Entrevista Teresa Moure
Recomendo a lectura da completísima entrevista que Vieiros publica con Teresa Moure. Entre outras, tomei nota das seguintes afirmacións que entendo moi interesantes:
- A muller na literatura engade o seu punto de vista alternativo.
- Escribo para darme pracer. Chamáronme do Consello da Cultura Galega para falar sobre os premios, e fun alí a dicir que qué é iso de que os escritores teñen que ser máis importantes na sociedade ou son os electricistas máis importantes por facer o seu traballo. Hai neuroses que teñen que saír de dentro e coa escrita é máis doado. Escribo porque me gusta.
- O normal é falar moitas linguas pero non con corrección absoluta.
- Eu son unha feminista que non fai explotación da muller pola muller. Antes de vir á entrevista fixen unha hora de limpeza, tocaba fregar as escaleiras. Algo que non soporto das feministas da igualdade é que teñen grandes postos de traballo e servizo doméstico. Aínda sendo unha cirurxiá que non pode levar os fillos á escola porque ten que operar non acepto que lle pague a outra muller para que llos leve. E quen leva os fillos desa outra muller á escola? Coido que é moi importante a ética dos coidados e compartir responsabilidades. As baixas por maternidade para homes son unha falacia. Que é iso de que teñen o mesmo dereito que a nai? Quen pariu é a muller. Quen ten que repoñerse e aprender a querer ao fillo, e aceptalo é a nai.
Algo demagóxicas algunhas afirmacións da escritora.
Ela pode falar deste o seu posto privilexiado de profesora universitaria: a universidade oferta uns servizos exclusivos para os seus membros (gardería, etc.) que non teñen a maioría dos mortais.
Por que está en contra do servizo doméstico?
Sempre que sexa digno, ben pagado e con seguro, é un xeito de crear postos de traballo.
Ela ao mellor non o necesita, cos magníficos horarios (e salarios) dos profesores universitarios, pero moitos outros/as necesítanno inevitablemente.
E o argumento de quen leva os fillos das mulleres que fan servizo doméstico ao colexio, é a todas luces pueril. Hainas que non teñen fillos, ou que xa os teñen maiores, etc., etc.
Que pretende? que renuncien ao seu traballo homes ou mulleres para atender todo o día os seus fillos?
Daquela, de que se come? tendo en conta os baixos salarios de moitas familias nas que teñen que traballar os dous para ir tirando.
En fin, creo que a autora fala desde a súa posición privilexiada, e que facer ostentación de que viña de realizar determinadas tarefas domésticas é un exhibicionismo indecente. Eu tamén fago tales tarefas, pero non se me ocurriría dicilo aquí.
A ética dos coidados e compartir responsabilidades, pódese facer con ou sen servizo doméstico. E viceversa.
Moitas señoras necesitan traballar, no servizo doméstico ou no que fose. Por que lle imos tirar un posto de traballo?
Completamente dacordo cos anónimos anteriores.
Contratar servizo doméstico non ten porque ser ningún tipo de explotación da muller, se vai acompañado dun salario digno e de todos os trámites legais.
Resulta curioso que, desde perspectivas supostamente progresistas, se nege o dereito a traballar a moitas señoras que o necesitan.
Nós temos servizo doméstico con todos os trámites legais. A señora é considerada unha máis da familia e tratada con todo respecto, ten seguro e pagas extras. Ela fai as tarefas da casa, e tan só unha tarde leva o meu fillo a actividades porque os seus pais non podemos ese día. Nós traballamos toda a mañá e algunhas tardes. As fins de semana dedicámola completamente a estar co noso fillo, ao igual que dúas tardes. Cando chegamos os tres todos os días temos a comida feita, a casa limpa e as habitacións arranxadas. Erguémonos ás sete da mañá e entramos ás oito no traballo, o neno pódoo recoller eu ao saír do colexio. A señora que coida da nosa casa, agás as fins de semana, afirmo que está moi contenta con nós, porque a tratamos con absoluta consideración. E nós tamén estamos moi contentos con ela.
Onde está a explotación?
E na entrevista presume de “proletaria”.
Sen comentarios!
esta muller está sobreestimada. o tema do servizo doméstico é unha absoluta chorrada. e iso por non falar dos espiches q solta na rg…
A esta muller subíuselle o “éxito” á cabeza. A entrevista non ten desperdicio.
