7
comentarios
Los comentarios están desactivados.
Manuel Bragado Rodríguez (Vigo, 1959) é mestre, editor e activista cultural. Orientador do CEIP de Laredo e CEIP de Cedeira de Redondela, foi director de Edicións Xerais de Galicia S.A. (1994-2018).
Recomendo
Últimas anotacións
- Parteiras2 de Outubro de 2024 - 11:38 a.m.
- Porteiro pioneira1 de Outubro de 2024 - 11:37 a.m.
- Aspas ao rescate1 de Outubro de 2024 - 11:29 a.m.
- 500 con Aspas28 de Setembro de 2024 - 9:46 a.m.
- Economía e letras25 de Setembro de 2024 - 10:32 a.m.
Vino hai un tempiño non sei por onde. Ten a súa graza.
Este mapa mereceu, hai poucas semanas, un comentario na tertulia dos xoves pola noite na Radio Galega. Creo lembrar que Beiras dixo que non romperan moito a cabeza con Galiza, mais todos riron dabondo coa ocorrente disposición de tarefas na España madrileña.
O mapa está simpático, pero o conto é triste porque reflicte o que seguen a pensar moitos madrileños (e non só madrileños). Os estereotipos e os tópicos nacen daquela maneira e logo botamos anos e non nos damos desterrado. Agardemos que a España plural da que agora se fala sexa algo máis que unha pluralidade de gastronomías.
“e non os damos desterrado”, quería dicir na mensaxe anterior
Moi simpático o mapa, ainda que cando paras de rir daste de conta o realismo que ten. A ver como recoñecen ó resto dos estatutos que lles veñen enriba.
Saudiños
Nós botamos unhas risas xa que somos, como recordaba Castelao, xente liberal e pacífica ata o lirismo. O mapa podería expresar un fracaso de máis dun século para desmontar es afalsa idea que manexan uns sectores (afortunadamente creo que en retroceso) “madrileñistas” (como denominalos?).
El mapa es divertido por muchas razones, también porque deja ver a las claras que los tópicos y los estereotipos de los que habla un compañero de este foro no van solo en la dirección de quien los practica en la capital (que los hay), sino también en la de quien de semejante manera los retrata. En fin,que entre los estereotipos de unos y los de otros, al final resulta que la realidad es incognoscible.
Un saludo.