eduardo_berizzo – Páxina 3

Onte 1795: O Celta no corno da lúa

9 de Decembro de 2016/en Celta de Vigo, Fútbol, Onte/por bretemas

Grazas a un traballo defensivo moi sofrido, o Celta emendou onte en Atenas o fracaso de hai quince días en Balaídos fronte ao Standard. A cabezada á rede de Guidetti, tras un centro marabilloso de Hugo Mallo, equilibrou aos tres minutos as posibilidades de clasificación para os dezaseisavos da Europa League, feito o que tamén contribuíu a deportividade e fair play do Ajax en Liexa. Os de Berizzo amosaron na capital grega a súa faciana máis seria, nun partido moi difícil e pouco vistoso, resolto polo esforzo titánico no centro do campo, dominado primeiro polo incansable Radoja e logo por Tucu Hernández. Xaora, nin a táboa de marcas, aparentemente cómoda ao longo de todo o encontro, nin a primacía na posesión, impediron que os derradeiros minutos fosen agónicos, pendendo do fío dun posible segundo tanto do Standard. A pesar dos agoiros e da ausencia de Merlín Aspas, o Celta volveu facer historia coa súa humildade e afouteza. Con Berizzo seguimos pendurados do corno da lúa.

Guardar

Campo do Fragoso CLXXXV

4 de Outubro de 2016/en Artigos Faro de Vigo, Campo do Fragoso, Celta de Vigo, Fútbol/por bretemas

A CAMPO ABERTO

Intensidade, ledicia, emoción e beleza foron algúns dos substantivos despregados na lameira do vello Balaídos na noitiña do domingo, durante un partido memorable que colocou outra vez ao Celta entre os grandes. Unha vitoria celeste moi traballada, forxada sobre a confianza e autoestima do cadro nas súas posibilidades para superar a un dos mellores equipos do mundo. Un encontro que, como aqueloutro do 4-1 da pasada tempada, lembraremos no futuro cando queiramos explicar a afouteza e a intelixencia coa que escribía os partidos un adestrador chamado Eduardo Berizzo.

Foi unha confrontación fermosa entre dous conxuntos xenerosos que aman a beleza no xogo, procuran o gol e queren levar a iniciativa. Así saíu o Barça de Luís Enrique, un adestrador respectado en Vigo polas súas conviccións, aseñorando a bola no cuarto de hora inicial de tenteo, liderado por un Neymar moi activo, disposto a facer esquecer ao lesionado Lionel Messi. Mais os de Berizzo non agardaron moito para abrirse a campo aberto, adiantanto a súa liña de presión sobre o triángulo formado por Busquets e os seus centrais, Piqué e Mathieu. Berizzo sabía que nas biqueiras desas tres torres, onde nacían todas as xogadas do Barça, podería atopar algún furado. Unha estratexia arriscada na que foi esencial o sacrificio de Hernández e dun renacido Daniel Wass, o domingo na media punta, e a verticalidade do incansable Iago Aspas, que foron incrementando o umbral da intensidade da súa presión até conseguir rebentar polo medio e medio a defensa catalá.

Así naceron os tres primeiros goles do Celta en once minutos inesquecibles. O primeiro, no 22, cando Radoja recuperou unha pelota que enviou a banda esquerda, onde Aspas trazou unha diagonal diabólica cruzada á rede por Sisto preto da área pequena. Recuperación, carreira e remate, unha fórmula que se repetiría nove minutos despois, cando Mallo aproveitou unha pelota perdida por Busquets que enviou sobre a mesma banda onde Aspas correu, caneou e disparou sobre o pau longo, un gol de moita valía. Situación que se repetiu un minuto despois, cando Wass, tras outra perda da defensa catalá enviou sobre o Astro de Moaña, preparado para o remate, o que evitou Mathieu marcando en propia meta. Tres goles que fixeron estralar os foguetes da ledicia e o orfeón da bancada.

