Campo de Granada CXXV

/en , , , , /por

ARRIBA, CORAZÓNS CELESTES!

O serán de onte quedará na memoria, outro engrama celeste nas nosas vidas, o segundo ascenso do século XXI. É certo que o fútbol non compareceu na lameira, a pesar que o Celta foi o equipo con mellor xogo e máis goleiro de toda a categoría durante a maior parte da tempada, pero onte os afeccionados soubemos desculpar aos nosos xogadores xa que do que se trataba era de obter un puntiño da forma máis discreta posible. Os rapaces nosos nunca noutra semellante se viran, e como di a canción de Eladio como «o noso era a inxenuidade», non souberon disimular o seu nulo interese en dificultar o empate co que soñaba o Córdoba. Xa aos cinco minutos, o público, que ateigou o vello Balaídos, amosou que viña máis preparado para gozar da festa que para atender o que sucedía na lameira. A primeira onda foi inevitable para defenderse do recital de mediocampismo inane de salón de ambos os dous equipos. A pelota practicamente non saíu dos cincuenta metros centrais durante todo o partido. O espectáculo foi nefasto, case vergonzoso. Non houbo apenas xogadas que merecesen ser relatadas. O Celta non superou a liña de tres cuartos do campo andaluz até o minuto 25 do primeiro tempo. De Lucas, o noso único atacante centrou dúas veces dende a banda, cando non había na área ningún xogador noso para rematar. No minuto 37, Oubiña picou dende o seu campo un globo que chegou ao porteiro do Córdoba, nunha das poucas intervencións que puidemos contabilizar. Así rematou a unha primeira parte da nada, nada que temer para os celtistas. Non mudou o panorama na segunda, onde a bancada apenas tiña o aliciente de lembrar a mala sorte que persegue a Miroslav Djukic, o adestrador do Valladolid de corazón deportivista, ou entoar con moita prudencia, xa cando apenas faltaban quince minutos, “A rianxeira”. Así somos de prudentes os celtistas, xente paciente até o lirismo, educada agardando polo ano que vén, intentándoo cada tempada con azos renovados. Esa actitude de ferro foi a que nos permitiu resistir estas cinco durísimas tempadas en Segunda, unha división máis igualada e emocionante ca Primeira, a pesar de que nalgún momento deste lustro estivemos pendurados do arame, unidos apenas por un fío de seda ao territorio da desolación. Esa madurez é a que permite comprender a actitude diletante do noso equipo e desculpalo por ofrecer un espectáculo escasamente edificante, dos que non fan afección, un xogo que nada tivo que ver con aqueloutro vibrante, marabilloso, afouto, ofrecido no encontro anterior co Xerez, no que realmente se forxou o derradeiro treito deste grande ascenso. O desta tempada foi un éxito rotundo dun equipo de espírito atlántico, o máis galego que lembramos en décadas. Este ascenso é o triunfo do traballo calado e paciente da canteira da Madroa, da xente da casa, da madurez dunha xeración de futbolistas novos capaces de enfrontarse co futuro confiando nas propias forzas. O ascenso é froito do traballo de dous anos de Paco Herrera, un adestrador honesto que co seu compromiso se foi gañando xornada a xornada o agarimo dos afeccionados. Un míster sincero, que nunca intentou enganar a ninguén, que recoñeceu as dificultades e sinalou con determinación o obxectivo de gañar todos os dez últimos partidos, capaz de recoñecer que durante a última semana “a súa cabeza non parara”, un fermoso xeito de identificarse con cada un dos seareiros celestes. Un ascenso que, tamén, é froito do traballo social do club e do presidente Mouriño, que merece os maiores parabéns. Mais e sobre todo, este ascenso é froito en boa medida da actitude dunha afección teimosa que nunca desistiu, o activo máis importante cara o futuro. Este ascenso, en definitiva, é unha proeza colectiva dun club con raíces ben chantadas na súa cidade, na terra dos galegos, mais capaz de tecer unha rede celtista de simpatía no mundo, nesa diáspora celeste que con certeza vibrou onte en Internet a lume de biqueira, como logo lembraron os compoñentes de «A Roda» e o marabilloso Gonzo. Coa bandeira celeste no aire, por sempre, Celta! Arriba, corazóns celestes!

