Aterraxe branca

Onte aterrei nun aeroporto ineditamente branco. Á saída do taxi sentín a sequidade que provoca a neve, contaxiando unha extraña ledicia neste día de traballo ao ralentí. A media tarde atopei no aeroporto un caos tremendo. Centos de voós cancelados; grupos irados de xubilados que levaban once horas agardando para viaxar a Canarias e xuraban meterlle un candollazo ás malditas pantallas; colas longuísimas para mudar as tarxetas de embarque reguladas pola Garda Civil. Demoreieme no quiosco entre os libros que prometían o éxito inmediato para os executivos.

Como era posible que entre estes milleiros de persoas durante tres horas non recoñecese rostro amigo ningún? Cando xa non ía nin o móbil, por mor de que toda aquela xente pretendía aliviarse contándolle a alguén o que pasaba, comprendín a ansiedade e o desacougo que provoca a soidade. Cando xa perdera a esperanza, as pantallas anunciaron sorpresivamente o noso embarque. Aínda debemos agardar unha hora en pista. Despegamos entre unha nova nevarada, mentres eu seguía enguedellado na prosa intelixente de Landero. Chegando a Peinador caligrafei no caderno:

“Ninguén sabe porqué, mais contar prodúcenos pracer, recrear con palabras o que vivimos. Cando narramos á experiencia real engadímoslle a imaxinaria ou a emotiva. Será iso é o que nos causa pracer?”.