Todo mudou na reanudación cando entrou na lameira Iniesta, substituíndo a un Rafinha moi abaixado en Balaídos. O Barcelona púxollo moi difícil ao Celta. En pouco máis dun cuarto de hora meteu dous goles, dirixido pola temperanza do seu capitán e impulsado pola enerxía de Piqué, que soubo adiantarse a Sergio nunha cabezada dun saque de recanto. Un gol que meteu aos de Luís Enrique no partido e durante uns minutos fixo dubidar aos de Berizzo. Xaora, a xogada decisiva do partido, o cuarto gol do Celta, produciuse cando o Barça máis asediaba. Porén, a confianza de Hernández levouno a continuar presionando a saída da pelota de Ter Stegen, que foi incapaz de superalo, facilitando así a cabezada ao pao esquerdo do chileno. Un lance que algúns poden considerar unha xogada desafortunada do porteiro alemán e outros cremos unha xenialidade froito da teimosa presión a campo aberto do cadro de Berizzo.

Tras o terceiro gol catalán, un centro marabilloso do noso benquerido Denís Suárez, rematado de forma inapelable por Piqué, o partido discorreu polos territorios do sufrimento e da resistencia que por ventura o Celta sabe xestionar cada vez con maior soltura. Así chegou unha vitoria tan merecida como axustada. A saída do estadio preguntabámonos, diante deste grande espectáculo futbolístico, cantos millóns se incrementaría no mercado do extremo oriente o valor deste Celta de Berizzo.

Campo do Fragoso CLXXXII

11 de Setembro de 2016/en Artigos Faro de Vigo, Campo do Fragoso, Celta de Vigo, Fútbol/por bretemas

ANEMIA

A malleira que recibiu o Celta do Atlético de Madrid durante a segunda parte da sesión vermú de onte constituíu apenas un síntoma da anemia que neste inicio de tempada padece o cadro de Eduardo Berizzo. Unha doenza detectada no inicio da liga en Balaídos fronte a un Leganés (0-1) debutante na categoría, agochada nun exercicio de admirable afouteza celeste no Bernabeu (2-1), mais que onte os célticos non puideron agochar cando o conxunto do Cholo Simeoni, despois dunha primeira parte bastante boa, na que o Celta dispuxo das oportunidades, introduciu un punto máis na intensidade da súa presión e provocou unha hemorraxia goleira (0-4) capaz de noquear en vinte e e poucos minutos ao noso equipo.

É innegable que durante o primeiro acto o Celta foi conseguindo destecer devagariño a liña moi adiantada de presión dos atléticos e a rede de enganos que Koke, Saúl e Gabi teceron no medio do campo, algunhas veces botando man mesmo de técnicas propias das artes marciais. Unha durísima batalla corpo a corpo protagonizada na medula da lameira polo Tucu Hernández e na que tamén tiveron o seu protagonismo Bongonda e Señé, dúas promesas onte moi decididas a trazar as súas diagonais na área atlética. Nas biqueiras de ambos os dous extremos estiveron senllas oportunidades que mereceron inaugurar a táboa de marcas celeste desta tempada en Balaídos. A primeira, transcorridos apenas dez minutos, cando Señé nun desmarque moi intelixente se plantou diante do xigante Oblak e disparou a rede do pao dereito. Mais clara foi aínda a do internacional belga que nunha gran xogada coouse entre os dous defensores atléticos e aproveitando un gran servizo interior de Iago Aspas disparou en carreira, lambendo o balón o pao longo.

Porén, o segundo acto foi protagonizado polo Atlético de Madrid, conducido por un magnífico Griezmann que dende a banda dereita desfixo as esperanzas galegas. Aos oito minutos o internacional francés achegou un centro de película aproveitado no segundo pao por Koke, que marcou a pracer libre da marca de Daniel Wass, un xogador apagado que neste inicio de tempada non é nin a sombra do que foi o pasado ano. Un gol decisivo, xa que o Celta a partir de entón perdeu a orde e a intensidade que precisa para facer o seu xogo. Co debut de Rossi (tamén moi baixo de forma), Berizzo pretendeu reforzar a liña de ataque, pero iso só enfebleceu máis a súa medula (onde Hernández continuaba a súa batalla en solitario) e abriu os espazos para que o Atlético correse, o que mellor lle presta aos seus dianteiros. Na banda dereita atoparon os atléticos unha auténtica mina para os centros que cabezou a rede Griezmann até en dúas ocasións e para o gol de Correa, cando os de Berizzo deambulaban xa noqueados por un táboa de marcas moi avultada.

