Campo do Fragoso CXXII

CREBACABEZAS

Os celtistas que acudimos decote a Balaídos –tras o derbi volvimos ser, máis ou menos, os dez mil e pico de sempre– sabemos que o noso equipo nunca defrauda emotivamente. Fronte ao Barsiña de Eusebio ofreceunos todos os estados de ánimo posibles, dende o entusiasmo dos vinte minutos iniciais, nos que Orellana puido marcar en tres ocasións, pasando polo aborrecemento durante o resto do primeiro tempo, a decepción tras do gol catalán, na que foi a súa primeira e única chegada clara, o pánico a un segundo gol, que nos deixaría noqueados para o ascenso directo, até a tranquilidade que supuxo acadar a remontada no primeiro cuarto de hora da segunda parte e a intensa ledicia final dunha goleada que puido ser aínda máis avultada. Máis non se pode pedir para un espectáculo. Se o pasado ano foron os tres centrais, esta fin de tempada, tras a lesión muscular de Oubiña, semella que a novidade táctica podería ser un trivote no medio campo coa intención de converter a Álex no líder da distribución do xogo atacante. Onte o ensaio deste esquema durante a primeira parte foi un completo fracaso. Tras unha saída fulgurante, o Celta deixoulle o balón e toda a iniciativa ao filial catalán, comezando a moverse a un insoportable e inexplicable ritmo de ballet, provocado en boa medida pola anemia participativa de Insa e Bustos, os dous medios que nunca atoparon o seu espazo. Nese estado de nugalla chegou o gol do Barsiña, no minuto 33, tras un fallo de marca de Bustos e un erro en cadea de toda a defensa nosa. Semellou un auténtico agasallo de reis para o riquiño de Eusebio polas súas tempadas en Vigo nas que descubriu a Hugo Mallo ou Túñez e deu oportunidade a outros xogadores da canteira. Até o descanso, un Celta roto visitou os territorios do medo, xogou cos perigos da ruleta rusa, puidendo liquidar boa parte das súas aspiracións da tempada. Por ventura, coa reanudación Paco Herrera acertou de cheo cando recompuxo o seu crebacabezas táctico. Deixou no banco a Insa, o noso Bartleby, e a Quique de Lucas, un dianteiro nunha lamentable baixa forma. A entrada de Joán Tomás e, sobre todo, de Toni revolucionou o equipo en ataque. Con outra marcha máis, cunha enerxía renovada abondaron uns minutos para que Bermejo aproveitase con grande tranquilidade un erro dun dos defensas cataláns para marcar cun globiño sobre o porteiro o gol do empate. Continuou apretando o Celta e buscando a posesión da pelota, intensidade que permitiu, apenas catro minutos despois, que Bermejo, tras unha valiosa recuperación nos tres cuartos do campo visitante, centrase dende a banda dereita para que Orellana marcase case a pracer. Co marcador por diante, tras a entrada no campo de Aspas, con Toni dirixindo as contras dende a dereita e cunha grande mobilidade de Orellana, o Celta rompeu o partido cunha facilidade asombrosa. O Barsiña esborrallouse coma area entre os dedos. Aos dous goles de Iago, tras senllas sociedades con Fabián Orellana, puideron sumarse o punteirolo que o internacional chileno enviou ao longueiro e algunha das oportunidades de Toni, un xogador que onte pola súa actitude mereceu marcar. A clave da rabiosa remontada, que puido supoñer un marcador de escándalo, estivo na acertada recomposición de Herrera do debuxo do equipo, abrindo o xogo polas bandas e atrasando a posición de Álex López no mediocentro. Un resultado magnífico que volve enganchar ao Celta na loita polo ascenso directo, un obxectivo que tal como está de forte o Valladolid require aspirar ao pleno de vitorias. Esa é a difícil angueira que o equipo ten por diante.