Onte 1803: A semente de Bibiano
Que tristeza tan grande a do pasamento do noso admirado Bibiano, o mestre da ledicia permanente, posuidor dunha ollada esperanza e unha vontade entusiasta. Bibiano é un dos referentes da educación sentimental da nosa xeración. “Estamos chegando ao amor“, “Agora entramos nós” ou “Samba pra mocedade” (a versión do poema de Viaxe ao país dos ananos de Celso Emilio) están entre as cancións do noso celme. Xaora, Bibiano foi a faísca necesaria que prendeu a música popular galega das últimas catro décadas. Como cantautor e membro de Voces Ceibes foi un pioneiro (incomprendido), adiantándose ao que chegaría nos 80 con Siniestro, Os Resentidos, MIlladoiro e a movida viguesa, que viviu xa como emprendedor das iniciativas máis diversas. Produtor e argalleiro de tinglados vigueses, conservou o seu compromiso de obreiro do metal, membro do pecé e de comisións, un jichiño simpático e entusiasta até o lirismo. Así o lembrarei, preguntándome, cada vez que coincidiamos, pola saída da segunda parte do libro de Voces Ceibes do seu amigo Araguas. Bibiano enfrontouse a historia e respirou no presente. Foi un deses jichos que deixou semente e non parou de remar, non tiña medo ao temporal.
Emociona hoxe ver o documental sobre Bibiano de Josefina Molina (1977).
Dejar un comentario
¿Quieres unirte a la conversación?Siéntete libre de contribuir