Tras tres xornadas sen puntuar, con apenas un gol a favor e seis encaixados, o Celta ofrece un dos peores inicios de liga que lembramos, o que abre unha vía de preocupación (inevitable) dunha afección que, a pesar do espellismo do inicio esta semana da competición europea, sabe que o primeiro obxectivo do Celta é sempre o da permanencia. Como tamén é decepcionante a pobrísima imaxe que polo momento ofrecen as fichaxes e o baixo estado de forma dalgúns “titulares”. Este Celta que vimos en Balaídos nos dous primeiros partidos moi pouco ten que ver, tanto no xogo como na capacidade competitiva, co das dúas tempadas anteriores. Xaora, cremos que hai vimbios abondos para superar esta anemia e, sobre todo, para evitar que se cronifique como doenza. Hai que espelir, rapaces!

Campo do Fragoso CLXXIX

26 de Abril de 2016/en Artigos Faro de Vigo, Campo do Fragoso, Celta de Vigo, Fútbol/por bretemas

EUROCELTA

Conseguido o obxectivo matemático da clasificación europea o celtismo deu onte á noite unha lección de responsabilidade extraordinaria. Contido no seu lexítimo entusiasmo, despois de acadar un soño tan lonxano como é regresar a Europa despois dunha década, a bancada sostivo ao equipo durante os noventa minutos dun partido moi difícil, con momentos de ledicia, mais tamén de sufrimento, fronte a un valente Granada que xoga neste derradeiro treito do campionato no tan perigoso arame do descenso. Unha magnífica expresión de animación celtista, mais tamén de ambición deportiva, xa que nin o cadro técnico nin o de xogadores nin a afección renuncia a sumar máis de sesenta puntos, cos que moi probablemente aseguraría a quinta ou a sexta praza.

Xaora, tras un campionato memorable, o Celta de Berizzo apenas celebrou onte a súa proeza clasificatoria. Demostrou que aspira a máis, mesmo a desputarlle praza de Champions ao Vilarreal de Denís Suárez. Con este afán, Berizzo plantou na lameira un equipo de curte moi ofensivo, coa conexión chilena dirixindo o medio do campo e co tridente marabilla, detrás de Guidetti, preparado para abrir espazos dende as bandas. Transcorrido apenas un cuarto de hora, chegou o penalti sobre o noso internacional sueco, que con moita pillería se anticipou a Biraghi obrigando ao lateral italiano a derrubalo. Aspas asumiu a responsabilidade do lanzamento e marcou con toda a confianza.

Coa táboa de marcas por diante, o Celta despregou o seu catálogo ofensivo, sostido por Marcelo Díaz e un Tucu Hernández, que cada vez namora máis á bancada viguesa. Aspas motivadísimo, quizais lembrando as leas cos nazaríes de hai cinco tempadas, cando desputaban unha praza de ascenso a primeira, buscou a Guidetti e as liñas interiores de Orellana e Nolito, que non tiveron a súa mellor noite. Porén, os de Berizzo deixaron vivos aos andaluces, que conseguiron chegar con moito perigo e facilidade nun par de ocasións. A cabezada de Lombán ao longueiro enmudeceu Balaídos cando case remataba a primeira parte. Aínda que pouco despois, outra de Tucu Hernández quedase lixeiramente alta.

Coa renaudación, o Granada espremeu todas as súas opcións. Subiu liñas, roubou o balón e acurralou aos nosos diante de Rubén. A bancada comprendeu que o Celta vivía moi serias dificultades e intensificou o seu apoio. Nunha ocasión clarísima, Peñaranda abriu un corredor enorme pola súa banda, mais cando encarou a Rubén o noso gardarredes soubo aguantalo in extremis. Porén, o inevitable gol andaluz chegou tras un rexeite que aproveitou o galego Fran Rico, nunha acción de auténtica potra, mais merecida pola teimosía atacante do seu equipo.

Mais cando todos os ventos semellaban propicios para os visitantes, tras a incorporación de Wass, unha conexión máxica entre Orellana, Nolito e Aspas facilitou o segundo gol do de Moaña, que liquidaba as opcións nazaríes. Faltaban aínda máis de dez minutos, mais os de Berizzo souberon aguantar con acougo a un Granada que subiu con todo e deixou espazos para uns cantos contraataques celestes que puideron ampliar o marcador. Foi só entón cando a bancada comezou a cantar o miudiño e a festexar unha vitoria que sitúa ao Celta moi preto do seu ceo soñado. Rematado o encontro a ledicia esvarou das bancadas a lameira, adiantando as celebracións que sen dúbida viviremos co peche da tempada co Málaga. Un partido, pois, traballado, discreto no xogo, excelente no resultado, que vai pechando a que é, sen dúbida, a mellor tempada celeste da década.

