Listado de la etiqueta: maxi_gómez

Campo do Fragoso CCIX

/en , , , /por

SEDE DE FÚTBOL

Hai derrotas agredoces que teñen sabor a empate e hai empates que destilan o sabor amargo da derrota. Este foi o caso da igualada do serán de onte que deixa ao Celta máis lonxe do seu obxectivo europeo e ao Málaga como pechacancelas, case sen posibilidade ningunha do milagre da salvación. Un empate, pois, que derrota a ambos os dous equipos, tras noventa minutos decepcionantes, sobre todo dos discípulos de Juan Carlos Unzué, que volveron a ser apupados por unha parte da bancada celeste. Asubíos que constitúen apenas o síntoma do descontento que moitos seareiros veñen manifestando de forma privada e ao longo de practicamente toda a tempada co xogo raquítico e a traxectoria errática do Celta do adestrador navarro. Tras o xogo excelente e a intensa ilusión que callou na bancada durante as tres tempadas de Berizzo, na lameira do Fragoso hai moita sede de fútbol, esa materia dos soños que onte non apareceu até os vinte minutos finais.

Xaora, non é doado narrar o que sucedeu nos setenta minutos iniciais sobre a alfombra de Balaídos. Unha auténtica tortura de posesión inútil, de pases e máis pases en espazos inertes por parte de dous equipos que non conseguiron xutar con perigo nin unha soa vez entre os dous paos, xa que non poden ser considerados de tal categoría nin o remate de Pione Sisto no 35’, que saíu moi desviado e levaba escaso veleno, nin o xute raso dende a frontal de Chory Castro por parte dos malagueños no 39’. E o peor do caso, foi que sería difícil identificar neste primeiro período quen era o pechacancelas e quen o aspirante a Europa League, xa que ambos os dous equipos renunciaron a asumir riscos ofensivos, limitándose con escasa intensidade a procurar un roubo ou un erro nalgunha das saídas tediosas do balón, sobre todo por parte de Sergio, un chisco nervioso na súa reaparición na portaría, tras a lesión de Rubén durante o quecemento.

Tras a reanudación non mudaron moito as tornas e o fútbol apenas apareceu na lameira. No entanto, Aspas, moi inquedo e rebuldeiro –recibiu unha amarela por unha discusión con Miguel Torres, o mediático defensa malacitano–, foi entrando en xogo e dispuxo de até catro oportunidades claras de gol, que para o noso abraio desta volta en caso ningún fixeron variar a táboa de marcas, feito ao que non foron alleos dous paradóns de Roberto e unha certa dose de imprecisión do Merlín de Moaña. Diante dun Celta que non carburaba, onde as liñas estaban moi separadas, faltando pouco máis de vinte minutos para o remate, Unzué puxo e marcha o plan b e procurou coa entrada de Radoja e Boyé un fútbol máis directo, rápido e intenso. A bancada animouse e semellaba que o gol celeste chegaría decontado. Tras un gran centro de Lobotka, tívoo Maxi no 80’ nunha cabezaba na área pequena. E tívoo un minuto despois Aspas a porta baleira que errou no remate na área pequena, tras un servizo de Maxi Gómez. Un erro incomprensible da nosa figura, que demostra o carácter azaroso desta disciplina deportiva, que tamén queremos sexa das belas artes.

E como non chegaba o gol celeste, no 89’ foron os malagueños os que tiveron a vitoria a uns centímetros, tras unha gran xogada de contraataque de Keko rematada ao pao esquerdo por Lestienne, todo un golpe de fortuna para os nosos que nese lance puideron perder o partido. Unha xogada malacitana que derramou o vaso e anoxou a algúns seareiros da grada de Río que apuparon con vehemencia a Unzué, un adestrador que non acaba de convencer nin namorar á bancada transcorridas as tres cuartas partes do campionato.