Campo do Fragoso CXXIV

/en , , , /por

DETERMINACIÓN

É unha beizón para o celtismo a determinación coa que o equipo está encarando cada unha das finais que lle restan na súa pelexa durísima co Valladolid por unha praza de ascenso directo. Asumida e expresada por Paco Herrera, esta convicción de que son necesarias tantas vitorias coma partidos funciona coma unha motivación eficacísima para todo o cadro de xogadores. Fronte ao Alcoiano do galego Luís César Sampedro o Celta demostrou, ademais, que nestas xornadas volveu atopar o seu mellor punto de xogo, ese equilibrio ideal entre solidez defensiva, que permite manter a porta a cero, e unha enorme capacidade atacante, que ofrece á bancada a fantasía dun fermoso xogo combinativo e permite golear con asombrosa facilidade. Onte, dende o asubío inicial, quedou ben clariño que o Celta quere e pode ascender. O equipo saíu coma un trebón e marcou no minuto 2, cando aínda non estaban sentados todos os seareiros. Álex López, o infatigable e intelixente temoneiro do equipo, aproveitou un rexeite do primeiro remate de Aspas para enviar dende fóra da área un formidable pexegazo cruzado ao pao esquerdo, superando así ao porteiro alacantino. Era imposible comezar mellor. Mais é innegable que tivo o seu mérito que o Alcoiano non lle perdese a cara ao partido e durante vinte e pico minutos pretendese incomodar á defensa galega na súa área. A pesar de que chegaban até alí con certa facilidade, os visitantes non conseguían máis xa que naquela liña mandaba a nosa conxeniada parella de centrais, probablemente outra das claves do éxito actual do equipo, xa que a rapidez e anticipación de Oier, un auténtico valadar, enfía as mil marabillas coa sobriedade de Túñez para gañar todos os balóns altos e a visión do de Bertamiráns para proxectar o xogo. A golpes de afouteza, que é como mellor lle presta atacar aos de Herrera, os nosos foron tecendo as súas combinacións e procurando abrir algúns furadiños. Así chegou o tanto de Aspas, pouco antes da media hora de xogo, que xa fai o número vinte da súa conta particular, unha barbaridade! Unha extraordinaria xogada de laboratorio: o porteiro noso saca longo sobre Bermejo, o cántabro controla e realiza unha asistencia interior maxistral sobre o mago de Moaña que canea veloz ao porteiro e marca. Minutos despois, o Celta puido pechar o partido tras un remate de cabeza que asomou ao longueiro. O ritmo do partido decaeu un chisco no inicio da segunda parte, a inevitable fase de toalla, na que o partido tolo xira dunha área á outra con escaso xeito. Daquela Quique de Lucas puido marcar tras un xutazo que salvou in extremis o porteiro. Como tamén puido facelo o Alcoiano nun magnífico saque de falta que Sergio desvíou a córner na súa mellor intervención. Cando apenas faltaba un cuarto de hora, Álex López liquidou o partido cun terceiro gol, o seu primeiro dobrete da tempada, aproveitando outro rexeite na segunda liña, tras outra extraordinaria xogada inicial de Aspas e unha serie interminable de remates na área pequena de varios dos nosos dianteiros. Minutos despois chegou o inevitable gol de Orellana, tras unha xogada delicadísima desas de alta escola do chileno, tras unha parede con Joán Tomás. Cun resultado tan confortable foi inevitable que durante os dez minutos restantes a bancada abandonase a súa contención habitual e “A Rianxeira” volvese a Balaídos. Os celtistas sabemos que o obxectivo xa está moi próximo, xa que sentimos como o arrecendo do mel comeza a impregnar os nosos beizos. Polo que vimos onte a determinación, a afouteza e corazón dos xogadores nosos está asegurada para enfrontar as seguintes finais.  Hai máis razóns ca nunca para crer neste Celta.

