HAI MOITA LIGA

O empate conseguido fronte ao Xerez, case no derradeiro salaio do encontro de onte, na única ocasión clara de gol que tiveron os andaluces en noventa minutos, evidencia que o Celta para acadar o seu obxectivo, unha das dúas prazas de ascenso directo, non pode renunciar en momento ningún a calidade do seu mellor xogo. Tal é a confianza que todos temos neste Celta, que quedamos co mel nos beizos cando dabamos por cantada a terceira vitoria consecutiva sobre outro rival directo, a pesar de que vimos como os nosos realizaron un dos encontros máis discretos dos últimos meses e de que foron dominados durante a maior parte do tempo polo teimudo conxunto xerezano. Un empate decepcionante, tanto para o cadro de xogadores como para os seareiros, mais do que se poden tirar proveitosas leccións para encarar esa segunda volta que debe ser a do ascenso. Primeira lección, o exceso de confianza pode ser o maior inimigo para as nosas aspiracións. Nesta difícil e igualada categoría non se pode perder a intensidade e disciplina en ningún momento de cada partido e en ningún encontro do campionato.  Como onte quedou claro, un despiste, un instante de vacilación ou un momento de melancolía pode ser decisivo. Tras o gol de De Lucas no minuto 32 da primeira parte, froito dese indubidable plus de calidade que posuímos arriba, o Celta cometeu o erro de confiar o resto do partido en xestionar a vantaxe, ben por medio dun contrataque ou ben pola eficacia dalgún dos saques de falta de Trashorras. Un erro de falta de ambición. Segunda lección, só realizando o mellor fútbol poden asegurarse as vitorias (e os ascensos). A excelencia, tamén no fútbol, é o camiño dos gañadores. O empate non se produciu tanto polos méritos do Xerez , como polo feito de que ao Celta sobroulle confianza e, pola contra, faltoulle moito do seu fútbol xenuíno, faltoulle xogo de banda, faltáronlle diagonais e cambios de orientación e, sobre todo, faltáronlle máis da metade desas vinte a trinta chegadas perigosas que ven precisando en cada partido para meter dous ou tres tantos. Coa excepción do gol, durante a primeira parte, os celestes so amosaron auténtico perigo no longueirazo xenial de Trashorras e nun par de combinacións dos seus volantes. Na segunda, o balance aínda foi máis raquítico, apenas outro envío ao longueiro da luva de Trashorras –moi aplaudido pola bancada cando foi substituído– e algunha subida de De Lucas. Onte fracasaron os trocos do adestrador, provocados pola lesión de Roberto Lago e orientados pola estratexia de aguantar a vantaxe. Máis clara, aínda, no derradeiro cuarto de hora cando agasallou a pelota ao rival e confiou na coordinación da súa defensa para deixar aos dianteiros andaluces unha e outra vez en fóra de xogo. Porén, cando o partido estaba pechado e o axudante termaba da táboa do desconto, abondou para noquearnos unha pelota inocente peiteda por Jose Mari para que o perigoso Mario Bermejo lla cazara arteiramente na área pequena a Ortega. Así é todo, a vitoria non se estragou por esta malfada xogada, senón por que onte o Celta non quixo ou non soubo ir con toda a intensidade necesaria polo partido. Esa súa inhibición (agardemos que transitoria), pagouna con este pasiño atrás. Conservamos intactas as nosas esperanzas e a confianza no magnífico traballo de Paco Herrera e do seu cadro. Hai moita liga por diante.

Estas crónicas celestes para Faro de Vigo, iniciadas o 5 de setembro de 2009, chegan ao seu número cen. Aquel Celta-Málaga da tempada 2005-2006 supoñía o regreso do equipo dirixido por Fernando Vazquez a primeira división. Aquela primeira crónica é a única que non foi publicada no blog. Recuperámola hoxe con algunhas saudades:

DEBUT PROMETEDOR

Dous alustros de xenialidade abondaron para intuír que no regreso do inferno da segunda división podemos aspirar a volver gozar do xogo da serpe no Campo do Fragoso. Un xenial esquerdazo de falta indirecta de Gustavo López, a memoria do equipo que nos fixo soñar, e un cacheirón en carreira do batallador Baiano, tras outra subida veloz de Núñez o tiraliñas, chegaron para noquear a un ordenado Málaga. O domingo pasado gozamos máis coas marabillas que intuímos poden chegar no futuro que coa beleza do xogo que presenciamos. Durante a maior parte do encontro, a pesar de manter o debuxo táctico preferido de Fernando Vázquez (en realidade un “4-2-3-1”), e coa excepción do derradeiro cuarto de hora, tras a incorporación de Silva (ollo coa valía deste rapaciño), faltounos case sempre a pelota e o control do tempo de xogo, as dúas variables que fan a un equipo indiscutible gañador. Empregando este esquema, temos moito que mellorar no encaixe do xogo dos medio pivotes –na estrea da tempada, Giovanella e Iriney (botouse en falta a Borja Oubiña)– para proporcionar así maior solidez a defensa (a grande incógnita da eficacia do equipo) e permitir gañar terreo con maior facilidade á creatividade endiañada de Fabián Cannobio. Con todo, non temamos: o debut foi prometedor e o plantel co que contamos semella, coa incorporación de Lequi, moi compensado e de calidade. Neste novo Celta intúese que hai moito talento e alternativas abondas para que os celtistas entoemos en Balaídos adoito a rianxeira. (Celta-Málaga, 5 de setembro de 2005)