Derrota para unha xeración
Se repasamos as liñas dos resultados do ciclo electoral iniciado en 1989, cando Fraga gañou as súas primeiras galegas, non é moi difícil agoirar que estatisticamente deberemos agardar máis dunha década (2021 ou 2025) para contar en Galicia cun goberno que devolva as boas expectativas e o alento de esperanza co que, hai case catro anos, comezou o bipartito de socialistas e nacionalistas rematando con dezaseis anos de autoritarismo clientelar fraguista. A súa inapelable derrota deixa eivada á cidadanía progresista galega durante toda unha xeración, xa que, previsiblemente, na tres ou catro próximas lexislaturas será tan difícil que algunhas das forzas obteña a maioría absoluta como que se atrevan a repetir unha fórmula de goberno de coalición, rexeitada de forma contundente pola maioría do electorado. Onte estragouse, quizais por moito tempo, unha posibilidade preciosa para que a esquerda encabezase a profunda rexeneración democrática pendente no país.
Onte, a cidadanía galega censurou a fórmula de goberno bipolar de PSdeG-PSOE e BNG, impedíndolles recuncar nas súas responsabilidades de goberno, obrigando, ademais, a ambas as dúas forzas a enfrontarse coa viabilidade de cadanseu proxecto e a dirimir a lexitimidade dos seus liderados. Velaí como primeiras consecuencias destes requirimentos a demisión de Emilio Pérez Touriño ou o período de reflexión autocrítica prometido por Anxo Quintana nas súas primeiras declaracións tras coñecer a derrota. Estes resultados tan negativos abren nos membros do bipartito unha crise profunda provocada tanto polo insatisfactorio funcionamento da fórmula acordada para o goberno de coalición como pola inadecuación da proposta política de cada unha das forzas á crise económica internacional e á comunicación política da sociedade rede.
Ao longo da lexislatura toda, o bipartito nunca conseguiu entusiasmar. A pesar do seu bo nivel de produción lexislativa e de eficacia na execución orzamentaria; a pesar dalgunhas importantes mudanzas en determinadas políticas sectoriais (sobre todo nas áreas nacionalistas), o bipartito apareceu nos medios de comunicación (e polo tanto diante da cidadanía) como un goberno con pouca cohesión interna (onde eran frecuentes pelexas feroces entre os seus membros por mor do reparto de competencias ou orzamentos) e escasa ambición para acometer os grandes retos do país. O fracaso da reforma do Estatuto, na metade da lexislatura, agravou esta percepción, convenientemente divulgada polos medios conservadores, tanto os da caverna neocón de Madrid como os galegos. Ademais, nin socialistas nin nacionalistas souberon renunciar ou substituír os privilexios e os hábitos do fraguismo na Xunta (coches, asesores, asistencias técnicas…), abrindo un foxo coa sociedade. O bipartito (en liñas xerais, que tamén houbo algunhas excepcións) non foi un goberno austero, nin próximo nin sequera apostou pola participación cidadá que permiten as novas ferramentas da comunicación dixital. Unha mágoa!
Ademais, fronte á posibilidade dun enfoque transversal na abordaxe dos grandes temas de país (lingua, territorio, paisaxe, infraestruturas, medios de transporte, reforma medios de comunicación públicos…), socialistas e nacionalistas apostaron por un modelo bipolar que proxectaba unha imaxe do goberno esgazada, rota, axiña aproveitada polos seus detractores: “non se pode confiar en dous gobernos, dous presidentes…” Un modelo que, por riba, se exportou aos gobernos de coalición formados despois das eleccións municipais. O bipolarismo venceu ao transversalismo, a obsesión por competir publicitariamente co coaligado (velaí a polémica do concurso eólico no perigoso treito final da lexislatura) levounos a minusvalorar (a esquecer) a presenza do adversario conservador que, grazas ao traballo paciente de Alberto Núñez Feijoo, foi renacendo amodiño. Ninguén do bipartito o agardaba, mais ao comezo da campaña, o PP-G estaba aí. Cando Pepe Blanco llo avisou a Touriño (convencido en ser un émulo cesarista do propio Fraga), xa non houbo tempo para reaccionar.