Campo do Fragoso CXXIII

/en , , , /por

PROBA DE SOLVENCIA

O Celta superou con aparente facilidade unha difícil proba de solvencia. Fronte ao perigoso Alcorcón, un dos mellores cadros da segunda volta, demostrou que ten cadro de xogadores e capacidade goleira abondas para, a pesar do paso atrás de Cartaxena, manter as súas aspiracións de ascenso directo. O partido comezou con mala cara para os nosos. Até que Aspas conseguiu o seu primeiro gol, á altura do minuto dezanove, a iniciativa levárona os amarelos que puideron inaugurar o marcador cando o seu estremo esquerdo Paco Montañés xutou só diante de Sergio e o de Catoira conseguiu desviar fóra case de milagre. Ben é certo que o Celta respondeu decontado na seguinte xogada, na que Aspas, despois de gañar arteiramente as costas a un dos centrais, xa na área pequena enredouse intentando canear ao porteiro, estragando un gol feito que xa cantaba a bancada. No entanto, a pesar destas alternativas, eran os madrileños os que máis atacaban, sobre todo, pola banda esquerda. Sen a presenza de Oubiña, o medio campo do Celta semellaba sumido no caos até que Alex López envíou un pase longo sobre Orellana, que o internacional chileno deixou coar entre as pernas, e Aspas cruzou dende a dereita un pexegazo formidable que cunha fermosa traxectoria en semiparábola superou ao porteiro madrileño. Despois do gol, o Celta caeu durante uns minutos nun dos seus perigosos sopores, que agoiraban novas dificultades. Porén, á media hora de xogo, apareceron unha serie de magníficas combinacións entre Orellana, Toni e Bermejo, tres dos xogadores máis comprometidos neste derradeiro treito do campionato, que fan moito equipo, achegando axudas, paredes e asistencias a esgalla. O xogo combinativo do Celta comezou a medrar e a facerse merecedor dun segundo tanto. Túñez, ao xeito de Beckenbauer, abriu á banda dereita cun pase moi longo sobre Orellana que enviou sobre a área pequena, onde a Iago lle faltaron milímetros para chegar. O de Moaña intentouno despois cun caneo bárbaro, chegando até a liña de fondo desde onde centrou para Álex, que non enfiou por ben pouco. Recuncou Túñez con outro envío longo sobre Roberto Lago que, tras unha parede con Aspas, dentro da área xutou en carreira sobre as mans do porteiro. Felizmente, o gol celeste chegou faltando un minuto para o descanso, tras un xogada ensaiada: saque longo de Sergio sobre Toni que cun grande xesto técnico baixa o balón e envía en profundidade sobre Orellana que canea a quen se lle pon por diante, sentando a un defensa e ao propio porteiro. Tras a reanudación, o Alcorcón volveu intentalo. Produciuse entón a xogada clave do partido, un gol anulado ao Alcorcón, por un dubidoso fóra de xogo de Oriol Rivera, tras unha perda de balón de Orellana e o erro en cadea da defensa celeste. Aí os madrileños enterraron as súas posibilidades. Despois houbo ocasións para que o Celta setenzase co terceiro. Tras unha gran xogada de Roberto Lago, que centrou dende a liña de fondo, a porta baleira Bermejo cabeceou fóra. Outrosí sucedeu cun servizo boísimo de Orellana, un xogador que foi un pesadelo para os xigantóns do Alcorcón, que Joán Tomás enviou sobre o moneco. Logo Toni, outra das figuras do partido, serviu de marabilla sobre Aspas que quixo facerlle un chapeu ao porteiro. Como sucedera na primeira parte, a insistencia de tantas combinacións de ataque celeste permitu que faltando seis minutos Aspas marcase de novo pechando o encontro e facilitando o entusiasmo da bancada. Deseguido, Herrera mudouno por Oubiña. Un gran detalle do técnico. O de Moaña, que se estrea estes días en twitter, recibiu entón as beizóns intensas que a grada de Río só concede as maiores figuras celestes. Un fermoso peche para unha merecida vitoria que sitúa ao Celta, polo momento, na segunda posición, de onde debe intentar non saír.

Campo do Fragoso CXXII

/en , , , /por

CREBACABEZAS

Os celtistas que acudimos decote a Balaídos –tras o derbi volvimos ser, máis ou menos, os dez mil e pico de sempre– sabemos que o noso equipo nunca defrauda emotivamente. Fronte ao Barsiña de Eusebio ofreceunos todos os estados de ánimo posibles, dende o entusiasmo dos vinte minutos iniciais, nos que Orellana puido marcar en tres ocasións, pasando polo aborrecemento durante o resto do primeiro tempo, a decepción tras do gol catalán, na que foi a súa primeira e única chegada clara, o pánico a un segundo gol, que nos deixaría noqueados para o ascenso directo, até a tranquilidade que supuxo acadar a remontada no primeiro cuarto de hora da segunda parte e a intensa ledicia final dunha goleada que puido ser aínda máis avultada. Máis non se pode pedir para un espectáculo. Se o pasado ano foron os tres centrais, esta fin de tempada, tras a lesión muscular de Oubiña, semella que a novidade táctica podería ser un trivote no medio campo coa intención de converter a Álex no líder da distribución do xogo atacante. Onte o ensaio deste esquema durante a primeira parte foi un completo fracaso. Tras unha saída fulgurante, o Celta deixoulle o balón e toda a iniciativa ao filial catalán, comezando a moverse a un insoportable e inexplicable ritmo de ballet, provocado en boa medida pola anemia participativa de Insa e Bustos, os dous medios que nunca atoparon o seu espazo. Nese estado de nugalla chegou o gol do Barsiña, no minuto 33, tras un fallo de marca de Bustos e un erro en cadea de toda a defensa nosa. Semellou un auténtico agasallo de reis para o riquiño de Eusebio polas súas tempadas en Vigo nas que descubriu a Hugo Mallo ou Túñez e deu oportunidade a outros xogadores da canteira. Até o descanso, un Celta roto visitou os territorios do medo, xogou cos perigos da ruleta rusa, puidendo liquidar boa parte das súas aspiracións da tempada. Por ventura, coa reanudación Paco Herrera acertou de cheo cando recompuxo o seu crebacabezas táctico. Deixou no banco a Insa, o noso Bartleby, e a Quique de Lucas, un dianteiro nunha lamentable baixa forma. A entrada de Joán Tomás e, sobre todo, de Toni revolucionou o equipo en ataque. Con outra marcha máis, cunha enerxía renovada abondaron uns minutos para que Bermejo aproveitase con grande tranquilidade un erro dun dos defensas cataláns para marcar cun globiño sobre o porteiro o gol do empate. Continuou apretando o Celta e buscando a posesión da pelota, intensidade que permitiu, apenas catro minutos despois, que Bermejo, tras unha valiosa recuperación nos tres cuartos do campo visitante, centrase dende a banda dereita para que Orellana marcase case a pracer. Co marcador por diante, tras a entrada no campo de Aspas, con Toni dirixindo as contras dende a dereita e cunha grande mobilidade de Orellana, o Celta rompeu o partido cunha facilidade asombrosa. O Barsiña esborrallouse coma area entre os dedos. Aos dous goles de Iago, tras senllas sociedades con Fabián Orellana, puideron sumarse o punteirolo que o internacional chileno enviou ao longueiro e algunha das oportunidades de Toni, un xogador que onte pola súa actitude mereceu marcar. A clave da rabiosa remontada, que puido supoñer un marcador de escándalo, estivo na acertada recomposición de Herrera do debuxo do equipo, abrindo o xogo polas bandas e atrasando a posición de Álex López no mediocentro. Un resultado magnífico que volve enganchar ao Celta na loita polo ascenso directo, un obxectivo que tal como está de forte o Valladolid require aspirar ao pleno de vitorias. Esa é a difícil angueira que o equipo ten por diante.

