Radio pública
Esta noite fun ao acto de presentación da nova programación da Radio Galega. O Marco tivo un cheo dos que non se recordan. Xurxo Souto, máis serio do que adoita, conduciu con entusiasmo e sobriedade o acto, aínda que non se puido conter e botou unha bonita repichoca das súas. Xusto López Carril fixo un discurso emocionado e formalmente moi ben construído insistindo no valor da radio para a cidadanía. Terio Carrera entusiasmou pola súa velocidade para presentar a abundante programación deportiva. E, como remate, os directores da emisora e da compañía defenderon con convicción o proxecto dunha nova radio independente ao servizo de todos, sen vetos nin exclusións (idea reiterada por ambos os dous e pola maioría dos oradores). O humor púxoo Carlos Blanco (o mellor do seu parrafeo foi o saúdo que lle fixo ao Pérez Varela) e a música final a xente de Espido.
Teño moitas esperanzas neste proxecto de rexeneración dos medios públicos, que na radio está comezando a dar os primeiros froitos e que no futuro poden ser ben aquelados. Conectar coa audiencia da cidade-autoestrada (sobre todo cos sectores da mocidade) e asentar un verdadeiro pluralismo informativo son dous retos ilusionantes polos que paga a pena colaborar coa nosa radio pública en galego. Semella que existen alicerces ben chantados para facelos posibles.
“Teño moitas esperanzas neste proxecto de rexeneración dos medios públicos”
Pois francamente, iluso de tí.
De non ser que lle chames rexeneración a convocar probas de selección coas plazas dadas. E a ser tan chapuzas como para publicaren na web da compañía o nome da agraciada (a ata agora respetada sra. Regueira)dous días antes de face-lo cásting/pantomima.
Máis do mesmo, meu. Os do PP o facían “porque eu mando” e estes revísteno de legalidade. Prefiro o primeiro, porque alomenos así non se xoga coa ilusión da xente.
Como diría un que sabía de política “son la misma mierda”
Bicos.
Moito me temo que Peloura vai ter toda a razón do mundo.
A inxenuidade ilusa é un privilexio dos instalados, non dos que aínda andan a buscar un lugar propio e ven como o único que mudan son os colares, pero os cans seguen a ser os mesmos.