Listado de la etiqueta: baixo_mínimos

Onte 1574: Ameixeiras na fnac

/en , , , , , /por

Pereiro_Ameixeiras_Bragado_05-02-2016

Acompañei a Diego Ameixeiras á FNAC da Coruña para presentar A noite enriba. Foi unha fortuna contar coa participación de Xosé Manuel Pereiro, que trouxo a primicia do número 26 da revista Luzes, un excelente monográfico sobre a cultura e medios en Galicia recén saído do prelo. Antes de iniciar a conversa co autor, Pereiro confesou que fora un privilexiado xa que hai máis de dez anos lera Baixo mínimos, antes de ser publicada, e que dende entón o fixera con cada unha das obras do novelista ourensán. Salientou que A noite enriba era unha homenaxe a autores de novelas de Bruguera, como Silver Kane, tras o que se agochaba Francisco González Ledesma, mais e sobre todo, á figura de David Goodis, o autor de novelas como Disparen sobre o pianista, que levou ao cine Truffaut, ou tramas como as do Fuxitivo.

Cando se abriu a conversa, Ameixeiras recoñeceu que quizais por tratarse da súa décima novela se puxera máis reflexivo, «o que quizais pode significar para min o inicio dunha nova etapa». «Pretendín escribir unha novela sobre un escritor que se achega a outro escritor que relata a experiencia de escribir unha novela». Cando Pereiro preguntou sobre o seu modelo de escritor, Ameixeiras non dubidou en expresar a súa preferencia «dende o punto de vista do oficio, pola figura do escritor resolutivo, que escribe a unha velocidade admirable; quizais teña que ver co inercia co meu traballo como guionista, obrigado a respectar prazos».

Onte 1166: «Conduce rápido»

/en , , , , , /por

Isabel_Soto_Diego_Ameixeiras_04-12-2014

Como xa vén sendo tradición a comezos de decembro, presentamos onte en Couceiro outra de Ameixeiras, que o autor ourensán títulou Conduce rápido. Foi a tradutora e crítica Isabel Soto quen presentou a novela e realizou un completísimo percorrido pola obra de Diego Ameixeiras. Comezou Soto encadrando Conduce rápido «dentro dun camiño da obra dun autor que renova o xénero negro, que posúe unha voz singular dentro da literatura galega, moi representativa dunha xeración, caracterizada pola fuxida de calquera tipo de sublimación sexa da realidade, da paisaxe, da cultura, da linguaxe, probablemente por que na realidade que nos arrodea non vemos nada que sublimar», Para Isabel Soto esa fuxida da sublimación é «o trazo principal de toda a obra de Diego Ameixeiras, unha literatura moi urbana, moi necesaria, que cobre as expectativas dos lectores. Literatura radical, moi moderna, que fai aparecer aos invisibles, as situacións de precariedade recoñecibles ou cotiáns. O seu é un realismo real, tal como vanas cousas.»

Percorreu Isabel Soto a obra de Ameixeiras, dende as dúas novelas primeiras, protagonizadas polo detective Horacio Dopico, «nas que seguía as convencións do xénero, para dterse en Tres segundos de memoria, «retrato xeracional da mocidade urbana galega, que xa daquela en 2006 vivía na precariedade, que contínúa, unha violencia que nos doe. «A partir de aí hai un camiño de depuración na  obra de Ameixeiras. Unha literatura moi directa, cunha tensión que via incrementándose. Vidas cruzadas, frustracións nas relacións sentimentais, presente en novelas como Dime algo sucio e Historias de Oregón.» «Tras Asasinato no consello nacional, o seu éxito de vendas, volve polo camiño da depuración, nas tres últimas obras, Todo OK, Matarte lentamente e Conduce rápido nas que afonda na precariedade, condensación narrativa, fragmentarismo, lonxe de calquera sublimación. A presenza de luzadas líricas nas descricións, a introdución de matices do mundo urbano, a importancia da participación do lector no texto, as oracións breves, linguaxe coloquial, desenlaces abertos, ausencia de xuízos de valor sobre seres vencidos pintados cunha aura lírica que arrinca no pasado, son características de todas estas tres novelas.» Para Isabel Soto «en Conduce rápido prodúcese unha depuración deste modelo até o absoluto. A acción desenvólvese en cinco días, de luns a venres, rápido. Máis ca outras, está achegada a un guión. Novela coral, personaxes marxinais que manteñen unha épica que unha vez rota leva a unha violencia explícita, moi rotunda.» «Novela onde Composteña é protaognista, as súas calellas, os peregrinos, os turistas, os ionquis, barras americanas, personaxes que buscan un golpe de fortuna que os saque de probes. Aquí tampouco hai nada de sublimación.» Rematou Isabel Soto insistindo en «Diego Ameixeira conseguiu constituír un estilo que o singulariza. Un retrato da negrura dunha realidade cada vez máis negra.»

