DERBI MOI IGUALADO
O primeiro derbi da tempada co Racing de Ferrol foi moi igualado e vistoso para as dúas afeccións. A primeira parte foi de claro dominio celeste. Conducidos dende o centro do campo por un criterioso Jorge Larena, os vigueses desenvolveron un xogo ordenado, unha intensa presión e un tratamento agarimoso da pelota, o que obrigou aos ferroláns a pecharse de forma meduliana e capear o temporal o mellor que puideron. Tivo o Celta, entón, as súas mellores oportunidades, dende un fermoso peiteado de Lequi que saíu rozando o pé do pau, a varias subidas veloces de Núñez que non atoparon rematador. Tras a reanudación, Juan Veiga, moi cuco, adiantou a súa defensa e optou por defender dende o campo céltico, o que foi amodiño desfacendo o sobrio esquema dos locais. Non obstante, despois dun parede preciosa entre Diego Costa e Georges Lucas, que conseguiu centrar dende a liña de fondo, Okkas rematou pola escuadra de forma inapelable. Aí rematou o encontro para os célticos que, como xa lles sucedera co Numancia, quedaron paralizados na “síndrome do 1-0” e non foron capaces de seguir impoñendo a súa autoridade. O “cacique” Medina avisou cun pexegazo ao longueiro, tocado por Pinto, mais no lanzamento do córner, Charpenet (totalmente só, nun clamoroso fallo de marcaxe) igualou o marcador. A partir dese momento, faltando case media hora, o Racing foise a polo encontro con enorme afouteza, sobre todo grazas á velocidade e aos caneos do vigués Jonathan Pereira (o fillo dos propietarios do “Xantar de Mari”) que toleou á defensa celeste. No minuto oitenta, nunha das súas arrincadas, o “Maradona do Calvario” combinou con recén saído Joselito que puido marcar cun punteirazo, rexeitado polo poste. Evolucionando as cousas desta guisa, compréndese que a igualada non foi mal resultado para os célticos. É innegable que con López Caro o equipo noso xa sabe a qué xoga, o que supón un adianto moi importante, mais non acaba de resolver aínda a súa problemática intermitencia no control dos tempos de cada encontro e a definición nos metros finais. Vamos, pero non imos; arrincamos, e axiña paramos. Aínda falta chispa, paciencia!

AUTORIDADE
Fronte ao Xerez xogou o Celta o seu mellor partido, nesta difícil andaina para recuperar a categoría. A Stoichkov saíulle moi ben a súa aposta pola calidade e o fútbol combinativo aliñando xuntos a Canobbio, Larena e Diego Costa, hoxe os tres xogadores celestes con máis capacidade para mover a pelota con criterios de profundidade. Dende os intensos minutos iniciais, os célticos impuxeron a súa autoridade (algo que moito botabamos en falta), desenvolvendo un xogo máis ordenado, ligado e dominante ca en ningún outro encontro. Así chegou o primeiro gol de Canobbio, froito dun magnífico pexegazo seco, raso, perfecto. Mágoa, que despois, os de Stoichkov, incomprensiblemente, perderan a tensión, deixando o control do balón aos andaluces que, avisaron do seu perigo cun magnífico xute dende a frontal, salvado por unha estirada inmensa de Pinto, que, cinco minutos despois, xa non puido evitar o empate nun contragolpe xerezano que non souberon defender os lentísimos centrais galegos (máis cedo que tarde, haberá que contar con Lequi e Contreras, a parella de apartados). Na reanudación, o Celta recuperou o pulo e a orde ofrecendo os mellores minutos da tempada. Larena tomou con autoridade o mando do xogo, suturando case todas as xogadas de ataque. Así chegou o primeiro dos goles de Diego Costa (anulado por fóra de xogo inexistente, tras un contra fermosa, triangulada por Larena e Núñez) e o segundo, tras un servizo espectacular de Canobbio, un xogador imprescindible que, a pesar da súa desesperante intermitencia, sabe poñer as pingas de calidade e sentido necesarias para recuperar o relato celeste. De novo, co marcador por diante, os celestes medraron e chegaron ocasións a moreas, o golazo de Mario Suárez e a ledicia á bancada. Non hai dúbida, o fútbol é a creación de sentido atacante, só así chegan as vitorias e aparecen alustros de beleza efémera sobre a lameira. Semella que Stoichkov vai achegándose ao equipo ideal, na procura do camiño desas tres vitorias consecutivas que nos coloquen nos postos da ilusión.