Aínda que cos números na man é posible engancharse á loita polas posicións de privilexio europeo, o máis decepcionante do Celta deste final de inverno, incapaz de enlazar dúas vitorias consecutivas, é a pobreza do seu xogo, dependente da xenialidade de Aspas e da eficacia goleira de Maxi Gómez. O Celta do navarro non é capaz de contaxiar entusiasmo nin sequera doses da ilusión imprescindible para acadar os obxectivos da excelencia. Fáltalle a sede de fútbol que nos presta aos afeccionados celestes, que ben sabemos en que consiste o xogo da serpe e a afouteza celeste. E xa non abondan as declaracións autocompracentes de que somos un equipo pequeno con rapaces da canteira. O Celta ten hoxe vimbios para aspirar a máis.

Campo do Fragoso CCVIII

/en , , , /por

VIRAVOLTA

Na tradicional tertulia do descanso no corredor de Río Alto poucos confiabamos en que o Celta dese a viravolta a un encontro no que o Eibar estaba sendo moi superior. Os discípulos de José Luis Mendilibar coa súa defensa adiantada até case a medula do campo, co porteiro colocado como libero e cunha presión moi intensa sobre os dous centrais celestes déronlle un baño a un Celta que impotente e moi desconcertado non conseguía combinar con xeito a pelota e saír do labirinto vasco mais alá da súa primeira liña. Un partido que mudou de xeito radical dende o comezo do segundo acto, coa entrada na lameira viguesa de Emre Mor capaz cos seus caneos veloces de darlle a volta ao carpín e noquear aos armeiros nun par de lances decisivos finalizados de forma brillante, como é adoito, por Iago Aspas e Maxi Gómez.

Non estivo ben o Celta na primeira parte onde puído saír goleado polos eibarreses, que non souberon aproveitar as oportunidades moi claras que tiveron primeiro de Joan Jordán, que obrigou a Rubén a empregarse a fondo; despois de Kike García e, sobre todo, do xaponés Inui que no minuto 42, a porta baleira na frontal da área pequena, guindou o balón a Marcador. Ao moi traballado tacticamente cadro de Mendilibar faltoulle saber finalizar con gol a súa presión afogante e o seu xogo afouto, que non impediu que o Celta de forma intermitente dese sinais de vida en tres ocasións perigosas: a que no 17 permitu a Maxi Gómez no centro da área encarar o gardameta Dmitrovic; aqueloutra errada de forma clamorosa no 29, case na área pequena, por un Pione Sisto fora de punto, que soíño diante do porteiro guindou o balón a grada de Gol; sen esquecer, tampouco, o fermoso xute de bolea de Daniel Wass no 38, a un servizo de alta escola de Aspas, que pola súa fermosa execución merecía maior fortuna.

Con certeza que durante o descanso Unzué decidiu mudar o panorama, deixando a Pione na caseta, nunha das súas actuacións mais desafortunadas como celeste, e procurando coa incorporación de Emre Mor abrir unha fenda pola banda esquerda e cos balóns máis longos dos saques de Rubén obrigar aos vascos a atrasar as súas liñas. Tardou apenas dez minutos en que cundise esta nova estratexia. No 55 un cambio fantástico de banda de Maxi e un desdobre entre Emre Mor e Jonny permitíu que o de Matamá chegase á liña de fondo e dende alí servise atrás ao turco-dinamarqués, que non dubidou en canear e centrar a velocidade de vertixe, entre tres defensores, para que Aspas á espreita rematase sobre o primeiro pao, superando a presión do seu marcador. Un caroliño de moitos quilates, o décimo sexto do mago de Moaña, que noqueou ao Eibar e deixou aos de Unzué como donos do xogo, agardando crear superioridades nunha estratexia á contra, que deixaba toda a iniciativa a un Eibar cada vez máis incómodo.