Vai de superprogre, de superintelectual, de supernai, de superfeminista, de supertraballadora, de hipercrítica, de superecoloxista, … e fai o megaridículo espantosamente.
Ben mirado, o seu é o esquema típico (qué guapa son, qué lista son, qué coche teño, qué casa teño, …) pero posto do revés.
¡Ah, a modestia! esa virtude clásica tan inexistente hoxe en día.
Estou totalmente d’acordo cos comentarios anteriores e resultaríame pouco doado engadir algo máis de interese.
A maior parte das empregadas do “servizo doméstico” seguro que non gozan das condicións das que desfruta a de Xoán-que sería o ideal-, pero o traballo en sí, feito e pagado con dignidade non ten nada de ofensivo nin denigrante.
No referente ao seu comentario sobre os permisos ou baixas de paternidade, penso que é totalmente delirante o pensamento de Teresa Moure. Esta claro que as mulleres parimos, pero no caso de que esa muller teña un compañeiro ou compañeira co que compartir o nacemento e crianza do fillo, penso que todas as vantaxes que se dean son poucas…
Ademais neste pensamento supostamente progresista onde entra a posibilidade de parellas homosexuais-ou heterosexuais-que adopten fillos? A quen se lle concede neste caso o privilexio da baixa ou permiso de paternidade.
Feminista? Esta muller é unha retrógrada ignorante, así con tódalas letras. Que insinúa? Que si fóra un home o que lle fai as tarefas domésticas, entón si lle valería?
E o de repartir responsabilidades? Iso si que é tremendo, “repartir, repartimos, pero o fillo é meu que para eso o parín”!
Ademáis, que non sei onde aprendeu Ciencias Naturais esta mulleriña… pero eu teño entendido que para “facer” un cativo fan falla dous (“de toda la vida; así me lo aprendí yo”); e si dous son precisos para facelo, qué menos que dous para crialo.
PATÉTICO.
Primeiro aclarar que o de arriba (gueghel), son eu, pero que non me rexistrou.
Segundo pedir desculpas polo ton que usei no meu post, fóra de lugar nun sitio coma este. Se algo me pode desculpar son as manifestacións que fai esta muller, non só do ensino das linguas (das que fala como o que é, lingüista de laboratorio e non dende a realidade social das aulas), senón tamén do que entende ela por feminismo que, como educador que pretendo ser, tiran por terra todo o que moitos tentamos traballar: unha igualdade entre sexos totalmente normalizada pero non forzada (é dicir, que se vexa como o cotián, non como un “movemento social para o cambio”).
De novo, desculpas.
O desta señora resulta patético, por usar termos suaves.
En Vieiros acaban de borrar a súa entrevista porque alí tamén moita xente se manifestou en contra dunhas opinións tan disparatadas que un se pregunta cómo é posible que sexa profesora universitaria e cómo é posible que lle desen algún premio.
Eu, vistos os precedentes, non penso lerlle nunca nada. Non quero perder o tempo.
Non, non borraron a entrevista, pasáronna discretamente a Barcelona.
O que si borraron foron absolutamente todos os comentarios dos lectores, pero todos todos. Dos que lin a grandísima maioría eran desfavorables ou amosaban indignación polas súas palabras, pero ningún era insultante ou ofensivo, polo menos en comparanza con outros que os de Vieiros teñen permitido sen ningún problema.
Quixera saber a opinión de todos vostedes por esta afección última de Vieiros de usar a tesoura con moitísima frecuencia e censura e censura e censura e censura…
A entrevista foi elaborada dende Vieiros Barcelona, por un colaboradora desa páxina. Non foi “pasada discretamente” a ningures. Pois a páxina de Vieiros Bcn é a súa orixe. En Vieiros Galiza figura no fondo da páxina, como avance na sección correspondente.
Amola ver como hai xente que critica con moita lixeireza e pouca documentación.
O anonimato como soporte de críticas non é alá moi ético.
Violeta: o que amola é ver como se censura algunhas críticas e outras non, dependendo de quen sexa o criticado, imaxino eu. Estou canso de ler en Vieiros críticas brutais e insultantes a algunhas personas, partidos e institucións de todo tipo, críticas e insultos que non foron censuradas. Todos o sabemos. ¿Por qué agora está ben a censura? O mesmo anonimato oculta a quen critica aos que son da nosa corda e aos que son doutra diferente.
