Onte 1868: Apenas dez segundos

Entre as gabanzas literarias que coñezo sobre o fútbol sempre gustei do discurso que o escritor André Maurois pronunciou en 1949 con motivo do sesenta aniversario do fútbol francés. O intelectual normando definiu o fútbol como “a intelixencia en movemento”, xa que ao longo dun partido “a cada instante se formulan problemas matemáticos dunha infinita complexidade que se resolven nun alustro de pensamento activo”. Eses instantes decisivos, recollendo un concepto que na fotografía acuñou Henri Cartier-Bresson e que Johan Cruyff levou ao fútbol, de cuxa resolución satisfactoria depende tanto a composición da fotografía como o devir na táboa de marcas do estadio. Xaora, máis alá da indispensable teimosía respectuosa, que os celtistas bautizamos como afouteza, e da disciplina física e do seu suplemento emocional, é a capacidade de resolución destes instantes decisivos a condición que permitir acceder aos agasallos da fortuna, que no fútbol se chaman, gol, triunfos, títulos e glorias.

Onte en Old Trafford ao Celta só lle faltou resolver con acerto o instante decisivo, esa derrardeira xogada na que en menos de dez segundos Beauvue debeu decidir se asumía a responsabilidade de superar a Romero xutando polo pao longo ou delegala en Guidetti, que o acompañaba en carreira agardando o rexeite do porteiro. Na resolución desa ecuación de resultado tan incerto, o guadalupeño estaba decidindo entre os territorios da eliminación e o da gloria colectivas, entre prendérmonos de vez no corno da lúa ou seguirmos enxergándoa no horizonte. Todo o demáis foi un espectáculo marabilloso, un partidazo ao xeito de Berizzo, ese xenio da ilusión colectiva, que nunca saberemos chufar como merece. O Celta soubo dosificar as intensidades e os esforzos, resolveu centos de ecuacións e na lameira debuxou as xeometrías máis complexas. Todo para chegar a ese instante decisivo e poder noquear a un xigante poderoso, onte medoñento e mouriñoso, na súa propia casa.

É inevitable lembrar situacións anteriores nas que os nosos tampouco foron capaces de resolver con éxito as ecuacións decisivas: o penalti de Alejo, a cabezada de Velasco, o remate de Gudelj… Tanto ten. Os celtistas non ollamos con nostalxias cara atrás. O noso é volver intentalo, acuñar durante anos un novo soño e perseguilo. Unha concepción que está na cerna da gramática do fútbol celeste, tamén da propia vida, como onte declarou Berizzo nunha intervención memorable. Lembraremos orgullosos o empate no que fomos moi superiores ao Manchester. Un partido extraordinario onde nos faltaron apenas dez segundos dun fulgor aínda máis intenso. Canto agradezo a dignidade e a humildade de ser do Celta.

A gran foto é de Grobas, Faro de Vigo.

Guardar