O segundo tanto puido chegar noutra combinación entre Emre Mor e Aspas, unha sociedade moi prometedora, e sobre todo tras un centro magnífico de Daniel Wass que Sergi cabezou á rede nunha posición moi dubidosa, que o árbitro interpretou como fóra de xogo. Cada vez máis cómodos, insistiron os celestes que no minuto 78 liquidaron o partido co gol de Maxi Gómez. O charrúa cun dos seus furóns letais culminou unha xogada na que Hugo Mallo o fixo case todo: roubou en campo propio, pasou sobre Aspas, correu pletórico cincuenta metros pola banda, recolleu na área rival un globo de Daniel Wass e centrou de forma primorosa sobre o internacional uruguaio. Unha marabilla de concepción e execución dun contrataque lateral que demostra a madurez do noso capitán de Marín, onte un dos nosos mellores.

Un partido no que o Celta, sen asoballar coa posesión inútil de partidos anteriores, como sucedeu fronte ao Espanyol, conseguiu recuperar a eficacia da súa parella goleira. Unha viravolta fronte a un Eibar poderoso e con aspiracións de rival directo, que deixa aos de Unzué na sétima posición, un privilexio que agardamos poida conservar até a finalización da tempada. O obxectivo europeo está ao alcance do xogo deste Celta que ten posibilidades no banco de procurar alternativas cando máis as precisa.

Campo do Fragoso CCVII

/en , , , /por

CARA E CRUZ

A estas alturas do campionato o Celta de Unzué é un equipo recoñecible para os seus seareiros e para os seus rivais. A doutrina da saída da pelota combinada dende a defensa, a convición da marca zonal e a procura de superioridades na transición dos mediocampistas son características do patrón de Unzué. Un xogo agradecido para o público ao que non lle resulta alleo unha evidente fraxilidade defensiva provocada tanto polas perdas de balón en espazos críticos, probablemente inevitables, como polas dúbidas que suscita unha portaría da canteira con serias dificultades de abandonar o acubillo dos tres paos. Un xogo alicerzado, ademais, sobre a impresionante eficacia goleira de Maxi Gómez e Iago Aspas, dous dianteiros en estado de graza, moi distintos nas súas características, aínda que capaces de complementarse e asociarse de forma admirable, xa que os seus vinte e sete caroliños (como diría Derviche), unha cifra bárbara, supoñen case o oitenta por cento dos marcados polo equipo.

O partido do serán do domingo co Espanyol de Quique Sánchez Flores expresou a cara e a cruz deste Celta de Unzué, que pelexa polas posicións europeas, os seus valores e as súas eivas. E neste caso as estatísticas falan por si mesmas. Cun 71,5% de posesión o Celta monopolizou a pelota, o que lle permitiu fabricar dezaoito remates dos que sete foron á portaría e dous convertidos en gol por Maxi Gómez. Mais tamén cómpre reparar en que o seu rival, a pesar de contar apenas co 28,5% da posesión e rematar só tres veces, dúas á portaría, conseguiu marcar outras tantas. Unha eficacia extraordinaria que permitiu aos cataláns igualar un partido no que contaron cunha actuación memorable de Diego López, hoxe o mellor gardarredes galego, polo que piamos tantos celtistas.

Comezou o Celta moi determinado cun xogo rápido e profundo polas bandas, que aventuraba un serán de entusiasmo. Porén, aos dez minutos, unha perda de Loboltka no centro da lameira foi aproveitada por Gerard Moreno que cun só toque filtrou sobre Leo Batistao que lle gañou as costas aos nosos centrais e encarou en solitario a Rubén para superalo cun xute cruzado sobre o pao esquerdo. Un gol desgrazado que non fixo variar liña ningunha do guión previsto polo adestrador navarro. O Celta seguiu tocando de forma paciente coa intención de abrir a fenda dos corredores laterais para desde alí Mallo, Aspas, Wass, Jonny e Pione centrar procurando as cabezadas de Maxi.

