Tras a incrible interpretación de Cospedal negando de raíz calquera relación da dirección do PP cos sobres de Bárcenas e a súa contabilidade oculta, era inevitable que Rajoy continúase na súa comparecencia (sen xornalistas e sen preguntas) polo mesmo camiño. Foille moi difícil, como demostra a súa cara demudada, máis apostou por xogalo todo á carta da súa credibilidade, da firmeza da súa palabra. Utilizou a estratexia do cinismo vitimista na que se culpabiliza de todo ao mensaxeiro (neste caso á prensa capitalina) nunha confusa teoría da conspiración «contra o seu partido, contra el coma presidente e contra España», na que chegou a incluír á súa feble e «leal oposición». Porén, tras ter faltado tantas veces a palabra dada á cidadanía, esta apelación á credibilidade, baseada na utilización do argumento de autoridade –mesmo co seu momento fachendoso de rexistrador «a min non me facía falta meterme en politica» ou a teatralización dramática da lectura do «falso, falso, falso»– non funciona. Rajoy lembroume ao patético Aznar do cumio dos Azores enredado nas súas mentiras ou aqueloutro voceiro arrichado dos «hilillos de plastilina» da crise do Prestige.  O sucedido onte demostra que Gürtel aínda pode dar moito de si, mesmo algunha sorpresiña para a política galega. Tanto os papeis de Bárcenas como as dilixencias previas do caso confirman os pagos en «B» que o Partido Popular de Galicia facía dos seus actos electorais, apenas un fío da conexión galega da trama, tras a que estaba o vilagarcián Pablo Crespo, que chegou a ser secretario de organización do partido en Galicia nos anos noventa. Como a estas alturas xa ninguén dubida que a crise dos sobres foi xerada dende dentro do propio PP, probablemente coa intención de substituír a Rajoy no marco dunha operación quizais máis cobizosa. Este escándalo é tremendo, apenas un iceberg dun sistema politico corrompido, un nobelo do que o xuíz instrutor do caso debe tirar do fío, un punto sen posible retorno.

Publicado en Galicia confidencial.