Ademais, cada un dos partidos ten os seus propios problemas. O proxecto que levou a Touriño á Presidencia (iniciado hai dez anos, coincidindo en boa medida co de Zapatero) chegou ao seu tope nas autonómicas de 2005 e semella agotado. A demisión de Touriño, forzada por Pepe Blanco dende Madrid, abre unha fenda enorme no partido, onde non se albiscan liderados alternativos, xa que os alcaldes socialistas (que viñeron equilibrando o poder de Touriño e o seu entorno universitario) son responsables (Caballero e Orozco, sobre todo), tamén, do fracaso electoral do 1 de marzo. Descarto que o PSdeG-PSOE vaia a repetir a experiencia de coalición cos nacionalistas como unha liña do seu desenvolvemento estratéxico. Se é así, que futuro alternativo poden agardar? Outrosí acontece no BNG. Os resultados do 1-M son os peores dende hai dezaseis anos, tanto en votos como en escanos, consolidando unha perigosa tendencia á baixa nas cidades. Estas autonómicas, despois de catro anos de experiencia de goberno, eran decisivas para a consolidación do proxecto de Quintana de promover o Partido Galeguista do século XXI. Porén, o retroceso electoral sementa dúbidas sobre a estratexia e reabre o debate sobre a viabilidade organizativa da frente. En definitiva, socialistas e nacionalistas obrigados a abrir un novo ciclo para unha nova xeración.
O bipartito encheuse de poder e non mudaron as formas. Todo iso, sumado a que a prensa conservadora amosou chanchullos, pasou factura. Os caciqueos de Fraga sabíanse nos bares, por boca dos enterados, porque non había medios masivos que lle fixeran ferida. Os caciqueos do bipartido aireounos a Voz, que está en todos lados. Velaí a diferenza.
Excelente análise do sucedido onte. Porén, grande parte do fracaso do bipartito foi a feroz persecución á que se viron sometidos por parte dos grupos mediáticos (tanto galegos como españois) e a escasa habilidade de desmentir as falsidades e transmitir os logros conseguidos nestes catro anos. Unha mágoa. Concordo con vostede na súa apreciación de que o próximo goberno progresista sexa en datas próximas. Se desde o goberno non foron quen de manter o poder, desde a oposición a tarefa vai resultar imposíbel. Só outro desastre (natural ou provocado) pode arredar ao PP do poder.
Só unha pequena precisión, da que por outra parte non estou completamente seguro: o modelo de bigoberno nos concellos precedeu ao inventado para a Xunta de Galicia. Permítome indicar que a primeira mostra de tal bigoberno deuse, no tocante a Vigo, co bipartito de Castrillo: os cartos que manexaba Carlos Príncipe eran administrados de forma independiente. A capitalización desa experiencia por parte dos socialistas, gañadores das seguinte votacións nas cidades galegas, moveu a unha maior diferenciación de planos de actuación, co fin de visibilizar (ese era o palabro) o labor de goberno de cada partido. Desa necesidade parte un dos erros maiúsculos dos últimos anos que a piques estivo de costar a alcaldía viguesa no 2007 e que, de seguiren así as cousas, traerá como consecuencia en 2011 a restitución de dona Corina Porro no trono de Praza do Rei ou onde as veleidades dos nosos gobernantes queiran ubicar a nova sé municipal.
Tes razón, Arume. O modelo bipolar naceu co Castrillo e Príncipe. No entanto, creo que como modelo para a xestión dos concellos foi xeralizado a partir do bipartito. Estaban, mesmo, asiganadas idénticas áreas municipais ca as responsabilidades autonómicas: cultura e servizos sociais ao BNG, etc. Agardo equivocarme, o de onte anuncia a maioría absoluta de Corina no concello. Podería evitarse, sempre que socialistas e nacionalistas tomen boa nota do que expresan os resultados. Hoxe non podo ser tan optimista como eu adoito.
brétemas: eu non creo que o tema do PP no goberno dea para outra xeración. depende de moitos factores… é certo que a cidadanía se sentiu enganada ou defraudada co bipartito e que por iso caeu… pero eu penso que se feijoo o fai mal, tamén pode fracasar. como que non? o PSOE e o BNG teñen que aprender, iso si, do seu principal erro: caeron no que eles mesmos criticaron. e a cidadanía, que non é parva, dixo: “estes non critican o clientelismo, critican o clientelismo que non fan eles”. e iso matounos. a expectativa era moi alta e a realidade outra moi diferente. e outra cousa: que busquen escusas de mal pagador paréceme patético. iso si que os pode enterrar de por vida.
Que o PP repita en catro anos vai depender, exclusivamente, deles. Hai unha fonda mudanza na cidadanía galega do 89 e do 09. Non esquezan que hai seis meses a Feijóo dábanlle ben dende Madrid. Non creo que o presidente electo sexa un bo presidente, porén tampouco creo que sexa un dereitista.
Quero ver como trata tres asuntos fundamentais para marcar como latexa nos próximos 6 meses: que vai pasar coa lingua, que vai pasar coas galescolas (e a educación en xeral) e que vai pasar con Madrid.