Campo do Fragoso CXXI

/en , , , /por

UN CHANZO POR DETRÁS

Cumpríronse os peores agoiros e o Celta caíu no desconto dun derbi moi vibrante e emocionante até o seu remate. Un resultado xusto xa que os celestes estiveron case sempre por detrás dun líder sólido, moi eficiente e experimentado, que con esta vitoria decisiva xa bica o ceo do ascenso. Magoadamente para os celtistas que enchemos Balaídos, un fito case histórico, e a pesar de que doa moito recoñecelo o Deportivo foi en liñas xerais superior ao Celta, Oltra estivo máis fino dirixindo aos seus ca Herrera, Valerón mellorou a condución do partido de Oubiña e Riki –pese aos minutos da súa eficaz paxarada, polos que recibiu unha merecida amarela– co seu gol foi máis determinante ca Iago Aspas. A clave da derrota céltica non foi clase ningunha de mala sorte, atribuíble a recibir un gol no derradeiro minuto do desconto, tras unha xogada a balón parado moi mal defendida, como pola escasa intensidade defensiva e nula concentración coa que saíron os vigueses, que facilitou o gol de Riki, apenas aos tres minutos do inicio, aproveitando un excelente servizo interior de Juan Domínguez. Dende ese momento, o Celta foi por detrás, ás presas, a empurróns de afouteza, procurando atopar algún espazo entre as dúas liñas de catro debuxadas por Oltra diante de Aranzubía, como inexpugnables barreiras de contención. Durante toda a primeira parte, Orellana, desta volta polo centro, semellaba que sería capaz de facelo nalgunha das súas xogadas individuais. Máis a solidez e disciplina defensiva coruñesa foi modélica, axudada por esa terra de ninguén existente entre a posición adiantada de Joán Tomás como enganche e a ocupada polos dous medios centros celestes, así como pola dificultade de Lago e Mallo para subir polas bandas. A única oportunidade clara do Celta neste período naceu nun centro dende a banda esquerda de Lago que Diego Colotto despexou de biqueira sobre a propia meta, o que obrigou a Aranzubía a realizar unha extraordinaria intervención. O espectáculo antideportivo de Riki acabou por descentrar a un Celta cada vez máis incómodo e desconcertado de cal debía ser a estratexia a seguir. Tras o descanso, a situación empeorou para os nosos. Valerón e Guardado, nos seus mellores minutos, comezaron a aseñorar o partido. O internacional mexicano aproveitou outro erro defensivo celeste e deliñou unha pelota interior para que Lassad xutase en carreira diante da saída de Yoel. Un 0-2, que semellaba inacadable, cando aínda faltaba media hora de xogo. Uns minutos antes, Aspas tivera na súa biqueira o empate cando con Aranzubía batido, disparou sobre un defensa situado na mesma liña de meta. O de Moaña non tivo o seu mellor día. Foi coa saída do terreo de Valerón, moi aplaudido pola Grada de Río, cando Quique de Lucas aproveitou un balón perdido preto da área cun fermoso xutazo de reviravolta que meteu ao Celta e a súa afección no partido. Inxectado polo entusiasmo da bancada, tras uns minutos eléctricos, o mesmo Quique en estado irado bombardeou dende a frontal un saque de falta que rexeitou coma mellor puido Aranzubía, un porteirazo, o que provocou un barullo no área que soubo aproveitar Catalá, que acababa de substituír a Mallo tocado. Consumada a proeza do empate, a falta de apenas sete minutos, un Celta agotado pola persecución, recuou e non foi capaz de xestionar tan magnífico resultado. O Deportivo víu o burato e foi decidido a pola vitoria nos minutos de desconto. Así chegou o gol de Borja Fernández e unha puñada no estómago tremenda para o equipo e para a afección. Con tan dolorosa derrota fronte ao noso primeiro rival, é inevitable que lembrando a tempada anterior volvan as dúbidas sobre as polémicas decisións tácticas do adestrador no treito decisivo do campionato.

