BNG

O pretendido “xiro ao centro” que refire Antón Baamonde está cada vez máis claro que é un engado, unha efectiva manobra de distracción (nunca mellor dito) e unha desculpa interna para que, 22 anos despois de se dar o último debate de calado, o BNG non comece dunha vez a debater, desde a esquerda e o progresismo que lle é inherente (ou o BNG simplemente non será), que demos é o que lle ofrece ao País que é hoxe Galiza (ou mellor, ao que vai ser dentro duns anos, que todos temos en mente e vemos como case seguro).

Case toda a militancia, toda a afiliación, parte do electorado e os altofalantes mediáticos do nacionaismo, seguen narcotizados co debate sobre a posibilidade de que o BNG poida botar o palangre no “centro (que é todo el) galeguista” ou no “centro-dereita”. Afirmar que se é “tremendamente moderado” ou que hai que superar a dialéctica “esquerda-dereita” forma parte da mesma estratexia dirixida a que o BNG pesque no antigo electorado do PP e gañe así independencia a respecto do PSOE.

Pero ese pretendido antigo votante da terceira idade, rural e galeguista do PP está a anos do uz do que é o BNG, onte e hoxe, a pesar de algúns comportamentos políticos novidosos e de festas como a do Carbaliño. O BNG non colleita votos de forma masiva nese electorado, quitando algunhas excepcións moi localizadas de esfarelamento do PP alí onde o PSOE non ten peso, véndose claramente superado por este de forma xeral. (No ámbito novo, urbano e “tan gallego como español” o BNG xa non pescaría votos nin de coña). Esta estratexia cae polo seu propio peso, e aos datos debemos remitirnos: nin desde unha posición de poder como a que se ten hoxe na Xunta (sexamos realistas, a máxima que pode chegar a ter a medio prazo) conseguiu o BNG mellorar electoralmente, nin está en condicións de facelo até cando menos as próximas eleccións xerais de dentro de 5 anos. (Diría sen temor a equivocarme que nas vindeiras autonómicas e municipais non vai variar moito o reparto de poder entre os membros dos bipartitos, nin van haber grandes perdas do PP).

Non son bos tempos para a lírica (vivimos quendas prosaicas), pero un “entorno intelectual débil” e a “levidade do proxecto” non poden ser desculpa para o BNG non enfrontar urxentemente o debate permanentemente adiado: a imprescindible elaboración dun novo discurso político claro e actual que lle ofrecer á cidadanía: unha oferta electoral que sen deixar de se nacionalista/galeguista sexa progresista e de esquerda, unha oferta de masas pero non “para todos/as”, ou sexa, unha oferta de corte socialista (ou socialdemócrata se se quer). Hai acaso outra posibilidade “en todo o hemisferio occidental”?

Isto probablemente leve aparellado necesariamente un conflito interno, que a experiencia demostra que só xurdirá cando electoralmente haxa un pau considerable, pero sempre que se dean algúns condicionantes hoxe por hoxe inexistentes:

– Un sector crítico máis homoxéneo e activo arredor dun único proxecto de máximos para a modernización do BNG.

– Líder claro desta liña, que nin se enxerga, a menos que consideremos a algún veterano nese papel.

– Ruptura do falso modelo de frontismo realmente inexistente. Este debate interno está intrínsecamente unido á oferta que se quer dar á cidadanía. Há de aparecer antes que tarde, pois o pretendido gaño de pluralidade da última Asemblea está claro que non pasa de ser un argumento de consolación fronte á evidencia de que a vida interna do BNG está morta e ben morrida. Perda de democracia? Sen dúbida que si. Pero non por falta de asemblearismo, senón por falta de ideas e de debate.

Agora ben, existiría outra posibilidade: que o actual líder e o seu círculo (ou rombo) inmediato baixaran á area política do BNG e apostasen por algún proxecto diferente ao que torna “radicalismo xestual” en “pon a man así”. Eu, particularmente, xa nunca acreditei nesta hipótese, e hoxe menos que nunca.

Mentres todo pasa e nada acontece, algúns estrategas frotan as mans pensando en ducias de milleiros de votos “de centro” dóciles e serviciais, non como algúns incómodos restos de militancia crítica e inconformista. Mentres, o goberno da Xunta énchese de “modernos profesionais urbanos” a maioría dos cales proceden ou da Universidade ou da propia Administración, adoecendo até os máis brillantes dun coñecemento dun mundo asombrosamente máis real e amplo do que coñecen (non o do profesorado, non o do funcionario, non o do sindicalista)… en definitiva, un mundo que lles posibilite gañarse o recoñecemento e a simpatía de amplos círculos sociais tradicionalmente alleos ao nacionalismo (empresariado, asociacionismo), pero con formas políticas novas, co recoñecemento dun bo facer e non mediante o mesmo sistema de compra de vontades de sempre. Mentres, a acción de goberno está impulsando o servilismo cos poderosos (Caixa Galicia, REGANOSA, Courel, Serrabal) e a captación cara a si das vellas redes caciquís de base localista dependente dos contratos coa administración e que outrora pertenceran ao PP.

Abraiante e certeira a descrición de anónimo un. Cara onde vai ó BNG? Qué diferencia hai entre o PP e o BNG? Que po´lítica absurda e vergoñenta esta´na a facer na Xunta? Por qué continúa Antón Losada? Por que esqueceron ó pai Beiras? Que diferencia hai entre bailar con Baltar ou con Anxo Quintana?
Se alguén non bota man do BNG,vaise esfarelar….

Tocante a Vigo, ou a calquera cousa, quizá conveña non deixarse levar polo primeiro titular ata a que a segunda parte non sexa publicada.