Despois de repetir varias veces esta xogada, no trinta e un chegou o primeiro gol do ariete charrúa, que aproveitou para cabezar de forma inapelable un centro moi medido de Hugo Mallo, un dos mellores celestes do serán. Pouco despois, Maxi puido recuncar cun xute cruzado ao pao longo que Diego López despexou coas xemas dos dedos, na primeira das súa case media ducia de actuacións hiperestelares. Tras o intervalo, cando o partido comezaba a conxelarse, o Celta recuperou a xerarquía e no 64, tras un tremendo barullo na área pequena, o porteiro de Lugo conseguiu deter na propia liña de meta até tres remates de gol. Milagrosas intervencións que repetiría minutos despois cando o Celta buscaba a tumba aberta o gol da remontada. Chegou coa entrada dun excelente Emre Mor quen coa súa velocidade revolucionou o xogo dende a banda esquerda. Un dos servizos do turco foi taconeado por Aspas para que no oitenta Maxi rematase a reviravolta, un fermoso pinchacarneiro propio dun acrobata. Outro maxigol de categoría premium que sitúa ao charrúa como o ariete revelación da liga.

Cando o partido esmorecía e a bancada comeza a celebrar a merecida vitoria, chegou a decepción. Gerard Moreno inventou dende a nada o gol do empate, un froito serodio do fútbol directo de dous toques, aproveitando un envío de corenta metros dende a súa defensa e xutando cruzado en carreira sobre o pao esquerdo, un balón ao que Rubén, onte un chisco preguiceiro, non puido chegar. O Espanyol conseguía así a igualada cando apenas se achegara á área céltica.

Foi o do domingo un partido clarificador onde se enfrontaron dúas formas moi diferentes de entender o xogo. Gozamos do mellor xogo atacante celeste, de dous goles soberbios, de boas oportunidades nas áreas, mais tamén fomos penalizados pola nosa febleza na retagarda. A cara e a cruz dunha tempada na que todo continúa aberto, na que mesturamos satisfaccións e decepcións, o celtismo en estado puro.

Campo do Fragoso CCII

/en , , , /por

CONTINÚAN AS DÚBIDAS

Na noite do pasado venres o Celta tampouco foi capaz de resolver as dúbidas que dende comezo de liga provoca a febleza do seu modelo defensivo. Como sucedera xa diante da Real Sociedad e do Getafe, nos derradeiros minutos arruinou a vantaxe, engadindo outra decepción máis á bancada do municipal do Fragoso e consolidando, a pesar de que a posición na táboa clasificatoria non é de piloto vermello, o que a todas luces xa pode ser considerado como un mal arrinque para a idea de xogo de Juan Carlos Unzué.

Diante do recén ascendido Girona de Pablo Machín, un equipo que modulou con afouteza a súa actitude e esquema táctico ao longo dos noventa minutos, o Celta demostrou que a pesar de pasadas sete xornadas continúa aínda en construción, sen alma nin personalidade definidas, capaz de expresar tanto ilusionantes desempeños como de padecer preocupantes fraxilidades. O seu ataque acredita unha envexable eficacia goleadora: trece tantos en sete partidos é unha cifra que o situaría entre os seis primeiros clasificados. Mais tamén é innegable a desfeita sen paliativos da súa defensa, en Balaídos unha auténtica viña, onde en tres encontros, que coincidiron co mes da vendima, recibiu sete goles.

Fronte ao Girona manifestouse mellor ca en ningún dos partidos anteriores esta preocupante bipolaridade do cadro de Unzué. O Celta marcou tres goles de moi alta escola, noutras tantas accións memorables dos seus atacantes. No minuto nove a condución de Maxi Gómez, o centro posterior moi medido de Wass dende a dereita e a cabezada inapelable de Pione dende a área pequena, gañándolle a partida ao central, amosaron a beleza do xogo combinativo celeste. Un caroliño de moitos quilates. Como a asistencia de Jozabed dende medio campo, recibida co peito por Maxi, foi transformada polo charrúa de forma inapelable no gol que equilibraba a táboa de marcas, cando o partido toleara en seis incribles minutos no que se marcaron catro goles. Como foi para enmarcar o saque de falta de Daniel Wass que no minuto 75 semellaba daría a vitoria. Unha marabilla propia da luva de seda do internacional dinamarqués capaz de imprimir ao balón un inesperado cambio de traxectoria.