Campo do Fragoso CXX

/en , , , /por

CELTA GALEGO

Nove xogadores da Terra, a maioría formados na canteira da Madroa, formaron o equipo inicial dun Celta que confirmou con claridade a súa candidatura ao ascenso directo. A aliñación máis galega que lembramos en décadas, que nin sequera mellorou aqueloutra do ascenso da tempada 68/69, na que xogaban Costas, Manolo, Luis Villar, Lito ou Suco, entre outros xogadores galegos, ou nas de tempadas posteriores nas que se incorporaron Juan, Castro, Rodilla e Fernández Amado. Unha estatística incrementada pola presenza na lameira de Balaídos de Diego Mariño, o excelente porteiro vigués do Vilarreal B, formado de picariño nas canteiras do Santa Mariña, Rápido de Bouzas, Sárdoma e Areosa, auténticos berces do fútbol vigués. Un éxito do traballo paciente coa canteira, que comeza a dar o seu froito. A galeguización celeste de Herrera debeuse á incorporación ao equipo inicial de Jonathan Vila, Borja Oubiña, Toni, o voante que xunto con Joán Tomás utilizaba decote como revulsivos das segundas partes. O Celta saíu moi intenso, disposto a encarreirar axiña o partido. Nos cinco primeiros minutos dispuxo de tres saques de recanto. Mesmo Orellana puido marcar gol olímpico no segundo –como contaba meu pai que facía o canario Roig a finais dos corenta– o que impedíu Mariño cunha gran pombiña. A presenza de Oubiña, que volvía tras a lesión, fixo esquecer as dúbidas do triste partido das Palmas. O Celta recuperaba o seu xeito atacante e combinaba procurando paredes e axudas. No minuto dez Iago Aspas protagonizou os acontecementos determinantes no partido. Tras un caneo de artista o de Moaña quedaba só na área diante do porteiro, o que evitou por detrás o xigante Lejeune cun entradón mói inxenuo. Penalti e tarxeta vermella de libro. Porén, pretendendo adornarse cunha estraña reviravolta, Iago fallou o lanzamento da pena máxima de forma clamorosa, enviando o biqueirazo á base do poste. Esa xogada gafou a súa participación no partido, coma se dun esconxuro se tratase. Durante a primeira parte errou un par de goles feitos, un de cabeza, tras un centro moi bonito de Hugo Mallo, outro cando xutou ao corpo de Mariño, cando o porteiro xa estaba no chan. A mala tarde de Aspas, contaxiou aos seus compañeiros que fronte a dez foron perdendo o fío dun partido que se enlentecía e perdía intensidade até niveis de pretempada. Tras o descanso, o golazo temperán de Orellana encarreirou o partido. Foi un xute coa luva de seda que utilizan os mestres, en carreira dende a esquerda da área para coarse pola escuadra dereita, xusto alí onde o felino Mariño non podía chegar. Co marcador por diante, Joán Tomás demostrou que o seu son as segundas partes. Unha das súas marabillosas asistencias entre liñas, neste caso un pase moi profundo, foi aproveitada por Iago Aspas, cando faltaba aínda media hora de partido, para marcar o segundo tanto e de paso pechar o gafe que o perseguíu durante todo o serán. O Celta deu por rematado o seu traballo de ataque e deixou que fose o Vilarreal B quen se estricase un chisquiño. Os amarelos tiveron un par de chegadas ben combinadas, mais foron ben resoltas por Sergio. Un pobre balance ofensivo para un equipo filial moi temido en Balaídos, que se amosou inferior ao de tempadas anteriores. Con esta cómoda e tranquila vitoria, o Celta asegura que chegará ao derbi en postos de ascenso directo, o mellor escenario que podíamos imaxinar ao comezo da tempada.