Campo do Fragoso CLXXVIII

18 de Abril de 2016/en Artigos Faro de Vigo, Campo do Fragoso, Celta de Vigo, Fútbol/por bretemas

CELTA XENEROSO

Os empates recentes co Deportivo e co Betis en Balaídos demostran que acadar o quinto posto non vai ser un camiño de rosas para o Celta de Berizzo. A exhibición celeste de xenerosidade e voracidade atacante en ambos os dous partidos, nalgúns momentos transformada en precipitación e ansiedade diante da portaría rival, noutros en desorde e inferioridade defensiva na propia, non abondou para gañar a dous equipos que tamén precisaban puntuar. Cómpre recoñecer que en ambas as dúas noitiñas o Celta careceu das doses de equilibrio e acougo nos momentos decisivos coas que acadou a clara vitoria do Molinón.

Diante do Betis aos de Berizzo abondáronlles cinco minutos para abrir todo o seu catálogo de xogo ofensivo. Foi o tempo que tardou John Guidetti en enviar unha taconazo de moitos quilates ao pao, tras unha parede anterior dentro da área de Nolito e Planas que centrou tras percorrer toda a banda. O Celta arriscaba presionando con intensidade e moitos efectivos na liña de dous terzos, situando moi adiantados aos dous laterais, o que facilitaba as recuperacións no territorio bético. Así chegaron outras dúas ocasións para o noso internacional sueco, en centros de Beauvue e Planas, que chegaba con moita facilidade á liña de fondo.

Xaora, a partir do cuarto de hora inicial, o Betis espertou devagariño, aproveitando instantes de confusión do centro do campo galego, onde frouxeaba Wass (lesionado no nocello dende o inicio) e o poeta Orellana non collera aínda o seu punto de caneo. Así chegou o gol bético, tras unha internada na área do antipático (e perigoso) Rubén Castro, a quen os celestes non souberon defender coa contundencia que un xogador das súas características require. Montoya aproveitou un rexeite frouxo de Cabral e dende a liña de fondo da área pequena enviou o pase da morte para que N’Diaye marcase. Unha xogada moi mal defendida que case derrubou aos nosos. O Celta sen o control da bóla sufriu durante os vinte minutos que restaron até a reanudación. O veterano Joaquín puido liquidar o partido nunha xogada individual na que enviou o balón ao pao longo, imitando a acción preferida de Nolito. Con todo, o Celta tamén tivo a súa oportunidade de ouro nunha galopada de Beauvue, antes de caer gravemente lesionado, que centrou en carreira para que Nolito cabezase dende o punto de penalti. Mágoa que Orellana a porta baleira non aproveitase o rexeite no chan do afortunado gardarredes andaluz.

Coa entrada na lameira de Aspas e Marcelo Díaz, que substituíron a Wass e Beauvue lesionados, o Celta desenvolveu unha heroica estratexia de asedio, asumindo os riscos de deixar espazos baleiros polas bandas, sobre todo na cobertura dos numerosos saques de recanto. Foron corenta e cinco minutos emocionantes onde o gol axexou ambas as dúas portarías. Os béticos tiveron grandes ocasións. Case no inicio, Rubén Castro puido sentenciar o marcador nunha longa carreira en solitario finalizada cunha vaselina que quedou longa só uns centímetros. Pouco despois, o noso porteiro evitou in extremis un precioso gol olímpico dun Joaquín inspiradísimo. Como Cabral defendeu na mesma liña de gol un remate de Rubén Castro, cando o porteiro céltico xa estaba superado. Outro tanto sucedeu na outra área, onde baixo a batuta de Marcelo Díaz as chegadas celestes eran continuas. Coa mellor xogada de Nolito chegou o gol anulado (inxustamente) a Guidetti, o que aumentou a frustración da bancada cunha arbitraxe ruín que facilitou as continuas interrupcións do xogo provocadas polos visitantes. A entrada nos minutos finais de Tucu Hernández achegou decontado a dose de claridade que até entón faltara nos celestes. O seu gol magnífico, froito dun soberbio pexegazo ao pao corpo, tras un servizo maxistral de Jonny, fixo xustiza ao esforzo xeneroso dos nosos.

