Listado de la etiqueta: unzué

Campo do Fragoso CCVII

/en , , , /por

CARA E CRUZ

A estas alturas do campionato o Celta de Unzué é un equipo recoñecible para os seus seareiros e para os seus rivais. A doutrina da saída da pelota combinada dende a defensa, a convición da marca zonal e a procura de superioridades na transición dos mediocampistas son características do patrón de Unzué. Un xogo agradecido para o público ao que non lle resulta alleo unha evidente fraxilidade defensiva provocada tanto polas perdas de balón en espazos críticos, probablemente inevitables, como polas dúbidas que suscita unha portaría da canteira con serias dificultades de abandonar o acubillo dos tres paos. Un xogo alicerzado, ademais, sobre a impresionante eficacia goleira de Maxi Gómez e Iago Aspas, dous dianteiros en estado de graza, moi distintos nas súas características, aínda que capaces de complementarse e asociarse de forma admirable, xa que os seus vinte e sete caroliños (como diría Derviche), unha cifra bárbara, supoñen case o oitenta por cento dos marcados polo equipo.

O partido do serán do domingo co Espanyol de Quique Sánchez Flores expresou a cara e a cruz deste Celta de Unzué, que pelexa polas posicións europeas, os seus valores e as súas eivas. E neste caso as estatísticas falan por si mesmas. Cun 71,5% de posesión o Celta monopolizou a pelota, o que lle permitiu fabricar dezaoito remates dos que sete foron á portaría e dous convertidos en gol por Maxi Gómez. Mais tamén cómpre reparar en que o seu rival, a pesar de contar apenas co 28,5% da posesión e rematar só tres veces, dúas á portaría, conseguiu marcar outras tantas. Unha eficacia extraordinaria que permitiu aos cataláns igualar un partido no que contaron cunha actuación memorable de Diego López, hoxe o mellor gardarredes galego, polo que piamos tantos celtistas.

Comezou o Celta moi determinado cun xogo rápido e profundo polas bandas, que aventuraba un serán de entusiasmo. Porén, aos dez minutos, unha perda de Loboltka no centro da lameira foi aproveitada por Gerard Moreno que cun só toque filtrou sobre Leo Batistao que lle gañou as costas aos nosos centrais e encarou en solitario a Rubén para superalo cun xute cruzado sobre o pao esquerdo. Un gol desgrazado que non fixo variar liña ningunha do guión previsto polo adestrador navarro. O Celta seguiu tocando de forma paciente coa intención de abrir a fenda dos corredores laterais para desde alí Mallo, Aspas, Wass, Jonny e Pione centrar procurando as cabezadas de Maxi.

Despois de repetir varias veces esta xogada, no trinta e un chegou o primeiro gol do ariete charrúa, que aproveitou para cabezar de forma inapelable un centro moi medido de Hugo Mallo, un dos mellores celestes do serán. Pouco despois, Maxi puido recuncar cun xute cruzado ao pao longo que Diego López despexou coas xemas dos dedos, na primeira das súa case media ducia de actuacións hiperestelares. Tras o intervalo, cando o partido comezaba a conxelarse, o Celta recuperou a xerarquía e no 64, tras un tremendo barullo na área pequena, o porteiro de Lugo conseguiu deter na propia liña de meta até tres remates de gol. Milagrosas intervencións que repetiría minutos despois cando o Celta buscaba a tumba aberta o gol da remontada. Chegou coa entrada dun excelente Emre Mor quen coa súa velocidade revolucionou o xogo dende a banda esquerda. Un dos servizos do turco foi taconeado por Aspas para que no oitenta Maxi rematase a reviravolta, un fermoso pinchacarneiro propio dun acrobata. Outro maxigol de categoría premium que sitúa ao charrúa como o ariete revelación da liga.

Cando o partido esmorecía e a bancada comeza a celebrar a merecida vitoria, chegou a decepción. Gerard Moreno inventou dende a nada o gol do empate, un froito serodio do fútbol directo de dous toques, aproveitando un envío de corenta metros dende a súa defensa e xutando cruzado en carreira sobre o pao esquerdo, un balón ao que Rubén, onte un chisco preguiceiro, non puido chegar. O Espanyol conseguía así a igualada cando apenas se achegara á área céltica.

Foi o do domingo un partido clarificador onde se enfrontaron dúas formas moi diferentes de entender o xogo. Gozamos do mellor xogo atacante celeste, de dous goles soberbios, de boas oportunidades nas áreas, mais tamén fomos penalizados pola nosa febleza na retagarda. A cara e a cruz dunha tempada na que todo continúa aberto, na que mesturamos satisfaccións e decepcións, o celtismo en estado puro.

