Pan durmido

Hoxe é o día do pan durmido, dos roscóns, das roscas, do rosco, das bolas doces dos padriños e madriñas. A Pascua comezaba para min a noite do xoves cando a madriña e a avoa viñan amasar onde nós. Traían as tinas cheas de fariña triga, manteiga cocida de vaca, cartuchos de azucre, daqueles grosos de papel de estraza, e ducias de ovos da aldea que mercaban ás señoras de confianza. Conservo o arrecendo da esencia de anís e das reladuras de limón que mesturaban con presiñas de sal e cos outros ingredientes, e o cheiro forte do fermento de panadeiro, que desfacían axudándose dun chorriño de leite. Traballaban a masa con entusiasmo, remexían ata conseguir que se despegase das mans. A masa quería traballo, había que bregala ata que quedase ben sobada. Cando remataban, facíanlle a cama, deixábana durmir ata o día seguinte, tapándoa cunhas mantas vellas, para así ben abrigala, impedindo que o frío estragase traballo tan concienzudo. A mañá do venres, ben cediño, íamos ao forno do Barrio do Cura, onde había unha actividade desenfreada. Antes solicitaramos ao señor Domingos quenda para facer aquelas trinta espléndidas roscas, de quilo ou de quilo e medio, xa que ese era un día de fartura. Unha vez confeccionadas, o mestre panadeiro apartábaas a durmir outra media hora, para logo, que era o que máis nos prestaba ós pequechos, lucilas con ovo batido, azucre humedecido, froitas escarchadas e, nalgúns casos, mesmo con ovos, tantos como anos tiña o afillado que a recibiría. Só había que agardar a fornealas e ter a sorte de que medrasen: as máis altas e esponxosas eran as máis valoradas por todos.