Na súa intervención Diego Ameixeiras lembrou que facía dez anos que publicara a súa primeira novela, Baixo mínimos, o que o convidaba a reflexionar sobre cales foron os seus camiños como escritor, Lembrou o seu primeiro grande recoñecemento, Tres segundos de memoria, polo que obtivo o Premio Xerais. Considerou que Dime algo sucio supuxo un cambio no seu xeito de entender a escritura, «aí recollo a herdanza dos grandes mestres do xénero negro, que non é outra cousa que a crónica social do tempo que se vive». «Con Asasinato no consello nacional ensaiei a novela clásica de enigma. Despois de Historias de Oregón, aparecen tres novelas, Todo OK, Matarte lentamente e Conduce rápido que teñen moito en común, tanto no tipo de personaxes como no xeito de narrar.» «Foron dez anos de certo autocoñecemento persoal. O oficio de escribir require a experiencia de estar só, de enfrontarse á soidade, aínda que non nego que o resultado final arrastra unha serie de penurias. Escribir é como escribir, como darlle forma a algo que tes pensado previamente. Creo que fun atopando un xeito de facelo no que agora me sinto cómodo. Teño a sensación que agora as novelas se parecen cada vez máis a min mesmo. Aposto polo estilo fotográfico, dicir o máximo co mínimo, a través do silencio e das cousas implícitas.»

Detívose despois Ameixeiras en falar de Conduce rápido, «obra que pertence ao subxénero de novela de delincuentes, a novela criminal que adopta o punto de vista do delicuente, neste caso de clase baixa, que son os que a min máis me gustan.» Confesou que «pensaba estar escribido unha historia de amor protagonizada por Erika e Ventura, que representaban dous mundos da delincuencia que se encontraban, ela a da pequena, el o doutra máis organizada. Na novela hai un certo costumismo, un aprezo por este tipo de personaxes que teñen un pé no outro lado.» Rematou Diego afirmando que «a novela está contada con suficiente carga narrativa para que sexa interesante para o lector, así o espero.»

Onte 512: Feijoo con Ameixeiras

/en , , , , , /por

A pesar doutro serán de intenso ballón, un bo grupiño de xente reuniuse na Libraría Paz de Pontevedra para presenciar a conversa sobre Todo OK entre o seu autor, Diego Ameixeiras, e Pedro Feijoo. Antes do diálogo entre os dous narradores, o autor d’ Os fillos do mar pronunciou unhas palabras nas que percorrendo o catálogo do novelista ourensán expresou as razóns polas que «Queremos a Diego».

Comezou Feijoo salientando  que «queremos a Diego porque, como membros dun sistema literario ameazado de sobrevivir Baixo mínimos, o seu é o mellor exemplo dun escritor novo e excelentemente dotado como narrador, ao tempo clásico e moderno, capaz de crear un universo literario propio onde se dá feliz encontro entre o autor e o seu público, un público capaz de esgotar unha edición completa en menos dun mes». Continuou lembrando que «malia ás veces pecar ese sistema noso de non ter máis ca Tres segundos de memoria, cómpre non esquecer que estamos a falar dun autor con sete títulos xa ás súas costas, e avalado por diferentes premios e recoñecementos, entre eles todo un Premio Xerais de Novela, aí é nada».