Mais tamén os tres goles do equipo catalán puxeron en evidencia o fracaso do esquema defensivo de Unzué, atribuíbles tanto a erros individuais de pé de banco como a ineficacia dunha presión zonal, que no encerado táctico a todos afecta mais da que na lameira ninguén se responsabiliza. Errou Jonny, moi baixo esta tempada, cando permitiu que Portu rematase un centro sen excesivos problemas. Como errou Hugo na marca cando deixou cabezar a pracer a Maffeo para que despois Stuani rematase a porta baleira o segundo xironés. Como Cabral tamén puido facer algo máis no decisivo gol do empate de Juanpe, que culminaba unha xogada na que naufragou toda a nosa cobertura. Mais tamén é certo que os celestes perderon case todos os duelos individuais propostos polos visitantes e apenas foron capaces de facerse con algunha pelota dividida, botando moito en falta a presenza do lesionado Tucu Hernández.

Ben é certo que foi un partido de tolear, onde as posibilidades de marcar se repartiron e ambos os dous gardametas evitaron unha táboa de marcas con cifras de escándalo. Na primeira parte, Rubén chegou de forma incrible a un xutazo do lateral Maffeo e Gorka Iraizoz evitou que marcasen Sisto ou Maxi cando o estadio xa cantaba o gol. No tempo de desconto, Aspas, moi nervioso e implicado durante todo o encontro, tivo na súa biqueira ese gol que a fortuna lle está negando, mais outra vez apareceu Gorka no chan para evitalo.

O partido diante do Girona non resolveu dúbidas para o estilo de xogo que teimosamente defende Unzué. A esta altura é dificil prognosticar se esta vai ser unha tempada tranquila ou axitada, se o Celta vai pelexar pola media táboa ou por evitar o descenso. Agardemos que se consoliden os valores expresados e se vaian corrixindo os defectos mostrados. Hai vimbios de abondo e marxe para facelo.

Campo do Fragoso CCI

/en , , , /por

SÍSIFO E O CELTA

Entre os mitos acuñados polos gregos hai tres mil anos, quizais sexa o de Sísifo o que mellor explica o sucedido o xoves sobre a alfombra de Balaídos. Sísifo é lembrado polo castigo ao que foi sometido polos deuses: perder a vista e empurrar cara arriba unha pedra enorme que, antes de chegar á cima, rodaba cara o val, onde regresaba a recollela e outra vez empurrala e así unha e outra vez. O mito de Sísifo foi actualizado por Albert Camus, que o consideraba como a metáfora do esforzo inútil dos seres humanos, aínda que abría para este comportamento absurdo unha xanela de esperanza.

Ao xeito do que lle sucedera a Sísifo, o Celta de Unzué, a quen lle custou ferro e fariña controlar ao Getafe durante 85 minutos, deixouse empatar nunha xogada froito dun erro absurdo de toda a súa defensa. Como sucedera tamén o día da Real Sociedad, un erro colectivo, froito quizais do cansazo ou dunha errada disposición táctica, estragaba tanto e tanto esforzo anterior e sumía ao público do municipal entre a perplexidade e á melancolía saudosa daquel xogo intenso do Toto Berizzo. E o peor é que chovía sobre mollado nun mal comezo de liga onde co seu xogo errático este Celta demostra que aínda non colleu o punto ao estilo de xogo debuxado polo seu equipo técnico. Un Celta que até agora non soubo pechar as súas vantaxes en Balaídos e que deu a sensación de chaíña cando actuou como visitante, o que quizais poida ser máis preocupante.