Campo do Fragoso CLXXIV

16 de Febreiro de 2016/en Artigos Faro de Vigo, Campo do Fragoso, Celta de Vigo, Fútbol/por bretemas

FAIR PLAY

O sucedido no Camp Nou na noite do pasado domingo amosa a precariedade actual do concepto de “fair play”, ou “xogo limpo”, no fútbol profesional, espectáculo de masas e peza clave das programacións audiovisuais e das empresas de apostas. Ninguén vai quitar mérito ningún a actuación de Lionel Messi, capaz de noquear soíño a un Celta afouto até a temeridade. Ninguén vai cuestionar o seu lanzamento maxistral de falta que inaugurou a táboa de marcas, entrando polo buratiño da escuadra. Como ninguén vai desmerecer a orixinalidade do lanzamento do “penalti indirecto”, unha modalidade inspirada na que popularizaron en 1982 Cruyff e Olsen no Ajax, da que, dende 1957, existía o precedente do inventado polos belgas Rik Coppens e André Piters, nun enfrontamento da súa selección contra a de Islandia. Ninguén discute que Messi é un orfebre excepcional do fútbol do século XXI, á altura de figuras como Di Stéfano, Pelé, Cruyff ou Maradona, un artista da filigrana, capaz de resolver unha xogada nuns poucos centímetros. Mais iso non exime a Messi, nin os seus compañeiros de tridente barcelonista, de cumprir as normas do xogo nin manter un comportamento respectuoso co arbitro e leal cos seus contrincantes, claves do xogo limpo que pretendemos inculcar nas novas xeracións.

Nese contexto é onde debemos entender a polémica desenvolvida nas redes sociais tras a avultada derrota do cadro de Eduardo Berizzo. Un partido do Barça que quedará para a historia, a pesar de que os gañadores non sempre respectaron as regras nin a lealtade do espírito do “fair play”, onde dende hai máis de século e medio reside o ADN do fútbol, sexa como disciplina deportiva, sexa como unha das máis importantes industrias do lecer contemporáneo con presenza en todo o planeta. Un partido no que Messi abriu a táboa de marcas cun lanzamento marabilloso, no que, como demostran as fotografías, enganou ao árbitro adiantando o punto da falta sete ou oito metros. Unha trampa, que moitos xustificaran como arteira, das tantas que se fan ao longo dos noventa minutos, mais que violenta as regras que todos, dende Messi até os picariños da liga de benxamíns, deben respectar. Eis a inocencia e grandeza desta disciplina deportiva.

Outrosí sucedeu co lanzamento do penalti ao xeito de Coppens e Piters, concibido para incrementar a táboa goleira de Suárez, na súa batalla polo balón de ouro con Cristiano Ronaldo. Un lanzamento ilegal, xa que o dianteiro charrúa invadiu a media lúa da área, antes de que tocase o astro arxentino, transgredindo así a regra que obriga a todos os xogadores a situarse no momento do lanzamento “canto menos a 9,15 metros do punto de penal”. En definitiva, un lanzamento que o árbitro debeu mandar repetir. E non entramos a debater a lexitimidade moral de utilizar este tipo xogada, decisión que corresponde só aos seus protagonistas, aínda que poidamos sospeitar que non a repetirán fronte outros adversarios ou noutras competicións.

Por ventura, nesta triste polémica para o celtismo, vítima de tantas derrotas (deportivas e morais), emerxeu o espírito do “fair play” do seu adestrador e dun dos seus xogadores, Gustavo Cabral, que nas súas declaracións aceptaron a derrota con dignidade, sen cuestionar o comportamento dos gañadores. Unha valiosa lección de temperanza e de xogo limpo que reclamamos.

Xaora, nunha sociedade onde os valores e o respecto das normas son derrotados decote por comportamentos corruptos, é esencial a recuperación do rigor no respecto ás 14 regras de 1863 (logo 17) coas que naceu en Inglaterra o Football Association e coas que se xogaron en Vigo algúns dos primeiros partidos na península. Como sucedeu en Balaídos o xoves da eliminación copeira, a grandeza do fútbol é ser expresión teatral da vida, unha ilusión efémera coa que milleiros de persoas se sinten vivas, á espreita, coa ledicia e a decepción xogando en idéntico terreo. Iso tamén explica a nosa conmoción polo sucedido o domingo no Camp Nou.

