Listado de la etiqueta: murcia

Campo do Fragoso CXVII

/en , , /por

FIABLE

As estatísticas do Celta nos dous últimos meses amosan que é un equipo fiable. Tras oito partidos sen coñecer a derrota e sete sen encaixar gol ningún, tras acadar vinte puntos sobre vinte e catro posibles, tras converterse nun dos equipo máis goleiros e menos goleados da categoría, ocupa posición de ascenso directo, aínda que poida ser apenas por unhas horas. Sendo moi esperanzadoras estas cifras, a fiabilidade do equipo de Paco Herrera, a confianza que xornada a xornada está conquistando no corazón dos dez mil seareiros que acudimos a Balaídos e no de moitos milleiros máis que o siguen por televisión e internet dende o todo mundo, reside na solvencia e seriedade coa que comeza a resolver os partidos, mesmo a pesar de resultados moi axustados, coma sucedeu onte fronte ao Murcia. Superadas as vacilacións iniciais na estrutura defensiva e consolidado o liderado de Borja Oubiña no medio campo, que lle achega ao equipo as doses necesarias de serenidade e de equilibrio, este Celta mete moito respecto a calquera dos seus rivais. Fronte aos pementoneiros, Herrera sacou un dos seus equipos de gala: unha defensa dinámica, formada por dous centrais (Túñez e Oier) en estado de graza e dous laterais (Mallo e Lago) cunha clara vontade atacante; unha valiosísima parella galega de medios (Oubiña e Álex López) con capacidade de recuperación e de lanzamento do contraataque; amais dunha dianteira –quizais a mellor da categoría– de moitos quilates, con dous extremos veloces (Orellana e De Lucas) con clara vontade de desborde, un enganche rochoso e recuperador (Bermejo) e un media punta (Aspas) ao que se lle concede moita liberdade e se lle outorga as responsabilidades artísticas. O Celta tardou un cuarto de hora en collerlle o punto a un partido que comezou no primeiro minuto cunha clarísima oportunidade para o Murcia, un notable cabezazo de Chando, moi ben chapado por Yoel. Durante a primeira parte, os visitantes artellaron varias transicións de ataque moi ordenadas que, paradoxicamente, foron as que lles permitiron aos galegos os roubos de balón dos que naceron tres contragolpes magníficos e outras senllas oportunidades de gol. A primeira, un aviso de Quique de Lucas. A segunda, xa no minuto dezaoito, cando Iago Aspas xutou, dende a fronte da área, con moita intención á base do pau. Unha arteirada de auténtica orfebrería merecedora de gol. E a terceira, cinco minutos despois, outra contra moi ben conducida, esta vez por un Orellana, cada vez máis centrado no xogo colectivo, á que magoadamente non chegou por centímetros Iago. Na segunda parte, o Celta perseverou na súa estratexia do contragolpe veloz. Xa no primeiro minuto, Álex guindou un balón ás bandeiras da grada de Gol, anunciando que axiña chegaría o único gol do serán. Unha xogada de contragolpe moi ben iniciada e mellor resolta. Mallo recuperou un balón no campo propio para que Álex llo servise a considerable distancia a Iago; o de Moaña arrastrou cara así á defensa rival, percorreu en horizontal a liña da área e tocou cara á esquerda onde agardaba soíño Orellana para rematar de biqueira. Dez minutos despois, Bermejo volveu enviar outro balón ao pao, tras outra grande xogada na que combinaron até catro xogadores nosos. A pesar de non acadar outro gol, o Celta mantivo a súa superioridade e soubo xestionar o resultado nos sempre díficiles vinte minutos finais. Un resultado xusto para un Celta que fixo un partido moi serio en todas as súas liñas. Mágoa da lesión muscular de Yoel que lle impediu superar a marca de imbatibilidade de Cavallero. Este Celta fiable ilusiona.