Fronte ao Getafe, Unzué parecía traer ben aprendida a lección de Cornellá. Confiou a dirección a Tucu Hernández e introduciu a Sergi Gómez no eixo da defensa. O chileno non defraudou e (moi xeneroso) armou todo o xogo defensivo do equipo, aínda que a súa posición atrasada non lle facilitaba conectar coa tripla atacante, onde cadaquén libraba a guerra pola súa conta. A pesar desa eiva e das intermitencias de Josabez, o Celta foi abrindo fenda pola banda dereita. E por alí chegou a primeira oportunidade, nas biqueiras de Brais Méndez. Mágoa que Guaita estivese tan atento para impedir o tanto do canteirán no día do seu debut.

Xaora, o gol chegou, tamén pola dereita, nun gran servizo de Hugo Mallo, quizais o mellor atacante celeste, que despois de recuperar no vértice da área filtrou sobre Maxi para que o charrúa cunha seguridade asombrosa marcase de xute cruzado. Outro maxigol de factura impecable que, pasada a media hora, abría as mellores expectativas. Porén, este Celta en construción non soubo dar o paso adiante que a situación requería e limitouse a achantar ao balón fronte a un Getafe con pouco fútbol e moita leña.

Mais no segundo acto mudaron as tornas. Fronte a un xogo celeste cada vez máis triste e apático, que apenas inquedaba a Guaita, foron os de Bordalás os que adiantaron as liñas. E se isto non abondase, Unzué non acertou cando deu entrada a Emre Mor. O turco introduciu velocidade, mais tamén, ao sobrarlle en cada xogada un derradeiro caneo, acabou descompoñendo o debuxo celeste que con tanto afán sostiña Hernández. O partido caíu, entón, nesa fase de ires e vires dunha portaría a outra que agoiraban a posibilidade dun erro defensivo celeste que se produciu cinco minutos antes da conclusión, cando xa non había posibilidade de emenda.

Un empate que deixa ao Celta na cola da táboa, aínda que con idéntica puntuación á da liga anterior. Continúan sen resolver as dúbidas nun equipo sen identidade clara e con algunhas ansiedades de máis. Sabemos que Aspas está pouco afortunado na finalización, mais tamén que co actual esquema non conta con compañeiros para asociarse. Como tampouco está resolto como conseguir unha saída limpa e segura de balón dende a defensa, sexa cuns centrais ou con outros, alicerce do esquema do adestrador actual. O Celta non pode admitir o absurdo de ser cego coma Sísifo e botar a rodar a pedra cando quedou tan preto da cima.

Campo do Fragoso CC

/en , , , /por

MAXIGOL

Cando aínda falabamos na bancada sobre a confusa numeración das ringleiras de Río Alto, onde ningunha persoa responsable do club aclara aos abonados cales son a ciencia certa as súas novas butacas (o que xa chove sobre mollado), o Celta xa sacara dous córners que intimidaron a Pacheco, o excelente gardarredes do Alavés. Comezaba así un partido no que sobre todo durante o primeiro acto o cadro de Juan Carlos Unzué monopolizou a posesión sobre a nova alfombra de Balaídos, mais no que sempre houbo alternativas de gol en ambas as dúas portarías, mesmo até os agónicos minutos do desconto.

Unzué confiou por vez primeira a Stanislav Lobotka a dirección do xogo celeste, responsabilidade que o pivote asumiu con inusual afouteza e brillantez para tratarse dun debutante, o que aventura que cando coñeza mellor aos seus compañeiros poderemos gozar de grandes partidos do seu elegante xogo de precisión. Dirixido polo internacional eslovaco, o Celta achegábase a área vasca, mais non era capaz de furar a meta de Pacheco. Intentouno Iago Aspas, motivadísimo, primeiro tras un pase longo de Cabral, despois cun gran caneo a Pedraza que o levou a xutar sen fortuna dende a área pequena. Mais os de Zubeldía non viñeron a Vigo só a ver as Cíes e, pouco despois, tiveron un gol feito nunha gran xogada do lateral Pedraza, que colleu as costas de toda a defensa celeste, e pasou a Bojan que xutou raso un balón que o noso Sergio desviou in extremis.