Menos ético é insultar a intelixencia e a sensibilidade dos lectores coa sarta de disparates e “orixinalidades” da escritora.
E menos ético é aínda CENSURAR o malestar dos lectores ante tanta soberbía. Malestar amosado libremente en Vieiros (antes de borrar todas as mensaxes, claro) e aquí mesmo. O señor Brétemas, que é un amante da liberdade de expresión, non o ha facer.
Levo dous días sen poder ler o blog e atopo esta lideira. Nunca censurei as opinións de ninguén, mais pido que se expresen con respecto cara as persoas. Teresa Moure expresa as súas opinións de forma razoada e, en troques, recibe estas descualificacións absolutamente fóra de lugar. É posible que con semellantes formas tan insidiosas se pretenda defender unha sociedade igualitaria? Os comentaristas que insultan a Teresa Moure tan fachendosamente, faríano coa mesma contundencia se as súas opinións as expresase un home?
Lamento contradecilo, Brétemas, pero o argumento seu de que se lle critica por ser muller é demasiado falaz e simplista como para perder o tempo en refutalo.
O caso é que esta señora indignou a moita xente coas súas declaracións tan á lixeira.
Tan só algúns motivos.
Di que ela non explota a mulleres e que, por iso, non ten servizo doméstico. Do que se deduce de todos os que si o teñen son explotadores de mulleres (cal é o seu caso, Brétemas?). E, de paso, nega o dereito a traballar a moitas señoras de empregadas do fogar. Como se chama a todo isto?
Di que é “proletaria”, cando é profesora universitaria, e que a súa profesión non é vocacional. Isto indigna tanto aos que están no paro ou en traballos precarios como aos que teñen unha verdadeira vocación universitaria e ven como se pechan todas as portas neste sentido.
Minimiza o papel dos homes como pais e despreza o dereito a ter permiso por nacemento dun fillo, algo tan nacesario para pais e nais responsables. É lóxico que se sintan ofendidos.
Dada a súa posición privilexiada en horario e salario, o presumir fachendosamente de fregar escaleiras e de ter dermatite, é considerado un exhibicionismo cando menos de moi mal gusto.
Vai dando leccións de suposta coherencia, o que
resulta un sarcasmo para moitos.
Presume de moitas cousas, de masiadas cousas, cando a vida real é moi fastidiada para a maioría da xente.
Etc, etc.
Quen falta ao respecto? Quen vive nas nubes e se atreve a censurar outras formas de entender as cousas que non casan coas súas?
Lamento, Brétemas, que a súa casa editorial fixera unha fichaxe tan antipática, displicente, prepotente e soberbia.
Dicir isto é insultar? Non, é a constatación dun feito.
Brétemas, as opinións subxectivas deben de quedar expostas as críticas, independentemente de que sexan opinións de homes o mulleres. No canto a censura en Vieiros, é lamentable, ainda que foran insultos, porque se aplican dúas varas de medir. No foro de Vieiros dicese isto de Marina Castaño:
“Marina sempre me pareceu a tipica profesora de lingua española de EXB e Instituo, ou sexa unha rameira.”
Este comentario segue a poder lerse en Vieiros. Os dedicacos a Teresa Moure, que obviamente non teñen o mesmo cariz, foron suprimidos. Se desde Vieiros se censuran comentarios pouco respectuosos, deberían aplicar o mesmo raseiro para todos. Xa se que este non é o foro de Vieiros, pero penso que ven ao caso. Disculpa se pensas que non procede anotalo aquí.
Claro que procede o comentario sobre Vieiros e o seu dobre e sectario raseiro. E o exemplo de Marina Castaño é unha proba clara.
Que eu saiba ninguén insultou en tales termos, nin sequera aproximados, a Teresa Moure. Sen embargo, borraron todos os relativos a esta, nunha actitude censora digna dos vellos tempos, e deixan os referentes a outras persoas, institucións ou grupos.
O de Marina Castaño, que non é da miña devoción, si que é absolutamente impresentable. Por que continúa?
