Creba o prezo fixo?
O enfrontamento entre libreiros e editores cataláns, a raíz dos descontos que a cooperativa Abacus está ofrecendo para as edicións catalana e española do novo Harry Potter, pode crebar de vez a fronte unida do sector do libro sobre o prezo fixo. Na maior parte dos países da Unión Europea, o prezo fixo (o determinado polo editor) é o garante de edición plural e democrática. O libro como ben cultural non pode ser reducido a unha mera mercadoría, onde primen só os criterios mercantís. Temo que este novo conflito abra a caixa dos tronos e, como xa está sucedendo coa cuestión da gratuidade (reducida nos medios de comunicación á modalidade de préstamo), aparezan decontado os defensores demagóxicos do prezo libre. Nunha indixente sociedade lectora coma a nosa isto podería sinalar o inicio dunha nova debacle para o sector da libraría e, máis tarde, para o futuro da liberdade da edición. Repararon moitos destes partidarios acérrimos das leis puras e duras do mercado, cal é a razón de que no Reino Unido sexa tan díficil publicar algún tipo de libros? Seguro que as grandes superficies e as cadeas de librarías están frotando as mans con semellante perspectiva.
O conflito entre editores e libreiros cataláns debe ser reconducido con altura de miras e capacidade de diálogo entre as partes, sen desbotar a intervención dos responsables do Ministerio de Cultura e da Generalitat de Cataluña, que deben asegurar que se cumpre o establecido na vixente lei do prezo fixo.
O problema de fondo que lle vexo ao prezo fixo é que é sostíbel na medida que se fortaleza a identidade do libro como un ben cultural.
Cada día o libro -véxase o asunto da sua gratuidade no eido escolar, como un exemplo – sufre un deterioro na sua consideración como un ben cultural.
O normal é que se tenta a velo como un litro de leite de vaca, ou un quilo de patacas.
Entón as regras que defenden que o prezo sexa fixado libremente acabarán como di Juan José Millás con todo libro raro, todo lector ávido de xéneros como a poesía e co ensaio, por exemplo.
O malo é que a sociedade actual non ve reparos en privatizar os servizos de sumistro da auga, e da electricidade.
Dito doutro modo, o que antes se consideraba bens públicos foron privatizados, entraron na categoría de bens comercializables.
Hoxe a ninguén se lle garantiza en Galiza o acceso libre á electricidade, pagas ou vives ás escuras.
Outro exemplo:
Se mañá a alcaldesa pecha as fontes públicas, canta xente sairía ás rúas a protestar?
Moitas?
Cantos saimos en manifestación para protestar pola retirada “indefinida” dos bancos en Rúa Príncipe e na praza da Princesa en Vigo?
O modelo actual de economía que a sociedade acepta inclúe o cesamento como ben público, de servizos como a agua e a luz electrica.
Sería extraño que unha categoría tan novísima como ben cultural supere mellor este proceso con máis forteleza?
O que sucedeu coa música, outrora outro ben cultural, pode servir de aviso sobre o que vén sobre o libro?
Aunque reparo ordenadores y hago alguna que otra página web no fue hasta el otro día que ví el reportaje de Faro De Vigo sobre los blogs que me he animado a investigar sobre las posibilidades de estos. He puesto en mi recien creado blog enlaces a todos los blog gallegos que se nombraban en el susodicho. Esta es la dirección, si os apetece, os dais una vuelta aunque el contenido no necesariamente os llame la atención (motociclismo). Gracias de antemano.
Oscar González Vigo-Pontevedra-España
http://motopasion.blogspot.com/