Da celebración da Díada de onte tiro unhas poucas reflexións. Primeira, case dous millóns de persoas na rúa, conformando unha bandeira, constitúe en calquera lugar do mundo unha mobilización política de enorme relevancia e carácter histórico. Así foi salientado nas primeiras páxinas dos xornais internacionais de hoxe, o que constitúe un éxito dos organizadores. Segunda, o carácter transversal da mobilización, a súa dimensión festiva e intencionalidade iconográfica, a súa dimensión interxeracional e familiar, representa no simbólico un importante nivel de cohesión social e civilidade do proceso soberanista. Terceira, a reclamación do referendum previsto para o 9 de novembro, non agochou na mobilización unha pulsión cidadá pola independencia, que presiona sobre as forzas políticas soberanistas. Cuarta, a ausencia de resposta política do Goberno, coma do PSOE e o seu novo líder, máis alá do acto celebrado en Tarragona, así como os tópicos da maior parte da prensa editada en Madrid, expresan a súa incapacidade para entender e abordar «o problema catalán». E quinta, tras o éxito desta Díada, que a pesar do caso Pujol recuperou os niveis de participación de 2012, é moi difícil aventurar o que vai suceder en Cataluña despois da convocatoria a vindeira semana da consulta non vinculante e da resposta do Tribunal Constitucional. Semella que é a vontade cidadá a que impulsa o proceso.