Do que nos podemos despedir é da selección galega e do culturgal.
E hai unha lección que aprender: como cidadanía galega, madura e democrática, debemos atopar os vieiros axeitados para mostras o noso parecer sobre a terríbel manipulación política, tando da caverna como de medios cara os que temos máis simpatía. Eu personalmente deixe de ler vieiros porque aínda que ideoloxicamente este preto dos meus pareceres… é pésimo no trato da información. Se somos unha sociedade madura, mostrémolo.
E no meu parecer, Anxo Quintana debería ter dimitido hai 24 horas. E con el Paco Rodríguez.
Mas nom é possível em Galiza governar, de nom ser em coaliçom bng-psoe.
E outro detalle: atendendo a pésima nova que é a volta do PP ao poder no país, é o mellor momento para a súa volta. Por parte dos medios, e por eles mesmos, van estar espreitados con lupa. A política que poderían realizar con outras tornas -por exemplo, se os escándalos de corrupción fosen do PSOE ou se o PP estivese na Moncloa- serían debastadoras. Porén, agora, non teñen esa marxe. Alén diso, se eu fose a oposición, atacaría a Feijóo en que non gañou el as eleccións, senon que foi o bipartito quen as perdou. Non é un líder -o vídeo de fin de campaña é unha boa mostra, só 2 segundos, todo Rajoy- e sobre todo, as promesas que fixo -realmente prometeu cousas que non vai poder ou querer facer, como a reforma do voto emigrante- poden ser a súa perdición. Eu, realmente, non vexo que en 4 anos teñan que seguir no poder. E podería ser peor: ter un goberno de coalición no que UPyD lle dese a maioría, coma en Euskadi.
Iso si, a depresión de hoxe non ma quita ninguén.
Estes quando seguram o poder nom o largam mais. Olhai Valencia. Teria de ser umha pior do que a do PPrestige. O único dado que semelha contrário a eles é q e teram de gerir uma crise económica de proporçoes colossais, que em Galiza ainda nom empezou. Por ai pode vir uma proletarizaçom de sectores urbanos, ainda que poderia vir, com mais probabilidades penso eu, uma fascistizaçom: mais xenofobia, mais direitismo em todos os niveis. Um frente nacionalista com amplo com um programa de mínimos bem calculado é necessário, e vamos ver que o que se passa com o psoe, porque nom se pode prescindir del neste pais. Outra possibilidade seria infiltrar o pp.
Eu penso que o frontismo no nacionalismo é un modelo esgotado. Non vivimos nos 70, aínda que a UPG aínda o pense.
O maior erro do bipartito foi non emprender transformacións reais máis ou menos profundas. Se iso fixera, hoxe teríamos algo que defender. Como só deixaron chiringuitos (Seaga, consorcio de igualdade) aínda pior. Alí aniñaran as aves de rapiña nuns leitos aínda quentes e lonxe da fiscalización e control parlamentario. Unha desfeita sen honra que ao nacionalismo lle costará ferro e fariña remontar. Moito menos ao PSOE que ten unha parte importante do capital financeiro e mediático detrás. Velaí o drama para os que non vemos ao BNG como un apéndice dos socialistas españoles.
O bipartito cometeu erros imperdoables, ou ninguén lembra o plus dos altos cargos ?
Gobernaron con moi pouca sensibilidade e a moita distancia da opinión pública. E aínda presumen de coñecer ben o país!
A campaña dos medios de comunicación e un tema especialmente sangrante. Tivo máis importancia no resultado final do que poida parecer nunha análise superficial: todos nos indignamos en algunha medída ao coñecer o asunto das cadeiras ou do coche. Moito se discutíu en tertulias de café, pero o que é ben certo e que esa información só a obtivemos por medio da prensa e demais medios. Eles crearón opinión, máis do que se pensa.
Mais o peor de todo e que o propio goberno estivo alimentando a bicha mediante subvencións (as veces encubertas). Os moi ilusos pensaron que ao final nonos devoraría.
Brétemas, acepto a maioría das notas da análise pero en ningún modo estou disposto a conceder que os prazos sexan os que se indican no seu post. A etapa Fraga é irrepetíbel por diversas razóns, coido que bastante evidentes como para perder agora tempo en enumeralas. Ademais, por saúde mental e por deber cívico non nos podemos permitir pensar en voz alta dese modo durante máis de 48 horas.