Feijoo sinalou, logo, que «queremos a Diego porque os lectores e lectoras devecemos polo seu xeito de narrar, claro, directo, parágrafos descarnados e diálogos sen ambaxes, rápidos e duros. Si, sabemos que ninguén coma el nos vai responder cando lle digamos “Diego, Dime algo sucio”». Non esqueceu Feijoo subliñar a achega de Ameixeiras na modernización dun «xénero tan arraigado na nosa narrativa como é o da novela negra, o que supón non pouca responsabilidade, por certo, que aí nos contemplan os Reigosa, os Jaureguízar, os Rivas…». Rematou a súa primeira intervención Feijoo confesando que «se en Galiza aínda se pode falar de xeracións literarias, eu quero formar parte daquela da que forme parte Diego». 

Onte 504: Todo OK con Ameixeiras

/en , , , , /por

No serán de onte, o xornalista Fran P. Lorenzo conversou durante case unha hora con Diego Ameixeiras sobre Todo OK. Presentábase así na Libraría Couceiro de Compostela a sétima novela do narrador ourensán, coincidindo coa reedición de tres das súas obras anteriores, a segunda de Baixo mínimos, coa que debutou en 2004 e na que creou ao detective Horacio Dopico, a terceira edición de Tres segundos de memoria, coa que obtivera o Premios Xerais en 2006, e a cuarta de Asasinato no Consello Nacional, desta volta prologada por Xosé Manuel Beiras. Antes de comezar a conversa, Fran P. Lorenzo definiu Todo OK como “unha reflexión sobre a xustiza, a verdade e os medos profundos da sociedade actual encarnados nun personaxe da forza de Inés Landeira, A Coxa, acompañándoo no seu desconcerto no devalar da vida”. Salientou despois a economía expresiva incrible da escrita da novela, “sendo moi difícil chegar a ese punto no que se logra a esencia dun relato artellado sobre unhas tramas mínimas e uns personaxes moi potentes”.

A conversa comezou sobre a forza do personaxe de Inés, a protagonista da novela. Diego confesou que quixo que o personaxe principal da novela fose unha muller, sendo consciente que “dentro do xénero da novela negra non se lle fixo demasiada xustiza ao pepel da muller”. Salientou que “Inés ten unha enfermidade, vive unha situación familiar límite e busca unha solución para evitar entrar na cadea. Pretendín que o personaxe non fose tratado con ningún tipo de diferenza se fose un home”. Despois Lorenzo e Ameixeiras abordaron a utilización dos tópicos da novela negra. Para Diego “a posibilidade de etiquetar unha novela como negra non é relevante á hora de comezar a escribir unha novela”, porén recoñeceu que “teño sempre a obriga de intentar que o meu seguinte libro sexa mellor co anterior”. “As miñas primeiras novelas, as protagonizadas polo detective Horacio Dopico, especialmente a primeira, Baixo mínimos, agora reeditada e escrita en 2002, considéroas de aprendizaxe, mesmo un axuste de contas con moitas novelas negras que lera daquela, como me comentou Andreu Martín, un dos mestres da novela negra europea, que el fixera. Unha vez que te liberas dos tópicos e convencións do xénero, vas procurando os teus propios camiños. É o que intentei e intento facer dende entón”.

Proseguiu a conversa, preguntando Lorenzo sobre se os diálogos da novela, moi cribeis e nada banais, podían ter que ver co coñecemento de Ameixeiras do medio audiovisual, así como sobre o exercicio tan complexo de “expresar o máximo co mínimo”. Diego recoñeceu que non “podía negar a influencia do medio na escrita dos diálogos”. “Pretendín que toda a información se achegase por medio dos diálogos. Estou convencido -dixo- que es mellor escritor polo que calas que polo que escribes. Cómpre deixar espazo á intervención do lector. Ademais, para o escritor é moi importante escoitar como fala a xente. Como buscar a esencia do que queres dicir con poucas palabras. Isto para min é clave”.

Finalizou a conversa, abordando a cuestión dos nexos existentes entre a novela negra e a actualidade. Diego recoñeceu que “quixen sempre que esta novela tivese unha dimensión tráxica, mais que non existise unha liña divisoria entre o que está ben e o que está mal”. Por último, adiantou a primicia de que rematara unha primeira versión da próxima novela na que introducirá “temas de moita actualidade como o dos bancos”.