Onte 1580: A grandeza dunha derrota

12 de Febreiro de 2016/en Celta de Vigo, Fútbol, Onte/por bretemas

Sobre a lameira de Balaídos, case unha lagoa, na noite de onte sofrimos os efectos euforizantes da grandeza dunha derrota. Durante unha hora, até que Banega meteu o seu gol (froito do primeiro erro defensivo celeste) e Guidetti enviou o penalti ao pao, o equipo de Eduardo Berizzo forxou o soño dunha remontada copeira, que semellaba case imposible. Xaora, tras o segundo de Aspas, cando o ballón azoutaba no Fragoso, ese soño convertiuse durante un minuto en realidade. A afouteza e o esforzo extenuante, mesmo cando todo estaba perdido, nunca os perderon os celestes expresando así a dignidade dos derrotados que nunca se dobregan. Foi emocionante, entón, participar no canto da Rianxeira, algo que Balaídos reserva só para os grandes momentos, como na despedida ao equipo, intensa, prolongada e esperanzada. Apenas dúas mostras conmovedoras do orgullo do celtismo que agradecía a merecida vitoria (só simbólica) do perdedor. Tras unha gran competición de Copa, con xestas memorables como a do Manzanares, o Celta caíu cos brazos abertos, sen perder nunca os azos e a vontade de ser quen é, sen conformarse co resultado, por moi adverso que fose. Onte comprendemos, outra vez, que o fútbol é expresión teatral da vida, unha ilusión efémera coa que nos sentimos vivos, á espreita, coa ledicia e a decepción xogando en idéntico terreo.

Campo do Fragoso CLXXIII

8 de Febreiro de 2016/en Artigos Faro de Vigo, Campo do Fragoso, Celta de Vigo, Fútbol/por bretemas

RECUPERAR A ILUSIÓN

Tiven a sensación de que onte o Celta xogou fronte ao Sevilla dous partidos moi distintos. Durante os primeiros corenta e cinco minutos, a severa derrota de Copa afectou ao xogo dos discípulos de Berizzo, un equipo medroso e encollido até a melancolía, moito máis pendente de non cometer erros defensivos fatais ca en abrir espazos de superioridade. Xaora, nos segundos, indo por detrás na táboa de marcas, apabullou os andaluces, recuperou a súa intensidade e abriu o xogo nas bandas, sobre todo desque entrou na nova alfombra do Fragoso Marcelo Díaz, un xogador de moitos quilates que nesta súa estrea demostrou posuír a xerarquía e o acougo dun auténtico líder.

Non hai dúbida que Berizzo, despois da goleada do Sánchez Pizjuan, temía o xogo áereo dos catros xigantóns do Sevilla, sobre todo nos saques de recanto aos que acuden Rami e Llorente. O que no malfado partido de Copa chegou a ser temerario para os celestes, transformouse onte en máxima prudencia para evitar os saques de recanto e as xogadas de costas. Diante da ausencia obrigada de Orellana, o míster confiou na velocidade de Bongonda e do Beauvue a tarefa de furar polas bandas o altísmo murallón sevillista. Mentres que Emery, agardaba que a envergadura de Llorente puidese abrir oco nesas xogadas a balón parado nas que o Celta é un equipo tan fráxil.

Durante este primeiro tempo, as posibilidades de gol do Celta foron apenas un formidable cacheirón cruzado de Wass, dende oa liña de tres cuartos, e un par de entradas de Bongonda, que se mostrou moi vertical. Un balance decepcionante para un cadro que non soubo aproveitar a superioridade numérica da que gozou desde que no minuto 24 foi expulsado o sevillista Fazio por dobre amoestación. Pola contra, o Sevilla aproveitou, cando finalizaba este período, un saque de recanto, cabezado por Llorente, rexeitado por Beauvue baixo o longueiro e rematado ás redes con grande fortuna por Carriço. Coma sucedera o pasado xoves, un durísimo golpe sevillista nun momento decisivo do encontro.

