Listado de la etiqueta: galería_besada

Onte 969: Con Teresa González Costa no Grove

/en , , , , , , , , , /por

Virginia_Bersabe_Carlos_Besada_Teresa-Gonzalez_08-05-2014

Magnífica presentación a do serán de onte na Galería Besada do Grove d’ Os santos nunca dormen, a novela máis recente de Teresa González Costa. Coincidindo tamén coa inauguración de «Almas de cántaro», unha impresionante exposición da pintora sevillana Virginia Bersabé, Teresa regresou ao seu Grove natal para reivindicar «que esta novela desenvólvese nun lugar que me habitou dende hai moito, unha vila sen nome onde o tempo fica parado, no Atlántis, ventre de balea, un casa de hóspedes onde se aloxan persoas extravagantes, magníficas, capaces de vivir poeticamente, personaxes libertarios, conscientes que na vida todo flúe coma a balea branca».

Citou despois Teresa algúns dos temas da novela: a angustia, as perdas persoais, como a guerra civil que deixou pegadas. «Quixen escribir unha traxedia. non un drama, onde non faltase a presenza do humor. A obra fala do odio e as súas consecuencias». «Na novela hai reflexións profundas e varias intrigas persoais que se cruzan». «Abordei a memoria como reparación e conciliación». «Na novela as fronteiras entre o real, o fantástico e onírico están esvaídas. Jeremías, restaurador de imaxes, aquí de seres humanos tamén, entra nun mundo de dimensións inesperadas, a través de “vivencias atlánticas”. Restaura e será restaurado. Os santos nunca dormen fala da vida coa intención de que o corazón da balea volva bater. A vida existe para ser vivida».

Dedicou Teresa unha parte da súa intervención a expresar a gratitude cos autores aos que debe moito esta obra: Melville, Nicolas Bouvier, Dionisio Pereira, Mark Twain e algúns autores franceses. Tamén ás conversas con Alfonso Abel, Loli Virulegio, Arximiro Fernández e coa súa visaboa da que tirei o título, «os santos nunca dormen». lembrou ao señor Jorge, un artesán compostelán co que falou toda unha mañá, que lle ensinou o anxo con lentes, fotografado na cuberta.

Para rematar leu o poema «O tempo» que escribiu para esta presentación.

 

O Tempo

Hai quen di
que o tempo
o pon todo
no seu sitio
pero tamén
é certo
que ás veces
hai que axudalo
porque o Tempo
vai ás présas
e non sempre
se decata
dos detalles.
Outras veces
parece
que chega tarde,
o Tempo
purga o tempo
toma o seu tempo
co seu chapeu
repleto de distracións,
e entón a demora
pode durar
demasiado
para quen agarda.
Hai que axudalo,
ao Tempo
e escribirlle cousas,
pequenos ou grandes
recordatorios
para a súa
libraría persoal,
poemas
historias
grandes ou pequenas
debuxos
para que o tempo
tome o seu tempo
da contemplación.
Hai que ofrecerlle un sorriso
e un intre
de xenerosidade
e de sinceridade.
Ás veces
o Tempo
o pon todo
no seu sitio,
pero outras
veces non.
É entón
cando hai que botarlle
un cabo
como se di
aínda que só
sexa
para non ter
a sensación
de perder
o verdadeiro Tempo.

O Grove 8, maio, 2014

 

 

Onte 653: No Grove coa «Causa Lueiro»

/en , , , , /por

A presentación no Grove de Manuel Lueiro Rey (1916-1990). A liberdade ferida, o libro de homenaxe ao autor d’ O sol na crista do galo, foi un éxito rotundo. A Galería Besada quedou moi pequena para acoller a máis dun cento de persoas que vibraron de emoción coas palabras de Ramón Nicolás, o coordinador do volume no que colaboraron cincuenta persoas, e de Luís Cochón e o profesor Xesús Alonso Montero. Ademais de agradecer a colaboración dos autores e autoras dos textos do libro e o compromiso da familia Lueiro Lores, os oradores salientaron a vixencia da «Causa Lueiro», tanto pola importancia do conxunto da súa obra literaria e o seu latexo popular como polo o modelo da súa figura moral e política. O vindeiro martes, repetirase a presentación na Libraría Paz de Pontevedra ás 20:00 horas. Alí estaremos.

Onte 453; «Eu, pel», sobre a sensibilidade

/en , , , , , /por

Excelente foi a presentación de Eu, pel, a primeira novela de Teresa González Costa, na Galería Besada do Gove. O que fóran as antigas instalacións da Imprenta Besada, contiguas á veterana libraría mequeira, acolleran a más de medio cento de persoas que arrouparon a estrea desta novela sobre a sensibilidade e as artes.

Tito Díaz comezou a súa intervención lembrando que coñeceu a Teresa cando era alumna do instituto, «xa daquela tiña claridade de ideas e capacidade de escritura». Despois desenvolveu as tres argumentacións polas que recomenda vivamente ler Eu, pel ao seu alumnado de ESO e Bacharelato. Primeiro, ten unha complexidade ao nivel deste lectorado, tanto polo léxico que utiliza como pola estrutura liñal da narración, doada de seguir. Segundo, contén unha serie de temas de referencia cos que se poden sentir identificados os lectores e lectoras destas idades: o diferente tipo de relación dos protagonistas cos seus pais; o tratamento da amizade entre Niki e Yama, que chega até o amor; a abordaxe da responsabilidade e a confianza na realización dos traballos; ou o regreso á infancia, entre outros. E terceiro, a existencia dun elemento identificador, especialmenteencarnado en Niki, a protagonista, que representa os valores da sensibilidade, o compromiso e afouteza.

Teresa González Costa comezou a súa intervención lembrando que Tito Díaz proxectáralles no instituto The Wall, o que constituíra unha valentía que agora agradecía. A continuación leu un texto sobre a sensibilidade, para ela “o tema principal dun libro no que a pel é a grande protagonista”. “A pel únenos e sepáranos. A pel é unha folla sobre a que se escriben as caricias, as tatuaxes e tamén a dor. O Innominable, o personaxe da novela naceu cun mal de pel que trata de reparar ao longo de toda a historia. Cando neno atópase só no mundo converténdose en adulto tirano, procurando decote o contacto por medio de múltiples interfaces, sexan pantallas ou procedementos tecnolóxicos”. Teresa salientou a importancia na novela da expoliación das obras de arte, actividade á que se dedica á familia Vanien, como tamén do mito de Zeus, que quita a súa pel. “A miña novela está moi influída, ademais, polos contos clásicos nas súas versións orixinais, non edulcoradas. Como están presentes os mitos de Edipo e Narciso”. Para rematar, explicou que a reparación viña da man das artes, concebidas tanto como contemplación como exercicio. “Aí está o papel clave de Niki, a protagonista, unha persoa de sensiblidade extrema, que sinte e presinte”.