Lamentei que Borja Oubiña non recibise onte en Balaídos a gran homenaxe que merece como o xogador máis valioso do Celta neste século XX. Unha lenda do celtismo contemporáneo á altura de Manolo, Mostovoi ou Gudelj. Sei que a ollada melancólica do capitán, recollida no retrato que Guillermo Cameselle lle fixo cando apenas tiña dezasete anos, despois da súa primeira lesión de xeonllo, iluminouse onte un pouco durante os longos aplausos de gratitude do celtismo. O esforzo para superar contra vento e marea as dificultades, sobre todo despois da lesión de Anfield, o espírito de construtor de soños capaz de artellar o funcionamento do colectivo, a intensidade para perseguir as angueiras propias e alleas foron valores deste admirable deportista galego. As súas últimas declaracións, confesando que colgaba as botas «sen ser o xogador que pensaba ía ser», retratan esa melancolía esperanzada gravada por Cameselle cando comezaba a despuntar nas lameiras da Madroa. Poucas veces un retrato e unhas palabras representaron mellor a alma deste inesquecible e discreto futbolista celeste. Grazas capitán!