Creo que fai falta un auténtico debate sobre o dereito á liberdade de expresión e o dereito á “liberdade de supresión”.
Ningún de vos se parou a pensar que a entrevista non vai asinada por Teresa Moure?
Cantos dos q están aquí escribindo tiberon malas experiencias co tratamento da prensa dalgunha entrevista ou noticia?
Quen teña lido a Teresa Moure sabe perfectamente que non se pode coller un dos seus argumentos sen a xusticicación da q vai acompañado.
Teresa Moure bebe das fontes libertarias, é totalmente lóxico que se posicione en contra do traballo asalariado. Gustaríame ler críticas teóricas aos seus argumentos.
A recepción desta autora, logo de obter varios premios nos xeneros de ensaio e novela, e de contar cun inicial placet de xente cun prestixio intelectual é a predecibel.
O noso pais non sabe recibir en positivo unha aportación.
Certo que a autora na entrevista resulta irreflexiva e contradictoria. Lóxico se temos en conta que ao mellor ainda non dixeriu ben o exito.
Hai algo que di claramente da súa incoherencia:
Se escrebe por pracer, porque se presenta aos premios, e porque recolle o diñeiro. So se entende como unha ostensión do pracer da escrita ao calculo e o interés.
Polo demais hai ter en conta que a súa prosa é boa, e pon o listón mais alto a producción literaria no pais. Esto é moi positivo e hai que recoñecerllo.
Nos seus ensaios hai tamén perspectivas interesantes sobre as que deberiase de debater. Mais,Semella que o único interesante é a sua posición sobre o servizo domestico. Que pena!
É tamén obvio que a sua obra Herba Moura, non é unha novela, senón un relato entremezclado de curisidades e anecdotas, e que non é tampouco un relato con compoñente intelectual. Non hai aportación cognitiva, mais este non é o cometido dunha obra literaria.
Abonda moito sebastianismo respecto a novela galega. Agardase unha grande novela que de conta do existir estético dende a Esmorga, ata a actualidade. Agardase unha actuación novelesca que conmova o panorama literario. Esto é Bo, porque e bo agardar , ter esperanza, confiar na promesa da arte. Mais esto non nos debe levar a despreciar o que non sexa esa grande novela agardada.
Discrepo co que dicía algén mais arriba. Teresa Moure é unha moi boa e grande fichaxe para Xerais, que llo digan a outras editoriais…
Ti e mais eu sabemos q xa era de consenso entre antropólogos ante a variedade de concepcións da familia no mundo, a asunción coma única familia universal a nai e fillo. Ti e mais eu sabemos q non seria moi lóxico q Teresa Moure estibese a favor do traballo asalariado, polo menos baixo um punto de vista teórico (de momento). Na esquerda tamén hai o políticamente correcto e categorías intocabeis. É precisamente por este motibo polo cal cando alguén q se considera de esquerdas é adiantado pola esquerda prodúcense reaccións deste tipo.
Recomendación. “A esquerda esquisita” Tom Wolff
Entre a bateria de intervencións favorables e/ou defensoras de Teresa Moure nesta páxina, encontramos argumentos para todos os gustos.
A primeira pódese cualificar como “botarlle a culpa ao mensaxeiro”: a culpable sería a entrevistadora que non soubo recoller a profundidade do seu pensamento. Pero para avalar esta posición só se recurre á preregrina afirmación de que “a entrevista non vai asinada por Teresa Moure”. Fixémonos na falacia argumentativa: as entrevistas asínaas quen as fai, non o entrevistado, porque entón sería unha “autoentrevista”. Non convén perder o tempo con esta desculpa que, no fondo, vólvese contra a propia Teresa Moure, porque acepta, implicitamente, que o dito na entrevista non é de recibo.
A segunda pódese cualificar como “non están vostedes capacitados para criticar a exposición”, dando por suposto, o que é moito supoñer, que tal exposición está preñada de complexos argumentos teóricos, que, francamente, non se ven por ningures. Non se pode pedir aos críticos, polo tanto, que fagan unha “crítica teórica aos seus argumentos”, cando estes están plenamente ausentes.
