión da nosa figura. Unha perda absolutamente decisiva para o devir do encontro. Tras o descanso, e tras apupar o espíquer aos nosos coa sintonía de «Orzowei», Eusebio viuse obrigado a incorporar a Trashorras coa intención de compensar a inferioridade numérica cunha maior posesión do esférico. A solución non cuallou. Sen Aspas, os nosos perderon moita voltaxe, a nosa defensa (totalmente da canteira) vacilou na súa disciplina, e os donostiarras souberon aproveitar decontado eses furadiños para que Nsue marcase dende a área pequena no que sería o único (e fatal) erro de Falcón. Porén, os nosos sacando moito peito conseguiron que non aumentase a diferencia e tiveron un par de ocasións clarísimas para igualar o partido. Se chega entrar a vaselina de Joselu, salvada baixo o longueiro por un defensa, ou o remate de Jordi ao pao, non teño dúbidas de que o partido tería sido noso. Os tres puntos marcharon de Balaídos, mais as sensacións que achega este Celta de Eusebio foron boas. Semella que rematou o tempo do conformismo e amodiño comeza a tecerse unha nova rede de esperanza cos nomes de Mallo, Túñez, Jordi, Toni, Joselu, Oriol…, as figuras dese novo Celta que se enxerga no horizonte.

Foto da anotación: Óscar Vázquez (La Voz de Galicia)

Máis imaxes do partido (Xornal de Galicia).

Campo do Fragoso LXXXVII

/en , , , , /por

NADA NOVO

Mágoa que algún dos ranchos de Reis, como foi tradición durante tantos e tanos anos,  non desfilase onte no primeiro partido do ano en Balaídos. Con certeza que os seus ritmos de chascarraschás e as espectaculares evolucións dos seus bandeiras animaría un chisco á cada vez máis minguada bancada celeste que comeza outro ano cun deplorable espectáculo do seu equipo. Tras as viaxes, os turróns e os cantos dos manueles, nada novo ofreceu Eusebio Sacristán para, tras catro partidos sen coñecer a derrota, iniciar unha remontada definitiva na táboa clasificatoria e enfocar o remate desta primeira volta con certo acougo. Iso si, os celestes como é adoito neles amosaron moita contención mediocampista (grazas a un traballo teimudo de Bustos e López Garai), tiveron o habitual “erro defensivo imperdoable” (o que provocou o gol de Natalio, na única subida trenzada dos pementoneiros) e, sobre todo, os seus atacantes exhibiron unha desesperante incapacidade (paliada in extremis, xa no tempo de desconto, polo magnífico gol de Joselu Sanmartín que en momento tan comprometido tivo a afouteza de superar ao porteiro cun expléndido zurdazo cruzado). Sorprende que Eusebio deixara no banco a Dani Abalo e Trashorras, apostando por adiantar a Botelho e colocar a Iago Aspas como primeiro dianteiro e a Michu como o seu gardacostas. Este esquema resultou un rotundo fracaso. Durante a primeira parte ningún dos dous equipos mereceu nada e todo o espectáculo correu a cargo do colexiado canario Antonio Pérez Riverol que lidou o que quixo cos xogadores para demostrar quen mandaba sobre o terreo de xogo. O Celta dominaba, en realidade, aburría co seu toque e retoque sen profundidade, razón pola que foi capaz de crear apenas dúas oportunidades, se se pode denominar como tales, a un xute pola esquerda de Botelho e a un inocente peiteado de Michu (onte apático e desafortunado na díficil responsabilidade de enlazar cos mediocampistas). O Murcia, mentres, agochadiño no seu campo, non lle custaba facer que facía e agardar o coñecido “erro defensivo imperdoable” dos vigueses. E meu dito, meu feito, transcorrido un cuarto de hora despois do descanso, Vasco Fernandes errou na súa marca e permitiu un centro que Natalio rematou a pracer. Aí comezou outro encontro, o Celta noqueado, puido recibir, un minuto despois, un segundo tanto noutro dos seus agasallos defensivos. Apupados polo resultado, os visitantes construíron un valado que os nosos non sabían superar, mesmo cando os murcianos quedaron en inferioridade tras unha rigorosa expulsión de Álvaro Mejía. A falta de cinco minutos, Eusebio caíu da burra e meteu a Trashorras no terreo de xogo. Daquela, todo baixo a batuta do de Rábade, a nosa capacidade atacante mudou coma da noite ao día, apareceron os primeiros pases interiores, aproveitáronse os saques de recanto e producíndose nese período e no engadido máis oportunidades de gol ca no resto do partido. Así chegou o golazo de Joselu (que ogallá axude a recuperar a súa confianza) e o merecido empate, o resultado ao que semellan aboados os de Eusebio. No obstante, fóra das vacilacións tácticas do adestrador e do seu debate inacabable sobre o papel dos xogadores de valía, este Celta precisa coma auga de maio un dianteiro nato, unha referencia arriba na que todo o conxunto poida confiar cegamente. Esa prometida fichaxe xa non se pode adiar moito máis.

