Coda

Tras o anuncio de Santiago Domínguez xa non é imprudente que eu poida expresar a miña opinión sobre o rebumbio no que participei días atrás. O decidido paso adiante de Santi presentando a súa candidatura diante da asemblea local pon, afortunadamente, punto e final a toda clase de especulacións e serena as augas da complexa realidade política nacionalista en Vigo. Unha boa noticia que, sen dúbida, debe abrir –tanto pola experiencia, polas intencións de renovación expresadas polo candidato nas súas primeiras declaracións, como polo apoio unánime á súa candidatura por parte do Consello Local dende hai máis dun ano– unha etapa nova de intensa recuperación do entusiasmo e da autoestima do BNG vigués.

Ben sei que diante desta noticia, escasa relevancia ten xa o rebumbio no que participei esta semana, amortizado na conta do inventario do xogo político institucional. Nunca neguei que recibín un xeneroso ofrecemento por parte de Anxo Quintana e de persoas da súa confianza para optar a encabezar a lista viguesa do BNG. Unha proposta que moito me honrou e que, como xa expresei, non podo máis que agradecer polo seu carácter arriscado tratándose dun nacionalista que non militou nunca no BNG. Aínda que ben saben as persoas que me coñecen que nunca tería aceptado participar en candidatura ningunha en calidade de “independente” (condición na que non acredito), xa que sempre defendín os partidos como as entidades que organizan a participación política dos cidadáns no ámbito democrático. Razóns de carácter estritamente profesional, fundamentadas nunha profunda convicción moral, decidíronme a comunicar que declinaba o ofrecemento o pasado mércores á noite, tras unha desafortunada filtración xornalística que na tarde do martes coincidiu coa celebración do Consello Local do BNG vigués. Aí acabou, no que a min me atinxe, todo conto; o resto foron especulacións xornalísticas e algunhas intoxicacións que, inevitablemente, acompañan este tipo de situacións nunha cidade como a nosa.

A pesar dalgún desgusto que me amolou, o rebumbio desta semana axudoume, tamén a min, a repensar e reflexionar sobre moitas cuestións. A nivel profesional, permitiume, tras máis de trece anos á fronte da editorial, revalidar o meu compromiso diante do cadro de traballadores e traballadoras, para acometer corresponsablemente nos próximos tres anos un ambicioso plan de edición educativa, en contextos tan adversos e desfavorables como os sinalados pola nova reforma curricular e por unha modalidade de préstamo que sitúa a todas as empresas do subsector escolar ao bordo do abismo. A nivel persoal, tamén, foi emocionante para min, recibir estes días o apoio dos membros da miña familia, dos meus compañeiros e compañeiras do chollo, de numerosísimos autores, xornalistas, blogueiros e tantas outras persoas que me colmaron de mimos e agarimos que non saberei como agradecer. A nivel político, a experiencia axudoume a coñecer mellor o proxecto de renovación e modernización da cultura política nacionalista que con determinación están encabezando Anxo Quintana e Ánxela Bugallo (moitas grazas, Ánxela). Un proxecto moi esperanzador do que me sentín próximo e no que me gustaría poder colaborar que, inevitablemente, máis cedo ou máis tarde, irá enchoupando como a poalla ao conxunto das agrupacións locais nacionalistas.