En fin, por ser pragmático e ficar no nivel máis superficial da prospectiva que formula, limítome a indicar unha única cousa. Malia todo o que se diga, nas últimas convocatorias electorais de ámbito nacional ou estatal, antes que victorias dun partido hai que falar de derrotas dos contrarios. Así caeu o PP en Madrid e así caeu en Galiza, non o esquezamos. As eleccións hoxe, con esta situación acentuada de empate técnico perenne, non se gañan. As eleccións pérdeas o contrincante político que se equivoca ou experimenta un cúmulo suficiente de circunstancias negativas. O que caen son antes que os proxectos a imaxe pública deses proxectos e dos seus executores (non se esqueza: a día de hoxe a política é espectáculo; éo en termos mediáticos e cada vez máis tamén en termos sociais).
A día de hoxe eu non teño capacidade de pensar en que os que van abandonar San Caetano poidan voltar axiña por méritos propios (o PSdG carece de identidade e de discurso político, diluíuse nunha tecnocracia de moi baixo perfil; o BNG non pode aspirar a manterse no poder se a tutela corresponde á UPG). Pero si teño a certeza de que poderán volver por deméritos alleos. A xeración que no post se sinala como a derrotada será a que sente as bases dunha Galiza outra. Só espero que as vellas gardas empecen a circular sen armar ruído.
Non perdeu o bipartito: os que non damos acertado somos nós. Mentres sigamos referenciándonos nos partidos realmente existentes, establecendo algún punto de unión con eles, disculpando como “erros” o que son manifestacións estructurais dun gremio especializado en usar os aparatos do estado no seu particular beneficio; mentres fagamos de analistas políticos ao uso, cinguíndonos aos parámetros interpretativos de columnistas de periódico; mentres non analisemos sen prexuízos e en profundidade, máis alá de meras couxunturas o que ocorre co poder nas sociedades occidentais; mentres nos alegremos ou apenemos en función de que gañe a dereita nominal ou a esquerda nominal que coñecemos, iremos mal: a forza que a priori atesouramos como persoas de esquerda, quedará fagocitada na lóxica dos partidos que se apropian da historia da esquerda para facer unha praxis puramente corporativista só dirixida a manter as condicións que permiten que subsistan os privilexios desa sorte de caste que son os dirixentes políticos e sindicais.
Resulta difícil expresalo en tan poucas liñas, pero penso sinceiramente que só negándonos radicalmente a entrar no discurso (sexan cal sexan os matices diferenciadores que se lle queiran dar) que domina a análise pseudopolítica periodística, poderemos avanzar e contribuir á creación de conciencia, de construcción do “para si” que permita negar a sociedade contemporánea tal e como a coñecemos. O que ocorreu en Galicia nos últimos catro anos, é unha confirmación máis da necesidade de cambiar de chip, de facernos intolerantes cos que amosan comportamentos antidemocráticos, cos que se atreven, dende a responsabilidade pública, a poñer por diante os seus intereses particulares sobre os xerais, aínda que sexa unha soa vez. E eses foron, tamén, os dous partidos que formaron o goberno bipartito de Galicia (de coalición non, por dios!): non existen acertos se os “erros” consistiron en negar o ben público e exercer sectariamente as políticas públicas. Non acado a ver cal son as diferencias substanciais entre os gobernos de Fraga e os do Bipartito; agás que faga o hara-kiri intelectual de considerar aos “nosos” como portadores dunha bula esencial que os exime de culpa cando actúan en sentido contrario ao que todos entenderíamos, sen demasiado esforzo, que debe ser unha política de esquerdas.
Non sinto que me una, nin hoxe, nin na miña experiencia política, absolutamente nada cos que se denominan de esquerdas na escena política galega e española.
P.S. Vexo que o inveterado costume de matar ao mensaxeiro segue a estar presente nalgúns dos comentarios a esta entrada. Saúdos e disculpas pola extensión irrefrenada deste comentario.
Non perdeu o bipartito: os que non damos acertado somos nós. Mentres sigamos referenciándonos nos partidos realmente existentes, establecendo algún punto de unión con eles, disculpando como “erros” o que son manifestacións estructurais dun gremio especializado en usar os aparatos do estado no seu particular beneficio; mentres fagamos de analistas políticos ao uso, cinguíndonos aos parámetros interpretativos de columnistas de periódico; mentres non analisemos sen prexuízos e en profundidade, máis alá de meras couxunturas o que ocorre co poder nas sociedades occidentais; mentres nos alegremos ou apenemos en función de que gañe a dereita nominal ou a esquerda nominal que coñecemos, iremos mal: a forza que a priori atesouramos como persoas de esquerda, quedará fagocitada na lóxica dos partidos que se apropian da historia da esquerda para facer unha praxis puramente corporativista só dirixida a manter as condicións que permiten que subsistan os privilexios desa sorte de caste que son os dirixentes políticos e sindicais.