Campo do Fragoso CCV

/en , , , /por

SEN CARÁCTER

Non saímos onte con boas sensacións, tras un partido no que un Celta sen Aspas nin Mallo sancionados demostrou ser moi fráxil e incapaz de definir nos metros finais. Outra vez chove sobre mollado nesta tempada de Unzué, xa que cando o equipo podía engancharse outra vez no corno da lúa das posicións europeas, mesmo despois de dous excelentes encontros no Camp Nou e Mestalla, que abriron tantas esperanzas, volveu fracasar en Balaídos cun partido frouxo. Un resultado negativo, ademais, ao que non foi alleo as grandes intervencións de Asenjo, o porteiro visitante, e unha certa falta de fortuna nun par de xogadas decisivas que puideron nivelar a táboa de marcas.

De saída sorprendeu Unzué confiando ao canteirán Brais Méndez a banda dereita para alternarse nela con Daniel Wass que recuperaba a súa posición de lateral como nos seus inicios, cando xogaba en Dinamarca. Un falso 4-3-3 moi prometedor no que Lobotka, onte o mellor dos celestes (xunto a un par de intervencións de Rubén), levou todo o peso das transicións dende uns primeiros minutos moi prometedores nos que os celestes monopolizaron a bóla. Xaora, os visitantes avisaron de contado que non viñan de excursión e puideron marcar nunha xogada a balón parado, cando non pasaran aínda dez minutos. Como cinco minutos despois puido facelo Jozabed cun xutazo, ao que porteiro amarelo respondeu cun paradón espectacular.

Esta boa saída celeste foise desinchando coma un globo diante dunha defensa dun Villarreal moi ordenado que non renunciaba en xogadas ao chou a enfadar a Rubén. Así o fixo Trigueros dende a frontal no minuto 31, despois dun desgrazado esvarón de Jonny. E así chegou no 34 o decisivo gol de Fornals que cabezou en prancha e sen marca ningunha un centro de Bacca que cun caneo sentou a Daniel Wass. O gol tronzou animicamente aos de Unzué que caeron nun estado de melancolía descoñecido dende hai tempo na lameira do Fragoso. O Celta continuou conservando a pelota, mais o seu xogo enlenteceuse, adoptando a maior parte dos xogadores unha apatía tan rutineira como aborrecida para os seareiros. Con todo apretou un chisco nos minutos finais da primeira parte cando Maxi, despois dunha boa xogada colectiva, obrigou a Asenjo a saír de forma desesperada.

Tras a reanudación Unzúe meteu máis voltios procurando as faíscas dos caneos  e da mobilidade de Emre More, esa pérola millonaria que aínda non brilla como agarda a bancada de Balaídos. O turco buscou o contacto coa pelota, encarou con afouteza aos defensas amarelos e conseguiu sacar un par de faltas perigosas na frontal. Un balance interesante, mais insuficiente. Xaora, a súa mellor intervención chegou no 74 nunha entrada na área pequena pola banda na que xutou coa esquerda, mais Asenjo, acertadísimo de novo, conseguiu desviar o balón para que batese sobre o pao.

Aí quedaron as ilusións celestes de empate, sobre todo cando o Villarreal, que nunca perdeu unha miga da súa orde e disciplina, colocou senllos valados que durante os vinte minutos finais se fixeron inexpugnables. Os de Unzué intentaron superalos á desesperada, mais nin sequera a entrada de Guidetti nin a de Radoja puideron revertir a situación. No entanto, o empate estivo na biqueira de Sergi Gómez no derradeiro minuto dos catro de desconto, cando con Asenjo xa batido enviou unha volea ás minchas de Marcador. Unha segunda xogada da desventura nun partido no que o Celta botou moito de menos a Hugo Mallo e Iago Aspas, os dous canteiráns que lle imprimen máis carácter competitivo e gañador. Agardamos recuperalo o vindeiro sábado no decisivo derbi de Riazor.

Guardar

Campo do Fragoso CCIV

/en , , , /por

ASPAZO

Abondoulle onte media hora ao Celta para rematar cunha década de frustracións diante dun Atlhetic que fixera de Balaídos un dos seus campos preferidos, onde dende 2003 sempre levaba algunha renda que facía máis agradable a viaxe de regreso a Bilbao da súa afección, unha das máis respectadas en Vigo. E fíxoo grazas a tres goles de moitos quilates, froito dun cuarto de hora electrizante, que demostraron a facilidade do cadro de Unzué para interpretar á perfección un xogo directo do que había moito tempo careciamos na lameira nosa, ao tempo que pór en evidencia neses minutos as carencias defensivas dun visitante en horas baixas.