Nótese a pasaxe “Asegura que la cantidad de 800.000 euros no es “desorbitada” porque se enmarca en los 3,5 millones previstos dentro de la alcaldía”. A min eses números maréanme; pero todos. Á marxe de seren ou non adecuados.

O problema é que en Vigo non quremos paga-los gastos suntuarios de dous alcaldes, xa abondo temos con un. E o Sant que deixe de pedir cousas que parece que lle fixo a boca un frade. Cada día que pasa perde votos con esa actitude trileira que ten. O santi Domínguez este ten que se decatar de que perdeu preto de dez mil votos e que é a última forza po´lítica do concello e que estivo a piques de quedar na oposición porque Corina Porro sacou case o dobre dos votos que “o antiguo” e “o trileiro”.

Lugués. Os datos sonche moi tozudos, por máis retórica pseudopolítica que se lles bote. E o dos gastos de publicidade do BNG en Vigo son algo demostrable, como obvia é a relación entre a axencia Anónimo Publicidad, o orzamento municipal do período 1999-2003 (alcaldía Castrillo) e o BNG. Que algúns vigueses nos escandalicemos de que se aumente desproporcionadamente o gasto público nunha actividade privada como é a da “visualización” dun partido e o comentemos, non ten que ver co anti nada, senon coa constatación do noso cabreo cunha práctica corrupta, deleznable, coñecida e repetida en Vigo, sen distinción de córes.

Pero ti estás no teu dereito de pensar que todo isto é producto da conspiración universal antibloque e crér que os que criticamos FEITOS e ACTUACIÓNS do BNG vigués, facemos algún tipo de “xogo” que debas coñecer para tranquilizarte.

As aclaracións de Santiago Domínguez sobre o aquel dos 800.000 euros non son tal. Non sabía que Domínguez ía cambiar a estructura orzamentaria e o que corresponde ao programa “Deportes” (remodelación estadio de Balaídos) vaia a pasar agora a ese novo, orixinal, insólito e inédito novo servizo municipal chamado “tenencia da alcaldía”. O da preparación do bicentenario (2009) directamente acojona, pois todos sabemos que iso se traduce ou ben en publicidade pura e dura, ou ben en achantar outro (enésimo) asesor de tresalcuarto a costa do contribuínte. O do bono-bús directamente non corresponde coa súa “leira” de bi-goberno… senón á área de transportes.
Créeme Lugués: Castrillo gastou cantidades millonarias en publicidade (como Príncipe no anterior bi-goberno) practicamente na súa totalidade alimentando a unha axencia de publicidade vencellada ao Faro de Vigo chamada Anónimo Publicidad: a mesma que realizou unha costosísima (modelo: en mi casa no hay miseria) campaña eleitoral para Santiago Domínguez. Non sei como lle pagarían por este choiazo. O que si sei é canto lles pagaron anteriormente con cartos procedentes dos meus impostos… e ata ti mesmo deixarías un segundo a retórica laxante para escandalizarte.

A campaña do BNG pagouna o BNG?

A culpa, unha vez máis, é do PSOE, claramente.

Sr. Eifonso, eu aquí teño un problema insoluble que o meu apelativo indica: nin son vigués nin vivo aí; por moi ben que lle queira a esa cidade, nunha discusión en materia viguesa vostede sempre levará vantaxe e eu non poderei, xa non discutir, simplemente obxectar os seus datos. Tratei de indicalo con escaso éxito, e entón explicítoo por se é motivo definitivo para non perder máis tempo lendo.

Posiblemente isto está condenado ao fracaso, visto que ten trazado un esbozo sobre a miña persoa (sintetizado en esencia no da “conspiración universal”) que eu non sei se darei removido. De calquera maneira reitero que non considero o BNG coma asediado campión de todo o que é bo e digno; nin teño a alcaldía Castrillo coma un epítome da incompetencia en materia de xestión: lembro ben que desde o primeiro momento o alcalde Lois Pérez salientou a importancia e puxo en marcha un proceso de cara á constitución de Área Metropolitana efectiva que, efectiva e desgrazadamente, non existe aínda a día de hoxe; e estimo execucións altamente valorables tanto a obra da Praza da Independencia coma os traballos de transformación, “humanización” (lamento a palabra, non atopo outra, considérese excluído o compoñente macetil) no barrio do Calvario. Habería outras xestións de importancia (lembro sen moita concreción o traballo da concelleira Gandón en materia de comedores escolares) e non sei, en suma, se ningunha de tales execucións lle merece o beneficio dunha avaliación positiva.

No outro aspecto, aínda que sexa inutilmente, recobro literalmente a anterior mensaxe: canto ao que me di da propaganda, sen crelo nin deixar de crelo non lle digo que non: nin bos nin malos, insisto, e menos na selva; reitero así mesmo o dito no empezo da presente, afirmando, permitirame, o propio dereito á reserva na acreditación de fontes: dito doutra maneira, ¿por que razón obxectiva debería eu considerar a súa achega non coma unha máis, senón coma a da verdade sen máis? Tema interesante, tamén, sería: é lícito que un grupo político importante manteña relacións preferentes cunha empresa de comunicación? Debe ser iso, sempre, motivo de sospeita canto a acción prevaricadora?

Vigo é unha cidade extraordinaria; se eu tivese que renunciar á visita e contacto periódico sufriría disgusto e considerable empobrecemento; ten tamén algúns incomodos e un deles é a présa. A présa quero atribuír a súa perentoria expedición de cualificativos, que onde non me deixaría entre a dúbida de se vostede, sr. Eifonso, descoñece a mínima cortesía ou simplemente -por causa que nin se me ocorre- se ve exento de aplicala en relación comigo. Polo demais, pase ou siga, que se revisa as mensaxes verá que eu non o chamei. E reciba a miña desculpa, así coma os seus amigos -que non coñezo- por ter aludido a eles.