Resulta difícil expresalo en tan poucas liñas, pero penso sinceiramente que só negándonos radicalmente a entrar no discurso (sexan cal sexan os matices diferenciadores que se lle queiran dar) que domina a análise pseudopolítica periodística, poderemos avanzar e contribuir á creación de conciencia, de construcción do “para si” que permita negar a sociedade contemporánea tal e como a coñecemos. O que ocorreu en Galicia nos últimos catro anos, é unha confirmación máis da necesidade de cambiar de chip, de facernos intolerantes cos que amosan comportamentos antidemocráticos, cos que se atreven, dende a responsabilidade pública, a poñer por diante os seus intereses particulares sobre os xerais, aínda que sexa unha soa vez.
E eses foron, tamén, os dous partidos que formaron o goberno bipartito de Galicia (de coalición non, por dios!): non existen acertos se os “erros” consistiron en negar o ben público e exercer sectariamente as políticas públicas. Non acado a ver cal son as diferencias substanciais entre os gobernos de Fraga e os do Bipartito; agás que faga o hara-kiri intelectual de considerar aos “nosos” como portadores dunha bula esencial que os exime de culpa cando actúan en sentido contrario ao que todos entenderíamos, sen demasiado esforzo, que debe ser unha política de esquerdas.
Non sinto que me una, nin hoxe, nin na miña experiencia política, absolutamente nada cos que se denominan de esquerdas na escena política galega e española.
P.S. Vexo que o inveterado costume de matar ao mensaxeiro segue a estar presente nalgúns dos comentarios a esta entrada. Saúdos e disculpas pola extensión irrefrenada deste comentario.
Concordo co de que xa somos parte dunha xeración perdida. Diciallo o mesmo domingo pola noite ao meu fillo de nove oito, que con esta desfeita terían que ser el quen os botase a partir do 2018.
Excelente análise, pero concordo con algúns comentarios anteriores no sentido de que a sociedade galega de hoxe non é a do fraguismo. Non creo que sexa preciso unha xeración para argallar unha alternativa crible e responsable, na que a sociedade galega deposite a confianza. Pero tamén vai depender do que faga este goberno. Máis que unha sociedade conservadora, Galicia ten cada vez máis unha sociedade atenta aos seus gobernantes e disposta a pasar factura.
No fondo somos unha sociedade acomplexada e mísera, fortemente materialista. A mentira do Audi é unha boa mostra. Só importa ter, ter e ter. E o PP representa o poder. Algunhas das frases de Rajoy foron de traca, durante a campaña. Os galegos non somos aforradores, senon que envexamos os que non teñen que aforrar. Non é o mesmo ter fame que ser un famento.
é curioso como damos conta de que a prensa mediatizou a campaña con insidias e despois, dun xeito máis ou menos intenso, lle damos crédito a esas mesmas insidias. ¿é certo entón o que denunciaba la voz e abc ou non? porque as cocnclusións que saco despois de ler istes e outros foros é que efectivamente estaban no certo. Alucino.
a esquerda carece de flexibilidade e de fortaleza… non abogo por tapar os defectos da lexislatura máis si porque se copie a fortaleza da dereita que pase o que pase ten claro os seus obxetivos e non se comporta de xeito tan cainita. Isto non é nada novo, que eu saiba huobo tres períodos progresistas, o primeiro na República e os dous maís recentes… e sempre acabaron igual… comidos polo establishment e mesmo dende dentro. É difícil sobrevivir cando se está acurralado polo contrario e polos de dentro.
Mal que lle pese a algúns, neste caso a prensa creou opinión. Iso, por outra parte, xa o entendeu Berlusconi fai moitos anos. É certo que moito do que se falou en campaña non daría para discusión de café noutro momento da lexislatura se non contase co altofalante mediático.
Por outra parte, alguén cre que Santiago Rey se atrevería co seu ” Yo protesto” se non tivese medido perfectamente as consecuencias?
Uns días antes das eleccións eu xa lle escribín a Paco Rodríguez e un comentario a Bieito Lobeira en A nosa terra.Dixéralles que,eu que fun militante, estaba dubidando si votarlles, porque para que fixeran o mesmo que os outros non me valía.Aínda que se fixeron cousas boas (Galescolas,Banco de Terras,Uxfor, Vivenda,asistencia a dependencia) o problema foi como se fixeron.Moi mal xestionadas, entregadas algunhas ós mesmos caciques contra os que se despotricaba na era Fraga, por exemplo Monbus.Iniciouse a marcha pero dunha forma despilfarradora e mal.Por non falar do intento inicial de botar ós altos cargos do PP non conseguido, que estiveron todo o tempo boicoteando a acción de goberno dende dentro.Co cal se externalizaron moitas cousas, e se recurriu a asistencias técnicas,etc..E todo isto sei de primeira man.A imaxe que deu foi a de despilfarro, desorganización,…nunha palabra desgoberno.E xa caer na inxenuidade de pensar que dando imaxes como a de Quin cos vellos…non ía pasar factura.Eu xa o pensaba cando o vin subirse ó Principe de Asturias na Volvo Ocean Race en Vigo…e iso que non estaba aquí…O que digo é que hai que ser coherente co que representas,senón…
aí tes o resultado.
