Hai trinta anos

Si, eran, en efecto, uns “antifascistas” e non mereceron morrer de ningún xeito (menos aínda asasinados). Pero non idealicemos. Tamén eran uns pobres dogmáticos e uns alucinados. Creo que, fronte á demonización da dereita e dos fascistas, non se pode caer na tentación de anxelicalizalos. Que se revisen as condeas, ben. Que se lles declare inocentes, tamén. Que se indemnice as familias, igualmente. Pero que se lles consideren heroes non, por favor. A amizade non pode velar a realidade dunha extrema esquerda dogmática, cerril e aventureira, por fortuna algo xa (bastante) superado.