Tras dous meses e medio de liga, comeza a coñecerse o estilo de Unzué baseado na pretensión teimosa de gañar a superioridade dende atrás, o que supón para o porteiro e para os defensas, como onte se puido comprobar en moitas ocasións, asumir moi importantes riscos na posta en marcha do xogo. Xaora, a pesar dalgúns sustos, ao que non foi allea a presión bilbaina, non se lle pode negar ao adestrador navarro o éxito da súa estratexia, capaz de provocar onte cinco grandes xogadas colectivas das que tres finalizaron en gol, sen dúbida, unha porcentaxe de eficacia óptima.

O primeiro gol chegou pasado o primeiro cuarto, froito dunha longa posesión celeste finalizada cun centro moi longo e moi medido á banda esquerda de Pione, un xogador cada vez máis desequilibrante neste tipo de toques delicados, cabezado nunha dificilísima volea polo noso central Sergi Gómez, que moi poderoso se coou na área entre dous dos defensas vascos que estaban a velas vir. Un gol de excelente fasquía que abría a táboa de marcas, que dous minutos despois puido aumentar o propio Pione cun gran xute sobre o pao longo, despexado por Kepa con moitos apuros.

O segundo gol naceu no 23 na biqueira de Fontás que lanzou un globo que Iago conseguiu gañar en velocidade ao central, finalizando cun xute moi ben direccionado sobre o pao esquerdo, ao que desta volta non chegou Kepa. E tres minutos despois, co Celta enchufado con toda a súa voltaxe, consolidouse o aspazo co segundo do Mago de Moaña, que superando outra vez por velocidade ao central cabezou ás redes un centro de categoría superior de Daniel Wass.

Xaora, cómpre recoñecer que o Atlhetic con táboa de marcas tan adversa e faltando aínda por diante unha hora de xogo non se rendeu. Cando adiantou a liña de presión sobre a saída do balón celeste, non lle foi difícil abrir as primeiras fendas na dubidosa defensa galega. Así chegou antes do descanso o excelente gol de Raúl García, un xogador que resulta sempre tan eficaz para o seu equipo como antipático para os seus rivais. Mais o peor para os nosos chegaría tras a reanudación, cando se incorporaron Aduriz e Iturraspe que conseguiron recuperar o control do xogo para o Atlhetic e colocar a defensa celeste sobre as cordas. Unha intervención providencial de Rubén, que parou sobre a propia liña unha cabezada de Laporte, e outra de Núñez que saíu lixeiramente desviada, puideron apretar a táboa de marcas.

Mais tamén é certo que cando faltaban menos de dez minutos, tivo Iago a posibilidade de acadar a súa tripleta histórica, cando nunha das súas subidas ao galope pola banda debuxou coa biqueira esquerda unha volea de precisión sobre o marco que superou a Kepa, mais que quedou lixeiramente alta, por riba do longueiro. Unha mágoa, xa que de marcar o noso internacional conseguiría un auténtico e xenuíno “hat-trick”, é dicir, un gol de cabeza, outro co pé dereito e outro co esquerdo.

A pesar da irregularidade do seu xogo defensivo, sobre todo na segunda parte, é innegable que o cadro de Unzué amosa contar cun aprezable poder de contención no medio do campo e cunha moi poderosa pegada atacante, sobre todo cando Iago Aspas, onte o mellor na lameira, conta con espazo por diante para afrontar todos os retos posibles do gol.

Campo do Fragoso CCIII

/en , , , /por

AUTOBUSES SIMEONE

Lembraremos o partido de onte do Celta co Atlético polo feito de que 7.500 abonados de Río (“os que montan o lío” da canción de A Roda) tivemos que ver na televisión como Simeone colocaba no Campo do Fragoso o autobús e levaba tan pancho para Madrid os tres puntos no peto. E no futuro contaremos o sucedido aínda cun aceno de enfado e indignación, tanto pola incompetencia dos que se ocupan das obras de reforma do municipal, o que deixou tan eivada á afección celeste, como polo inxusto que foi onte a táboa de marcas para un Celta que mereceu moito máis, canto menos un empate. Unha situación, que agardamos non se cronifique, tanto no que respecta a evolución das obras da cuberta de Río (hoxe é un enigma saber cando poderemos volver os abonados ás bancadas), como ao que atinxe aos resultados do cadro de Unzué en Balaídos que a pesar dun xogo (onte) excelente acadou apenas unha vitoria de cinco partidos disputados.