Ah! que o esquecía, finalmente coma outros amigos meus que dubidaban voteille ó BNG.Imaxinade o resultado se moitos destes fixeramos o que pensabamos primeiro….BNG KO
Des de fora, la pèrdua de poder de la coalició socialistes-BNG també resulta desencoratjadora. En territoris com el valencià, l’única remota possibilitat de canvi en el govern de la Generalitat (molt remota a hores d’ara) vindria a ser més o menys la que heu tingut a Galícia els últims 4 anys. Ha estat un miratge. El pitjor de l’anàlisi que fas, Manolo, és la projecció cap al futur: els anys que hauran de passar perquè un nou govern torne a ser possible. Una putada.
Pero que histórias… Agora resulta que estes cantamanhãs são mais que Fraga? Que têm mais aparato que Baltar e Cacharro no seu tempo? Mais discursos e recursos?
Agora resulta que há menos nacionalismo galego? menos estruturas, usos, plataformas, projetos, pessoal?
Tanto chorar. O que há é que assumir a realidade e trabalhar a sério. Se deixar de contos, análises e lérias, feiras, continhos e viver das instituições e mais lérias e bla bla bla governar quem governar.
Eu cada vez mais vejo que o que há na Galiza é uma geração derrotada, a do autor. Que nem faz nem deixa fazer.
Pois alexandre, concordo. eu fum militante activo, desencantado pelas tacticas caciquís que a UPG exercia no seio do BNG. (quantos ficamos no caminho!). E duvidando, duvidando votei pelo BNG. Mais para as europeias tenho-o bem claro: votarei uma opção de esquerdas, seguramente ecologista. E penso que muitos deixaremos de fazê-lo ao BNG. É mais eu animo a não o fazer, os dirigentes do BNG precisam dum aviso ainda mais duro. Que Tourinho demitira às 24 h e Quintana ainda nada… isso já é suficiente.
Que saudade daquel BNG alternativo, de esquerdas e que lutava contra das elites mais conservadoras do País.
Que desgraça que o PSG-EG ficara pelo caminho, que desgraça que não tenhamos forças para uma esquerda alternativa e altermundialista no País, longe da UPG e sectários.
Distinguido Manuel:
De ‘generación derrotada’ nada de nada. Ni yo ni las personas de mi (nuestra edad) que conforman mi paisaje social —en el más generoso tamaño que quepa imaginar, incluyendo a personas de casi ‘hola y adiós’—, repito, para nada nos sentimos derrotadas. Derrotadas han sido las bicefalias esquizoides. Lo será la viguesa también.
Otra cosa es tratar de colar que sí hay un nacionalismo de izquierdas. Ésa será, en todo caso, la derrota de tu (vuestro) paisaje social. Todo intento de fortalecer socialmente la diferencia es, antropológicamente, contra natura. La humanidad en la medida en que se mezcla (cuerpo y alma) prospera solidariamente. A estas alturas de la neurobiología seguir abundando en la identidad es una actitud que sólo beneficia a los de siempre (los dueños del excedente). Ni en Grecia ocurrió tal cosa. La cultura griega surgió ¡incluso su lengua! del mestizaje. «El análisis intrincado de los restos y de los nombres de lugares ha demostrado que el pueblo que hablaba la lengua griega, pero que ignoraba el arte de la escritura, apareció en la escena hacia el año 2000 a.c. (…) Cuando llegó [a lo que se dió en llamar Grecia] el pueblo que hablaba la lengua griega, no era una emigración en masa, ni un gran convoy de carretas atravesando el difícil terreno montañoso (…) ni lo griegos ni los nativos en cuyo mundo entraron aquéllos, tuvieron probablemente idea alguna de que algo grande e histórico estaba ocurriendo. (…) Tanto biológica como culturalmente aquellos siglos fueron de constante mezcla». M. I. Finley en “El mundo de Odiseo, páginas 14 y 15.
Tú, distinguido Manuel, que estás en el mundo de los libros, deberías (humildemente pienso yo) aconsejar el volver a leer con ojos nuevos a los clásicos.