Campo do Fragoso LXXXVI

/en , , , /por

GOLEAN OS DEFENSAS

Dous goles formidables de senllos defensas, Roberto Lago e Catalá, salvaron do cesamento inevitable a Eusebio e, por fin, despois de varios meses, permiten saír ao Celta das posicións de descenso. Despois do triunfo en Girona, esta segunda vitoria consecutiva proporciona un chisquiño de acougo para seareiros e membros do consello de administración ansiosos, ao tempo que debería facilitar ao cadro de xogadores e técnicos afrontar con confianza o remate de 2009, un ano horroroso para o Celta como locatario xa que só conseguiu en vinte partidos de competición ligueira media ducia de vitorias (catro a tempada pasada e dúas na actual). Porén, polo que vimos onte na lameira, superando claramente ao Elxe –un equipo ben clasificado, mesmo con aspiracións de ascenso– o Celta debe e pode saír a lume de carozo das posicións de perigo. Inevitablemente, esta vitoria, a segunda que consegue Eusebio tras retirar do equipo inicial a Roberto Trashorras, o noso xogador con máis e mellor fútbol nas súas biqueiras, acentúa o debate sobre a conveniencia de considerar ao de Rábade como a peza que permite o engrenaxe harmónico do esquema de “fútbol amable” do adestrador vallisoletano. Un debate entre os detractores e os defensores do lucense –por outra banda, unha lideira moi tradicional na bancada nosa (deuse sempre co papel deses xogadores xeniais de presenza intermitente, dende Mostovoi a Canobbio)– que este partido non só non resolveu, senón que incrementou na medida que os goles como a maior parte das xogadas de perigo foron protagonizadas polos nosos defensas. A primeira parte resultou ruín de todo. O Celta foi dominado polos ilicitanos que non souberon aproveitar as súas numerosas oportunidades. Un xutazo de Catalá dende a frontal, aproveitando un rexeite, un caneo de Aspas na área pequena e un remate inocente de Joselu foron as tres únicas xogadas con certa intención dos nosos en todo o primeiro período. Un balance pobrísimo que agoiraba a debacle de Eusebio. Sen embargo, tras a reanudación o panorama mudou completamente. Os nove primeiros minutos celestes deste segundo período foron excelentes. Contamos até seis xogadas claras de gol. Saulo centrou en dúas ocasións dende a liña de fondo e non atopou rematador. A seguir, Roberto Lago (onte un dos mellores e máis comprometidos celestes) percorreu con enorme potencia toda a súa banda sen atopar goleiro para o seu centro; o que non lle impediu, dous minutos despois, aproveitar un rexeite dende a frontal que quedou lixeiramente alto. Teimosía que na xogada seguinte permitiría ao defensa vigués aproveitar outro rexeite da defensa ilicitana, mais esta vez o xute de volea foi cara abaixo, colocando o balón ao pé do pau. Un gol precioso e preciso, que culminaba o mellor período de xogo dos nosos ao longo de todo o encontro. Co marcador por diante, o Celta, a pesar de atemperar a súa intensidade, non perdeu o control do partido. Así, faltando pouco máis dun cuarto de hora o central Catalá, xa o noso káiser do Fragoso, aproveitou un erro de marcaxe da frouxa defensa visitante e rematou de cabeza a pracer un saque de recanto. Co 2-0 por diante, os celestes arrollaron, mais os nosos “pichichis” malograron cinco ou seis deses goles feitos. Nun longuísimo desconto, o Elxe conseguiu o seu tanto e os nosos corazóns volveron acelerarse durante dous minutos. Insisto na miña teima, cun goleador só discreto, onde estaría este Celta?