A terceira é moito máis ponderada, pero mestura afirmacións sobre a calidade literaria da autora (que non é o tema suxeito a debate), con apuntes fondamente críticos sobre a mesma e que eu comparto claramente (e sospeito que bastantes persoas tamén) e que van na liña contraria á anterior defensa: “a autora na entrevista resulta irreflexiva e contradictoria. Lóxico se temos en conta que ao mellor ainda non dixeriu ben o éxito”, resaltando a “súa incoherencia”.
A cuarta roza xa o botafumeiro máis servil: a autora sería unha especie de adiantada ao noso tempo, que cuestiona “o políticamente correcto e categorías intocables” da esquerda. Sería por iso porque se producirían “reaccións deste tipo”.
Persoalmente penso que a autora, dun xeito superficial e abondo pintoresco, quere formar parte dunha corrente radicalmente heteroxénea de carácter neopuritano-fundamentalista que, so disfraz de progresismo e de defensa de “novos valores”, pretende establecer un novo credo de verdades eternas e inmutables. Non sería “progresismo”, senón “regresismo”, e nel incluiríanse desde determinadas posicións (determinadas posicións, non todas!) de tinte ecoloxista ou feminista até o relativismo posmoderno, pasando por un espiritualismo new age e mesmo por un vaticanismo de novo cuño, aliados todos eles no magma etéreo e confuso dunha “nova moralidade” para a humanidade.
Penso que este caótico debate (realizado a varias bandas: Vieiros (censurado) / Brétemas / Arroutadas / conversas informais) debe servir en xeral, e para a autora en particular, para aprender a madurar humana e intelectualmente (que á idade da autora xa vai sendo hora!) e para nunca sentirse capacitado para falar ex cátedra e pontificar do divino e do humano con lixeireza, prepotencia e soberbia.
Foi esa explosiva mestura de lixeireza, prepotencia, soberbia e inconsciencia infantil, a que fixo que moitos lectores se sentisen indignados e mesmo ofendidos.
A cautela, a modestia, a ponderación, a autocrítica, semella que non están entre as virtudes da autora. É posible que teña outras, non o sei, pero eu, francamente, non penso perder o tempo en procuralas. É cuestión de preferencias.
Quería comentar un par de cousiñas:
-As escollas que a Sra. Moure faga na súa vida, parécenme perfectas: se ela ten ganas de autoprovocarse unha dermatite lavando cueiros (ainda que a entrada orixinal non cita isto, está na entrevista completa), alá cadaquén co seu gusto…
-O que sí me amola é cando fala da suposta “cirurxián” que contrata a alguén para que leve ao seu fillo á escola… Aí xa está empezando a pontificar para vidas alleas. Polo demáis, gostaría de que alguén me explicase que tén o servicio doméstico de tan persoal para que non se poida contratar a outra persoa para que faga esas tarefas.
Gostaría facer un pequeno apunte para un comentario de Brétemas… se a Sra. Moure fose un home, os comentarios serían probablemente máis irrespectuosos, ainda que seguramente doutro cariz: ninguén falaría da súa aptitude profesional, pero habería moitos calificativos do tipo “machista de merda” e varias asociacións de mulleres terían protestado e pedido retractación inmediata.
Está claro que a sra. Moure retrátase a ela mesma co que di, e máis lle valia ser menos creida e autosuficiente, de pontificar do que debemos facer, eregañarnos polo que facemos ou non facemos.
O debate e as opinións continúan no foro de Arroutadas.
Considero interesante este comentario porque é semellante ao meu.
Furancho
Convidado
Publicado: Ven Mar 03, 2006 4:51 pm
Coñezo algo a Teresa Moure e creo que non é exactamente boba. É máis, eu diría que é unha muller intelixente. Pero o que di Calem é certo: o seu esquematismo progre-feminista-subcomandante Marcos escarállaa e mesmo fai que ás veces poida parecer parva. É desa clase de persoas nas que a idea de “contradicción” ou “incoherencia” actua como un equivalente laico do “pecado” cristiano. E do mesmo xeito que un cristiano pureta aspira a un mundo sen pecado, o/a puritano/a progre aspira a un mundo sen contradiccións. Ao final uns e outros pecan e contradícense, pero eles acaban vendo só a palla no ollo alleo.
Soan as sireas. Chega unha ambulancia a toda pastilla ó hospital. Os enfermeiros tiran unha camilla cun doente moi grave: un traumatismo craneoencefálico que hai que operar xa. Conducen ao enfermo a quirófano e, cando esta dentro, dinlle ós familiares que non hai cirurxán.
