Dylan na Morgan

Como consolo máis asequible que a viaxe -aínda que xa lle chega, menos mal que llo pedín ós Reis Magos a principios deste 2006 ;-D- recoméndo un libro: “Bob Dylan: El Álbum 1956-1966”. Editado ó tempo que o magnífico documental “No direction home” que dirixiu Scorsese, recolle facsímiles de manuscritos, fotos inéditas e un disco con entrevistas. Non é unha exposición en Niullól, pero pode valer como sustitutivo para Dylanadictos de escasos recursos (exemplo: eu).

Saúdos e noraboa polos mil posts; entre eles, moitos imprescindibles.

Os loureiros da fama deben incluir as máis de 20 actuacións que ten programadas para este outono en lugares inhóspitos do medio oeste americano con paradas perto de NY. Non creo que haxa moitos artistas con esta enerxía cuns 64 anos. E, sobre todo, arrancando sempre con Maggie’s farm. De todolos xeitos Workingman’s blues 2 é Dylan glorioso.

Esquézome de Dylan e únome a reclamación do pergameo Vindel, unha das maiores alfaias da nosa cultura.

Mario: nestes últimos vinte anos escoitaches a un tal Paco de Lucía?

Vale, vale, eu só o dicía polas declaracións que fixo hai pouco de que leva vinte anos sen escoitar un bo disco, que me pareceron un pouco de divo, deus me libre de volver criticar aos xigantes, pero recóñecedeme que até os xigantes teñen os seus momentos baixos, e que o mellor Dylan, por moitas ganas que lle poña, xa pasou. Até deus pode cansar. O Love & Theft é un bo disco, aínda que non conseguiu entusiasmarme. O Time Out Of Mind algo mellor, mais ningún dos dous é para min, equiparábel aos directos que estiveron sacando na Rolling Thunder Revue ou a xoias como o Freewheelin’ ou Nashville Skyline. Non anoxarse, hou, que hai Dylan de sobra para que nos guste a tod@s.
PD: E Paco de Lucía non estivo nunca no meu panteón, pero téñoo escoitado, sen prexuizos, e algunhas cousas son marabillosas.

Este comentario de Chiquito é moi bo. De Dylan a Codax todo é pergamiño, vaia retranca a do comentarista.

Recomendación: o libro de Sam Shepard sobre a xira de Rolling Thunder de Dylan, do 75, escrito no 1977, reeditado, polo que se ve, no 2004, e traducido este mismo ano para Anagrama. Unha crónica vista polo que ía ser o guionista dunha película sobre a xira. Son anotacións dunha belleza literaria pouco común.

A ver. Iso de que Dylan é Deus, ademais de pasado, esaxerado e desagradable, é unha blasfemia que poder resultar especialmente ofensiva para moitos crentes. A parte da muller (ahí estaremos todos de acordo que foi un acerto), que fixo Deus para que o compares con Dylan? O Sol, a Lúa, as estrelas? Dirás que Bringing it all back home non é para tanto, pero para min que separar a terra das augas é máis espectáculo que outra cousa e, desde logo, nin punto de comparación con Subterranean homesick blues. Vale que Deus o fixo só en 6 días, pero así lle saiu. E conste que ninguén lle meteu présa. Ademais leva descansando desde aquela, mentres Dylan pode que estea a tocar neste mesmo intre nalgún furado do Medio Oeste Stuck inside of Mobile with the Memphis blues again, é dicir, outra vez. Así, sen darse importancia. E tí escoitas aos Stones ou aos Creedence e Dylan perdóacho sen problemas, mentres que o outro, miña madriña! Miras de esguello a algún becerro de ouro e axiña se pon todo tolo a queimar cidades e a inundalo todo, dándose uns aires que para que.
Anonymous: a próxima vez un pouco máis de respecto. Tesme que ser máis prudente.

Penso que non debería borrarnos: este pós é o máis comentado da súa bló. Ou pode que sí: este post é o máis comentado da súa bló e a súa bló non trata de Dylan!
Alguén se anima a facer un bló exclusivo sobre Dylan en galego? Tal vez tí, Bretemas? Este que xa tes aberto está moi ben.
Grazas por prestarnos o teu espazo.

Apúntome a ese blog: vexo que a secta é potente.

Non sei se é deus, pero teño que confesar que non daba un peso por el cando fun velo a Santiago hai dous anos. Logo, cando o vín saír entre aqueles tipos de negro ó escenario, brincando con pasiños ridículos, sentar diante do hammnond e facer que Maggie’s Farm explotase, comprendín que aquelo sí que era o monte do gozo.

Eu non o vin no Monte do Gozo, si o vira hai anos no Multiusos do Sar, onde conseguín evitar a escasa calidade acústica do recinto achegándome cada vez máis á primeira fila. A cada paso que daba quitábame un mes, así que cando petei co valado metálico andaba polos quince anos e paseino como nunca nun concerto. Hai que dicir que os “acompañantes” que se trae o home son todos mancos… qué pracer, meu deus (e non falo de Dylan).

Pronto haberá novas con respecto a ese bló. A neurona que hai meses me detectaron nun TAC está traballando nesa proposta “descabellada” (non sei como traducir isto -¿calva, alopécica?).

Con permiso, unha vez máis, do señor Brétemas.

Grazas, grazas, R. R. e Brétemas. Tentarei entrar no novo blo e participar nel.

Ola. A dirección do blo é http://dylangz.blogaliza.org/
e xa está (timidamente) en funcionamento. Para máis información, un pouco máis arriba, no último comentario de R. R., creador da páxina. Eu colaboro no que podo e sei.

Brétemas, contrata en Xerais a Chiquito de la Highway 61. Eu nono coñezo, pero se conta todo o que sabe e ama de Bob Dylan como o está a facer no blog, pode ser un libro redondo. Ánimo.