Campo de Granada CXVIII

/en , , , /por

BOA REMONTADA

O Celta demostrou fronte ao decano do fútbol español que tamén sabe remontar. Estragou toda a primeira parte, onde estivo tan frío coma a noitiña de sexta feira, sen expresar sobre a lameira algunha mínima idea de xogo. Foi a primeira parte decepcionante e ninguén aventuraba a goleada que finalmente se producíu. Comezou como un auténtico pasacorredoiras no que o balón pasaba dun campo a outro sen achegarse nunca as áreas onde mandaban as defensas, moi ordenadas as dúas. Un Celta moi impreciso no xogo posicional era incapaz de pasar dos dous terzos do campo onubense, onde atopaba o autobús dun equipo disciplinado, disposto a anular calquera posibilidade de ataque do seu rival. As pezas de engrenaxe celeste non funcionaban como deberan. Álex López, nunha noite moi pouco afortunada nas entregas, errou na creación de espazos polas bandas, mentres Bermejo deambulaba sen atopar cal era a súa función de enganche. Dos laterais era mellor non falar e os extremos preferían procurar a diagonal das áreas. Toda unha enleada. Neste período onde reinou esta alarmante empanada de todas as nosas liñas, apenas contabilizamos dúas xogadas de gol dos celestes. Na primeira, iniciada cunha recuperación de Oubiña, Orellana conducíu veloz pola banda esquerda para que rematase frouxiño Quique de Lucas. Na segunda, tras un caneo formidable de Iago Aspas, o mesmo De Lucas rematou cun cacheirón que deixou eivado durantes un par de minutos ao pobre do gardarredes andaluz. Porén, cando apenas faltaban cinco minutos para o descanso, o Recreativo que, até entón, apenas demostraba que sabía defenderse ben, aproveitou un dos seus escasos contragolpes, para adiantarse no marcador. Foi unha xogada desafortunada, onde os compoñentes da defensa galega amosaron unha diletancia infrecuente, xa que tres deles non foron capaces de impedir que un dianteiro onubense conducise a pelota, se encarase con Sergio, que foi quen de chapar o remate, e que máis tarde o mesmo fose capaz de aproveitar o rexeite do noso porteiro para marcar de forma moi cómoda. Unha mágoa! Rachábanse moitos minutos de imbatibilidade e, o que é peor, semellaba que volvían as dúbidas defensivas. Tras a reanudación, Herrera soubo mudar o decorado. Acertou de cheo. Deixou no vestiario a Belvís e reforzou a defensa coa entrada de Jonathan Vila. A sorte saíu ao encontro do Celta, tras unha xogaba de banda na que De Lucas centrou con moita forza de xeito que un dos centrais andaluces, cando quixo despexar a pelota, introduciouna no marco. Un agasalliño que mudou o partido. Herrera víu o ceo do partido aberto cando introducíu a Joán Tomás e comezou a fluír o xogo dun equipo aseñorado por Oubiña. Os engrenaxes celestes comezaron a funcionar, moito máis cando Iago Aspas aproveitou outro fallo defensivo dos andaluces para adiantar ao Celta no marcador. Cos espazos abertos, a ledicia comezou a aparecer na lameira nosa. Orellana adonouse da banda esquerda facilitando paredes nun traballo cooperativo que comeza a resultar exemplar. As oportunidades sucedéronse e así chegaron os tantos do internacional chileno no minuto 42 e o golazo de Aspas no derradeiro do encontro, cando a bancada celebraba a inagardada goleada. Unha remontada preciosa nun momento decisivo da tempada, no que se dirimen cales van ser os tres ou catro candidatos ás posicións de ascenso directo. O Celta, a pesar de estragar o primeiro período, amosou a súa solvencia e competitividade. Suma e segue.