-E logo, que pasa, non hai quen poida operar.
– É que antes tiñamos só unha cirurxán, pero xa non está.
– E qué lle pasou.
– Que lle fixo caso a Teresa Moure, despediu a muller que tiña traballando na casa e coidando do seu fillo, e foise para alí correndo a atender o neno, renunciando o seu traballo, porque di que quere ser coherente e non explotar a ninguén.
O enfermo morre entre grandes estertores.
PECHASE O TELÓN
O conto triste paréceme lamentabel, completamente demagóxico.
Entre o traballador, ou prestador de servizos e a institución a quen os presta media nas sociedades modernas toda unha rede de racionalizacións.
Coas suas partes boas e malas. Mais o certo é que permiten decisións individuais sen que se afecte negativamente a sociedade.
Teresa Moure ten a súa opinón sobre estes temas, coido que cometeu o erro ela co tempo o saberá de extralimitarse e opinar sobre temas que podía calar.
Ao fin revelase como unha idealista.A min esto con todos os defectos que poida ter pareceme ben ou ao menos mellor que as criticas que de tan materialistas se tornan serpentinas, e parecen vir reptando dalgunha estrana senda.
Teresa Moure puxo uns textos interesantes en circulación, centremonos nesto. Que importan as súas opinións sobre o ecoloxismo dos cueiros dos nenos. todos temos as nosas manias na vida privada, e as veces o exito fai que pensameos que podemos transparentar algo digno como referente para mellorar o mundo. Cousa moi dificil. teresa moure xa o sabe
A impostura profesional é vergoñenta. Cobrando un soldo non parece ser intelectual comprometido o que despreza o labor na Universidade. A displicencia é escandalosa. Repugna.
A literatura galega debera peneirar máis fino. Non hai a profundidade que se quere aparentar. É un bluf que nen con deconstrución se mantén.
O ridículo que fai é espantoso. Pero o sangrante é a impostura profesional. ¡E fala de ética!
Si, si, é moi idealista.
Pero o seu idealismo non lle impide cobrar todos os meses unha abultada nómina por un traballo que despreza. E tampouco para presentarse a premios e cobrar os cartos: ou é que estes destinounos ás pobres indíxenenas de Chiapas? Moito admirar o subcomandante Marcos, moito falar de coherencia, moito dar leccións aos “pecadores”, pero, amighiño, a vaquiña polo que vale!
Despois de dous día, volvo ler os novos comentarios e comprobo que a maioría dos anónimos aproveitaron este espazo para reiterar as descualificacións apriorísticas sobre Teresa Moure, feito que considero tan arbitrario como inxusto. Mágoa que se discutan tan pouco os textos e, porén, se pontifique con tanta facilidade sobre unha persoa. Non son estes anónimos os máis cualificados para pontificar sobre a madurez e a honestidades. Non.
Prego que non se publiquen máis comentarios sobre este post. Aquí acabou o conto.
Si, claro, ao final véseche o plumeiro: hai que asegurar a mantenta!
Falemos dos textos, pois.
Nenguén se decatou dos parecidos de “Outro idioma é posible” e “En busca de la lengua perfecta” (de Eco)? Pois mirade con atención e veredes plaxio.
Que é un bluf!
Falemos de textos, pois.
Verbo do anterior, unha pregunta: cita con precisión a obra de Eco, ou a obvía ou apenas a cita?
Calem
Convidado
Publicado: Xov Mar 02, 2006 10:59 am
A señora é superprogresista de caricatura, en efecto. Pero as mellora nas súas opinións sobre a Universidade, sobre o carácter casual da súa profesión, sobre os “furados” da lingüística e o recoñecemento da súa escasa documentación para escribir a novela (iso non ten por qué ser un defecto; a literatura é ficción). Polo demáis, opinións de vulgata ecofeminista que acaba de descubrir a Vandana Shiva e soña cos ollos de gato escondidos do Subcomandante. Enternecedor.
