Campo do Fragoso CCV

SEN CARÁCTER

Non saímos onte con boas sensacións, tras un partido no que un Celta sen Aspas nin Mallo sancionados demostrou ser moi fráxil e incapaz de definir nos metros finais. Outra vez chove sobre mollado nesta tempada de Unzué, xa que cando o equipo podía engancharse outra vez no corno da lúa das posicións europeas, mesmo despois de dous excelentes encontros no Camp Nou e Mestalla, que abriron tantas esperanzas, volveu fracasar en Balaídos cun partido frouxo. Un resultado negativo, ademais, ao que non foi alleo as grandes intervencións de Asenjo, o porteiro visitante, e unha certa falta de fortuna nun par de xogadas decisivas que puideron nivelar a táboa de marcas.

De saída sorprendeu Unzué confiando ao canteirán Brais Méndez a banda dereita para alternarse nela con Daniel Wass que recuperaba a súa posición de lateral como nos seus inicios, cando xogaba en Dinamarca. Un falso 4-3-3 moi prometedor no que Lobotka, onte o mellor dos celestes (xunto a un par de intervencións de Rubén), levou todo o peso das transicións dende uns primeiros minutos moi prometedores nos que os celestes monopolizaron a bóla. Xaora, os visitantes avisaron de contado que non viñan de excursión e puideron marcar nunha xogada a balón parado, cando non pasaran aínda dez minutos. Como cinco minutos despois puido facelo Jozabed cun xutazo, ao que porteiro amarelo respondeu cun paradón espectacular.

Esta boa saída celeste foise desinchando coma un globo diante dunha defensa dun Villarreal moi ordenado que non renunciaba en xogadas ao chou a enfadar a Rubén. Así o fixo Trigueros dende a frontal no minuto 31, despois dun desgrazado esvarón de Jonny. E así chegou no 34 o decisivo gol de Fornals que cabezou en prancha e sen marca ningunha un centro de Bacca que cun caneo sentou a Daniel Wass. O gol tronzou animicamente aos de Unzué que caeron nun estado de melancolía descoñecido dende hai tempo na lameira do Fragoso. O Celta continuou conservando a pelota, mais o seu xogo enlenteceuse, adoptando a maior parte dos xogadores unha apatía tan rutineira como aborrecida para os seareiros. Con todo apretou un chisco nos minutos finais da primeira parte cando Maxi, despois dunha boa xogada colectiva, obrigou a Asenjo a saír de forma desesperada.

Tras a reanudación Unzúe meteu máis voltios procurando as faíscas dos caneos  e da mobilidade de Emre More, esa pérola millonaria que aínda non brilla como agarda a bancada de Balaídos. O turco buscou o contacto coa pelota, encarou con afouteza aos defensas amarelos e conseguiu sacar un par de faltas perigosas na frontal. Un balance interesante, mais insuficiente. Xaora, a súa mellor intervención chegou no 74 nunha entrada na área pequena pola banda na que xutou coa esquerda, mais Asenjo, acertadísimo de novo, conseguiu desviar o balón para que batese sobre o pao.

Aí quedaron as ilusións celestes de empate, sobre todo cando o Villarreal, que nunca perdeu unha miga da súa orde e disciplina, colocou senllos valados que durante os vinte minutos finais se fixeron inexpugnables. Os de Unzué intentaron superalos á desesperada, mais nin sequera a entrada de Guidetti nin a de Radoja puideron revertir a situación. No entanto, o empate estivo na biqueira de Sergi Gómez no derradeiro minuto dos catro de desconto, cando con Asenjo xa batido enviou unha volea ás minchas de Marcador. Unha segunda xogada da desventura nun partido no que o Celta botou moito de menos a Hugo Mallo e Iago Aspas, os dous canteiráns que lle imprimen máis carácter competitivo e gañador. Agardamos recuperalo o vindeiro sábado no decisivo derbi de Riazor.

Guardar