Campo do Fragoso LXXXVII

/en , , , , /por

NADA NOVO

Mágoa que algún dos ranchos de Reis, como foi tradición durante tantos e tanos anos,  non desfilase onte no primeiro partido do ano en Balaídos. Con certeza que os seus ritmos de chascarraschás e as espectaculares evolucións dos seus bandeiras animaría un chisco á cada vez máis minguada bancada celeste que comeza outro ano cun deplorable espectáculo do seu equipo. Tras as viaxes, os turróns e os cantos dos manueles, nada novo ofreceu Eusebio Sacristán para, tras catro partidos sen coñecer a derrota, iniciar unha remontada definitiva na táboa clasificatoria e enfocar o remate desta primeira volta con certo acougo. Iso si, os celestes como é adoito neles amosaron moita contención mediocampista (grazas a un traballo teimudo de Bustos e López Garai), tiveron o habitual “erro defensivo imperdoable” (o que provocou o gol de Natalio, na única subida trenzada dos pementoneiros) e, sobre todo, os seus atacantes exhibiron unha desesperante incapacidade (paliada in extremis, xa no tempo de desconto, polo magnífico gol de Joselu Sanmartín que en momento tan comprometido tivo a afouteza de superar ao porteiro cun expléndido zurdazo cruzado). Sorprende que Eusebio deixara no banco a Dani Abalo e Trashorras, apostando por adiantar a Botelho e colocar a Iago Aspas como primeiro dianteiro e a Michu como o seu gardacostas. Este esquema resultou un rotundo fracaso. Durante a primeira parte ningún dos dous equipos mereceu nada e todo o espectáculo correu a cargo do colexiado canario Antonio Pérez Riverol que lidou o que quixo cos xogadores para demostrar quen mandaba sobre o terreo de xogo. O Celta dominaba, en realidade, aburría co seu toque e retoque sen profundidade, razón pola que foi capaz de crear apenas dúas oportunidades, se se pode denominar como tales, a un xute pola esquerda de Botelho e a un inocente peiteado de Michu (onte apático e desafortunado na díficil responsabilidade de enlazar cos mediocampistas). O Murcia, mentres, agochadiño no seu campo, non lle custaba facer que facía e agardar o coñecido “erro defensivo imperdoable” dos vigueses. E meu dito, meu feito, transcorrido un cuarto de hora despois do descanso, Vasco Fernandes errou na súa marca e permitiu un centro que Natalio rematou a pracer. Aí comezou outro encontro, o Celta noqueado, puido recibir, un minuto despois, un segundo tanto noutro dos seus agasallos defensivos. Apupados polo resultado, os visitantes construíron un valado que os nosos non sabían superar, mesmo cando os murcianos quedaron en inferioridade tras unha rigorosa expulsión de Álvaro Mejía. A falta de cinco minutos, Eusebio caíu da burra e meteu a Trashorras no terreo de xogo. Daquela, todo baixo a batuta do de Rábade, a nosa capacidade atacante mudou coma da noite ao día, apareceron os primeiros pases interiores, aproveitáronse os saques de recanto e producíndose nese período e no engadido máis oportunidades de gol ca no resto do partido. Así chegou o golazo de Joselu (que ogallá axude a recuperar a súa confianza) e o merecido empate, o resultado ao que semellan aboados os de Eusebio. No obstante, fóra das vacilacións tácticas do adestrador e do seu debate inacabable sobre o papel dos xogadores de valía, este Celta precisa coma auga de maio un dianteiro nato, unha referencia arriba na que todo o conxunto poida confiar cegamente. Esa prometida fichaxe xa non se pode adiar moito máis.

Campo do Fragoso LXXIX

/en , , , /por

ARGUMENTO COÑECIDO

Para os que imos cada quince días a Balaídos non foi sorpresa ningunha o empate diante do Murcia, que afunde ao equipo noso un pouco máis nese escuro territorio das tebras e fantasmas da perda da categoría. Magoadamente, o encontro desenvolveuse cun argumento ben coñecido: un inicio moi esperanzador, no que o Celta se adiantou con dous tantos; un desenvolvemento tedioso e pouco brillante, durante a maior parte do partido, no que o Celta dominaba e a medida que transcorrían os minutos perdía gas e serenidade; e un remate dramático, no que os nosos, vencidos polo medo, recuaron e estragaron toda a súa vantaxe. Con este argumento desenvolvéronse outros empates anteriores a dous goles, fronte ao Elxe e fronte ao Levante. Partidos feitos, ambos os tres, que semellaban gañados polos celestes cando ían moi avanzadas as súas segundas partes. Encontros, porén, incriblemente malogrados pola incapacidade do Celta e, especialmente, do seu adestrador de saber vencer o medo diante do fracaso e manexar  coa serenidade precisa os tempos defensivos que requiren as situacións de asedio medualiano. Tivo a vantaxe o Celta de contar co apoio de máis de dezasete mil seareiros, na mellor entrada do campionato, que apuparon de seu nos momentos máis difíciles; mais iso non abondou para acadar esa vitoria tan necesaria para afastarnos do precipicio. Sacristán apostou pola volta ao seu esquema de xogo máis habitual, catro defensas tres medios e tres dianteiros. Nos vinte primeiros minutos deulle un resultado excelente. A pesar de que os pementoneiros levaban a iniciativa, no minuto dezaseis Dinei loitou nun barullo na área rival e conseguiu así roubar o primeiro gol.  Tres minutos despois, foi Kameli Ghilas quen, tras dous bos caneos, trazou unha diagonal pola banda esquerda desde a que rematou cun xute cruzado moi preciso que superou ao porteiro murciano. No resto da primeira parte, a bancada soubo agradecer as boas combinacións técnicas entre Michu e Trashorras, mais paseniñamente o dominio local foi minguando. No entanto, co comezo da reanudación, dúas boas asociacións pola banda esquerda de Ghilas e Roberto Lago puideron liquidar o partido, ao tempo que o Celta comezou a amosar preocupantes síntomas da súa vertixe diante da “síndrome do 2-0”. Foi entón cando Eusebio deu orde, como fixo noutras ocasións, de que se retirasen os recollepelotas para así ralentizar o desenvolvemento da media hora final. Un erro fatal. Semella que ese foi o sinal que os murcianos agardaban para arrecunchar ao Celta na súa área e agardar a que chegasen os seus habituais erros defensivos. Ese argumento coñecido polos rivais desenvolveuse con toda fidelidade: no minuto 79 marcou o ex-céltico Núñez e no derradeiro minuto da prolongación,  o do empate, tras un saque de recanto moi mal defendido polos nosos. O Celta, outra vez máis, non soubo xestionar a súa vantaxe nin o seu dominio durante a maior parte do encontro. A este equipo de Eusebio fáltanlle moitas doses de competitividade para ser minimamente fiable. Como agoiramos en crónicas anteriores e polo que vimos onte, a salvación celeste pendura dun único fío, o previsible fracaso do Alavés. Que medo!