Calem
Convidado
Publicado: Xov Mar 02, 2006 11:36 am
Polo demáis, o que di do servicio doméstico, é unha opinión posible, que non vexo por qué levanta tanta polémica., a non ser que esperte a mala conciencia de xente que ten servicio doméstico con mala conciencia. Eu téñoo, pero sen mala conciencia. Por iso que di Teresa Moure, máis que escandalizarme, paréceme unha parbada que no fondo pretende falar máis do xenerosa e progre que é ela, que do “incoherentes” e “conservadores” que podemos ser os demáis. A liberación da muller e o feminismo esixe funcionalmente o servicio doméstico. A excepcional capacidade de traballo de Teresa Moure permítelle preparar clases, atender aos seus fillos (aos que supoñemos xa mozos e en idade de valerse por si mesmos), escribir ensaios, novelas, facer entrevistas, fregar escaleiras, e no descansiño, tomar o bocadillo das 11 e ler a Vandana Shiva, pero non todo o mundo é tan esforzado, multiforme e proteico. Así que os simples mortais, para poder presumir de progres, liberados e mesmo feministas vense obrigados a dar traballo ao sector do servicio doméstico. Contradiccións da vidiña das que só parece salvarse Teresa Moure. Menos mal que todo se arranxará cando chegue o comunismo.
Que pasa, Brétemas, tamén ti vas suprimir todas as mensaxes como Vieiros?
A liberdade de opinión na Rede é que que ten: que non sempre chove a gusto dun.
Non suprimín ningún comentario, madia leva! Só expresei que entendo que para min o conto acabou.
Quixera humildemente manifestarme como rebelde. Traballo todolos días tratando de ensinar (que non de “tanguer”) aos rapaces en secundaria. Non son superhumán abarcador nen divinidade ao que adorar, mais sei se ando na lúa ou polo chan. Gosto de compartir e de escoitar. Quero ser alternativa, eu tamén quero ser alternativa
As críticas que está a recibir un libro doutra das súas protexidas (Carme Blanco) tamén son considerables (Véxase reseña e comentarios de Vieiros).
¿Como se pode publicar unha cousa así? ¿Ten unha explicación plausible? ¿Teñen encargados de ditaminar unha mínima calidade esixible? ¿Pode dicer quen son neste caso?
Pensaba chegar até o final, pero cansei de ler en tódalas críticas o mesmo… Non sei qué é o que parecedes, na procura compulsiva da máis mínima contradicción no discurso das persoas. Qué é o que queredes, falar con máquinas? Unha exposición ao xeito matemático que parta de axiomas e, mediante frías deduccións vos leve a unha conclusión??? Isto era só unha entrevista, diálogo fluido… E non entendedes nada.. Non é que o traballo sexa denigrante, a cuestión importante a que se refire Teresa é outra. Moita xente cre que o feito de que certas mulleres poidan pagar un servicio doméstico é sinal de progreso respecto dos dereitos das mulleres. Pero, o que di sempre Teresa, a estas mulleres quen lles coida os fillos e quen lles pon a casa en orde?? Non vos perdades no superficial, eu non creo que Teresa condene a ninguén que se vexa obrigado a contratar tales servicios. Só quere chamar a atención sobre o feito de que hai mulleres que por ter que adicarse a este tipo de labores non poden ocuparse das propias, e como o feminismo pretende ser a liberación de TÓDALAS MULLERES – e desde o punto de vista de Teresa Moure de tódalas persoas-, e non só das que poden pagar un servicio doméstico, dende o punto de vista feminista o acceso a este tipo de servicios non constitue progreso algún. O resultado é o mesmo: mulleres que non poden coidar aos seus fillos por ter que traballar fora da casa. Teresa fala dun abandono das labores domésticas como o que xa aconteceu co campo. O ideal é que todos puidesemos ocuparnos das nosas cousas. O ideal sería un mundo no que non se tivese que vender a forza de traballo… Claro que se os vosos valores non vos permiten ver a importancia da non delegación dos asuntos propios, da autoxestión (supóñovos ciudadáns satisfeitos co sistema partidista), non sodes capaces de ver a mesaxe de fondo. E por qué non vai a recoller os premios?? Un pode escribir por pracer e aínda así ir a recoller os premios. Hai moitas outras formas de gañar cartos e sair nos medios, non si? Recoller premios e contestar entrevistas é unha boa oportunidade de espallar unha mensaxe.. E os libros de Teresa sempre teñen algunha mensaxe, non son triviais diversións.