Listado de la etiqueta: amour

Onte 1985: «Happy End», o novo de MIchael Haneke

/en , , , , /por

Michael Haneke ofrece en Happy End (2017) unha comedia perturbadora e irónica na que volve sobre os seus temas referenciais amosando que os diversos xéneros narrativos poden servir tanto para representar a crueldade da violencia e o desacougo da soidade como para expresar tamén a epifanía entusiasta da infancia ou mesmo o epílogo tristemente feliz da morte procurada. Ao xeito dunha secuela da extraordinaria Amour (2012), encarnada no aínda deslumbrante Jean-Louis Trintignant, o director austriaco ofrece en Happy End o retrato dunha familia burguesa de Calais, allea a todo o que sucede ao seu  arredor, que se derruba inexorablemente, como o muro do soar no que a empresa familiar pretende edificar. Impactoume o magnetismo da nena, sobre todo na escena inesquecible da conversa no estudio do avó, como a utilización das redes sociais e dos móbiles como recursos discursivos do voyeurismo do noso tempo. Interesante.

Onte 1917: «Amour» e «Engurras»

/en , , , , /por

Circunstancias léváronos a ver estes días dous filmes que abordan a problemática das persoas maiores: Engurras de Ignacio Ferreras, adaptación do cómic homónimo de Paco Roca, e Amour de Michael Haneke. Dúas marabillas, senllas pezas conmovedoras, onde se aborda con sutileza, mais tamén de forma explícita o difícil transo da vellez, onde todo, incluído o amor, a amizade e a dignidade, se someten a proba. Sorprendeume de Engurras, o gran guión do galego Ángel de la Cruz, para abordar con moita retranca os inicios da doenza do Alzheimer, tinguindo de tenrura e certa poesía as situacións máis difíciles. Mentres que na película de Haneke, outra das súas obras mestras, é brutal a ollada cirúrxica do director austríaco sobre o amor, concibido como agarimo, afecto e apoio mutuo entre os amantes, mais sometido pola doenza e pola dor a todas as probas posibles. Cine que nos enfronta sen mexericadas e dignidade ao espello da vellez. Imprescindibles.

Onte 1435: «Corazón silencioso»

/en , , , , /por

Coraz_n_silencioso-585086344-largeO dereito a unha morte digna, a cuestión da eutanasia, é un tema que foi abordado en películas como Mar adentro (2004) de Amenabar ou Amour (2012) de Haneke, Corazón silencioso, o drama do dinamarqués Bille August, volve sobre este dilema moral no que finalmente prevalece a firmeza da decisión individual sobre a dor que provoca esta elección no entorno familiar. Empregando unha estrutura teatral pouco orixinal, a reunión de oito persoas dunha familia para celebrar a despedida da avoa que padece unha doenza incurable, August expresa a vulnerabilidade duns seres humanos obrigados a enfrontarse a horas decisivas (aí a presenza inexorable dos reloxos). A sobriedade das interpretacións femininas salva un filme que, a pesar de todo, constitúe unha exaltación esperanzosa das vidas compartidas. A tenrura da derradeira escena é dificilmente esquecible nunha película que, a pesar do interese dalgúns diálogos e o humor dalgunha escena, esvara polos vieiros dun sentimentalismo nórdico.