Hoxe recibín por correo electrónico o enlace con este vídeo. Magnífica arenga cívica do mestre Riccardo Muti previa a interpretación de “Va pensiero”, o coro do terceiro acto do Nabucco de Verdi,  no Teatro dell’Opera di Roma. Antes da representación, Gianni Alemanno, o alcalde de Roma, antigo ministro de Berlusconi, pronunciara un discurso denunciando os recortes gobernamentais ao orzamento de cultura. Estas foron as palabras de Mutti pronunciadas o 12 de marzo de 2011 en presenza de Berlusconi, que ocupaba un dos palcos:

“Eu non teño trinta anos e, polo tanto, xa vivín o que tiña que vivir. Pero hai moito que…. como italiano… viaxando polo mundo… sinto moita dor polo que está pasando. E, por tanto, se fago, a petición vosa, un bis de “Va pensiero”, non o fago tanto, ou só por razóns patrióticas…

Esta noite, mentres o coro cantaba magnificamente “oh miña patria, tan bela e perdida”, pensei que se asasinamos a cultura sobre a que foi fundada a historia de Italia, realmente a nosa patria será bela e estará perdida.

[Ovación, incluída a dos membros do coro que permancían ne escea]

Polo tanto, como estamos nun clima moi itálico… e moitas veces Muti calou… durante tantos anos…, gostaría que fixeramos unha excepción: estamos na nosa casa, non? o teatro da capital. O coro cantou maxistralmente, a orquestra acompañouno estupendamente, e vos, se queredes vos unir tamén, facémolo todos xuntos. A ritmo!”

Eis unha mostra de como podemos expresar a nosa indignación colectiva. Emociona comprobar como unha representación operística ou teatral, un concerto, ou unha presentación dun libro son actos cívicos por excelencia. Efectivamente, como denuncia o bravo mestre Mutti, como el recoñece “tantos anos calado”, se asasinamos a cultura, a nosa patria será fermosa, mais inevitablemente perdida. Non podemos permanecer calados. Unha lección que non debemos esquecer.