Campo do Fragoso CXVII

/en , , /por

FIABLE

As estatísticas do Celta nos dous últimos meses amosan que é un equipo fiable. Tras oito partidos sen coñecer a derrota e sete sen encaixar gol ningún, tras acadar vinte puntos sobre vinte e catro posibles, tras converterse nun dos equipo máis goleiros e menos goleados da categoría, ocupa posición de ascenso directo, aínda que poida ser apenas por unhas horas. Sendo moi esperanzadoras estas cifras, a fiabilidade do equipo de Paco Herrera, a confianza que xornada a xornada está conquistando no corazón dos dez mil seareiros que acudimos a Balaídos e no de moitos milleiros máis que o siguen por televisión e internet dende o todo mundo, reside na solvencia e seriedade coa que comeza a resolver os partidos, mesmo a pesar de resultados moi axustados, coma sucedeu onte fronte ao Murcia. Superadas as vacilacións iniciais na estrutura defensiva e consolidado o liderado de Borja Oubiña no medio campo, que lle achega ao equipo as doses necesarias de serenidade e de equilibrio, este Celta mete moito respecto a calquera dos seus rivais. Fronte aos pementoneiros, Herrera sacou un dos seus equipos de gala: unha defensa dinámica, formada por dous centrais (Túñez e Oier) en estado de graza e dous laterais (Mallo e Lago) cunha clara vontade atacante; unha valiosísima parella galega de medios (Oubiña e Álex López) con capacidade de recuperación e de lanzamento do contraataque; amais dunha dianteira –quizais a mellor da categoría– de moitos quilates, con dous extremos veloces (Orellana e De Lucas) con clara vontade de desborde, un enganche rochoso e recuperador (Bermejo) e un media punta (Aspas) ao que se lle concede moita liberdade e se lle outorga as responsabilidades artísticas. O Celta tardou un cuarto de hora en collerlle o punto a un partido que comezou no primeiro minuto cunha clarísima oportunidade para o Murcia, un notable cabezazo de Chando, moi ben chapado por Yoel. Durante a primeira parte, os visitantes artellaron varias transicións de ataque moi ordenadas que, paradoxicamente, foron as que lles permitiron aos galegos os roubos de balón dos que naceron tres contragolpes magníficos e outras senllas oportunidades de gol. A primeira, un aviso de Quique de Lucas. A segunda, xa no minuto dezaoito, cando Iago Aspas xutou, dende a fronte da área, con moita intención á base do pau. Unha arteirada de auténtica orfebrería merecedora de gol. E a terceira, cinco minutos despois, outra contra moi ben conducida, esta vez por un Orellana, cada vez máis centrado no xogo colectivo, á que magoadamente non chegou por centímetros Iago. Na segunda parte, o Celta perseverou na súa estratexia do contragolpe veloz. Xa no primeiro minuto, Álex guindou un balón ás bandeiras da grada de Gol, anunciando que axiña chegaría o único gol do serán. Unha xogada de contragolpe moi ben iniciada e mellor resolta. Mallo recuperou un balón no campo propio para que Álex llo servise a considerable distancia a Iago; o de Moaña arrastrou cara así á defensa rival, percorreu en horizontal a liña da área e tocou cara á esquerda onde agardaba soíño Orellana para rematar de biqueira. Dez minutos despois, Bermejo volveu enviar outro balón ao pao, tras outra grande xogada na que combinaron até catro xogadores nosos. A pesar de non acadar outro gol, o Celta mantivo a súa superioridade e soubo xestionar o resultado nos sempre díficiles vinte minutos finais. Un resultado xusto para un Celta que fixo un partido moi serio en todas as súas liñas. Mágoa da lesión muscular de Yoel que lle impediu superar a marca de imbatibilidade de Cavallero. Este Celta fiable ilusiona.

Campo do Fragoso CXV

/en , , , /por

COMPARTIR

A cómoda vitoria do Celta fronte ao Guadalajara produciuse debido a que os pupilos de Paco Herrera souberon compartir. Na polisemia de calquera das tres acepcións principais dese verbo transitivo de orixe latina atopamos as mudanzas dun equipo que vemos cada xornada máis sólido e competitivo. Esta semana en senllos bos encontros de copa e liga, o Celta demostrou que aprendeu a “ter en común” un patrón definido de xogo (primeira); que sabe “distribuír en partes” as responsabilidades entre as súas liñas e entre os seus membros, xa sexan defensivas e atacantes (segunda), e, quizais o máis decisivo, que forxou un clima amigable que facilita “ter o mesmo sentimento” celeste tanto entre os que se formaron na canteira da Madroa como entre aqueloutros que viñeron a Vigo para construír ese soño tan difícil do ascenso á primeira (e terceira). Este Celta de Nadal é moito mellor equipo ca aqueloutro vacilante de inicio da tempada por que conta cunha estrutura moi sólida nas súas parellas de centrais (Oier e Túñez) e medio centros (Borja e Álex) que facilita a fluidez do xogo da media ducia de dianteiros que cargan con dinamita as súas biqueiras. Nunha das mellores primeiras partes que lembramos, o Celta ganduxou con fío invisible o seu xogo. A actuación da parella de centrais, anticipándose a todos os balóns e acudindo ás axudas precisas dos laterais polas bandas, foi magnífica. A solidez flexible de Oubiña, sen dúbida, o líder natural deste equipo, permitía unhas veces mudanzas de orientación do xogo entre as bandas a velocidade de vertixe, que axiña foron aproveitadas por Orellana e Quique de Lucas, mais noutras facilitaba diagonais interiores de tiraliñas cara ese valladar chamado Mario Bermejo disposto sempre a abrir ocos nas defensas rivais. Mais non menos memorable foi a actuación de Álex López, un rapaz capaz de asumir a responsabilidade de conducir de forma infatigable e distribuír o pase decisivo entre os atacantes. Con semellante xogo decontado foron chegando os goles feitos. Aos tres minutos un xute de falta de Quique de Lucas obrigou ao porteiro manchego a ofrecer unha pombiña. Dous minutos despois, Orellana errou cando pretendeu entrar na portaría coa pelota, o que público tan entendido como o de Balaídos axiña lle recriminou cunha estrondosa asubiada. O internacional chileno aprendeu onte en carne propia que en Vigo se valora moito máis aos xogadores xenerosos que saben enunciar o verbo compartir ca aqueloutros figuriñas que prefiren adornarse co de chupar. David Rodríguez, un dianteiro centro nato, famento de gol, demostroullo de forma exemplarizante cando non dubidou en pasarlle un balón de ouro para que a porta baleira abrise o vieiro da vitoria celeste. Foi ben bonito, que un cuarto de hora despois, cando Borja e Álex aseñoraban o encontro como querían, Oier enviase dende trinta metros un globo medido sobre o chileno que, tras unha fermosa xogada, soubo devolver a moeda para que o noso pichichi reatopase o tan necesitado camiño do gol. Co resultado franco para os galegos, o partido mudou de ritmo. Un Guadalajara moi curriño e voluntarioso intentou durante toda a segunda parte atopar os espazos para intentar collerlle as costas aos nosos centrais. Contou apenas cun par de oportunidades, xa que Yoel estivo moi atento e Oier e Túñez non perderon nin intensidade nin concentración nun serán de solidez absoluta. Máis aínda, houbo oportunidades abondas para que o Celta puidese ampliar o resultado nalgunha das cabalgadas dirixidas por Álex. Mágoa que no minuto noventa o de Narón non marcase tras un seu cacheirón formidable que saíu a moi poucos centímetros do poste. En definitiva, moi bo partido celeste. Pechamos o ano coas maiores esperanzas.