Non é difícil resumir o encontro como un constante querer e non poder dos de Unzué que ao longo dos noventa e tres minutos de xogo mantiveron unha posesión superior ao 60 % e ensaiaron con escasa fortuna as máis diversas modalidades para saltar os dous valados que sobre a lameira dispuxo o adestrador arxentino. Unha exitosa estratexia defensiva, á que tampouco foron alleas nin a moita estopa que repartiron os defensas e centrocampistas visitantes nin as extraordinarias intervencións do seu gardarredes, o esloveno Jan Oblak, sen dúbida, o mellor xogador do seu equipo. E se as continuas faltas e paradóns dos madrileños non abondasen, algunha decisión arbitral foi decisiva, sobre todo o claro penalti perdonado ao comezo da segunda parte a Gabi, que de ser sinalado supoñería, ademais, o segundo cartón para o capitán atlético.

O partido todo foi un monólogo celeste xogado na maior parte do tempo no campo do Atlético, que colocou dúas liñas paralelas, a primeira defensiva de catro centrais e a segunda (defensiva tamén) de cinco mediocampistas, deixando apenas un pouco máis adiantado a Griezmann, procurando a súa velocidade desequilibrante. E así chegaría o único gol do partido no minuto vinte e sete, nacido nunha boa xogada do dianteiro francés que encarou a Sergio e obrigou ao de Catoira a enviar a corner. O saque posterior de Gabi foi rematado ás redes por Kevin Gameiro, aproveitando o único erro que onte tivo a cobertura celeste. Un gol que os de Simeone souberon defender con unllas e dentes durante máis dunha hora, sen apenas outra intención que manter o privilexio do resultado.

Na biqueira dun Tucu Hernández extraordinario, presente en todas as partes, naceron as melloras xogadas celestes e moitas oportunidades, case goles cantados, mais a maior parte deles desfeitos polas intervencións dun Oblak en estado de graza. A relación das paradas decisivas do esloveno é interminable: no minuto 17, Sergi Gómez cabezou un globo á escuadra, tras unha falta sacada por Pione; no 43, xutou con moito veleno Daniel Wass; no 51, fíxoo Aspas, con toda a intención; no 76, Maxi, non puido rematar na área pequena; no 88, co partido fervendo e co Celta asediando, a parada de Oblak baixo os paos desviando o xute de Mallo foi monumental; e xa no 92, no desconto, o taconazo de Guidetti quedou tamén na beiramar.

Ninguén lle pode discutir a Unzué que o intentou todo. Faltando vinte minutos as entradas no terreo de xogo de Emre Mor (velocísimo e cada vez máis desequilibrante) e Guidetti supuxeron un grao máis de intensidade no xogo. O noso adestrador moi afouto recompuxo a defensa con só tres centrais e abriu o campo dende as bandas de forma moi xenerosa. Nunca viramos en Balaídos a todos os tres dianteiros centros (Aspas, Guidetti e Maxi) xuntos. Como non víramos nesta tempada a un Celta tan insistente e voluntarioso. Non puido ser, mais gozamos dun Celta con vontade e intención de ser, que non é pouco.

Onte 1903: A estrea do Celta de Unzué

/en , , /por

Vimos onte algunhas trazas ilusionantes do Celta de Unzué. Fronte ao poderoso Bayer Leverkusen, un cadro da pasada Champions League, amosou contar cunha formidable pegada atacante e unha preocupante febleza defensiva. Sabendo que o cadro está en probas, quedámonos, non obstante, co primeiro gol de Guidetti, unha marabilla de xogo combinativo nacida nunha recuperación de Pampín (un prometedor canteirán) na área propia que xerou un contraataque resolto con nove toques, sete deles directos, e finalizado por un envío interior de Wass e un remate do dianteiro sueco moi bos. Unha xogada de manual! Como tamén foron excelentes goles, o segundo, no que Guidetti pillou as costas á defensa alemá, aproveitando unha gran asistencia de Beauvue, e, sobre todo, o terceiro, un remate letal do charrúa Maxi Gómez na área pequena, tras unha xogada sensacional de Pione que despois de sentar ao seu marcador centrou dende a esquerda. Polo que vimos onte, o Celta de Unzué defende en zona, presiona moi arriba e non renuncia a sacar a bóla xogada, o que constitúe unha importante diferencia con respecto ao sistema de Berizzo, o que obriga a reaxustar hábitos e rotinas. Descoñecemos como se comportará cando teña a obriga de levar toda a iniciativa en Balaídos e conte cos efectivos definitivos (non descataría o traspaso neste agosto dalgúns dos xogadores clave). En todo caso, esta estrea alemá do Celta de Unzué foi prometedora.