Unas cuantas y unos cuantos nos sentimos la derrota porque nunca creímos en la bicefalía esquizoide. Una cosa es un programa común y otra dos gobiernos en uno ¡puro disparate!
En la penúltima línea de mi comentario anterior debí escribir “NO sentimos”. Gracias.
Claro Raquel, por iso deberiades comezar a falar inglés, ou xa postos, chino mandarín, que é a lingua máis falada do mundo. Sabes que por cada linga que desaparece no mundo aparecen 50 linguas novas? Ese é o “proceso natural” “antropoloxicamente” (que valor infunde a ignorancia).
Por certo, a túa (vosa) paisaxe social ten o 47% de apoios dos votantes, e a nosa o 46%. Non confundas poder político con representación social, somos case tantos coma vós, e un dos principios da democracia é que o que goberna goberna para todos, non só para os que o votaron. Que vos sabedes moito de democracia ata que estades no poder.
PD: Polo demais as cousas que máis molan na vida son as cousas contra natura. Que pena que as esteas perdendo, chusquiña.
¿«Chusquiña»? ¿De qué vas?
Una confidencia (no la mereces, pero una es así de regalada): voté PSOE. Eso sí, tapando la nariz. Para la próxima, de no mejorar la oferta ¡lo prometo! lo haré en blanco.
– ¿Quen fala de mestizaxe como valor pode usar sen arrubiarse a máis que pexorativa expresión “bicefalia esquizoide”? Dúas cabezas pensan máis que ningunha. O bo goberno (que non é o caso) non ten que ver coa unanimidade
– “Otra cosa es tratar de colar que sí hay un nacionalismo de izquierdas”. Serán pocos, e raros, pero existen.
– “Todo intento de fortalecer socialmente la diferencia es, antropológicamente, contra natura”. ¿Trátase de fortalecer a diferencia ou a diversidade? Sen diversidade imaxino, non pode haber mestizaxe, porque seriamos todos iguais. Exactamente. Efectivamente, máis lle valería ler con outros ollos e, de paso, renovar as ideas e depurar a linguaxe.
Ao respecto das derradeiras eleccións ao parlamento do Hórreo, penso que queda por facer unha lectura entre liñas, a menos que queiramos quedármonos co que nos trasladan os creadores de opinión pagados por determinados grupos mediáticos de ámbito estatal.
Coido que aos galegos non se nos revirou o sentido para traer de novo aos pepes. Non. O PP sacou tres mil votos máis en toda Galicia, aínda habendo unha participación mais alta que nos anteriores comicios. Só tres mil votos máis. Sen embargo, entre o PSOE e o BNG a colleita deu setenta mil votos menos. Algo debeu de pasar, que é saltado polos creadores de opinión, non si? Queda claro que se houbo máis participación electoral que nas anteriores e os do bipartito levaron setenta mil votos menos e os pepes só tres mil máis, houbo moita xente que optou por outras formacións políticas que non acadan o 5%, formacións que bastante recibiron ao non contar con apoios da prensa e a televisión detrás, agás no caso de U.P.y D., que si recibiu unha moi boa cobertura mediática.
A miña opinión persoal é que os electores non votaron aos pepes, senón aos que fortalecen aos que crearon a crise financeira, en vez de castigalos, pero tamén contra os que se poñen a dar voltas en iate con Jacinto Rey, destacado empresario que fixo no seu día negocios co PSOE na Expo de Sevilla e mañá os fará co PP, deixando tirada A Nosa Terra, que ninguén teña a menor dúbida! Os electores tamén votaron contra os que, ao chegar ás consellerías, promoveron a postos de responsabilidade a destacados militantes do PP e sen embargo danlle polo cu aos sindicalistas da CIG.
E igual fixeron contra os que optan por dicir que agora, para ser votante do BNG xa non fai falta falar en galego –coñezo militantes do BNG que non o falan nunca, máis que nas misas- chegando cun morno, moi morno progresismo, ou contra os que, cando dan mitins amosan seren neofalantes cun dominio do galego bastante deficitario, por non dicir ridículo, se ben acompañado de moitos ilogos, Galizas e ientóns, que van adornando un castrapo bastante triste; ou contra dos hipócritas que din ser máis galeguistas que ninguén pero logo lle falan aos seus fillos ou ás súas parellas na outra lingua; ou contra dos que optan por mercar, en momentos de crise nos que todos recibimos instrucións para apertar as nosas faldriqueiras, cousas propias de Le roi Soleil; ou contra dos que fan as listaxes de espera no Sergas máis e máis longas. Moita hipocresía.