DESCENSO MERECIDO
Fallounos o Rácing de Santander! A vitoria merecida do Celta diante do motivadísmo Xetafe foi insuficiente para que se producise o milagre. Co apoio da bancada petada e voluntariosamente algareira, os celestes saíron moi nerviosos sabendo que a súa sorte non se dirimía só sobre a lameira viguesa e boa parte das súas posibilidades de permanencia quedaban na capacidade dos cántabros de non perder diante do Betis. No arranque do encontro, a defensa de Stoichkov facía, outra vez, auga de forma clamorosa e a solución de Ángel como mediocentro amosábase ineficaz para impedir que os tres dianteiros do Xetafe atuasen a Pinto cunha facilidade estremecedora. Así chegou o gol de Redondo, quen sen marca ningunha aproveitou un rexeite na fronte da área. Paradoxicamente, o Celta soubo erguer o seu ánimo e con enorme facilidade conseguiu empatar, minutos antes do descanso, grazas a un contragolpe moi ben resolto por Bamogo, que realizou un dos seus mellores partidos. Tras a reanudación, os celestes saíron afoutos, decididos a resolver o encontro decontado. Anunciouno Gustavo López cun intelixentísimo saque de falta, que bateu no poste, e concretouno Lequi rematando de cabeza un saque de esquina. Desbordouse, por uns minutos, a euforia en Balaídos: o milagre no que ninguén acreditaba, semellaba posible. Porén, as noticias radiofónicas dos goles do ex-céltico Edu no Sardinero foron enmudecendo a bancada que respectou os vinte e cinco minutos finais nun silencio sobrecolledor, expresión da súa tristeza e decepción por un descenso xa inevitable. Os que acudimos durante toda a tempada ao estadio sabemos que este descenso foi tan merecido como doloroso. Un equipo que só conseguiu gañar catro partidos na casa non podía aspirar a continuar en primeira. Non hai dúbida de que o Celta, se pretende volver axiña a primeira, precisa refundar o seu proxecto deportivo partindo case de cero. Velaí un reto moi difícil do que falaremos en setembro.

DEBACLE DEFINITIVA
Non podemos seguir enganándonos inutilmente crendo en milagres que non se van producir: a derrota diante do marrulleiro e sospeitoso Levante déixanos en Segunda División. Un penalti fantasma sinalado a piques de rematar a primeira parte –que o nefasto colexiado Rubinos Pérez semella quixo ver antes que se producise a “xogada” (daría para un argumento de auténtica novela negra)– arruinou as escasas posibilidades de que un paupérrimo Celta, a quen lle queima a pelota nas biqueiras de moitos dos seus xogadores, fose capaz, sequera, de empatar. Nin ao máis entusiasta seareiro pode extrañarlle que o equipo de Stoichkov encadee catro derrotas consecutivas xa que o seu xogo, a pesar do corazón que lle meten en cada encontro uns cantos xogadores honestos (Oubiña, Gustavo López, Tamas e moi poucos máis), é de calidade moi inferior ao que realizaba baixo a batuta disciplinada de Fernando Vázquez. Coa mudanza de adestrador, a pesar do espellismo mediático inicial, os celestes perden máis partidos, encaixan máis goles e, sobre todo, xogan moito peor. Sendo así as cousas, o descenso é inevitable, xa que as probabilidades de salvación son agora meramente matemáticas. A imaxe, ao remate do encontro, de Oubiña abandonando en solitario e bagoando o terreo de xogo encheunos de enorme tristeza (máis ca propia derrota). Unha situación tremenda que amosa a soidade deste grande xogador celtista fronte á desimplicación da maioría dos seus compañeiros que hai moitos meses (por razóns que xa é tempo coñecer) decidiron tirar a toalla sen que ningunha autoridade do club tratase de impedilo. O fracaso do presidente Carlos Mouriño é total, a pesar de que pretenda endosarllo ao anterior adestrador (por certo, tamén celtista de raíz). Diante desta catástrofe ben sería que xa se fose preparando a vindeira tempada con outros criterios deportivos. Como di a foliada da Roda “… temos que cambiar de xente”.