Campo do Fragoso CXIV

/en , , , /por

SÍNDROME DE FILIAL

Creo que ten razón meu irmán Eduardo cando di que este Celta padece a síndrome de filial, eses equipos tan simpáticos para os rivais, gabados por tratar ben a pelota, por ter vontade combinatoria, mesmo por chegar a golear, mais que tamén, finalmente, son doados de superar para os equipos máis feitos e competitivos debido a súa febleza de carácter. Nos dous últimos partidos, os célticos amosaron síntomas moi preocupantes desta síndrome e pagaron con senllas derrotas, moi dolorosas ambas as dúas, a súa escasa entidade defensiva e a súa incapacidade para desbordar a dúas defensas (portarías incluídas) serias, contundentes e fiables tacticamente. Aí quizais poida residir algunha das razóns que, transcorrida máis da metade da primeira volta, sitúan ao equipo noso nun chanzo inferior aos catro galos da categoría, Hércules, Almería, Deportivo e Valladolid; conxuntos cos que perdimos, con todos os catro, con claridade. Fronte ao líder repetíuse a decepción da semana anterior en Riazor. Nos primeiros vinte minutos enxergamos algunha esperanza. Apenas transcorridos dous minutos, Aspas debeu marcar, tras deliñar unha falta con moito veleno sobre Falcón, moi asubiado polas peñas. Outrosí, poucos minutos despois, cando a forte presión do Celta nos dous terzos da lameira permitiu que Iago Aspas estragase sobre a rede lateral un gol feito, tras un pase magnífico de Joán Tomás. Foi un espellismo e unha desgraza que penso mudou a deriva do partido. É certo que o Celta combinaba a partir das aperturas de Álex López; como tamén o foi que Orellana intentaba, unha e outra vez, os seus perigosos caneos polo centro ou os seus taconazos de fantasía, mais resultaba imposible superar o valado que o Hércules foi construíndo desque decidiu xuntar as súas liñas. Unha arañeira que unha vez tecida serviulles os alacantinos para procurar algunha xogada de contraataque. A primeira con perigo chegou aos 17 minutos cando Callejón xutou moi colocado e Xoel desviou a córner na súa mellor e case única intervención ao longo do partido. Froito do saque de recanto posterior, coincidindo coa lesión dun defensa noso, deitado no chan, e cunha perda de concentración do resto da defensa, marcou o seu gol o Hércules. Unha brincadeira do azar ou unha desgraza, nunca o saberemos. Aos visitantes abondáronlle estas dúas xogadas como toda a súa achega ao xogo de ataque. Durante a hora e cuarto restante, o Celta monologou coa pelota até o aborrecemento, incapaz de abrir polo centro a lata dun rival que soubo defenderse con moito oficio e moita autoridade sen apenas pasar dificultade ningunha. Durante a segunda parte, Herrera incorporou a David, para aproveitar a mobilidade de Iago nunha das bandas. Faltando vinte, o Celta tivo cinco minutos de grande intensidade onde semellaba podía chegar o empate en calquera momento, ben nalgunha entrada por banda ou dos saques de falta frontais. Joán Tomás tivo un gol feito cando quedou só diante de Falcón, que o arqueiro salvou in extremis. Imposible. As entradas de Bermejo e Toni tampouco conseguiron descentrar a un equipo como o Hércules moi seguro e convencido na súa impecable estratexia defensiva. Os cinco minutos de desconto, amosaron o éxito da estratexia do galego Mandiá, o adestrador alacantino que formara parte da defensa do Celta durante catro tempadas hai vinte anos. É inevitable que a bancada de Balaídos, ademais de fachendear de contar cunha dianteira goleira, deveza por contar coa solidez defensiva que hoxe presentou o líder. A febleza de estrutura, un problema que arrastra o Celta dende a primeira xornada, pode estragar as súas posibilidades de ascenso. Aínda hai tempo e forma de resolvelo.