Tá legal
Tá legal, eu aceito o argumento
Mas não me altere o samba tanto assim
Olha que a rapaziada está sentindo a falta
De um cavaco, de um pandeiro ou de um tamborim
Sem preconceito ou mania de passado
Sem querer ficar do lado de quem não quer navegar
Faça como um velho marinheiro
Que durante o nevoeiro
Leva o barco devagar
Paulinho da Viola
A elección do Río de Janeiro como cidade organizadora dos Xogos Olímpicos de 2016 é a vitoria dunha cidade fermosa onde vive tanta e tanta xente feliz con lágrimas. O pobo brasileiro nunca perdeu a esperanza e non desiste, a pesar das enormes dificultades, nese complexo e dificilísimo proceso de construír a nación e unha sociedade en igualdade. Esta elección olímpica, ademais, transcende o feito deportivo, amparando o futuro desta cidade de oportunidades, contradiccións e e importantes dificultades de mobilidade e seguridade, proxectándose sobre o conxunto do Brasil e de todo o continente sudamericano. Esperanza é a palabra que define hoxe esta oportunísima elección.
Das grandes cidades do mundo (esas megametrópoles imposibles) que teño visitado ningunha me interrogou máis sobre as posibilidades de chegar ao colapso do desenvolvemento urbano ca São Paulo. Quedei coa impresión de que esta é unha cidade esaxerada en case todo, mesmo na beleza extraordinaria que podes atopar de socato no recanto dunha rúa ou, simplemente, cando miras pola ventá ao mencer e quedas abraiado co espectáculo que se che ofrece.
Este percorrido por algunha das iconas da arquitectura paulista, tras a ollada do parcourista Zico Corrêa, é enormemente fermoso e reafirmoume na sensación que de alí trouxen sobre a enorme beleza da capital paulista. Como debería titularse esta Samparkour, a curta de Wiland Pinsdorf? Unha gozada de apenas sete minutos.
Vía Manolo Gago (moitas grazas, pola descuberta)
No artigo da semana recomendo de forma entusiasta Alborada do Brasil, o novo disco do meu admirado Carlos Núñez. Afectivamente síntome moi vencellado a este proxecto que superou as miñas maiores expectativas. Un dos mellores discos de Carlos Núñez. Unha marabilla! (Mágoa que non dera atopado aínda nada na rede para escoitar).
Contando cunha novidade tan importante é todo un paradoxo é que Carlos non actúe en Galicia este verán. Quen quera escoitalo terá que viaxar a León (Mosteiro de Carracedo) o 17 de xullo, ou agardar a súa participación en Lorient (onde Galicia é o país convidado na 39ª edición do Interceltique) o 6 de agosto, onde estará acompañado pola Banda de Gaitas de Fuzileiros Naval do Brasil. Outras citas súas en agosto son as de Plasencia (día 20) e Astorga (o 27). Aos programadores dos concertos das festas de Vigo, Pontevedra, A Coruña, Ourense…, non lles interesa contar co noso músico máis internacional? Outros músicos galegos entrarán na programación? En cuestións musicais tampouco apostamos polos valores da canteira? Como se chama esta terrible doenza?
Gracia Santorum localizou o vídeo de promoción do disco, un fragmento do tema «Padaria Electrica da Barra», no que colabora Carlinhos Brown; posiblemente sexa comercial, mais pode dar unha idea equivocada dun disco moi variado e sutil que este tema. Con todo, aí vai para abrir boca:
[kml_flashembed movie="http://www.youtube.com/v/iyCoOecTTg0" width="425" height="350" wmode="transparent" /]
Tamén é interesante estoutra gravación en directo, de 2008, dun dos temas máis bonitos do disco, «Feira de Mangaio»:
[kml_flashembed movie="http://www.youtube.com/v/eMyi7VjmhFs" width="425" height="350" wmode="transparent" /]