O Celta respondeu no trinta e tres cunha xogada de Pione Sisto de moitos quilates que despois de enguedellar ao seu defensor conseguiu centrar para que na área pequena aparecese entre os defensas a cabeza de Maxi Gómez que coou o balón entre as pernas de Pacheco. Un maxigol que con apenas tres partidos de liga confirma ao dianteiro centro charrúa como un pichichi indiscutible. Coa táboa de marcas por diante, o Celta gozou dos seus mellores minutos, mais non foi capaz de pechar o partido. Puido facelo Jozabed cabezando un centro de Mallo e, sobre do, estivo nas biqueiras de Iago Aspas que no corenta, tras combinar tamén co dragón de Marín, na área pequena non acertou coa puntería.

Abriuse o segundo acto con novas tentativas do Celta para pechar o partido, mais foi unha angueira con escasa fortuna. No sesenta e sete o noso admirado Daniel Wass xutou dende na frontal dende polo menos vinte e tantos metros unha bolea que petou na madeira, un xute extraordinario que merecía gol. Maxi disparou até en dúas ocasións os seus cacheiróns, mais non conseguiu tampouco superar a Pacheco. E mesmo Aspas foi, probablemente, derrubado na área por Pedraza, xogada pola que o internacional de Moaña recibiu un cartón amarelo, a todas luces inxusto. O partido foi esvarando así nunha derradeira fase de incerteza na que os vascos semellaban queren dar un paso adiante procurando a igualada, mais faltoulles a determinación necesaria. Desta volta o cadro de Unzué mantivo a intensidade na presión e soubo defender este maxigol decisivo que pecha moitos medos e abre algunhas esperanzas para esta tempada.

O que vimos de fichaxes como as de Maxi Gómez e Lobotka é máis que prometedor, sendo xa figuras emerxentes da Liga. Como tamén o é o feito de que Iago Aspas asuma o liderado indiscutible do equipo cun desempeño que vai moito máis alá da súa posición na banda. Como o debut de Emre Mor, case co encontro vencido, abre expectativas sobre as posibilidades de quen se presenta como artistiña do caneo. Razóns para volver con ilusión ao Campo do Fragoso non nos van faltar.

Onte 1903: A estrea do Celta de Unzué

/en , , /por

Vimos onte algunhas trazas ilusionantes do Celta de Unzué. Fronte ao poderoso Bayer Leverkusen, un cadro da pasada Champions League, amosou contar cunha formidable pegada atacante e unha preocupante febleza defensiva. Sabendo que o cadro está en probas, quedámonos, non obstante, co primeiro gol de Guidetti, unha marabilla de xogo combinativo nacida nunha recuperación de Pampín (un prometedor canteirán) na área propia que xerou un contraataque resolto con nove toques, sete deles directos, e finalizado por un envío interior de Wass e un remate do dianteiro sueco moi bos. Unha xogada de manual! Como tamén foron excelentes goles, o segundo, no que Guidetti pillou as costas á defensa alemá, aproveitando unha gran asistencia de Beauvue, e, sobre todo, o terceiro, un remate letal do charrúa Maxi Gómez na área pequena, tras unha xogada sensacional de Pione que despois de sentar ao seu marcador centrou dende a esquerda. Polo que vimos onte, o Celta de Unzué defende en zona, presiona moi arriba e non renuncia a sacar a bóla xogada, o que constitúe unha importante diferencia con respecto ao sistema de Berizzo, o que obriga a reaxustar hábitos e rotinas. Descoñecemos como se comportará cando teña a obriga de levar toda a iniciativa en Balaídos e conte cos efectivos definitivos (non descataría o traspaso neste agosto dalgúns dos xogadores clave). En todo caso, esta estrea alemá do Celta de Unzué foi prometedora.