JFK

Despois de oito horas de voo, aterramos en JFK. Nin sequera as grandes bandeiras e os retratos do presidente nos mostradores chegaron a sorprendernos; nin tampouco as longas colas para completar os trámites de entrada, pegadas dixitais e fotografías incluídas. O que sinceramente non agardabamos é que o funcionario de inmigración, despois de esculcar devagariño no seu ordenador, me indicase que debía acompañalo a unha pequena oficina. Alí, sen mediar palabra ningunha, estiven agardando durante dez minutos, mentres outro funcionario escrutaba no meu pasaporte e tecleaba longamente no ordenador. De súpeto, decidiuno selar: “Admited, 08-09-06”. Abríronse así as portas do paraíso.
Agardábanos un taxista dominicano que nos conduciu á mecha polas autoestradas de Queens descubríndonos Manhattan pola ponte Roosevelt. Tivemos a sensación de volver a unha cidade coñecida na que nunca estivéramos.
Á noitiña, moi doce a calor novaiorquina, procuramos a mítica rúa 42, situada apenas a cinco mazás do noso hoteliño. O reflexo dos edificios sobre os rañaceos de cristal duplicaba a luz dun solpor moi acolledor.