Onte 1860: Miguel Suárez Abel, azos de tenrura
Entristeceunos o pasamento do bo de Miguel Suárez Abel, un escritor no que identifiquei o intelixente optimismo da vontade e a xenerosa entrega para a amizade. Coñecino cando editamos Sabor a ti (Xerais, 1992), unha novela que foi finalista do premio Xerais e que moito lle ampliou as portas que abrira con Turbo (Xerais, 1988), o premio Blanco Amor co que se dera a coñecer. Gustoume sempre como columnista, quizais o eido literario onde a súa ollada de lector humanista e cosmopolita era máis lúcida, non exenta de orgullo pola tradición nin de aguillón crítico contra a inxustiza. Eis ese derradeiro e memorable artigo, “O rato roe óso“, no que con sinceridade e afouteza relataba como se preparaba para a morte, “apaciguando e calmando os temores máis negros e fundados”. Lembraremos a Miguel pola súa dignidade e por tantos azos de tenrura que agasallou ao longo da súa vida. Saudades e abrazos intensos, Miguel!
