Para ler dúas veces

Hoxe apareceu en Babelia unha crítica sobresaliente da edición en castelán da novela de Rivas. Aledámonos desta recepción tan positiva que coincide coa expresada nos blogs galegos por Martin Pawley, Folerpa, Cesare, O levantador de minas, R.R., ou por críticos como Fernán Vello, Sandra Faginas, Xosé Manuel Eyré, Xulio Valcárcel (mágoa que estas tres últimas non poidamos lelas na rede) e Manuel R. Alonso.
Penso que é moi significativo que no paratexto da edición de Alfaguara se inclúan algunhas frases destas críticas publicadas nos nosos blogs. Quén pode dubidar do recoñecemento que isto supón para estes traballos críticos e para os seus autores. Beizóns para eles.
11 comentarios
  1. rivas fan
    rivas fan Dice:

    No comentario de Manuel R. Alonso temos que ler esto:
    “Temos que criticar, especialmente nun escritor xa clásico e con oficio, algúns erros idiomáticos que deslocen a obra. Así, o emprego do xerundio especificativo da páxina 51; o emprego reiterado de sorprender con lle, no canto de o (castelanismo evidente); o uso do pronome persoal átono como causativo, tamén castelanista (para que quere facerse un retrato destes? páx. 725); casos de cheísmo non motivados polo diálogo (contratareiche, páx. 112); casos castelanistas de lleísmo (non lle abandonaba a sorriso/escandalizoulle a súa ignorancia, páxs. 116-199); empregos castelanistas do reflexivo (que se lle caera a espiñela, páx. 131); teísmo (quen te falou dese libro debe de ser moi convincente, páx. 403); uso de como ante pronome persoal (un mestre como el, páx. 428)… Cremos que un autor consagrado ten que prestarlle máis atención á lingua”
    Para cando desaperecerán estes ayatolas da lingua? O castelanismo en galego, coma o galeguismo en castelán son irrenunciables. Esa pureza idiomática, quen a quere?
    Viva Rivas.

  2. Anonymous
    Anonymous Dice:

    Non é santo da miña devoción, pero Javier Rioyo escribe hoxe en EL PAÍS:
    “Y me fui al garaje para tropezarme con otro seductor. Otro periférico, Manuel Rivas, que cada día se acerca más a eso que un día deseó o predijo Torrente Ballester, está destinado a escribir la gran novela gallega. Gran novela es Los libros arden mal. Una novela que nos lleva a unas hogueras que todavía no se han consumido, a unos fuegos que todavía tienen sus brasas en las cabezas de algunos incendiarios que siguen siendo nostálgicos de la larga noche de piedra. Rivas es un seductor, con la palabra, la música y la escritura. También con la sonrisa, los silencios y las voces. Este hijo de saxofonista de feria y nieto de carpintero sabe cómo unir las músicas y las letras. Cuando llegué a esa sala del Círculo de Bellas Artes -en el mismo espacio donde hoy cantará otra de las grandes seductoras de la mejor música mexicana, Lila Downs- había un silencio cómplice, emocionado y casi religioso mientras Rivas leía unos párrafos que nos llevaban a aquella hoguera en la dársena del puerto de A Coruña en una mañana de agosto de 1936. La destrucción acababa de comenzar. Después llegaría el terror. Rivas pasó de su emocionada lectura a la sonrisa del seductor. Recordó a las buenas tangueras que había en su tierra gallega; aseguró que Roberto Artl, cuando pasó por Galicia, dejó escrito que las cocineras de A Coruña eran las que mejor sabían cantar el tango. Y la seductora presentación terminó con una melancólica e insólita interpretación al serrucho de Pulpiño Viascón del clásico napolitano O sole mío. Los seductores periféricos son así, capaces de hacernos creer que un serrucho de carpintero es una viola de gamba. El novelista dedicaba libros a las hermosas. José Luis Cuerda miraba con resignación, con la misma que yo miraba aquel desfile de lectoras tan entregadas. Tener o no tener. El arte de la seducción es un refinado arte de engaños, ilusiones y mentiras verdaderas. Como algunas pinturas, como algunos libros.

  3. O levantador de minas
    O levantador de minas Dice:

    No relativo á existencia dalgúns erros idiomáticos na novela de Rivas, pouco hai que dicir á parte de recoñecelos e lamentalos. Porén, aínda que non debería haber ningún, son poucos e non consiguen resaltar máis que moi tenuemente no contexto embriagador dunha narración tan inspirada como a súa última. Quen os fai sobresaír como estrelas fulgurantes do seu discurso crítico manifesta pouca sensibilidade sobre o que a literatura galega é e procura ser, ou resulta sensible a outras perspectivas que nada teñen que ver coa mera reflexión artística.

  4. Anonymous
    Anonymous Dice:

    Non lle vou quitar mérito. E fólgome de que o título da crítica sexa ese ‘para ler dúas veces’… pero estaremos atentos ás críticas que non sexan de prisa. Por certo, que non mirei o papel, ¿sinalan que é unha tradución?

  5. Anonymous
    Anonymous Dice:

    pois eu non é por estropear a festa, mais paréceme que con esta novela Rivas, consagrouse por un tempo efímero. O mesmo que Suso de Toro. Non resposta ao calado narrativo que este pais pode xa dar.
    Miraron para atrás, e quedoulles demasiado histórico, desconflictuado e algo cursi.
    As duas obras adoecen ao meu ver de forza.
    pero doctores teñen as santas editoriais e esta é a opinión extrafalaria dun pobre lector.

  6. Anonymous
    Anonymous Dice:

    Por qué seguimos na percura da grande novela galega? Cando chegue, ha chegar, mentres tanto disfroitemos do Rivas desconflictuado, que non sei o que é, pero parece bonito.

  7. folerpa
    folerpa Dice:

    Malia as chanzas do xamón e da miña idendade secreta teño que recoñecer que me sentín moi louvado. Non so por ver alí as miñas verbas e as de martin senón por que por unha vez se poñan en valor “anonimas” recensiósn da rede fronte as canónicas dos medios escritos.Algo se vai andando.

  8. Mario
    Mario Dice:

    E recoñecen ou citan a fonte? Porque aver se o afago vai estar ocultando que se aproveitan de vos ou que o encargado dos paratextos tiña presa de máis como para ler a novela.

Los comentarios están desactivados.