Porén, tras a reanudación, os de Berizzo reaccionaron con afouteza e intelixencia. Durante os dez minutos iniciais dispuxeron de cinco ocasións para marcar. Primeiro xutou Radoja, tras un servizo de Bongonda; despois o belga combinou con Aspas e a seguir Planas rematou cruzado dende a proximidade da área pequena. O Celta asediaba a porta sevillista. Tras un pase da morte de Bongonda, Beauvue estragou un balón a porta baleira, para que dous minutos máis tarde Radoja xutase dende a segunda liña un balón que foi rexeitado polo porteiro andaluz. O gol non chegaba e Berizzo meteu unha marcha máis no campo dando entrada a Marcelo Díaz e Guidetti que revolucionaron aínda máis o xogo celeste. En catro minutos chegou o golazo de Beauvue, tras unha asistencia dende a banda de Wass, que recibira un balón de Marcelo Díaz dende case trinta metros. Desde a súa incorporación, o internacional chileno abriu o xogo cara as bandas, fixo rodar o balón, non perdeu nin unha soa pelota, ordenou aos seus compañeiros, facilitou a mobilidade de Aspas e Wass, arrencunchando ao Sevilla que se defendía como ben podía cunha liña de a oito. Durante os vinte derradeiros minutos, a bola paseou pola porta andaluza até media ducia de veces. Mesmo cando se iniciou o desconto, o porteiro sevillista (o heroe do seu equipo) salvou in extremis o remate de Guidetti, tras outra gran xogada de Bongonda, activísimo, que completou o seu mellor partido como celeste.

Mágoa do tempo inicial perdido por un Celta que durante a derradeira media hora recuperou a súa xerarquía. Tras o que vimos onte, a calidade das fichaxes de Díaz e Beauvue semella incuestionable. O Celta de Berizzo pode recuperar a ilusión.

Onte 1565: Ilusión e inocencia

28 de Xaneiro de 2016/en Celta de Vigo, Fútbol, Onte/por bretemas

Tras a saída da presentación d’ A Galicia urbana en Pontevedra, apenas puiden escoitar no coche os últimos minutos da narración que Jacobo Buceta fixo da proeza do Celta no Manzanares. Emocioneime, abraiado por unha segunda parte na que os nosos dobregaban a un durísimo Atlético. Sentinme coma un deses centos de celtistas novos da diáspora que siguen ao Celta conectados a internet desde Toronto, Nova York ou Berlín, vivindo a emoción do celtismo como unha compoñente da súa identidade. Esta vitoria de copa é, quizais, a máis importante do Celta de Berizzo, tanto pola relevancia da eliminatoria e do rival coma pola ilusión que xera no celtismo de aquén e alén, abrindo outra xaneliña para continuar o seu soño humilde. Xaora, foi a de onte un triunfo da pizarra de Eduardo Berizzo e da súa afouteza para asumir os maiores riscos, mesmo o da vergonzosa actuación do sábado en Vallecas. Como, e sobre todo, a demostración do valor de manter un modelo de xogo colectivo, no que se combinan doses de intensidade e beleza. Este pase do Celta a semifinais amosa que neste deporte e espectáculo, tan prostituído polos intereses do mercado e os prexuízos do centralismo, aínda existe unha fenda para a inocencia e ilusión que representa un equipo como o Celta.

Onte 1544: A camiseta é a camiseta

26 de Decembro de 2015/en Celta de Vigo, Deporte, Fútbol, Onte, Vídeos/por bretemas

Non podo deixar de recomendar esta peza memorable sobre o que é o sentimento celeste. 75 segundos de emoción sostida a rentes da lameira do Fragoso na que se repasa os mitos recentes e a identidade dun equipo de todos e todas. A locución de Eduardo Berizzo pasará a historia do celtismo. «Isto é máis que 150 gramos de tea celeste, é máis que a camiseta celeste, é a camiseta nosa. É unha camiseta que chora, que sente, que estoura na bancada, que sabemos estivo abaixo, mais que tamén moi arriba, non é unha camiseta só para os domingos é unha camiseta para toda a vida.» O ton épico do texto e a locución maxistral do adestrador arxentino, que se recrea nos matices e no ritmo de cada frase, dálle ao vídeo unha inagardada emotividade. Excelente nadaliña celeste.

Listado de la etiqueta: eduardo_berizzo