A marcha de Cobas
Entendo que a demisión de Xabier Martínez Cobas pecha definitivamente ás portas a un proxecto de transformar ao Celta nun club de fútbol xestionado con criterios modernos e en sintonía permanente coa sociedade galega. Os sectores máis conservadores do Consello de Administración conseguiron, por fin, o seu obxectivo de colocar o club nas posicións máis involucionistas, deixándose seducir polos cantos de serea de Ramón Martínez, actual director deportivo, que, como ben demostran as súas “fichaxes” (todas elas cesións), considera ao Celta como un mero club vasoira de provincias, onde os clubs da súa maior querenza e interese poidan formar as súas canteiras e onde el mesmo poida volver a pegar un chimpo na súa carreira. A demisión de Cobas, ademais, é un síntoma moi preocupante sobre a situación económica real do club, que pode ser de auténtica emerxencia, ás portas, como xa sucedeu con outros, da temida concursal (imaxinemos que podería pasar se Facenda reclama a débeda que os clubs manteñen con ela?). Despois de intentar regularizar a nefasta xestión económica e organizativa do Consello de Administración presidido por Horacio Gómez, despois de intentar conservar a racionalidade (defendendo, en contra do criterio da maioría do Consello, o traballo de Fernando Vázquez) na dirección deportiva, despois de intentar galeguizar o club de forma intelixente como forma de achegalo á sociedade (coa oposición, tamén, de parte do Consello), Cobas marcha enfastiado de lidar con persoas que pretenden xestionar un club de fútbol utilizando os mesmos criterios empresariais que manexan no sector da construción e da promoción inmobiliaria. A marcha do bo de Xabier é un síntoma de que a doenza celeste como club é moito máis grave que a vacilante marcha deportiva na segunda división. Temo que volverán os asesores da FAES que contratou Mouriño ao inicio do seu mandato. Coa marcha de Cobas a involución societaria está asegurada e o ascenso, a pesar de certa melloría no xogo, máis lonxano do que todos desexamos. Unha peniña.
vaia, eu tiña moitas esperanzas depositadas nel. snif.