Pisa no Froxán


Chegan Miro e Mar, os amigos nosos da libraría Meendinho, cos que ruamos un pedazo ata o edificio da escoliña, construída en 1925, e hoxe abandonada (no Froxán quedan só dous pequenos). Pouco despois, párame “Foz”, un compañeiro da laboral do que nada sei dende hai vinte e cinco anos. Entre falares e noticias apresuradas da familia e dun tempo pasado, quen o dubida, somos outras persoas, despedímonos moi emocionados.



Carai, que ben contas o ben que o pasache que ata che saen as palabras flotando…
🙂
Bonito dia, bonita paisaxe, boa xente, boa movida…que mais se pode pedir?.