De nada me vale que alguén se declare de acó ou de acolá cando os seus actos o negan; de nada me vale que se diga que se vai cambiar non sei qué, cando todo o cambio se reduce á cosmética, ou a bailar coas vellas, ou cando se dedica parte do millón que se ía dedicar a rescatar a memoria histórica a realizar merendiñas con xamón, albariño e empanada, mentres se deixa de lado todo o movemento asociativo de base…
En fin, que ninguén busque culpas nos outros, cando debera de buscar nel. Copiaron as formas dos vellos caciques. E polo camiño quedou o asemblearismo, a irrenunciable defensa da nosa lingua, pero sen sectarismos parvos que sirvan para lle dar ás aos que defenden que co castelán é suficiente, ou o seren unha forza política inequivocamente de esquerdas, na procura dun centro homologado segundo os modelos da Europa (e a España), sen ideoloxía.
Que ninguén esqueza tampouco que, dende que algúns mudaron de líder todo foi cara abaixo, consecuencia inevitable de cambiar os ollos polo rabo, perdendo, elección tras elección, mais e mais apoio popular. Ao respecto vénseme á memoria aquela frase de Groucho que dicía: imos de vitoria en vitoria rumbo á derrota final.
O pobo, que é máis sabio do que parece, decidiu que para optar entre unha mala copia, pendente de homologación, ou o orixinal, quedábase co orixinal. A mágoa é que o Feijóo anda a dicir que, unha das súas primeiras medidas será botar abaixo o decreto do galego, e que máis ben cedo que tarde poderá vir para nós o modelo madrileño de sanidade. Algo de culpa terán os que non souberon, ou quixeron, facer as cousas mellor. E volta a comezar…
Ánimo a todos, isto non se acaba, o mundo sigue virando igual.Eu so desexo a Feijoo os mellores dos exitos, (como os desexo a todos os dirixentes), k en esta recesion vainos facer falla.Asike menos catastrofismo e menos laiar, k istos tampouco van durar toda a vida, calkeira diria k se acaba Galicia.Non acabou franco co galego non creo k acabe Feijoo.Os k mais perderon foron os das poltronas, o povo terá k seguir bogando, non lle keda mais remedio
¡Ay, amiga Raquel, cuánta razonciña tienes! Cuando veas a Rajoy abrazado a la bandera de la nación, como con tanta frecuencia hace, recuérdale que “seguir ahondando en la identidad solo beneficia a los de siempre” (¿esos de siempre serán los del palco del Bernabeu?). Y cuando la señora Corina propugne la política del appartheid lingüístico para que los niños de las buenas familias no se contaminen, como tantas veces reitera, endósale el discurso del mestizaje, anda. A los habituales de este blog, no, porfa, que ya nos lo sabemos.
Pois concordo totalmente con Raquel. A miña paisaxe nacionalista de esquerdas non cambiou nin agora nin cando chegou o bipartito á Xunta. A homoxeneidade cultural á que xogaron, identificándoa coa homoxeneidade política foi idéntica ó estilo autoritario de Fraga: quen non pensa coma mín está contra mín (ou é un tibio interesado ó soldo de Prisa ou un maricomplejines ou calquera outra troulada). E ista filosofía política respirouse dende o primeiro día, non sei se saía das moquetas de Monte Pío ou de anos de aprendizaxe caciquista ou da torpeza intelectual (da que deron boas mostras).
Galiza tivo nas mans facer un país activo e deixou isa misión en mans de quen non soubo facelo. Como ben dixo gonzalo o Pp so acadou 3.000 votos máis presentando a Feijoó que con Fraga. Os votantes non cren máis en Feijoó que no seu antecesor. O problema do nacionalismo está en ver quén carallo arranxa isto agora: Aymerich, Jorquera, Táboas? O que se viña sospeitando dende hai anos consolidouse nas eleccións: o Bng, como aglutinante do nacionalismo (non das estruturas de poder social e político afíns á certa ideoloxía nacionalista ou rexionalista de misa diaria) reventou, polo menos ata que non sexa quen de volver a crearse. O problema é ¿realmente o que quedou despois da desfeita pode facelo? Levan anos negando que iste día ía chegar e finalmente chegou.
E todo o que se lles ocorre dicir é que non é momento de pensar niso, se non nos galegos, que somos cordeiriños desamparados. É momento de desfacer o feito mal ata o de agora, de buscalo momento no que o nacionalismo deixou de ilusionar á xente, alonxándose da rúa. E non de disimular o feito de que cando iso pasou os que están agora estaban entrando.
Hoxe falei cunha persoa do PSdeG que tén certo cargo de responsabilidade e deume un dato estarrecedor: todos os novos votantes optaron polo PP.